Share
บทที่ 101
Related chapter
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 102
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโน้มตัวไปทางขวาพร้อมกับพูดว่า “น้องเย่ คิดไม่ถึงเลยนะว่านายจะเก่งขนาดนี้ ถึงได้ปะปนตัวเองเข้ามาในงานจนได้ แค่ไม่รู้ว่าคุณจะมีความรู้เรื่องเปียโนมากน้อยแค่ไหน แล้วฟังบรรเลงเปียโนออกหรือเปล่า?”“ก็ไม่มาก แต่ก็ไม่น้อยไปกว่าคุณแน่นอน” เย่เทียนหยู่มองออกว่าหลิวเจี๋ยกำลังหงุดหงิด จนแม้ต่อหน้าหลินหว่านหรูเขาก็ยังเริ่มแสดงกิริยาเสียดสีออกมาหลิวเจี๋ยรู้สึกอึดอัดใจมาก เพราะเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเปียโนจริง ๆ“อย่างนายน่ะเหรอ เลิกอวดดีได้แล้ว”“ไม่ได้อวดดี ก็ผมพอจะรู้อยู่บ้างจริง ๆ” เย่เทียนหยู่พูดพร้อมส่งยิ้ม“ถ้าอย่างนั้นขอผมทดสอบนายหน่อย”“งั้นก็อย่าดีกว่า เพราะผมไม่ชอบถูกคนอื่นทดสอบ” เย่เทียนหยู่ปฏิเสธทันทีหลินหว่านหรูอดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปที่เย่เทียนหยู่ นี่เขาคุยโวอีกแล้วเหรอแถมยังถูกมองออกว่าคุยโวแทบจะในทันทีเลยด้วยแต่ไม่รู้ว่าทำไม พอเธอได้อยู่กับเขา เธอกลับรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเสมอ รู้สึกเหมือนกับตัวเธอได้เป็นตัวของตัวเองอย่างอิสระต่างจากการได้อยู่กับหลิวเจี๋ย ที่เธอเป็นคนควบคุมตัวเอง แล้วยังรู้สึกกังวลนั่นนี่อยู่เสมอความรู้สึกแบบนั้น หลิวเจี๋ยเ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 103
แม้ว่าหลิวเจี๋ยจะไม่เข้าใจเปียโน แต่เขาเข้าใจอารมณ์ของมนุษย์โลกมากกว่า ดังนั้น เขาจึงมีความมั่นใจที่จะมุ่งเป้าตั้งคำถามจากการวิเคราะห์ของเขา การจะเป็นคนแรกที่ได้เข้าร่วมงานแสดงดังกล่าวและเป็นตัวแทนของอาณาจักรมังกร เขาจะต้องเป็นนักเปียโนที่เก่งเป็นพิเศษและต้องเล่นได้ดีมากหรือนี่เขาไม่เห็นทุกคนปรบมือเหรอ?“โง่เง่า!”เย่เทียนหยู่ส่ายหน้าและไม่ได้อธิบาย เพียงแต่พูดสองคำนี้ออกมามันหลิวเจี๋ยรู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษหลินหว่านหรูทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงดุ “เย่เทียนหยู่ อย่าพูดหยาบคายได้ไหม”“ช่างเถอะ เขาอาจจะแกล้งทำเป็นรู้วิธีเล่นเปียโนหลังจากที่ผมเปิดโปงเขาไปเมื่อกี้ ก็เลยใช้วิธียั่วยุเพื่อเบี่ยงเบนความอับอาย นี่ก็เป็นปฏิกิริยาทั่วไปของคนทั่วไป”หลิวเจี๋ยทำเป็นพูดดี แน่นอนว่าบางคนเป็นแบบนั้นจริง ที่ตัวเองทำเรื่องชั่วไว้ แต่อยากใช้ความโกรธและวิธีการอื่นเพื่อปกปิดปัญหาแต่หลินหว่านหรูฟังแล้วก็แอบตกตะลึง ก่อนที่เธอจะมองไปที่หลิวเจี๋ยอย่างสายตาว่างเปล่าเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เย่เทียนหยู่พูดนั้นถูกต้อง ว่าเขาแค่แสร้งทำเป็นเข้าใจ“หว่านหรู อย่ามองผมแบบนั้นสิ แม้ว่าน้องเย่จะมุ่งเป้าชอบมุ่งเป
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 104
