บทที่ 1775

แน่นอนว่าจูโน่ไม่ได้ต่อต้านความคิดนั้น

กลับกลายเป็นว่าเจอรัลด์จะต้องจัดการแปรรูปและแล่เนื้อหมาป่าด้วยตัวเอง

เขาทำให้แน่ใจว่าจะสามารถถลกหนังหมาป่าได้อย่างเหมาะสม เนื่องจากขนหมาป่าสามารถขายได้ในราคาที่ค่อนข้างแพง เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการดังกล่าว เขาก็หั่นเนื้อหมาป่าเป็นชิ้น ๆ ทันที

หลังจากล้างเนื้อที่ริมแม่น้ำ เจอรัลด์ก็เริ่มก่อไฟอีกครั้ง หลังจากนั้นเนื้อหมาป่าย่างก็ใกล้จะได้ที่…

ทั้งคู่รู้ดีว่าพวกเขาไม่ควรเดินทางทั้งที่ท้องยังหิว ด้วยเหตุนี้ การรับประทานอาหารจนอิ่มจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เนื้อหมาป่าก็สุกดี และทั้งคู่ก็นั่งกินเนื้อหมาป่านั้นไปด้วยกัน เจอรัลด์ใช้ใบไม้ขนาดใหญ่ที่เขาพบเป็นจาน จากนั้นก็ฉีกเนื้อที่ปรุงสุกออกมาสองสามชิ้นก่อนจะส่งให้จูโน่

หลังจากจัดการให้ตัวเองบ้างแล้ว ทั้งคู่ก็นั่งใต้ต้นไม้เพื่อเพลิดเพลินกับมื้ออาหาร

เมื่อกัดเข้าไปคำแรก เจอรัลด์ซึ่งไม่เคยชิมเนื้อหมาป่ามาก่อนเลยก็อดไม่ได้ที่จะอุทานว่า “พระเจ้า! เนื้อหมาป่านี่มันอร่อยมาก! ไม่เหมือนกับอะไรที่ผมเคยชิมมาก่อนเลย!”

รสชาติของเนื้อค่อนข้างไปในทางดี แต่ถึงแม้ว่าจะไม่อร่อย เจอรัล