เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ บรรยากาศภายในห้องนี้มันอึดอัดมากเสียจนไม่รู้จะเอาตาไปวางไว้ตรงไหนดีเขารู้ได้อย่างไรกัน รู้ได้อย่างไรถึงจุดมุ่งหมายของเธอ ทั้งๆ ที่คนรอบตัวของเธอนั้นไม่มีใครล่วงรู้ถึงแผนการนี้ลูเซียน แห่งกูเรียนคือใครกันแน่ เขาเป็นใครกัน?“ดูจากแววตาที่วูบไหวของเจ้า แสดงว่าข้าเดาถูกสินะ ให้ตายเถอะเรื่องราวที่น่าเศร้าเช่นนี้เมื่อไหร่จะจบลงเสียที..นาทาเลียเมื่อไหร่เจ้าจะหลุดพ้นจากคำสาปร้ายพวกนั้น”เธออ่านความรู้สึกอีกฝ่ายไม่ออก เพราะเขาไม่ได้แสดงอารมณ์และความรู้สึกออกมาทางใบหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเดินถอยหลังในขณะที่เขาเองก็เดินตามมาติดๆ ฝ่ามือที่ไล้อยู่บนกรอบหน้าในคราแรกเป็นอย่างไร ในครานี้ก็เป็นเช่นนั้น เขาไม่ยอมให้เธออยู่ห่างจากเขา และเช่นเดียวกัน..เขาไม่ยอมให้เธอหลุดมือไปได้อย่างแน่นอน“เจ้าอาจจะกำลังสับสนมึนงงและสงสัยว่าข้ารู้ได้อย่างไรใช่ไหม นาทาเลีย หนึ่งจุมพิตสำหรับหนึ่งคำตอบดีหรือไม่”นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกัน นาทาเลียยกมือขึ้นมาเพื่อฟาดลงไปบนใบหน้านั้น แต่ทว่าลูเซียนกลับจับมือของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา“ที่นี่เราไม่ใช้กำลังคุยกันนะนาทาเลีย เพราะเมื่อใดก็ตามที่มีสตรี
แผ่นหลังของแอนโทนี่เหยียดตรงขึ้นมาในทันที เขาเบี่ยงตัวออกเพื่อหลบหนีการสัมผัสร่างกายจากนักบุญหญิงที่กำลังยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้า บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของวิตอเรียนั้นไม่ได้แสดงท่าทีตกใจแม้แต่นิดเดียวกับอาการรังเกียจของเขา ราวกับเธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องแสดงท่าทางเช่นนี้ออกมา“ท่านบารอน ข้าแค่เป็นห่วงท่านเท่านั้นเอง ท่านไม่อยากกลับไปที่ปาสคาลเร็วๆ อย่างนั้นหรือคะ ที่นั่นเมื่อไม่มีเจ้าเมืองก็เหมือนกับเมืองที่ไม่ได้รับความคุ้มครอง จะอย่างไรประชาชนของท่านก็สำคัญมากที่สุดไม่ใช่เหรอคะ เพราะอย่างนั้นก่อนที่ท่านจะสามารถปกป้องคนอื่นได้ ท่านจะต้องมีร่างกายที่แข็งแกร่งซะก่อน..หรือว่าข้าพูดผิดตรงไหนหรือไม่"แอนโทนี่เบนสายตาไปทางอื่นพร้อมกับสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย“ข้าไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนแล้วครับ ขอบคุณท่านนักบุญที่ช่วยเหลือ แต่ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว..”ความชอบของแอนโทนี่ -25วิตอเรียแค่นหัวเราะออกมาในทันทีเมื่อความชอบของแอนโทนี่ที่มีต่อเธอมันเริ่มจะติดลบลงไปเรื่อยๆ การพยายามของเธอไม่ได้ผลสินะ ทั้งๆ ที่เธออุตส่าห์รีบมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขาเลยนะ..แต่ช่างเถอะความชอบของตัวประกอบเช่นเขาไม่ได
