บทที่ 104

"ยังเจ็บอยู่ไหมครับคนดีของผม" มือหนาของสามีเอื้อมไปลูบผมภรรยาเบาๆ เขาอยู่กับเธอตลอดเวลา ไม่ยอมห่างไปไหน และเห็นทุกอิริยาบถ ตอนที่เธอเจ็บและเบ่งคลอด นี่เหรอที่เขาเรียกว่าความเจ็บปวดที่สวยงาม แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังเจ็บตามไปด้วย

"เจ็บสิคะ" ถ้าเป็นบางคนอาจจะบอกสามีว่าไม่เจ็บแล้ว แต่เธอขอไม่โกหกดีกว่า เขาจะได้มีความรู้สึกนั้นไปกับเธอด้วย เพราะตอนนี้มันเจ็บแทบไม่อยากขยับตัวไปไหนเลย แต่พอมองดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด ของคนที่พวกเขาไว้ใจที่สุด ความเจ็บปวดนั้นก็บรรเทาลงได้มาก

"ขอบใจนะที่คลอดลูกของพี่ออกมาแบบปลอดภัย ไหนๆ ก็คลอดเขาแล้ว พี่ฝากเลี้ยงด้วยเลยแล้วกัน" กัลยาพูดพร้อมกับยื่นเด็กส่งคืนให้กับน้องชาย

"...." รรรรรรยิ้มออกมาแบบมีความสุข เพราะเธอกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้เลี้ยงลูก

"ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่มา"

"ค่ะ" มือเรียวเอื้อมไปเขี่ยแก้มป่องของลูกชายเบาๆ แบบรักใคร่

ที่กัลยาพูดไปแบบนั้นก็เพราะรู้ดี ถ้าเธอยึดเด็กมาเลย แล้วหัวอกพ่อแม่แท้ๆ จะคิดยังไง ถึงแม้พวกเขาจะบอกว่ายกให้แล้ว แต่ในใจลึกๆ ก็คงเศร้าโศกมาก

"ขอบคุณนะครับพี่"

กัลยาพยักหน้าให้น้องชายเล็กน้อย แล้วก็หันไปมองสามีที่ยืนอยู่ข้างๆ สันติ