ตอนที่ 28มลทินที่ไม่อาจลบเลือน/3คุณจันทร์ฉายสั่งให้คนรับใช้ที่ตามมาด้วยไปเปิดม่านและเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้น เพื่อระบายความอับชื้น ไล่กลิ่นเหม็นเอียนนั้นให้จางหายไปบ้าง ก่อนจะโบกมือให้พากันออกไป“เจิ้ง นี่แม่นะลูก”คนเป็นแม่ขยับเข้ามานั่งบนขอบเตียงข้างๆ ร่างของลูกชาย เอื้อมมือไปจับหัวไหล่หนา เขย่าแรงๆ ให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัว“อือ... แม่หรือครับ แม่มาได้ยังไง”หลี่เจิ้งปรือตาขึ้นมอง เขาหยัดกายลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเขย่าตัวคือมารดา นิ้วเรียวยาวสางผมระใบหน้าให้เข้าที่ ขณะลูบหน้าตัวเองไล่ความง่วงซึมให้จางลง“ทำไมทำตัวอ่อนแอแบบนี้ ถ้าลดารู้ว่าลูกเป็นแบบนี้ ลดาจะเสียใจแค่ไหน ฮึ เจิ้ง” คุณจันทร์ฉายอบรมลูกชายทันที เธอทนเห็นสภาพน่าทุเรศแบบนี้ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้นำของแก๊งหงส์ไฟไม่ไหว หากตอนนี้หลี่เสวียนยังอยู่ คนเป็นพ่อคงสั่งสอนลูกชายไม่ให้ทำตัวอ่อนแอแบบนี้แน่ๆหลี่เจิ้งแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน หัวใจเจ็บแปลบเมื่อได้ยินมารดาเอ่ยถึงภรรยา เขาพ่นลมออกทางปาก พร้อมกับหายใจเข้าแรงๆ ข่มกลั้นความเจ็บช้ำในอกไว้ไม่ให้มารดาสมเพชมากกว่านี้“ลดาเป็นยังไงบ้างครับแม่” เขาเอ่ยถามเสียงพร่า“แม่จัดการพิ
ตอนที่ 29.มลทินที่ไม่อาจลบเลือน/4หลินหลินถามเขาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เธอยังจำนาทีที่หลี่เจิ้งเตรียมเหนี่ยวไกปลิดชีพเธอได้ เขาเกลียดเธอ โกรธแค้นเธอจนสามารถฆ่าเธอทิ้งได้ หากอาจงไม่ช่วยเธอไว้เขาคงยิงเธอตายในวันนั้นแล้ว หญิงสาวตัดสินใจในเสี้ยววินาทีด้วยการยื่นมือไปดึงปืนพกที่เหน็บอยู่บนเอวของหลี่เจิ้งออกมาโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เธอผลักเขาออกห่างแล้วเอาปืนมาจ่อหน้าอกด้านซ้ายตัวเอง“ฉันขอชดใช้ความผิดครั้งด้วยชีวิตของฉัน”หลินหลินบอกทั้งน้ำตา เธอหลับตาลงกลั้นหายใจขณะปลายนิ้วกำลังเหนี่ยวไกปืนชีวิตขอแลกด้วยชีวิต เมื่อไม่มีโอกาสได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ เธอก็ขอใช้ชีวิตของตัวเองชดใช้ให้ก็แล้วกันเปรี้ยง !!!เสียงปืนแผดก้องขึ้น ทว่าคมกระสุนไม่ได้เจาะหัวใจหรือปลิดชีพผู้เหนี่ยวไกปืนอย่างที่หวัง เมื่อหลี่เจิ้งกระโดดเข้าปัดปืนทิ้งได้ทัน“ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันตาย ทำไมคะคุณเจิ้ง”หลินหลินมองปืนที่หล่นบนพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามคนที่ช่วยเธอไว้อย่างไม่เข้าใจ“คุณต้องการให้ฉันตาย ฉันก็จะตายตามที่คุณสั่ง ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปล่ะคะ”“ฮึ เธอคิดว่าฉันจะยอมให้เธอหนีความผิดไปง่ายๆ เหรอหลินหลิน”หลี่เจิ้งบีบค
