LOGINShare
บทที่ 4
Last Updated:
2025-04-21 21:07:46บทที่ 4
ภาพเลือนรางในกระจกเงาตรงหน้าค่อยๆ จางหายไปเมื่อมือหนาพยายามจะคว้าเอาไว้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจทุกข์ทรมานกับการทรยศของผู้หญิงที่เคยบอกว่ารักกันจนหมดหัวใจ
ขวัญตา แอนเดอร์สัน ภรรยาสาวลูกครึ่งไทย-อเมริกันที่เลือกจะทิ้งเขาไปเพียงเพราะว่าหล่อนต้องการอยู่ในความศิวิไลย์มากกว่าจมปลักอยู่ในไร่ชาที่เต็มไปด้วยสีเขียวกับเขา
หล่อนไม่ได้ผิดเลยที่ทำแบบนี้ เพราะการใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน ความชื่นชอบที่ไปกันคนละเส้นทาง ทำให้ชีวิตรักที่เฝ้าประคับประคองมาร่วมห้าปีต้องพังทลายลง
เจ็บ...
ใช่ เขายอมรับว่าในปีแรกๆ ที่ถูกขวัญตาทิ้งไปนั้น เขาเจ็บปวดมาก เจ็บจนบ้างครั้งต้องพึ่งน้ำเมา แต่ตอนนี้แผลนั้นค่อยๆ ทุเลาและจางลงไปแล้ว ระยะเวลาสามปีที่ผ่านมามันช่วยกลืนกินความรักที่เคยมีต่อขวัญตาให้ค่อยๆ สลายหายไป เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำเท่านั้น
มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าที่เปียกชื้นของตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะจ้องมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่นิ่ง
ณ ตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อขวัญตานั้นไม่ใช่ความรักอีกต่อไปแล้ว นกไฟที่เคยบาดเจ็บเพราะพิษรัก ยามนี้สามารถสยายปีกกว้างและบินขึ้นสู่ฟากฟ้าได้อย่างสวยงามอีกครั้งแล้ว
รอยยิ้มบางๆ ผุดบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสีฟ้าเทาที่เคยหม่นหมองยามที่กระจ่างใสขึ้นผิดหูผิดตา
ก็คงเหมือนกับที่คุณตาเคยบอกเอาไว้นั้นแหละ ผู้หญิงที่เขาจะเลือกเป็นคู่ชีวิต จะต้องเป็นผู้หญิงที่มีหัวใจดวงเดียวกัน
“แล้วเธอคนนั้น อยู่ที่ไหนกันนะ”
ฉับพลันภาพของแม่สาวปากกล้าที่เขาขับรถเฉี่ยวจนล้มก็แว่บเข้ามาในสมอง แต่แค่วินาทีเดียว ฟีนิกซ์ก็รีบสลัดออกไป
“ปากเก่งแบบนั้น เอามาไว้ข้างตัว คงหนวกหูแย่”
ร่างสูงกำยำที่มีเพียงผ้าขนหนูพันหมิ่นๆ เอาไว้รอบสะโพกก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปหยุดที่หน้าต่างบ้านใหญ่ของห้อง ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังถนนที่ทอดยาวจากไร่ชาเข้ามายังเขตของตัวคฤหาสน์ มองหาร่างของผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ไม่พบ
“คงไปแล้วจริงๆ”
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนใบหน้าสมบูรณ์แบบ ก่อนที่ดวงตาคมกล้าจะมองเลยไปยังไร่ชาสีเขียวขจีเบื้องหน้าแทน มองด้วยความภาคภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ลงมือทำ และก็สามารถทำมันได้เป็นอย่างดี
ดวงตาของฟีนิกซ์ช้อนขึ้นมองแผ่นฟ้ากว้าง แม้ยามนี้พระอาทิตย์จะเลื่อนลงไปอยู่ที่เส้นล่างของขอบฟ้าแล้ว แต่แสงสว่างก็ยังคงกระจ่างตา รอยยิ้มบางๆ เกลื่อนใบหน้า
“ผมจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตครับคุณตา”
ดั่งคำมั่นสัญญาที่ฟีนิกซ์ อีเมอร์สันจะมอบให้แก่คุณตาผู้ล่วงลับจากหัวใจ
“คุณฟิกซ์ลงมาแล้ว ลุงน้อย”
มะเฟืองที่ไปชะเง้อคอรอคอยอยู่ที่บันไดบ้านรีบวิ่งหน้าตั้งมาบอกลุงน้อยอย่างตื่นเต้น
“มันก็แหงอยู่แล้วล่ะ ก็นี่มันได้เวลามื้อค่ำแล้วนี่”
ลุงน้อยส่ายหัวไปมากับความบ้าบอของมะเฟือง
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะลุงน้อย แต่ที่ฉันตื่นเต้นก็เพราะว่าใครจะเป็นคนบอกคุณฟิกซ์ เรื่องที่...”