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่เธอจุมพิตกับบุรุษสักคน แต่ทว่าในใจของนาทาเลียมันมีความรู้สึกแปลกใหม่ปะปนเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่ เปลือกตาของเธอปิดลงในขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เขาไม่ยินยอมปล่อยมือออกจากใบหน้าของเธอเลย อาจจะเป็นเพราะว่าในความคิดของลูเซียน เขายังไม่อาจไว้วางใจในตัวของนาทาเลียได้ เพราะเธอเป็นสตรีที่ดื้อดึงมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ก็แน่ล่ะ..คงไม่มีเลดี้ที่ไหนจะกัดริมฝีปากของเขาจนเลือดออกหลังจากนั้นก็วิ่งหนีเขาในทันทีแบบนี้ การกระทำเช่นนั้นคงจะมีแค่เธอเพียงผู้เดียวที่กล้าทำ..จุมพิตแสนหวานค่อยๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความปรารถนาที่คุกรุ่นขึ้นมาในใจของลูเซียน เขาดูดเม้มปลายลิ้นด้วยความนุ่มนวล ลิ้นอุ่นเซาะไปตามแนวไรฟันทำให้ร่างกายเกร็งเขม็งขึ้นมาในทันตา ยิ่งเขาเพิ่มน้ำหนักในการจูบ เธอก็ยิ่งกำแขนเสื้อของเขาเอาไว้แน่นมากกว่าเดิม ดวงตาของลูเซียนปรือขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อลอบมองใบหน้าของนาทาเลียในระยะประชิด และยิ่งเขาเห็นท่าทางที่อ่อนลงของอีกฝ่ายมันยิ่งทำให้หัวใจของลูเซียนเต้นแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เขารีบผละริมฝีปากออก เพราะหากดำดิ่งลึกซึ้งมากยิ่งกว่านี้ คง
ฮอลี่เดินทางเข้ามาในเมืองหลวง นางขี่ม้าด้วยความเร่งรีบเพื่อไปส่งจดหมายให้แก่ท่านโลเวล อันที่จริงนางจะต้องส่งมอบจดหมายผ่านสายข่าวของกิลล์ข้อมูล ทว่านางกลับไม่พบเจอสายข่าวผู้นั้นเลย เพราะความร้อนใจจึงทำให้ฮอลี่จึงตัดสินใจขี่ม้าเดินทางมาที่เมืองหลวงด้วยตัวเองและเมื่อเดินทางเข้ามาที่กิลล์ข้อมูลซึ่งเป็นร้านน้ำชาเก่า ฮอลี่ก็ต้องอ้าปากค้างในทันทีที่นางพบเจอเพียงความว่างเปล่า ในยามนี้ร้านน้ำชาที่เคยเป็นฐานที่ตั้งของกิลล์ข้อมูลกลับถูกรื้อถอนจนไม่เหลือเศษซากแม้แต่ชิ้นเดียว หัวใจของฮอลี่เต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความเป็นห่วง นางเป็นห่วงทั้งท่านโลเวลและเป็นห่วงท่านหญิงนาทาเลียมากทีเดียว นางมาที่เมืองหลวงนี้ก็กังวลเรื่องท่านหญิงมากพออยู่แล้ว ฮอลี่ตั้งใจว่านางจะรีบมาแล้วรีบกลับในทันที แต่ทว่าเมื่อมาพบเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ ในยามนี้นางจะต้องตามหาท่านโลเวลให้พบเจอเสียก่อนที่ปาสคาลหิมะกำลังตกโปรยปรายลงมา ก่อนที่จะออกเดินทาง นางหาฟืนเอาไว้มากพอสมควรสำหรับใส่เตาผิงได้สบายๆ แรมเดือน ส่วนเรื่องอาหาร มีอาหารมากมายอยู่ใต้พื้นห้องครัวที่นางทำห้องลับสำหรับเก็บตุนอาหารเอาไว้ และท่านหญิงเองก็รู้ดีว่าอาหาร