ตอนที่ 30 เปื้อนมลทิน/1กายสาวหอมกรุ่นแสนหวาน ริมฝีปากนุ่มหวานล้ำราวน้ำผึ้งป่า มาเฟียหนุ่มบดขยี้ดูดกลืนอย่างหิวกระหาย ไม่นำพาว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร เพียงแค่ต้องการสนองตอบความแค้นในหัวใจตนก็พอ เสื้อผ้าเป็นสิ่งเกะกะในยามที่เจ้าของต้องการแนบชิดเนื้อนวล หลี่เจิ้งสลัดเสื้อผ้าออกจากกายอย่างเร่งรีบ แต่ไม่ยอมปล่อยให้ร่างงามหลุดพ้นจากวงแขน เขากดจูบหนักหน่วงเร่าร้อน มือหนาบีบคางบังคับให้เธอเผยอปากออก ก่อนจะควานหารสหวานที่อยู่ภายใน ดื่มกินความหวานหอมจากริมฝีปากบริสุทธิ์อย่างสมใจอยาก แล้วก็เลื่อนริมฝีปากสำรวจบนซอกคอหอมกรุ่น ดูดเม้มสร้างรอยราคีให้เจ้าของเจ็บช้ำใจยามมองเห็น ริมฝีปากเคลื่อนมาหาดอกบัวคู่งามที่เขาเคยสัมผัสมันมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้ ความงดงามยังคงกระตุ้นเร้าให้คนเห็นตื่นตะลึงไม่เปลี่ยน มาเฟียหนุ่มครอบครองความงดงามเต่งตึงของปทุมถันคู่งามตรงหน้าไว้ในอุ้งปากร้อนผ่าว ดูดดึงตักตวงความหวานราวกับคนขาดน้ำยามพบเจอโอเอซิสในทะเลทราย จนเจ้าของร่างงามหวีดร้องห้ามปรามทั้งน้ำตา“อย่า... ได้โปรดปล่อยฉันไป ฮือ คุณเจิ้ง”เธอผลักไส แต่เขาไม่ยอมปล่อย กลับกระทำรุนแรงขึ้นหลินหลินจะขาดใจตายกับความรู้สึกปั่น
ตอนที่ 31.เปื้อนมลทิน/2หลี่เจิ้งพยักหน้ารับ ลุกจากโซฟายาวเดินตรงไปยังห้องอาหาร เขามองอาหารที่วางเรียงรายบนโต๊ะ ก่อนจะถอนใจหนัก แล้วนั่งลงจัดการกับอาหารตรงหน้า คำแรกที่เข้าปากทำให้คนกินนิ่งงันไปชั่วครู่ หลี่เจิ้งลองตักอาหารในแต่ละจานลองชิมจนครบทุกอย่าง รสชาติคุ้นลิ้นทำให้มาเฟียหนุ่มถึงกับตื้อในอก รสชาติแบบนี้เป็นรสเดียวกับที่เพียงลดาปรุงให้เขารับประทานตลอดสิบกว่าปี หรือว่าเพียงลดาจะสอนให้แม่ครัวที่นี่ปรุงรสตามแบบที่เขาชอบ คำตอบนี้ทำให้เขาไม่คิดถามถึงคนทำอาหาร หลี่เจิ้งตักอาหารเข้าปากนั่งรับประทานเงียบๆ จนอิ่ม“ฝากชมแม่ครัวด้วย ว่าปรุงอาหารได้ถูกใจฉันมาก” เขาหันไปบอกอา หนิวที่ยืนรอรับใช้อยู่อาหนิวยิ้มกว้างดีใจแทนคนทำ “ค่ะ ฉันจะบอกคุณหลินหลินให้นะคะ”คำตอบนี้ทำให้คนชมนิ่วหน้า“เธอว่าใครทำนะอาหนิว” หลี่เจิ้งถามเสียงเข้มอาหนิวยิ้มแหย เมื่อเห็นผู้เป็นนายหน้าเคร่งเครียด จำต้องตอบด้วยเสียงอ่อยๆ ว่า“คุณหลินหลินเป็นคนทำอาหารพวกนี้ค่ะ”“ตอนนี้หลินหลินอยู่ที่ไหน เรียกมาพบฉันด้วย”เขาถามหาจำเลยแค้นของตน ด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น“คุณหลินหลินไม่สบายค่ะ ตอนเช้าฉันเข้าไปปลุกเห็นเธอนอนซมอยู่ในที่นอ