มะเฟืองหยุดพูดแค่นั้น เพราะรู้ดีว่าลุงน้อยเข้าใจความหมาย
“เอ็งไงล่ะ พูดมากนัก ไปบอกเลย”
มะเฟืองได้ยินก็ส่ายหน้าดิก
“ลุงน้อยนั่นแหละ ฉันยังเด็ก พูดมาก แถมพูดไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวคุณฟิกซ์จะโมโหเอาเปล่าๆ”
“ทีนี้มาทำเป็นโยนให้ข้า ตอนที่ลากคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ทำไมไม่คิดวะ”
“แหม... ลุงน้อยก็พูดเว่อไปนั่น คุณมิรินเธอไม่ใช่คนหน้าแปลกสักหน่อย”
“ข้าบอกแปลกหน้าโว๊ย นังมะเฟืองนี้ เดี๋ยวเขลกกบาลแตกเลย”
ลุงน้อยยกมือขึ้นจะตีมะเหงกใส่หัวของมะเฟือง แต่เด็กสาวขยับตัวหนีเสียก่อน
“ฉันก็ล้อเล่นเองลุงน้อย ว่าแต่ลุงจะเป็นคนบอกคุณฟิกซ์ใช่ไหมล่ะ”
ลุงน้อยมองค้อนคู่สนทนาต่างวัย
“ก็เอ็งไม่บอก ข้าก็ต้องบอกน่ะสิ”
มะเฟืองยิ้มกว้าง
“งั้นลุงไปบอกคุณฟิกซ์นะ ส่วนฉันจะไปเรียกคุณมิริน”
“เออ เอ็งจะไปไหนก็ไปเถอะ อยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
ลุงน้อยบ่นอุบ ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปหาฟีนิกซ์ที่เดินลงมาพอดี มะเฟืองเสียวสันหลังเลยรีบชิ่งไปหามิริน
“มีอะไรหรือคุณลุงน้อย”
ฟีนิกซ์หรี่ตามองหน้าชายวัยกลางคนด้วยความประหลาดใจ
“เอ่อ...”
“มีอะไรกับผมก็บอกมาเถอะครับ”
เมื่อเห็นคนสนิททำท่าอึกอักก็อดที่จะเร่งเร้าไม่ได้
“คือ... คือว่ามีคนมาขอพบคุณฟิกซ์ครับ”
คิ้วเข้มหนาดกที่ยาวขนานกับดวงตาคมกล้าเลิกสูงด้วยความประหลาดใจ
“มีคนมาพบผม”
“ครับ”
“ในเวลาโพล้เพล้จะมืดเนี้ยนะครับ”
“ครับ”
เป็นอีกครั้งที่ลุงน้อยตอบคำเดิมออกไป และแน่นอนว่าคนฟังอย่างฟีนิกซ์หงุดหงิดทันที
“ใครครับ”
“เอ่อ เห็นเธอบอกว่าเป็น...”
