LOGINShare
บทที่ 357
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 358
เดิมทีฟู่เซียวหานตั้งใจจะไปส่งซังหนี่กลับเถาหรานจวีก่อนแต่ต่อมาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนใจ แล้วพาเธอมาที่บริษัทแทนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซังหนี่มาที่จื้อเหอแต่เป็นครั้งแรก ที่เธอถูกฟู่เซียวหาน จูงมือพาเดินเข้าไปแบบนี้เพราะการกระทำนี้ของเขา ทำให้ระหว่างทางทุกสายตาจับจ้องมาที่พวกเขา แต่ด้วยสถานะของฟู่เซียวหาน ทำให้ไม่มีใครกล้ามองอย่างเปิดเผย สุดท้ายทุกสายตาที่แอบมองอย่าง “ลับๆ ล่อๆ” นั้นก็พุ่งตรงมาที่ซังหนี่แทนเธอรู้สึกอึดอัด และอยากที่จะสะบัดมือของฟู่เซียวหานออกแต่ฟู่เซียวหานกลับเหมือนจงใจจะแข่งกับเธอ ยิ่งเธออยากจะสะบัดออก เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้นท่ามกลางสายตาผู้คน เธอจึงไม่สามารถยื้อยุดกับเขาต่อไปได้ สุดท้าย ซังหนี่จึงต้องยอมแพ้ และเลือกที่จะเมินเฉยต่อสายตาเหล่านั้น แล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงานที่จริงแล้วที่ฟู่เซียวหานบอกกับคุณนายฟู่ว่าเขาไม่มีเวลานั้นไม่ใช่ข้ออ้างเพราะหลังจากที่เขาไปทำงานต่างประเทศหลายวัน ตอนนี้มีงานสะสมจนกองเป็นภูเขา พอเข้าบริษัทมาก็ต้องประชุมอยู่อย่างนั้นไม่จบไม่สิ้นส่วนซังหนี่ที่ยังปรับเวลาไม่ได้ ก็นั่งรออยู่ในห้องทำงานของเขาได้ไม่นานสุดท้ายก็ทนไม่ไห
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 359
รวมถึงใบหน้าของคนตรงหน้าที่คล้ายกับฟู่เซียวหานมากวันนี้ฟู่จินหยวนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่มีเนคไท พับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย บนข้อมือยังมีนาฬิกายี่ห้อไม่คุ้นตา ดูเหมือนจะใช้มานานแล้ว เพราะสายหนังเริ่มซีดและหลุดลอกไปบ้างบนใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย “เมื่อกี้ผมเห็นคุณแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอครับ?”“ลงมา......เดินเล่นน่ะ”นี่เป็นการพบกันครั้งที่สองของพวกเขาครั้งก่อนที่บ้านตระกูลฟู่ซังหนี่ยังจำบรรยากาศที่น่าอึดอัดได้ดี แต่ดูเหมือนฟู่จินหยวนจะไม่ได้ใส่ใจอะไร เวลานี้พยักหน้าตอบรับคำพูดของเธออย่างจริงจัง “เหรอครับ? แล้วคุณทานข้าวเย็นหรือยัง? ตั้งแต่พี่ใหญ่กลับมาที่บริษัทก็ประชุมตลอด ไม่รู้ว่ามีเวลาดูแลคุณหรือเปล่า?”ตอนแรกซังหนี่คิดจะพูดโกหกแต่ยังไม่ทันได้พูด ท้องของเธอกลับร้องขึ้นมาก่อนฟู่จินหยวนเองก็ได้ยินชัดเจน เขาเลยหัวเราะออกมาทันทีจู่ๆ ซังหนี่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแต่ฟู่จินหยวนก็รีบหยุดหัวเราะทันที “งั้นให้ผมพาคุณไปกินข้าวไหม? ผมรู้จักร้านอาหารอร่อยๆ ใกล้ๆ แถวนี้อยู่”“ไม่ต้องหรอก”ซังหนี่ปฏิเสธโดยไม่คิด
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 360