ตอนที่32.เปื้อนมลทิน/3ก่อนหลินหลินจะตื่นหลี่เจิ้งโทรลงไปสั่งให้เธอเอาข้าวต้มขึ้นมาให้คนป่วยและสั่งให้เช็ดตัวให้ด้วย ผู้เป็นนายอยู่ในห้องนี้ตอนที่เธอยกถาดข้าวต้มเข้ามา หมอนอีกใบมีร่องรอยการใช้งาน บ่งบอกว่าตลอดเวลาร่วมสามชั่วโมงหลี่เจิ้งนอนอยู่ในห้องนี้กับหลินหลิน ท่าทางของผู้เป็นนายแม้จะเย็นชาแต่พอมองออกว่าห่วงใยหญิงสาวอยู่ไม่น้อย ขัดกับร่องรอยบนเนื้อตัวของหลินหลินที่เกิดจากการถูกทำร้าย อาหนิวอยากรู้แต่กลัวอาญาที่หลี่เจิ้งขู่ไว้ จำต้องเก็บความสงสัยของตัวเองไว้ในใจ“ขอบคุณมากนะอาหนิว ฉันอิ่มแล้ว เอาไปเก็บเถอะ”หลินหลินบอกหลังจากรับประทานข้าวต้มและยาแล้ว“เดี๋ยวฉันจะช่วยทายาให้นะคะ หมอให้ยาแก้ฟกช้ำมาด้วย”อาหนิวหยิบหลอดยาบนหัวเตียงยื่นให้ดูหลินหลินหน้าแดงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ“ไม่เป็นไรฉันทาเองได้ ขอบใจนะอาหนิว”อาหนิวยิ้มบางๆ เข้าใจอีกฝ่ายว่าคงจะอายที่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จึงยกถาดข้าวต้มออกมา ปล่อยให้คนป่วยทายาเอง ขณะเดินลงมายังชั้นล่าง ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นนายก็เดินสวนมา“หลินหลินเป็นยังไงบ้าง”หลี่เจิ้งเอ่ยถามเสียงเรียบ สายตามองสำรวจถ้วยข้าวต้มที่พร่องไปกว่าครึ่ง“คุณหลินหลิ
ตอนที่33.เปื้อนมลทิน/4เช้านี้เป็นอีกวันที่หลินหลินลืมตาตื่นโดยมีร่างหนาของหลี่เจิ้งนอนอยู่ข้างๆ วงแขนแข็งแรงวางพาดเอวคอดของเธอไว้ ฝ่ามือกอบกุมทรวงนุ่มไว้ในอุ้งมืออุ่น พอเธอขยับตัวคนตัวโตก็ร้องครางงึมงำในคอ ปลายนิ้วเรียวเคลื่อนไหวขยับบีบคลึงดอกบัวสวยไปมาทั้งๆ ที่ตายังหลับอยู่ หลินหลินหน้าแดงซ่านได้แต่นอนตัวแข็งไม่กล้าขยับดิ้นอีก เกรงจะถูกเขารังแกรับอรุณ หลายคืนที่กลายเป็นตุ๊กตาให้เขานอนกอดก่าย เธอเรียนรู้ว่ามาเฟียหนุ่มเป็นคนที่นอนหลับลึก หากหลับตาลงแล้วเขาจะนอนหลับยาวรวดเดียวจนถึงเช้า แต่หากยังไม่หลับเขาก็จะหาเรื่องเอาเปรียบร่างกายของเธอจนกว่าจะพอใจ เมื่อคืนเขากลับมาถึงบ้านค่อนข้างดึก เพราะไปร่วมงานเลี้ยงของนักธุรกิจคนหนึ่ง จึงไม่ได้รังแกเธอได้แต่นอนกอดไว้เท่านั้นผ่านไปครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าร่างหนานอนสงบนิ่ง หญิงสาวก็ค่อยๆ พลิกกายขยับออกห่าง ดึงมือที่กอบกุมทรวงและยกแขนที่พาดเอวเธอออกเบามือ ทว่าไม่ทันจะลุกจากเตียงคนนอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นเสียก่อน มือหนาคว้าข้อมือบางดึงรั้งให้ล้มลงมาหา สอดแขนกอดรัดร่างบางไว้พร้อมกับกดจมูกโด่งงามลงบนแก้มนิ่ม“จะไปไหนหลินหลิน คิดจะหนีฉันไปหรือไง”หลี่เจิ้งพึมพำข
ตอนที่ 34. ไม่รักแต่หวง/1“ขอโทษนะครับที่รบกวนคุณ”เว่ยเหยียนส่งยิ้มทอดไมตรีให้หญิงสาวหน้าตางดงาม แววตาคมทอประกายวับวาวอย่างคนเจ้าเสน่ห์ เมื่อรู้สึกพึงพอใจกับท่าทางเย่อหยิ่งราวนางพญาของเธอ“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำงานเสร็จพอดี ขอตัวก่อนนะคะ”หลินหลินไม่อยากเสวนาให้มากความ รีบขยับกายลุกขึ้นพร้อมกับยกแจกันติดมือไปด้วย