ลุงน้อยยังพูดไม่ทันจบ ฟีนิกซ์ก็แทรกขึ้นด้วยความแคลงใจเสียก่อน
“เธอ? งั้นก็ผู้หญิงสินะครับ”
เฉียบพลันไปหน้าของสตรีคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในมอง แต่ฟีนิกซ์ก็รีบสลัดออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าไม่มีทางใช่
“ใช่ครับคุณฟิกซ์ ผู้หญิงจากกรุงเทพฯ ครับ”
แม้จะรู้สึกหงุดหงิดกับแขกที่เดินทางมาขอพบในยามมืดค่ำ แต่กระนั้นฟีนิกซ์ก็ยังฝืนใจอนุญาตให้เข้าพบ
“แล้วเธออยู่ไหนล่ะครับ”
ลุงน้อยแปลกใจกับการยินยอมให้เข้าพบอย่างง่ายดายของเจ้านายหนุ่มนัก เพราะปกติฟีนิกซ์จะเป็นคนที่ใครจะเข้าถึงตัวได้ยากมาก แต่ไม่รวมเหตุการณ์ในครั้งนี้นะ
“ห้องรับรองริมระเบียงกล้วยไม้ครับ”
คิ้วเข้มของฟีนิกซ์เลิกสูงเหมือนจะเอ่ยถาม แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา แต่ลุงน้อยเข้าใจความหมายดีจึงตอบออกไป
“นังมะเฟืองมันเจ้ากี้เจ้าการครับ ผมเตือนมันแล้ว”
“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าลุงน้อยให้คนไปตามผู้หญิงคนนั้นมาพบผมที่ห้องรับแขกที่นี่แทนก็แล้วกันครับ”
“ครับคุณฟิกซ์”
แล้วฟีนิกซ์ก็เดินหายเข้าไปในห้องรับแขก ลุงน้อยจึงแยกออกไปตาม มิรินให้มาพบกับเจ้านายตามคำสั่งทันที
Related chapters
ภรรยาขัดดอก บทที่ 5
บทที่ 5 มิรินเดินตามร่างของมะเฟืองและลุงน้อยมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องรับแขกที่เปิดกว้างเอาไว้ ความประหม่ากำลังกัดกินไปทั่วทั้งหัวใจและความรู้สึกอย่างอำมหิต สองมือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความจริงหล่อนไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้เลย เพราะผู้ชายที่อยู่ในห้องเบื้องหน้าก็คงจะเป็นแค่ลุงหรือไม่ก็คุณตาแก่ๆ วัยใกล้เคียงกับคุณย่าผู้ล่วงลับของตัวเอง และที่หล่อนเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อนำจดหมายมาให้เท่านั้น แล้วทำไม? ทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากหน้าอก หล่อนกำลังเป็นอะไรไปนะ? ร้องถามตัวเองซ้ำอยู่หลายครั้ง แต่กระนั้นก็ไม่มีคำตอบใดเกิดขึ้นภายในสมองเลย “เชิญค่ะคุณมิริน” มะเฟืองรีบหันมาหา หลังจากที่เดินเข้าไปรายงานเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันเรียบร้อยแล้ว “ขอบใจจ้ะมะเฟือง ขอบคุณคุณลุงน้อยด้วยค่ะ” มิรินหันไปยกมือไหว้ลุงน้อยอีกครั้ง ซึ่งชายวัยกลางคนก็ยกมือขึ้นรับไหว้ในทันที “ผมทำตามหน้าที่เท่านั้นครับ ขอตัวครับ ไปนังมะเฟือง คุณฟิกซ์เรียกค่อยกลับมา”
Last Updated : 2025-04-21ภรรยาขัดดอก บทที่ 1
บทที่ 1 ที่นี่คือจังหวัดเชียงราย... เป็นหนึ่งในหลายสิบจังหวัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหล่อนไม่เคยเยือนมาก่อน และครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เหยียบลงบนพื้นดินของจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแห่งสยามแห่งนี้ ‘ดินแดนแห่งขุนเขา’ กำลังต้อนรับการมาเยือนของสาวน้อยแห่งเหมือนกรุงเช่นหล่อน มิริน อนันตกาล หรือน้องหนู สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง หญิงสาวได้รับคำสั่งเสียสุดท้ายจากคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลคุณย่าแท้ๆ ที่พึ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้เดินทางมาที่นี่...ไร่ชาอีเมอร์สัน ลมหายใจอ่อนล้าถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงธรรมชาติแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่หวานไม่แพ้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุณย่าเพ็ญศรีคือคนที่มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่แบเบาะ หลังจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางน้ำตั้งแต่หล่อนเกิดได้เพียงห้าเดือน ดังนั้นความต้องการสุดท้ายของท่าน หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ ท่านจะได้ไปสู่สุคติ จะได้ไม่ต้องมีห่วงเพราะหล่อนอีกแต่ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็ง กระนั้นหยาดน้ำตาก็อดที่จะเอ่อซึมออกมาไม่ได้ ความสูญเสียทำให้หล่อนต้องพลัดพรากจา