ตารางงานของแกรนด์ดยุคนั้นมันไม่มีอะไรทำมาตั้งนานมากๆ แล้ว หน้าที่การเป็นแกรนด์ดยุคของท่านอลาโนนั้นเป็นเหมือนตำแหน่งที่มีเอาไว้ครอบครองเฉยๆ เพราะว่าอาโมรีไม่มีแกรนด์ดัชชีภายใต้การปกครอง เพราะอย่างนั้นหน้าที่การเป็นแกรนด์ดยุคของท่านอลาโนมันถึงได้ว่างมากขนาดนี้ กิจวัตรประจำวันเท่าที่เขารู้และเห็นมันด้วยสายตา ท่านอลาโนไม่ชอบออกไปพบเจอผู้คน ไม่ว่าจะเมื่อใดก็ตามท่านอลาโนมักจะใช้เวลาเงียบๆ ไปกับการอ่านหนังสือในเรือนกระจก ส่วนใหญ่ช่วงเวลาที่ท่านเข้าไปด้านในนั้น ท่านจะไม่ชอบให้ผู้อื่นเข้าไปด้านในเรือนกระจกเพราะท่านค่อนข้างจะชื่นชอบช่วงเวลาที่อยู่เพียงผู้เดียวมาก และในเรือนกระจกนั้นสามารถมองเข้าไปเห็นภายในได้ตลอดเวลา เท่าที่เขายืนมองดู ท่านอลาโนไม่ได้ทำอะไรที่น่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย ท่านนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียวในพื้นที่ส่วนตัว เป็นเช่นนี้ทุกวันนับตั้งแต่ที่ท่านหญิงนาทาเลียเดินทางออกไปจากคฤหาสน์อาโมรีแกสทอนพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด เขามองไม่เห็นความน่าสงสัยของท่านอลาโนเลยในช่วงนี้ แต่ถึงอย่างนั้นนี่มันสงบสุขมากเกินไป เขาพยายามคิดว่าในบางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าเขาระแวงมากเกินไป แต่ก่อนที่ในทะเ
สายตาที่เขามองตรงมาทำให้เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา นาทาเลียรู้สึกกระอักกระอ่วนราวกับจะขย้อนเครื่องในออกมา เธอตกใจแทบสิ้นสติกับคำกล่าวของลูเซียน เพราะมันเหมือนกับเขากำลังจะบอกว่าไม่ได้มีนักบุญหญิงคนเดียวที่มาช่วยปาสคาลในยามที่ปาสคาลมีภัย และเขากำลังบอกเธอว่าไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียวที่คิดทำลายปาสคาล มันหมายความว่าในเกมนี้..ในระบบเกมเฮงซวยนี้กำลังมีคนอื่นที่ถูกระบบควบคุมเหมือนกันกับเธอ มีคนอื่นที่จะต้องทำตามคำสั่งของระบบเพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นอิสระ และมีนักบุญหญิงที่เป็นนางเอกของเรื่องปรากฏตัวใหม่ในทุกๆ ห้าปี นี่มันอะไรกัน? ไม่ได้มีแค่เธอเพียงคนเดียวที่กำลังต่อสู้อยู่กับระบบบ้าๆ นี่ แต่อาจจะมีคนอื่น..ที่กำลังพยายามต่อสู้กับการถูกระบบเกมนี้ควบคุม เธอชะงักราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาปิดปากเอาไว้ “ข้าพบเจอสตรีผู้หนึ่งที่มาวางเพลิงเพื่อเผาทำลายปาสคาล นางคือลูกสาวของขุนนางผู้หนึ่ง..และสตรีผู้นั้นที่ข้าเห็นนางถูกไฟคลอกและบาดเจ็บสาหัสมากทีเดียว ข้าจึงพานางมาที่นี่เพื่อที่จะรักษานาง แต่ทว่าในตอนนั้นมันเหมือนกับว่าข้าช่วยนางไม่ทัน นางสิ้นใจและตายจาก ข้าค่อนข้างเสียใจที่เบาะแสเดียวของข้าถูก