แต่ผู้มาเยือนไม่ปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆ เขายืนขวางหน้าเธอไว้“อยู่คุยกันก่อนสิครับ ผมเป็นเพื่อนของคุณเจิ้งชื่อเว่ยเหยียน” เว่ยเหยียนแนะนำตัว“ค่ะ ฉันเป็นแม่บ้านที่นี่ คงไม่สะดวกหากต้องพูดคุยกับแขกของเจ้าของบ้าน”หลินหลินไม่ยอมบอกชื่อ แต่แสร้งบอกให้เขาเข้าใจว่าเธอเป็นแม่บ้านแทนเว่ยเหยียนยิ้มกว้างส่ายหน้าไม่เชื่อ“ถ้าคุณเป็นแม่บ้านผมคงเป็นคนสวน ผมมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยพบคุณเลย ถ้าคุณเป็นแม่บ้านจริง ผมต้องเจอคุณบ้างสิครับ”เขาไล่ต้อนหญิงสาวให้จนมุม ร่างหนายืนขวางไม่ยอมหลบ“คุณไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ หลบไปค่ะ ฉันจะไปทำงานต่อ”หลินหลินเริ่มรำคาญคนช่างตื๊อ ขยับเดินหลบแต่อีกฝ่ายตามมาขวางหน้าไว้อีก ยั่วให้หญิงสาวเกิดโทสะ“ฉันบอกให้ถอยไปไงคะ” เธอเสียงดังขึ้น ชักสีหน้าไม่พอใจ“ผมอยา
ตอนที่35.ไม่รักแต่หวง/2“เวลาเราทำอาหารหากเราทำด้วยใจรสชาติอาหารจะออกมาดี ยิ่งเราใส่ใจมากเท่าไหร่ อาหารก็จะอร่อยมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเราทำอาหารเพื่อคนที่เรารัก เขาจะสัมผัสได้ถึงความรัก และความใส่ใจของเราที่มอบให้” คำพูดของเพียงลดายังติดอยู่ในความทรงจำ ทำให้หลินหลินอดลอบมองหลี่เจิ้งไม่ได้ เขาจะรู้ไหมว่าอาหารทุกคำที่เขารับประทาน มีความใส่ใจและหัวใจของคนทำอยู่ในนั้นด้วย เขาจะสัมผัสถึงความอาทรที่เธอมอบให้เขาหรือเปล่าหนอ หลินหลินอมยิ้มด้วยความสุขใจ“กินอะไรบ้างสิ เอาแต่ตักให้ฉัน ไม่เห็นเธอกินสักคำ”หลี่เจิ้งตักอาหารใส่ชามของหลินหลินบ้าง เขามองเห็นแววตาอ่อนหวานของเธอยามแอบลอบมองเขาแล้วรู้สึกหัวใจพองฟูขึ้นมา หากไม่มีเรื่องของเพียงลดามาขวางไว้ เขาคงยอมรับเธอง่ายกว่านี้ เขายังทำใจให้อภัยเธอไม่ได้ จึงมิอาจยอมรับเธอเข้ามาในหัวใจ“ขอบคุณค่ะ คุณเจิ้ง”หลินหลินยิ้มกว้าง รีบตักข้าวเข้าปากด้วยความดีใจ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา หลี่เจิ้งไม่เคยตักอาหารให้เธอ เขาไม่ใส่ใจว่าเธอจะอยู่จะกินอะไรด้วยซ้ำ พอใจก็เรียกมานั่งรับประทานอาหารด้วย ไม่เคยสนว่าเธอจะกินข้าวหมดชามหรือเปล่า ตอนนี้เขาตักอาหารให้เธอ สนใจว่าเธอกิน
ตอนที่ 81.สัญญาใจ (จบ)มาเฟียหนุ่มไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว เขายังตั้งหน้าตั้งตานำพาเธอให้ร่วมเดินทางไปบนเส้นทางแห่งความหฤหรรษ์ จนร่างกายของเธอสะท้านไหวไปกับความต้องการอันล้นปรี่ของเขา หญิงสาวจิกปลายเล็บลงบนแผ่นหลังเมื่อความปั่นป่วนกำลังบิดเกลียวในจุดประสาน ความแข็งแกร่งของเขากำลังทำให้เธอถึงจุดที่เกินต้านทานไหว เขาเองคงไม่ต่างกัน เมื่อเร่งขับเคลื่อนกายแกร่งให้ล้ำลึกหนักหน่วงเร่าร้อนจนร่างกายแทบมอดไหม้ด้วยเพลิงเสน่หา ความรัญจวนใจก่อตัวขึ้นในจุดสูงสุดก่อนจะระเบิดเป็นแสงระยิบระยับในหัว