ฟู่จินหยวนตอบสนองได้รวดเร็วพอฟู่เซียวหานเดินเข้ามา เขาก็ปล่อยมือออกทันทีเมื่อครู่ซังหนี่ที่ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปที่เขา พอฟู่จินหยวนปล่อยมือออกโดยไม่ทันให้เธอเตรียมตัว ตัวของเธอก็เซเสียหลักไปอีกครั้งแต่ฟู่เซียวหานไม่สนใจ เพียงออกแรงดึงเธอกลับมา!“พี่ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”ฟู่จินหยวนรีบพูดขึ้น “เมื่อกี้พี่สะใภ้ตกใจน้ำพุ ผมกลัวว่าเธอจะเปียกก็เลยดึงเธอออกมาก้เท่านั้นเอง พี่อย่าเข้าใจผิดนะ”ฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาซังหนี่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสถานการณ์ที่แย่ขนาดนี้มาก่อนแม้แต่ตอนเผชิญหน้ากับจี้อวี้หยวนก็ยังไม่เป็นแบบนี้แต่ไม่นานซังหนี่ก็นึกถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ว่า คนตรงหน้า......คือน้องชายต่างแม่ของเขาและตอนนี้ก็ยังเอาหุ้นของเขาไป และเข้ามาอยู่ในจื้อเหอดังนั้นสิ่งที่ทำให้เขาโกรธขนาดนี้ น่าจะเป็นเรื่องนี้มากกว่าฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไรฟู่จินหยวน เพียงแค่มองอีกฝ่ายเล็กน้อย แล้วพาซังหนี่เดินออกไปจังหวะก้าวเดินของเขาเร็วมาก จนซังหนี่เกือบสะดุดล้มเพราะเขาอยู่หลายครั้งเมื่อครู่ที่ลานน้ำพุจริงๆ แล้วไม่ได้มีแค่พวกเขาสามคนฟู่เซียวหานน่าจะเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 361
ในห้องลิฟต์โดยสาร เสียงของซังหนี่ชัดเจนมากเป็นพิเศษทว่าฟู่เซียวหานกลับเป็นฝ่ายที่เงียบลงแทนและในเวลานั้นเองเช่นกัน ที่ซังหนี่แกะนิ้วมือนิ้วสุดท้ายของเขาออกจากนั้นเธอจึงก้าวถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าวฟู่เซียวหานเพียงรู้สึกว่าฝ่ามือของเขาพลันว่างเปล่าไปอย่างกะทันหัน หลังจากที่ปลายนิ้วงอเข้ามาอย่างไม่ทันรู้ตัว เขาถึงจะดูเหมือนว่าจู่ ๆ ก็ตื่นขึ้นมาในทันที เขาหันไปมองซังหนี่พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความฝืดเฝื่อน “ผมเปล่า”คำอธิบายแสนกลวงนี้ทำให้ซังหนี่แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อในคำแก้ตัวของเขาเพราะอย่างไรเสียคำพูดที่โพล่งออกมา…ถึงจะมีความเป็นไปได้ว่าคือความจริงในสายตาของเขา เธอเป็นคนที่อ่อยไปเรี่ยราดซังหนี่ไม่เคยลืมว่าเรื่องราวเช่นนี้นั้น…ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นเขาเองก็เคยพูดเช่นนี้กับเธอมาก่อนแม้กระทั่งนำเรื่องของจวงโหย่วเหวยที่เกิดขึ้นในอดีต…มาทำให้เธออับอายในขณะนั้นเอง เสียงดัง ‘ติ๊ง’ ก็ดังขึ้นในลิฟต์ฟู่เซียวหานสูดหายใจเข้าลึก ๆ “คุณออกไปกับผมก่อน”“ช่างมันเถอะค่ะ ฉันจะกลับแล้ว” ซังหนี่กลับยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับไปไหน “อย่างไรเสียถึงฉันจ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 362