ในขณะที่โลเวลกำลังวางแผนและสั่งการคนภายใต้การปกครองของเขา ก็มีม้าเร็ววิ่งมาที่คฤหาสน์นาเทียสเพื่อรายงานเกี่ยวกับไฟไหม้อย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นมาในปาสคาลโลเวลถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะวางกระดาษมากมายในมือลงบนโต๊ะ“..ความสามารถของท่านหญิงนั้นเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มากทีเดียวนะครับ”แกสทอนกล่าวพร้อมกับจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน หากว่าท่านหญิงของเขานั้นต้องการให้เกิดเรื่องกับปาสคาล แล้วที่นั่นเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ แสดงว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันมาจากความต้องการของท่านหญิง..บอกตามตรงว่าในคราแรกเขาเป็นห่วงท่านหญิงอย่างมาก แต่ในยามนี้ดูเหมือนว่าที่นั่น..ที่ปาสคาลเองก็น่าจะมีคนที่คอยช่วยท่านหญิงอยู่เหมือนกันโลเวลนั่งลงตรงข้ามกับแกสทอน“ไม่รู้สึกว่า..หนทางข้างหน้าของเจ้ามีคู่แข่งบ้างงั้นเหรอ”แกสทอนเผลอเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ กับคำกล่าวของท่านโลเวล“ครั้งหนึ่งข้าเคยคิดครับ ในยามที่ข้ามองเห็นท่านเดินเคียงคู่มากับท่านหญิง ข้าคิดว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยและมีหน้าที่เพียงแค่มอบความสุขในยามค่ำคืนให้ท่านหญิง ด้วยฐานะทางสังคมของข้าคงจะมีค่าเพียงเท่านั้น แต่ในสายตาของท่านหญิงไ
คำกล่าวของท่านเจ้าเมืองคนเก่ายังดังก้องอยู่ในหู และนั่นทำให้แอนโทนี่มองวิตอเรียในแง่ลบมาโดยตลอด แน่นอนว่าเขาไม่ถึงกับเกลียดนางแต่เขาไม่ได้ชอบนางแน่ๆเขาไม่รู้ว่านางเป็นมิตรมากเกินไปหรือว่าเพราะนางพยายามเข้าหาเขาในแบบที่เกินความจำเป็น แต่แอนโทนี่บอกเลยว่าเขาไม่ชอบ และเขาจะไม่มีวันเป็นเจ้าเมืองปาสคาลที่หลงรักนักบุญหญิงที่เดินทางมาช่วยที่ปาสคาลอย่างแน่นอนเขายื่นมือเพื่อให้วิตอเรียจับเมื่อเราเดินทางมาถึงเมืองแล้ว เธอจับมือของเขาเพื่อเป็นการประคองตัวลงจากหลังม้า“หลังจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะนะคะท่านเจ้าเมือง ข้าจะช่วยปาสคาลฝ่าวิกฤตในครั้งนี้ไปเอง เพราะอย่างนั้นท่านเข้าไปด้านในเพื่อช่วยเหลือชาวเมืองของท่านออกมาเถอะค่ะ”แอนโทนี่มองหน้าของนักบุญหญิงวิตอเรีย อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในเปลวเพลิงเหล่านั้น ชาวบ้านกว่าครึ่งอพยพออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่ชาวบ้านที่อยู่ด้านในที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้วิตอเรียแย้มยิ้มออกมา นี่มันเหมือนกันในเกมเป๊ะเลย จะต้องมีเหตุการณ์ที่ทำให้ชื่อเสียงของนักบุญหญิงเป็นที่น่าจดจำ ชื่อเสียงของเธอจะโด่งดังขึ้นมาจนเข้าหูขององค์จักรพรรดิ หลังจากนั้นเธอจะไ
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท