อีฟบรรจงรวบผมของท่านหญิงนาทาเลียขึ้นไปไว้ด้านบนก่อนจะประดับจี้เพชรรูปดอกไม้ลงไปบนนั้น ชุดเดรสที่นาทาเลียจะสวมใส่ในวันนี้มันคือชุดเดรสสีงาช้างที่แสดงความหรูหราของชนชั้นสูง ปกตินาทาเลียจะไม่ชอบสวมใส่ชุดเดรสสีนี้ทว่าวันนี้อีฟยืนยันหนักแน่นว่าท่านหญิงผู้งดงามของเธอจะต้องสวมใส่ชุดเดรสสีนี้นาทาเลียมองภาพใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนออกมาในกระจก เธอส่งยิ้มให้กับตัวเองเพื่อเรียกความมั่นใจเธอจะไม่เป็นไร ครั้งนี้ก็เช่นกัน...ตามความคิดของนาทาเลียเธอคิดว่าภารกิจที่สามมันทำใจได้ง่ายมากกว่าภารกิจที่สองที่เธอจะต้องไปนอนกับโอเวนซะอีกและวันนี้เธอคิดว่าตัวเองพร้อมสำหรับการทำภารกิจที่สามนั้นแล้ว“ท่านโลเวลเดินทางมาถึงแล้วค่ะท่านหญิง”สาวใช้ผู้หนึ่งเดินขึ้นมารายงาน นาทาเลียพยักหน้าเพื่อเป็นเชิงว่าเธอนั้นรับรู้แล้ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีฟสวมสร้อยลงมาบนคอของเธอ“ขอให้ท่านหญิงมีค่ำคืนที่งดงามนะคะ”นาทาเลียสำรวจตัวเองในกระจกอีกครั้ง“ฝากบอกแกสทอนด้วยว่าในคืนนี้ไม่ต้องรอ เพราะว่าข้าอาจจะไม่กลับมานอนที่นี่”อีฟก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งนาทาเลียเดินลงมาจากบันไดโค้งมนในคฤหาสน์ของเธอ เธอส่งยิ้มให้กับโลเวลที่ไม่ไ
ครั้งที่แล้วนาทาเลียมาที่คฤหาสน์บาทาซาร์ เพื่อมาแสดงความยินดีกับท่านเคาน์คนใหม่ แต่ทว่าจนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่เคยเห็นหน้าของแลนเดนเลยวันนี้บรรยากาศในคฤหาสน์บาทาซาร์แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย งานในวันนี้ไม่ได้จัดเลี้ยงที่ด้านในคฤหาสน์ดังเช่นงานในคราวที่แล้ว ในวันนี้งานเลี้ยงการหาคู่ครองของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์จัดขึ้นมาในสวนด้านหลัง หรือหากจะเรียกให้ถูกมันเป็นสถานที่ที่นาทาเลียและโลเวลพบเจอกันในครั้งแรกเขากระโดดลงมาจากรถม้าก่อนจะส่งมือให้นาทาเลียจับ เธอวางมือลงบนมือของเขาและท่ามกลางสายตามากมายของแขกที่เดินทางมาถึงงานเลี้ยงก่อน พวกเขาจับจ้องมาที่เจ้าของข้อมือขาวเนียนที่วางลงบนมือของน้องชายท่านเคาน์บาทาซาร์และเมื่อใบหน้างามปรากฏขึ้นมา บรรยากาศในงานก็เงียบลงในทันทีนาทาเลียคือท่านหญิงที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่มากทีเดียวในเรื่องของบุรุษ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ท่านหญิงผู้ที่ทั้งงดงามและสูงศักดิ์จะมิได้มีข่าวเรื่องการพาบุรุษมากหน้าหลายตาขึ้นเตียง ทว่าการปรากฏตัวของท่านหญิงอาโมรีในวันนี้ทุกคนต่างตกใจนี่คืองานครั้งที่สองที่ท่านหญิงปรากฏตัวพร้อมกับ โลเวล บาทาซาร์ และครั้งที่แล้วทั้งคู่พบกันที่งานเลี้ยงพิธีแต่งต
นาทาเลียจ้องมองดวงตาที่แสนจะโดดเด่นของเขา ก่อนที่เธอจะจุดยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ“เป็นแบบนี้นี่เอง ข้าจะได้จดจำเอาไว้”เขาจับมือของเธอเอาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ ที่หูของเขามันก็รู้สึกร้อนขึ้นมา เพราะรอยยิ้มนั้น หรือเพราะว่าแววตาสีน้ำทะเลของเธอกันแน่นะ เรื่องนั้นเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันเป็นเพราะสิ่งใดกันแน่ แต่โดยรวมแล้วทุกอย่างที่เป็นเธอมันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงของมหาสมุทรอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ จมลงไปโดยไร้เรี่ยวแรงที่จะมาต่อต้าน เขาขัดขืนเธอไม่ได้และไม่คิดว่าจะทำเช่นนั้นด้วยหากความรู้สึกที่อัดแน่นในใจของเขามันเป็นดังการจมดิ่งลงไปสู้ห้วงมหาสมุทรที่ลึกที่สุด เช่นนั้นเขาก็จะขอจมดิ่งลงไปด้วยความเต็มใจและไม่คิดขัดขืนใดๆ เลย“ข้าเองก็จะจดจำเอาไว้ในใจถึงความซุกซนของท่าน แล้วค่อยไปเอาคืนรวดเดียวในคืนนี้”โลเวลยกมือขึ้นมากอดเอวของนาทาเลีย เราเดินเข้ามาถึงด้านในของงานเลี้ยงและสวนของคฤหาสน์บาทาซาร์ในวันนั้น เธอพูดได้เลยว่ามันค่อนข้างแปลกตามากทีเดียว เพราะที่นี่ไม่เหมือนสวนหน้าคฤหาสน์ธรรมดาๆ แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกราวกับว่าที่นี่คือป่าขนาดใหญ่ที่มีสัตว์มากมา