Last Updated : 2025-04-21ภรรยาขัดดอก บทที่ 2
บทที่ 2 ใบหน้าของผู้ชายคนนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยม ช่วงกรามที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยนั้นดูแข็งแกร่งเกินไปจนกระด้างเลยทีเดียว แถมตรงคางก็ยังมีรอยบุ๋มเล็กๆ อีกต่างหาก ดูแล้วไม่น่ามองเอาเสียเลย แต่ให้ตายเถอะ เวลามันมาอยู่รวมกันบนใบหน้าของเขา ทำไมมันถึงได้น่ามองแบบนี้หล่อราวกับไม่ใช่มนุษย์ หล่อเหลาราวกับเป็นเทพบุตรลงมาจุติ จมูกก็แสนจะโด่ง ดวงตาสีฟ้าอมเทาก็แสนจะคมกริบ หัวใจสาวอ่อนระทวยราวกับเป็นเทียนไขที่กำลังถูกไฟร้อนๆ แผดเผา ใช่... หล่อนคือเทียนไข ส่วนผู้ชายที่ยืนหน้าตาบูดบึ้งตรงหน้าคือไฟ... ไฟบรรลัยกัลป์เลยทีเดียว เพราะไม่เคยมีคนรักมาก่อนในชีวิต ทำให้มิรินรู้สึกรุนแรงกับผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน รู้สึกอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของ แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้มันไม่เอื้ออำนวย ศีรษะทุยสวยที่ตอนนี้เส้นผมสีดำขลับที่รวบตึงเอาไว้กลางกระหม่อมหลุดร่วงลงมาจนรกรุงสะบัดไปมา เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง และถึงมันจะเรียกยากเรียกเย็นแค่ไหน แต่หล่อนก็ทำสำเร็จ “นี่... คุณจะไม่ขอโทษฉันสักคำเลยเหรอคะ” “ผมไม่จำเป็นต้องขอโทษ...” ผู้
Last Updated : 2025-04-21ภรรยาขัดดอก บทที่ 3
บทที่ 3 “เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณฟิกซ์” พ่อบ้านวัยกลางคนรีบวิ่งมารับหน้า เมื่อเห็นรถคันงามของเจ้านายใหญ่ขับเข้ามาจอดด้วยความเร็วสูงต่างจากทุกวัน ฟีนิกซ์ อีเมอร์สัน หนุ่มหล่อวัยฉกรรจ์ผู้เป็นเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มบินตามคุณตาที่มีภรรยาเป็นผู้หญิงไทยมาอยู่ที่เชียงรายตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ตราบจนสิ้นบุญคุณตาและภรรยาของท่าน เขาจึงเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่จะสืบต่อเจตนารมณ์ของผู้มีพระคุณ คุณตารักไร่ชาอีเมอร์สันมากแค่ไหน เขาก็จะรักให้เท่ากับที่ท่านเคยรัก เขาจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้ไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ไพศาลมากยิ่งขึ้น และเขาจะไม่มีวันทิ้งที่นี่กลับไปยังอเมริกาแน่นอน “มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินทะเล่อทะล่ามาขวางทางน่ะครับ” “ที่ไหนเหรอครับ” ลุงน้อยได้ยินเข้าก็หน้าเสีย รีบชะเง้อคอมองหน้า “หน้าไร่น่ะ แต่ช่างเถอะ ป่านนี้คงไปแล้วล่ะ” ฟีนิกซ์ถอนใจออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวตึกใหญ่ที่ทำจากไม้สัก ลุงน้อยรีบเดินตามเข้าไปติดๆ “ประชุมเป็นยังไงบ้างครับคุณฟิกซ์”
Last Updated : 2025-04-21
Latest chapter
ภรรยาขัดดอก บทที่ 5