ฟู่เซียวหานเฝ้ามองดูเธออยู่จากด้านข้างหลังจากที่ซังหนี่อาเจียนเสร็จ เขาถึงจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรินน้ำให้เธอ พร้อมยื่นให้เธอไปบ้วนปากซังหนี่รับแก้วน้ำไป แต่กลับไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขาเลยสักนิด“ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลไหม?”น้ำเสียงของฟู่เซียวหานเจือไปด้วยความตึงเครียดซังหนี่บ้วนปาก ก่อนจะตอบด้วยความเรียบนิ่ง “ไม่เป็นไรค่ะ”“แต่ว่า…”ซังหนี่ขมวดคิ้วพร้อมหันไปมองเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแบกฉันพาดบ่ามาเมื่อกี้นี้ ฉันจะอาเจียนได้อย่างไร?”สิ่งที่ฟู่เซียวหานคิดกลับไม่ใช่สิ่งนี้อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ซังหนี่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก เขาจึงไม่พูดอะไรให้มากความหลังจากที่ซังหนี่นั่งจนอาการพอจะบรรเทาไปได้แล้ว ก็ถามเขาว่า “คุณยังมีงานไม่ใช่หรือคะ?”ฟู่เซียวหานมองเธอโดยไม่กล่าวอะไรออกมา“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อนดีกว่าค่ะ”หลังจากกล่าวจบ ซังหนี่ก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปแต่ฟู่เซียวหานกลับคว้ามือของเธอเอาไว้“คุณรออีกหน่อยเถอะนะ ไม่นานหรอก”ฟู่เซียวหานรีบกลับไปยังโต๊ะทำงานของเขาทันทีโดยไม่รอให้ซังหนี่ตอบซังหนี่เองก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงแค่รอเขาอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 363
ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ในขณะที่ขับผ่านร้านขนมหวาน จู่ ๆ เขาก็หยุดรถกะทันหันซังหนี่เดาได้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร ในตอนแรกจึงไม่ได้หยุดเขาเอาไว้แต่ในขณะที่เขากำลังจะยื่นเค้กให้เธอ ก็กลับกล่าวว่า “ฉันไม่ทาน”“ทานหน่อยเถอะ” ฟู่เซียวหานกล่าว “อีกอย่างคุณไม่คิดว่ามันดูน่าอร่อยหรือ?”ซังหนี่ก้มหน้าลงมองเค้กที่ประณีตและมีเอกลักษณ์ แต่ทันใดนั้นก็พลันยิ้มออกมา “ได้สิคะ ถ้าคุณทานฉันก็ทาน”ฟู่เซียวหานหรี่ตาลงซังหนี่มองเขาด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าเรื่องราวเกี่ยวกับเขาที่เธอเข้าใจในเรื่องอื่น ๆ อาจมีความคลาดเคลื่อนไปบ้าง แต่สำหรับเรื่องรสชาตินั้นมันไม่มีความผิดเพี้ยนไปอย่างแน่นอนดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่า สิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดก็คือของหวาน แม้แต่นมจืดเขาก็ยังแทบรับไม่ได้เลยด้วยซ้ำทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกจากปากของเธอ เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะทาน ดังนั้นในขณะที่เธอกำลังจะดันเค้กกลับไป จู่ ๆ เขาก็กลับเอ่ยออกมาว่า “ได้สิ ถ้าคุณป้อนผมก็ทาน”คำตอบของเขาทำให้ซังหนี่ชะงักไปฟู่เซียวหานจึงอาศัยเวลาจากตรงนี้วางเค้กลงในมือของเธอโดยตรง ก่อนจะออกรถและกล่าวความเป็นเห็นเป็นผลและความช
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 364