“ไม่เลย ไม่มีเลยสักคนเดียว!”“ดังนั้นในความคิดของผม บทดนเตรีบรรเลงเพลงเปียโนนี้ได้รับการสร้างสรรค์โดยพวกเรานักเปียโนชาวตะวันตก”“เพียงแต่ว่าผู้คนในอาณาจักรมังกรชอบมีหน้ามีตา ชอบคุยโวโอ้อวด ดังนั้น ก็เลยเปลี่ยนดนตรีของนักเปียโนตะวันตกของเราให้เป็นเพลงของพวกเขาเอง”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกมา ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึงทันที!ใครก็ตามที่รู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์จะรู้ว่าเพลงนี้มาจากอาณาจักรมังกรโบราณ ถึงขั้นกับมีคำกล่าวว่าเป็นบทเพลงที่หาข้อพิสูจน์ได้ยากผู้คนมากมายจากอาณาจักรมังกรโกรธมาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนและจ้องมองด้วยความไม่พอใจแม้แต่ความตื่นเต้นและความชอบของ หลินหว่านหรูในตอนแรกก็กลายเป็นความโกรธเธอเคยเห็นเขาในทีวีมาก่อน แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดคำที่น่าอับอายแบบนี้กับอาณาจักรมังกรตอนมาพบปะกันครั้งแรกเธอจะไม่มีวันชอบคนแบบนี้ ไม่ว่าความสามารถของเขาจะน่าทึ่งแค่ไหนก็ตามเย่เทียนหยู่แอบส่ายหน้า ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายควรได้รับบทเรียนจริง ๆ“ไอ้เวรนี่พูดจาไร้สาระ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเพลงนี้สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเรา”“ใช่ ต่อให้เขาจะเล่นได้ดีขนาดไหน แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธข
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 105
หลินหว่านหรูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและตะโกนอย่างร้อนใจ “เย่เทียนหยู่ นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!”คราวนี้เสียงของเธอออกจะดังเกินไปเล็กน้อยรวมกับที่เย่เทียนหยู่กำลังยืน ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันทีผู้ชมแต่ละคนต่างเริ่มพากันมองเย่เทียนหยู่ดูสงบและสงบ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ช่วยคุณระบายความโกรธ”“ช่วยฉันระบายความโกรธ?”“ใช่ พวกเขาไม่ได้ทำให้คุณโกรธมากเหรอ? ผมขึ้นไปตบหน้าพวกเขาเพื่อช่วยระบายความโกรธ”“อย่านะ นายอย่าเที่ยวไปชกใครมั่วซั่วสิ” เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินหว่านหรูก็เริ่มกังวล และอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างร้อนใจ ในความรู้สึกของเธอ เย่เทียนหยู่มีหัวรุนแรงเป็นพิเศษ เขาอาจจะโจมตีได้ทันทีถ้าหากเขาไม่เห็นด้วย ที่สำคัญคือเขาไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเย่เทียนหยู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมไม่ได้จะไปชกใครนะครับ ผมจะเอาความสามารถไปสู้ต่างหาก!”“ไม่ต้องห่วง แค่รอดูการแสดงสนุก ๆ ก็พอ”หลังจากพูดคำจบ เย่เทียนหยู่ก็ไม่สนใจหลินหว่านหรูอีกต่อไป ก่อนจะเดินสบาย ๆ ขึ้นไปบนเวที“นาย นายมันบ้าไปแล้ว!”หลินหว่านหรูได้แต่ยืนตกตะลึงจนไม่ทันได้หยุดเขาไว้ฉากเบื้องหน้านี้ทำให้ทุกคนตกใ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 106
ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นี่เขายโสขนาดนั้นเลยเหรอ?แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครตำหนิเย่เทียนหยู่ว่าหยาบคาย และถึงกับตะโกนว่า “ทำดีมาก!”แม้ทุกคนจะรู้สึกว่าเขาเล่นเปียโนได้ไม่ดีเท่ากับผู้เล่นคนอื่น ๆ อย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางการที่ทุกคนจะปรบมือให้กับความกล้าหาญของเขาประเด็นคือเขายังเด็กเกินไป จะยังไงก็ไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้“แก แกนี่มันอวดดีจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าอาณาจักรมังกรซึ่งเป็นที่รู้จักในนามดินแดนแห่งมารยาทจะไม่มีมารยาทเลย” แมนเทลถูกผลักออกไปด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว“ความสุภาพมีไว้สำหรับผู้เป็นมิตร ไม่ใช่สำหรับคนน่าขยะแขยงแบบคุณที่ดูถูกอาณาจักรมังกรแค่เพราะตัวเองเก่งทักษะงอกง่อยนี่”เย่เทียนหยู่ไม่เผยสีหน้าโกรธแค้นออกมาเลย สีหน้าของเขาสงบ แต่คำพูดของเขาเฉียบคมมากทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกไป ทุกคนก็ตอบรับเสียงดังและปรบมือดังสนั่น แต่ไม่นานพวกเขาก็แอบทำอะไรไม่ถูก เพราะคำพูดนั้นไพเราะ แต่เขาจะเล่นเปียโนได้ยังไง?แมนเทลโกรธจัดและจ้องไปที่เย่เทียนหยู่อย่างดุเดือดรอให้เขาหลอกตัวเองต่อไปเพราะไม่สำคัญว่าคำพูดจะสวยงามแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังขึ้นอยู่กับความสามารถอยู่ดี
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 107
ในเวลานี้ ทั้งฮอลล์เงียบงัน ทุกคนยังคงดื่มด่ำกับดนตรีอันไพเราะไม่ได้สติในที่สุด คนแรกก็รู้สึกตัวและยกมือขึ้นทันทีและปรบมืออย่างดุเดือดพฤติกรรมของเขาเป็นนำพาทุกคนให้ตบมือไปเหมือนเอฟเฟกต์ผีเสื้อในที่สุดเสียงที่แข็งแกร่งที่สุดก็โพล่งออกมาสั่นสะเทือนทั้งฮอลล์!“ไพเราะมาก!”“ไพเราะมาก ๆ เลย!”“สมบูรณ์ ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปกว่านี้อีกแล้ว!”“ฉันใช้ชีวิตน้องชายผมสาบานเลยว่านี่เป็นเพลงบรรเลงเปียโนที่ไพเราะและสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาในชีวิต ไร้ที่ติ!”“เจ๋งมาก ๆ!”“นักเปียโนตะวันตกผู้ไร้ยางอาย ดูให้ดี ใครบอกว่าเราไม่มีนักเปียโนชั้นนำในอาณาจักรมังกร?”ในขณะนี้ ฉากนั้นถูกจุดติดไฟอย่างสมบูรณ์งานแสดงฮอลล์ที่แต่เดิมเงียบสงบก็กลายเป็นความมีชีวิตชีวาและคึกคักราวกับตลาดผักหลิวเจี๋ยตกตะลึงอันที่จริงแล้วก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเย่เทียนหยู่โง่มาก แต่กลับกลายเป็นว่าตัวตลกคือตัวเขาเองแม่งเอ๊ยเขานึกมาตลอดว่าเย่เทียนหยู่ไม่เข้าใจเรื่องเปียโนเลย แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าเย่เทียนหยู่ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านเปียโนเท่านั้น แต่ยังเหนือกว่าผู้เล่นอันดับหนึ่งของโลกด้วย แถมเขาก็ยังได้ร
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 108
“มีคำกล่าวที่ว่าศิลปินมีขอบเขตของชนชาติ แต่ตัวศิลปะเอนั้นไร้ขอบเขต ไม่ว่าจะเป็นตะวันตกหรือตะวันออก แก่นแท้ของศิลปะก็ล้วนเชื่อมโยงกันอย่างสมบูรณ์”“เพราะอย่างนั้นคุณแมนเทล คำพูดที่ไม่เป็นมืออาชีพของคุณนั่นมันทำให้ผมประหลาดใจมาก เพราะมันดูถูกชื่อเสียงของคุณในฐานะปรมาจารย์เปียโนอันดับหนึ่งของโลก”เย่เทียนหยู่พูด“ฮึ่ม ไร้สาระ” ใบหน้าของแมนเทลเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาเมินเฉยต่อเขาและทำได้เพียงปฏิบัติต่อเขาตามอำเภอใจเท่านั้น“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณอยากจะดับออกจากวงการ งั้นก็ขอเห็นเป็นดั่งปราถนา”ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของทุกคน เย่เทียนหยู่นั่งลงข้างเปียโน จากนั้นยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างสงบ “บทเพลง “สิ้นหวัง” แด่มิสเตอร์แมนเทล”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกไป สถานที่จัดงานก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเพราะความสิ้นหวังเป็นเพลงที่โด่งดังของแมนเทล และยังเป็นเพลงที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เขาคิดว่าเขาสามารถเล่นได้เขายังบอกด้วยว่า ในอีกร้อยปีข้างหน้าเพลงนี้ก็ยังไม่มีใครเทียบชั้นกับเขาได้แมนเทลตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเยาะเย้ย เด็กคนนี้จะโกรธจนสับสนไปแล้วสินะ หาเพลงไหนมาเล่นไม่เล่นดันไปหาเพ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 109
“ยอมแล้ว ผมยอมแล้ว!”“ยอมแล้วทั้งกายทั้งใจ!”แมนเทลพึมพำ เห็นได้ชัดว่าเขาเสียสติไปแล้วเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนบนโลกที่สามารถเล่นดนตรีได้อย่างน่าอัศจรรย์และสมบูรณ์แบบขนาดนี้และเขายังเป็นชาวอาณาจักรมังกรด้วยดูเหมือนว่าเพื่อนเก่าจะไม่ได้โกหกเขา อาณาจักรมังกรประเทโบราณที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ผู้คนและสิ่งต่าง ๆ ที่มีมนต์ขลังและเป็นตำนานมากมายได้ถือกำเนิดขึ้นที่นี่หลินหว่านหรูตื่นเต้นมาก เธอไม่เคยมีความประทับใจกับเย่เทียนหยู่มากเท่านี้มาก่อนแต่พอคิดได้ถึงตรงนี้ เธอก็คิดได้ว่าไอ้หมานี่ไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขาเล่นเปียโนเป็น จนก่อนหน้านี้เธอใช้เปียโนมาเป็นตัวอย่างแบ่งแยกโลกของทั้งคู่ด้วยซ้ำไปบางทีเขาอาจจะแอบหัวเราะเยาะตัวเธอตอนกำลังพูดเรื่องนี้กับเขาอยู่ก็ได้ในทางตรงกันข้าม หลิวเจี๋ยเกือบจะกระอักเลือดอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอน หลินหว่านหรูมองไปที่เย่เทียนหยู่อย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอไม่อาจเก็บแสงประกายเอาไว้ได้เลยไม่ จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ในเวลานี้ เย่เทียนหยู่เดินกลับมาและกระซิบ “หว่านหรู ผมจะกลับแล้ว คุณจะกลับด้วยกันไหมครับ?”เขาเห็นความตื่นเต้นข
Latest chapter