มือของนาทาเลียที่กำลังจับมือของโลเวลอยู่นั้นพลันกำมือของเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิมสีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เธอยังคงมีรอยยิ้มที่แสนมั่นใจประดับเอาไว้บนใบหน้างามนั้นอยู่เช่นเดิมนาทาเลียไม่ได้ก้มหน้าเพื่อทำความเคารพองค์รัชทายาท เพราะตระกูลอาโมรีได้รับการยกเว้นในเรื่องนั้น“สายัณห์สวัสดิ์เพคะองค์รัชทายาท เราทั้งสองมิได้สนิทสนมเพราะฉะนั้นอย่าได้ทรงเรียกชื่อของหม่อมฉันเช่นนั้นอีกเลยเพคะ กรุณาให้เกียรติเลดี้สกาเล็ตที่พระองค์ทรงควงแขนของนางเข้าร่วมงานนี้ด้วยเพคะ”โอเวนปัดมือของสกาเล็ตออกในทันทีที่นาทาเลียกล่าวจบ เขาเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะยกมือขึ้นมาแล้วจับบนแขนเธอเอาไว้“เทียร์..ข้าพอจะเข้าใจในความคิดของเจ้าแล้วล่ะ ข้าเข้าใจว่าเจ้าอยากเรียกร้องความสนใจจากข้า และโอเคเจ้าทำมันได้สำเร็จ ในยามนี้ข้ากำลังสนใจเจ้ามากกว่าสตรีหน้าไหนทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นเราหยุดประชดกันไปมาแล้วมาลองคุยเปิดใจกันดีไหม?”นี่เขา..โง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ เธอแสดงออกชัดเจนมากๆ ว่าไม่มีทางสนใจเขา แล้วทำไมเขาถึงพูดจาหลงตัวเองเช่นนี้ออกมามันชวนให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบบ้าเลย!!นาทาเลียสะบัดมือของโอเวนออก เธ
เธอเอ่ยถามเรื่องที่แสนสำคัญกับเขา โดยที่สีหน้าไม่ได้แปรเปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย ท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ทำราวกับว่าเรื่องที่เธอกล่าวออกมานั้นมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย แต่สิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยมันคงจะเป็นแววตาของเธอเธอมองมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่แสนแรงกล้า ราวกับว่าเธอกำลังกระซิบอยู่ที่ข้างหูของเขาว่าจะมาทนอยู่ในตระกูลเล็กๆ นี่ทำไมกัน ทำไมเขาไม่ไปอยู่ในที่ที่มันกว้างใหญ่มากกว่านี้ ให้มันสมกับความสามารถที่มากล้นของเขากันล่ะ“ข้าพยายามคิดอยู่นานและมันไม่มีเหตุผลอันใดเลยที่ข้าจะปฏิเสธข้อเสนอนั้นของท่าน..”เสียงตบมือดังกึกก้องขึ้นมาเพราะคู่พรหมลิขิตในคู่แรกสาบานตนกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่นาทาเลียไม่ได้สนใจอะไรเลยในยามนี้ หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงด้วยเหตุผลอะไร เรื่องนั้นเธอก็ยังไม่แน่ใจเธอรู้สึกดีกับโลเวล แต่ทว่าตัวเธอก็ต้องการสำเร็จภารกิจข้อที่สาม..และในยามนี้สายตาของโอเวนกำลังมองมาที่เธอ เขาจับจ้องมองเธอและโลเวลไม่วางตาเลยทีเดียวข้างกายของโอเวนนั้นไร้สตรีนั่งเคียงข้าง เขานั่งอยู่เพียงผู้เดียวบนที่นั่งแสนหรูหราของราชวงศ์และนี่คงจะเป็นระยะเวลาที
ในรุ่งสางของเช้าวันหนึ่ง ชั่วขณะนั้นโลเวลลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเพราะสิ่งที่ปลุกเขาขึ้นมาจากความฝันที่แสนหวานนั้นคือเสียงฟ้าร้องที่ดังมากพอสมควร เขายกมือขึ้นมาแล้วมองดูที่ฝ่ามือของตัวเองในความฝันมือคู่นี้กำลังโอบกอดรัดร่างบางที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนราวกับหมู่มวลดอกไม้ออกมาจางๆ เรือนผมสีเงินสว่างของเธอสยายไปตามผ้าปูเตียงที่เขาปูเอาไว้น้ำเสียงหวานล้ำนั้นกำลังส่งเสียงครางแว่วหวานออกมาในขณะที่เรากำลังแนบชิดจนไร้ช่องว่าง เขาโอบกอด