ขณะนี้ซังหนี่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ของความประหลาดใจเมื่อกี้อยู่ และเธอก็ตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ เมื่อฟู่เซียวหานจูบเธออย่างกะทันหันเช่นนี้ริมฝีปากที่เผยอออกจากกันเล็กน้อยทำให้เขามีโอกาสอย่างพอดิบพอดีรสชาติหอมหวานของเค้กยังคงอบอวลอยู่ในโพรงปากของเขากลิ่นของมะม่วงหอมฟุ้งไปทั่วทั้งปากของซังหนี่ บางทีอาจเป็นเพราะรสชาตินั้นหอมหวานละมุนมากจนเกินไป ซังหนี่จึงไม่ได้ผลักเขาออก เพียงนั่งอยู่ตรงนั้นและปล่อยให้เขาจุมพิตโดยไม่ขยับเขยื้อนหลังจากผ่านไปสักพัก ฟู่เซียวหานถึงผละออกไปพร้อมมองเธอ “ทำไมคุณถึงไม่ขยับเลยล่ะ?”เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้มากเสียจนทำให้แววตานุ่มลึกคู่นั้นสามารถสะท้อนให้เห็นถึงรูปลักษณ์ของซังหนี่ได้อย่างชัดเจน น้ำเสียงของเขาแหบพร่าซังหนี่สบตากับเขา ก่อนจะกล่าวว่า “เดี๋ยวเค้กจะหล่น”คำตอบของเธอทำให้ฟู่เซียวหานตะลึงงัน จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้บนมือของซังหนี่ได้ถือเค้กอยู่ตลอดเดิมทีฟู่เซียวหานคิดจะก้าวข้ามไปสู่ขั้นตอนต่อไปเวลานี้ไม่มีใครอยู่บนท้องถนน และตำแหน่งที่เขาจอดรถก็มีความเป็นส่วนตัวและลับตาคนมากเพียงพอแต่เมื่อมองดูท่าทีของซังหนี่ เขาก็อดหัวเรา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 365
แต่ตอนนี้เขาไม่ชินกับการนอนคนเดียวอีกต่อไปแล้วและกระทั่งต้องกอดซังหนี่ไว้ในอ้อมแขนถึงจะหลับลงได้บางครั้งยามดึกดื่น เธอก็ดึงมือของเขาออกและพลิกตัวไปนอนอีกข้างหนึ่ง ฟู่เซียวหานตกใจตื่นในทันที ก่อนจะดึงตัวเธอกลับไป กักเธอไว้แน่นในอ้อมแขนถึงจะสามารถทำให้เขารู้สึกสบายใจได้แต่ในค่ำคืนนี้ ฟู่เซียวหานไม่ได้ตื่นขึ้นมากลางดึกเลยเขานอนหลับสนิทเช่นนั้นจนถึงเช้าเวลาในการนอนหลับนับ 6 ชั่วโมงทำให้เขารู้สึกพอใจและซังหนี่เองก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขาใบหน้ายามนอนหลับของเธอนั้นเปี่ยมไปด้วยท่าทีของความเชื่อฟังและความน่าเอ็นดู ขนตางอนยาวหลุบต่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นและมีเส้นผมประปรายติดอยู่บนแก้มของเธอฟู่เซียวหานยกมือขึ้นช่วยปัดมันออกไปก่อนจะเอียงตัวเข้ามาจุมพิตที่หน้าแก้มของเธอและค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ เมื่อซังหนี่ตื่นขึ้นมาก็สายเกินกาลเสียแล้วมือของฟู่เซียวหานยังคงอยู่ที่น่องของเธอ หลังจากพบว่าเธอตื่นแล้วก็ยกยิ้มให้ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบเธอซังหนี่หันหน้าหนีในทันทีฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเธอกำลังรังเกียจอะไร จึงเพียงหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาไม่ได้บังคับเธออีก เพียงแค่พรมจูบลงบนติ่งหูของเ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