เสียงครางครวญดังกระหึ่มผสานกับเสียงกรีดร้องหวานแหลมดังก้องขึ้นพร้อมกัน ร่างหนากระตุกเฮือกเมื่อโถมกายเข้าหาร่างบางเป็นครั้งสุดท้าย คนใต้ร่างหยัดสะโพกตอบรับ สองมือโอบรัดร่างแกร่งไว้แน่น ทั้งสองกอดกันนิ่งอยู่แบบนั้นราวกับไม่ต้องการพรากจากกันอีกต่อไปหลี่เจิ้งซบใบหน้ากับซอกคอขาวผ่อง ร่างหนาซบนิ่งอยู่บนร่างงามไม่ขยับไหวโดยวางศอกทั้งสองข้างรองรับน้ำหนักตัวไม่ให้กดทับร่างบาง เสียงลมหายใจของเขาดังสะท้อนอยู่ข้างใบหูของเธอ หลินหลินเงยหน้าขึ้นหอบหายใจแรง สองแขนยังคงโอบกอดไว้ไม่ยอมปล่อย ความอบอุ่นโอบล้อมทั้งกายและใจของทั้
ตอนที่ 80 รักครั้งสุดท้าย/2หนึ่งเดือนต่อมางานแต่งงานของหัวหน้าแก๊งหงส์ไฟกับเจ้าสาวต่างวัยก็ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราและยิ่งใหญ่ แม้ฐานะของหลินหลินไม่อาจเปิดเผยได้ แต่หญิงสาวก็พอใจที่เธอได้รับการยกย่องจากคนเป็นสามี เธออยากขอบคุณริคคาโด้เหลือเกินที่ทำให้หลี่เจิ้งยอมขอเธอแต่งงาน แต่ไม่กล้าไปพูดอะไรกับชายหนุ่มตรงๆ เพราะสามีของเธอขี้หวงอย่างหนัก แม้ตอนที่ริคคาโด้มาจับมือแสดงความยินดี ดวงตาคู่คมของหลี่เจิ้งก็เปล่งประกายวาบวาวด้วยความหวงแหน จนอีกฝ่ายปล่อยมือแทบไม่ทันคนที่เจ้าสาวอยากขอบคุณได้แต่นั่งมองภาพคู่บ่าวสาวด้วยสายตาหมองเศร้า เขาดีใจที่หลินหลินได้พบกับความสุขเสียที แม้ตัวเองต้องชอกช้ำขมขื่นเพียงใดก็ตาม เพื่อนร่วมแผนการอย่างเว่ยเหยียนก็อยู่ในสภาพเดียวกัน ต่างพากันมองเจ้าสาว คนสวยในชุดวิวาห์สีขาวด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ และมองเจ้าบ่าวด้วยแววตาอิจฉา“สงสัยชาติที่แล้วคุณเจิ้งคงทำบุญมาดี ชาตินี้ถึงผู้หญิงถึงเกลียดเขาไม่ลง ทั้งที่ทำร้ายเธอสาหัสขนาดนั้น” เว่ยเหยียนอดแขวะเจ้าบ่าวไม่ได้ริคคาโด้หัวเราะเสียงขื่น “ผมว่าคุณเจิ้งเขาโชคดี ที่ได้รับความรักจากผู้หญิงดีๆ อย่างลิลลี่ โชคดีจนน่าอิจฉา” เขาทอดสา
ตอนที่ 79. รักครั้งสุดท้าย/1“ริคคาโด้คงมีคุณกับผมเท่านั้นแหละ ที่เห็นค่าของคุณหลินหลิน เคยมีใครบางคนยกเธอให้คนอื่นโดยไม่รู้ถึงคุณค่าของเธอมาแล้ว ไม่รู้ทำบุญด้วยอะไรคุณหลินหลินถึงได้ยอมให้อภัย” เว่ยเหยียนเปรยขึ้นหลินหลินแสร้งยกคิ้วสูง ทำหน้าเหมือนสงสัย “อะไรนะคะ ฉันน่ะหรือเคยถูกยกให้คนอื่นเหมือนของไร้ค่า คุณพูดเล่นหรือเปล่า”“ถ้าคุณอยากรู้คืนนี้ลองถามคุณเจิ้งดูสิ” เว่ยเหยียนโยนภาระมาให้หลี่เจิ้งหลี่เจิ้งหัวใจกระตุกวาบเมื่อถูกเว่ยเหยียนสะกิดแผลเก่า เขามองหน้าภรรยาสาวที่ทำท่าสงสัยอย่างรู้สึกผิด ถึงแม้เธอจะเคยให้อภัยเขาแล้ว แต่ความผิดครั้งนั้นเหมือนรอยบาปที่เขาไม่อาจสลัดออกไปจากใจ สองหนุ่มดูเหมือนตั้งใจโจมตีเขา เหมือนวางแผนกันมาล่วงหน้า ไม่ใช่การมาเยี่ยมเยือนตามประสาคนรู้จัก มาเฟียหนุ่มใหญ่เพิ่งเข้าใจเจตนาของทั้งสองในนาทีนี้เอง ว่าเว่ยเหยียนกับริคคาโด้ต้องการบอกอะไรเขา ความหึงหวงทำให้สมองเขาทำงานช้าจนวิเคราะห์ไม่ออกว่า สองหนุ่มกำลังทำให้เขาสำนึกและมองเห็นคุณค่าของหลินหลิน ซึ่งเขาทำเมินเฉยไม่ได้ให้เกียรติเธอมากกว่าการดูแล ด้วยเข้าใจว่าเธอความจำเสื่อมคงไม่คิดอะไรมาก แต่วันนี้เขาเพิ่งรู้ต
ตอนที่ 78. ความทรงจำแห่งรัก/2“คุณเจิ้งไม่อยู่เหรอ” ริคคาโด้เอ่ยถามหาเจ้าของบ้าน ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาเขายังไม่ได้พบมาเฟียหนุ่ม หลินหลินส่ายหน้า ยิ้มอ่อนๆ“คุณเจิ้งไปประชุมกับพวกหอการค้าค่ะ เย็นๆ ถึงจะกลับ” หลี่เจิ้งไม่ได้เป็นแค่มาเฟียแต่เขาเป็นนักธุรกิจด้วย งานในหน้าที่จึงมีมากมาย“คุณอยู่แต่ในบ้านไม่เหงาบ้างเหรอลิลลี่ วันๆ คงเอาแต่เลี้ยงลูกกับทำงานบ้านสินะ” เขาเอ่ยถาม สายตาทอดมองใบหน้างดงามไม่เสื่อมคลายของหญิงสาว อย่างอาทร“ฉันชินแล้วค่ะริคกี้” หลินหลินยิ้มละมุน ขอบคุณความห่วงใยของเพื่อนชายผ่านสายตา “ฉันมีความสุขตามประสา ไม่ได้ทุกข์ใจหรือเดือดร้อนใจอย่างที่คุณห่วง หรอกค่ะ คุณเจิ้งดีกับฉันมาก”“เขาดีกับคุณไม่พอหรอกลิลลี่” ริคคาโด้ท้วงเขามองหน้าหญิงสาวนิ่ง รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เธอซ่อนไว้ เธอบอกว่าไม่ได้ทุกข์ แต่เธอก็ไม่ได้สุขเต็มที่ เขารู้มาว่าหลี่เจิ้งไม่ได้ยกย่องหญิงสาวอย่างออกหน้าออกตาเหมือนที่เคยยกย่องเพียงลดา หลินหลินเป็นภรรยาก้นครัวที่หลี่เจิ้งเก็บไว้ภายในบ้าน ไม่เปิดเผยต่อคนในสังคม จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ริคคาโด้รู้สึกไม่พอใจที่หลี่เจิ้งทำเหมือนหลินหลินเป็นผู้หญิงไ
ตอนที่ 77. ความทรงจำแห่งรัก/1เขาร้องเรียกเธอสุดเสียง เมื่อเห็นร่างงามค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนฟ้า เธออยู่สูงจนเขาเอื้อมไปแตะไม่ได้ ใบหน้างามระบายรอยยิ้มอ่อนหวาน ขณะทอดสายตามองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน“คุณเจิ้งคะ ปล่อยลดาไปเถอะคะ เวลาของลดาหมดลงแล้ว แต่เวลาของคุณยังมีเหลืออยู่” เธอบอกเขาด้วยบน้ำเสียงอ่อนเบาราวเสียงกระซิบ“ไม่นะลดา ผมรักลดา ผมไม่อยากสูญเสียลดาไป” เขายังคงดื้อดึง ไม่อยากปลดปล่อยของรักให้จากไป“เก็บลดาไว้ในความทรงจำของคุณก็พอ แต่จงมีชีวิตต่อไปเพื่อคนที่คุณควรรัก และดูแลเธอให้ดี อย่าให้ต้องสูญเสียเธอไปเหมือนที่คุณเสียลดา ดูแลหลินหลินด้วยนะคะ เธอเป็นคนที่ลดาเลือกให้คุณ ดูแลเธอด้วย...”เพียงลดาบอกก่อนจะลอยหายไปบนท้องฟ้า ปล่อยให้ม่านหมอกหนาคลุมลงมา จนมองไม่เห็นอะไร หลี่เจิ้งผวารู้สึกตัวตื่นขึ้น พร้อมกับเหงื่อโทรมกาย เขามองร่างบางที่นอนเคียงกัน ก่อนจะพยักหน้าให้ตัวเองเมื่อรู้ว่าเพียงลดามาหาเขาในฝัน เพราะต้องการให้เขาดูแลหลินหลินให้ดี เธอคงมาลาเขาเพื่อไปสู่ภพภูมิข้างหน้า แต่คงห่วงใยเขาและหลินหลินถึงได้มาสั่งลาก่อนจาก“คุณหลี่ครับ มีเรือสองลำกำลังแล่นมาทางนี้ครับ” เสียงของบอดี้การ์ดคนหนึ่งร
ตอนที่ 76.เลือกแล้วคือเธอ/2คืนนั้นเป็นคืนแรกในรอบหกเดือนที่หลี่เจิ้งมีโอกาสได้นอนร่วมเตียงกับภรรยาสาว เขาทำให้เธอสบายใจโดยการนอนนิ่งๆ คนละฟากกับเธอ โดยมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตไว้ หลายชั่วโมงกว่าหลินหลินจะยอมวางใจนอนหลับไป เปิดโอกาสให้คนที่นอนตัวแข็งได้ขยับเข้ามาแนบชิด ใบหน้าคมชะโงกดูใบหน้างดงามที่นอนหลับตาพริ้มอย่างอาทร“หลินหลิน เมื่อไหร่เธอจะจำฉันได้สักที” เขารำพึงเสียงเศร้า ก่อนจะแตะริมฝีปากจุมพิตเรียวปากบางแผ่วเบาทะนุถนอม กอดร่างน้อยไว้แนบอกอุ่น แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไปเสียงคลื่นซัดซ่ากับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ได้ทอดผ่านกรอบ หน้าต่างเข้ามาในห้องนอนกว้าง บนเตียงนุ่มร่างสองร่างนอนกอดซบกันใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แสงจัดจ้าของวันใหม่ปลุกให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้น ความอบอุ่นที่โอบล้อมกายทำให้ร่างบางขยับกายอย่างเกียจคร้าน ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือฉายรอยง่วงงุน ก่อนจะลืมตาโพลงเมื่อเห็นปลายคางของใครคนหนึ่งเข้า ร่างหนาของคนตัวโตนอนตะแคงสละแขนข้างหนึ่งให้หญิงสาวหนุนนอนต่างหมอน เสียงลมหายใจเข้าออกดังสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเขายังอยู่ในห้วงนิทราหลินหลินคลี่ยิ้มละมุน มองดวงหน้าคมคายของสามีหนุ่มใหญ่ด้ว
ตอนที่ 75 เลือกแล้วคือเธอ/1“มองแบบนี้ ฉันว่าฉันไปเปลี่ยนชุดดีกว่าค่ะ”ดูสิ... เขามองเธอราวกับจะกลืนกินแบบนี้ พาลให้แข้งขาสั่นแทบไม่มีแรงยืน ไม่รู้จะมองให้ทะลุผ้าที่พันไว้หรือไร หญิงสาวแอบบริภาษสามีหนุ่มจอมหื่นในใจ“ไม่เอาน่า ใส่ชุดนี้ดีแล้ว หรือว่าอยากเปลี่ยนใจไม่สวมอะไรก็ได้นะ ฉันไม่ว่า”หลินหลินหน้าร้อนแล้วร้อนอีกไม่คิดว่ามาเฟียหนุ่มจะเล่นมุกนี้ ใครจะรู้ว่าคนโหดๆ คนนี้จะมีมุมแบบนี้อยู่ในชีวิต หากไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน“ฉันว่าเราไปเล่นน้ำกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน”หลินหลินเบี่ยงกายจากอ้อมแขนแกร่ง เดินนำเขาออกมายังชายหาดหลังบ้านหญิงสาวลงไปเล่นน้ำโดยไม่ยอมถอดผ้าพันตัวออก หลี่เจิ้งได้แต่ส่ายหน้า อมยิ้มขำคนขี้อาย เขาตามลงมาในน้ำแต่หลินหลินกลับว่ายออกห่างไม่ยอมให้เขามาเล่นใกล้ๆ มีหรือคนที่ตั้งตารอเวลานี้จะยอมแพ้ ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยพละกำลังของชายหนุ่มแกร่งฉกรรจ์ ย่อมแข็งแรงกว่าผู้หญิงร่างเล็กบอบบางหลายเท่า ในที่สุดร่างน้อยก็ถูกคนตัวโตกว่าโอบกระหวัดไว้แนบแผงอกกว้างตึงแน่นด้วยมัดกล้าม สายน้ำเย็นๆ ห้อมล้อมทั้งสองไว้ หญิงสาวช้อนตามองคนร่างหนาที่ตามมาวอแวด้วยแววตาเขินจัด“ทำไมต้องกอดด้
ตอนที่ 74.หวานนักรักของเรา/3หลินหลินกลั้นยิ้มจนแก้มตุ่ย เข้าใจหน้าเคร่งๆ ของสามีว่าเกิดจากอะไร หลี่เจิ้งมีปมเรื่องความหนุ่มความแก่ เขาคงระคายหูไม่น้อยเมื่อได้ยินกริชถามแบบนั้น หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแกล้งสามีมากเกินไป เมื่อครู่เขาก็มองเธอด้วยสายตาเหมือนน้อยใจ ที่เธอเอาแต่ตักกับข้าวให้กริช ตอนนี้หน้าของเขายับย่นจนเห็นรอยตีนกาจากคำถามแสลงใจ“คุณคิดว่าคุณเจิ้งเป็นอะไรกับฉันหรือคะคุณกริช” หลินหลินย้อนถาม ขณะเดินมานั่งข้างร่างหนาของสามี“ผมเดาว่าคุณเจิ้งไม่เป็นน้า ก็เป็นอาของคุณครับคุณหลินหลิน ถ้าเป็นพ่อคงแต่งงานตั้งแต่อายุน้อยถึงมีลูกสาวโตเป็นสาวและสวยขนาดนี้” กริชหยอดลูกชมในตอนท้าย พร้อมกับรอฟังคำตอบจากหญิงสาวหลี่เจิ้งขบกรามแน่นจ้องหน้าหลินหลินนิ่ง รอฟังว่าเธอจะบอกเจ้าหนุ่มหน้ามนว่ายังไง จะกล้าบอกไหมว่าตัวเองมีสามีอายุมากกว่าเป็นยี่สิบปี จะกล้าบอกว่าเขาเป็นสามีให้เจ้าหมอนั่นได้ยินหรือเปล่า“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างค่ะคุณกริช”หลินหลินยิ้มละมุน ขยับเข้ามานั่งเบียดสามี แล้วคล้องแขนเขาไว้ เธอมองหน้าชายหนุ่มวัยเดียวกันอย่างเห็นใจ เมื่อเขาเริ่มรู้แล้วว่าเธอกับหลี่เจิ้งมีความสัมพันธ์อะไรกัน“ค
ตอนที่ 73.หวานนักรักของเรา/2“ผมว่าพาคุณหลินหลินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย ตัวเปียกมานานแล้ว”กริชบอกอย่างหวังดี หมายทำคะแนนให้สาวเจ้าสนใจหลี่เจิ้งพยักหน้าช้าๆ ลุกขึ้นช้อนอุ้มร่างบางของภรรยาไว้ “ขอบคุณมาก ไว้ผมจะหาทางตอบแทนอะไรคุณบ้าง” เขาบอกชายหนุ่มกริช รีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง ถ้าอยากตอบแทนก็ขอแค่เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็พอ”เขาพูดกับหลี่เจิ้ง แต่สายตามองใบหน้างามของหลินหลินตาเชื่อม สร้างความขุ่นเคืองให้คนเป็นเจ้าของจนอยากให้รางวัลความดีความชอบเป็นลูกปืนสักนัดสองนัดกลางอก“ขอบคุณมากนะคะคุณกริชที่ช่วยฉันไว้ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงเชิญแวะมาทานอาหารด้วยกันสิคะ ฉันจะทำอาหารเพื่อตอบแทนคุณ”หลินหลินเอ่ยกับผู้ช่วยชีวิต โดยลืมไปว่าไม่ได้ขอความเห็นจากสามีเลย “ยินดีครับ พรุ่งนี้ผมจะมาทานอาหารฝีมือคุณให้ได้” กริชยิ้มกว้าง รีบตอบรับคำเชิญทันควันหลี่เจิ้งทนดูสายตาของหนุ่มอ่อนวัยกว่าไม่ไหว รีบอุ้มภรรยาเดินเข้าไปในห้อง เขาวางเธอลงบนเตียงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ครู่หนึ่งถึงกลับออกมาพาเธอเข้าไปในด้านใน จัดการวางร่างงามในอ่างอาบน้ำที่ผสมน้ำอุ่นไว้“ขอบคุณค่ะค