พรมจูบไปในทุกส่วนของเธอไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ในความฝันนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่โลเวลไม่ได้ใช้ริมฝีปากของเขาในการลิ้มรสของเธอในใจนึกเสียดายที่ตื่นจากฝันที่ดีเช่นนั้นมาเร็วเกินไปและหลังจากนั้นภาพใบหน้าของนาทาเลียก็ตามหลอกหลอนเขาไปทุกครั้งที่เขาหลับตาลงเขาหักห้ามตัวเองไม่ได้แต่ทว่าก็ยังมีความสามารถในการยั้งมือถึงสองครั้งสองคราที่เขาเลือกจะไม่แตะร่างกายของเธอ เธอนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของเขา มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ในยามนั้นเขากำลังคิดเรื่องลามกกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าโลเวลคิดว่าหากมีการแข่งขันผู้ที่สามารถอดทนได้นานมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ ชายผู้นั
ทำไมกันนะเธอถึงได้รู้สึกว่าวันนี้ดวงจันทร์มันสว่างมากกว่าทุกวันนาทาเลียสามารถมองเห็นใบหน้าของโลเวลได้อย่างชัดเจน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างลึกซึ้งและในบางจังหวะก็เป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายโน้มใบหน้าของเขาลงมาอุณหภูมิในร่างกายไต่ระดับขึ้น จนรู้สึกร้อนวูบวามในสมอง ชุดเดรสสีงาช้างนั้นหลุดลุ่ยออกไปจากร่างกายเมื่อไหร่ไม่รู้ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีปลายนิ้วของเขาก็กดแทรกเข้ามาในโพรงอ่อนนุ่มที่แสนชุ่มชื่นไม่ว่าจะปลายนิ้วหรือว่าปลายลิ้นของเขาที่ลากผ่านร่างกายของเธอ ตรงจุดนั้นก็ร้อนผ่าวคล้ายจะมีไฟลุกขึ้นมาในทันที“โลเวล..”“ครับ เทียร์..นี่ข้าเอง ในคืนนี้เป็นข้าที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้ของท่านแต่เพียงผู้เดียว”เขาพรมจูบที่ปลายเท้าลากขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงโคนขาก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกใบหน้าเข้าไปด้านในนั้น“อ๊ะ..”มือของเขาลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย ส่วนปลายลิ้นของเขากำลังค่อยๆ ปาดเลียอยู่ตรงจุดที่ไวต่อสัมผัสของเธออย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาความงดงามนี้มันอะไรกันนะ ทั้งๆ ที่นาทาเลียน่าจะอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เรือนผมสีเงินของเธอสยายไปตามพื้นหญ้าและในยามนี้มันหลุดลุ่ยไปหมด ผมเผ้าพั
นาทาเลียขบกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรงจนห้อเลือด ในทุกครั้งที่โลเวลเริ่มขยับเอวในใจของเธอมันอัดแน่นด้วยอารมณ์ปรารถนาที่แสนแรงกล้า ทว่าในจิตใต้สำนึกของนาทาเลีย เธอกำลังเจ็บปวด..ความเจ็บปวดที่ไม่ได้มาจากร่างกายแต่เป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกในจิตใจเธอรู้สึกดีกับโลเวลมาก ดังเช่นที่รู้สึกชอบแกสทอน ทว่ายิ่งความรู้สึกภายในใจนั้นลึกล้ำมากเท่าไหร่ความหวาดหวั่นและเจ็บปวดก็เกิดขึ้นในใจตามมาด้วยเธอหวาดกลัวระบบในเกมนี้ กลัวว่าหลังจากนี้ภารกิจพิเศษพวกนั้นมันจะยิ่งเล่นกับจิตใจของเธอไปเรื่อยๆเพราะว่าพระเจ้าในโลกแห่งนี้คือระบบที่แสนเฮงซวยของเกมนี้ยังไงล่ะ เธอดีใจที่ในระหว่างภารกิจไม่มีหน้าต่างเกมมาคอยสั่งการเธออีก แต่ทว่าเมื่อความรู้สึกมันยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่าไหร่ ความกลัวย่อมตามมาในไม่ช้า ทั้งๆ ที่เธอว่าจะยังไม่รักใคร แต่โลเวลก็แสนดีมากเหลือเกินในอกสะท้านวาบกับการกระทั้นกายเข้าออกโดยไม่ยั้งแรงใดๆ ของเขา“อา..”“ดูเหมือนความสามารถของข้านั้นจะยังมีไม่พอ เพราะข้ายังทำให้ท่านเสียสติไม่ได้อีกทั้งท่านยังคิดถึง..เรื่องอื่นอยู่อีกต่างหาก”ให้ตายสิ เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น แต่เธอคิดถึงเรื่องของตัวเองกับเ
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท