บทที่ 243

เมื่อเห็นท่าทางของเย่เทียนหยู่ หัวใจของหลินว่านหรูก็จมดิ่งลงขึ้นเรื่อย ๆ และเธอก็พูดอย่างเย็นชา: “ดูเหมือนว่านายจะรู้จักเขามานานแล้วสินะ”

“ไม่ใช่สิ ผมยังไม่ได้ยอมรับเลยนะ”

เย่เทียนหยู่รีบพูดขึ้น

“คุณยังไม่ได้ยอมรับเหรอ?”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง คือนายรู้จักเขามานานแล้ว แต่นายแค่ไม่ต้องการที่จะยอมรับใช่ไหม?” หลินหว่านหรูถามด้วยความโกรธ ทำเอาเนินทิวทัศน์ที่สูงตระหง่านสั่นด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!”

“ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้จักเขา!”

“ผมบอกแล้วไงว่าเราเจอกันครั้งแรกเป็นตอนที่เขามาทวงหนี้”

เย่เทียนหยู่ตอบ

“ดี ดูท่านายไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ นายคิดว่าฉันไม่มีหลักฐานหรือไง?”

“คุณมีหลักฐานด้วย?”

“แน่นอนสิ!”

หลินหว่านหรูพูดอย่างเย็นชา: “เย่เทียนหยู่ วันนี้ฉันได้เห็นธาตุแท้ของนายจริง ๆ สักทีนะ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะไร้ยางอายขนาดนี้!”

ความโกรธและความสิ้นหวังที่ต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไป จนเธอคิดอยู่เสมอว่ามันเป็นปัญหาของตัวเธอเอว

แต่ไม่คิดเลยว่านี่จะเป็นการสมรู้ร่วมคิดที่วางแผนไว้เมื่อนานมาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้สมรู้ร่วมคิดคนนี้เองที่รับบทเป็นผู้ช่วยให้รอดครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้