บทที่ 5 มิรินเดินตามร่างของมะเฟืองและลุงน้อยมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องรับแขกที่เปิดกว้างเอาไว้ ความประหม่ากำลังกัดกินไปทั่วทั้งหัวใจและความรู้สึกอย่างอำมหิต สองมือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความจริงหล่อนไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้เลย เพราะผู้ชายที่อยู่ในห้องเบื้องหน้าก็คงจะเป็นแค่ลุงหรือไม่ก็คุณตาแก่ๆ วัยใกล้เคียงกับคุณย่าผู้ล่วงลับของตัวเอง และที่หล่อนเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อนำจดหมายมาให้เท่านั้น แล้วทำไม? ทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากหน้าอก หล่อนกำลังเป็นอะไรไปนะ? ร้องถามตัวเองซ้ำอยู่หลายครั้ง แต่กระนั้นก็ไม่มีคำตอบใดเกิดขึ้นภายในสมองเลย “เชิญค่ะคุณมิริน” มะเฟืองรีบหันมาหา หลังจากที่เดินเข้าไปรายงานเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันเรียบร้อยแล้ว “ขอบใจจ้ะมะเฟือง ขอบคุณคุณลุงน้อยด้วยค่ะ” มิรินหันไปยกมือไหว้ลุงน้อยอีกครั้ง ซึ่งชายวัยกลางคนก็ยกมือขึ้นรับไหว้ในทันที “ผมทำตามหน้าที่เท่านั้นครับ ขอตัวครับ ไปนังมะเฟือง คุณฟิกซ์เรียกค่อยกลับมา”
ภรรยาขัดดอก บทที่ 4
บทที่ 4 ภาพเลือนรางในกระจกเงาตรงหน้าค่อยๆ จางหายไปเมื่อมือหนาพยายามจะคว้าเอาไว้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจทุกข์ทรมานกับการทรยศของผู้หญิงที่เคยบอกว่ารักกันจนหมดหัวใจ ขวัญตา แอนเดอร์สัน ภรรยาสาวลูกครึ่งไทย-อเมริกันที่เลือกจะทิ้งเขาไปเพียงเพราะว่าหล่อนต้องการอยู่ในความศิวิไลย์มากกว่าจมปลักอยู่ในไร่ชาที่เต็มไปด้วยสีเขียวกับเขา หล่อนไม่ได้ผิดเลยที่ทำแบบนี้ เพราะการใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน ความชื่นชอบที่ไปกันคนละเส้นทาง ทำให้ชีวิตรักที่เฝ้าประคับประคองมาร่วมห้าปีต้องพังทลายลง เจ็บ...ใช่ เขายอมรับว่าในปีแรกๆ ที่ถูกขวัญตาทิ้งไปนั้น เขาเจ็บปวดมาก เจ็บจนบ้างครั้งต้องพึ่งน้ำเมา แต่ตอนนี้แผลนั้นค่อยๆ ทุเลาและจางลงไปแล้ว ระยะเวลาสามปีที่ผ่านมามันช่วยกลืนกินความรักที่เคยมีต่อขวัญตาให้ค่อยๆ สลายหายไป เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำเท่านั้นมือหนายกขึ้นลูบใบหน้าที่เปียกชื้นของตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะจ้องมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่นิ่งณ ตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อขวัญตานั้นไม่ใช่ความรักอีกต่อไปแล้ว นกไฟที่เคยบาดเจ็บเพราะพิษรัก ยามนี้สามารถสยา
ภรรยาขัดดอก บทที่ 3
บทที่ 3 “เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณฟิกซ์” พ่อบ้านวัยกลางคนรีบวิ่งมารับหน้า เมื่อเห็นรถคันงามของเจ้านายใหญ่ขับเข้ามาจอดด้วยความเร็วสูงต่างจากทุกวัน ฟีนิกซ์ อีเมอร์สัน หนุ่มหล่อวัยฉกรรจ์ผู้เป็นเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มบินตามคุณตาที่มีภรรยาเป็นผู้หญิงไทยมาอยู่ที่เชียงรายตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ตราบจนสิ้นบุญคุณตาและภรรยาของท่าน เขาจึงเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่จะสืบต่อเจตนารมณ์ของผู้มีพระคุณ คุณตารักไร่ชาอีเมอร์สันมากแค่ไหน เขาก็จะรักให้เท่ากับที่ท่านเคยรัก เขาจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้ไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ไพศาลมากยิ่งขึ้น และเขาจะไม่มีวันทิ้งที่นี่กลับไปยังอเมริกาแน่นอน “มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินทะเล่อทะล่ามาขวางทางน่ะครับ” “ที่ไหนเหรอครับ” ลุงน้อยได้ยินเข้าก็หน้าเสีย รีบชะเง้อคอมองหน้า “หน้าไร่น่ะ แต่ช่างเถอะ ป่านนี้คงไปแล้วล่ะ” ฟีนิกซ์ถอนใจออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวตึกใหญ่ที่ทำจากไม้สัก ลุงน้อยรีบเดินตามเข้าไปติดๆ “ประชุมเป็นยังไงบ้างครับคุณฟิกซ์”
ภรรยาขัดดอก บทที่ 2
บทที่ 2 ใบหน้าของผู้ชายคนนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยม ช่วงกรามที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยนั้นดูแข็งแกร่งเกินไปจนกระด้างเลยทีเดียว แถมตรงคางก็ยังมีรอยบุ๋มเล็กๆ อีกต่างหาก ดูแล้วไม่น่ามองเอาเสียเลย แต่ให้ตายเถอะ เวลามันมาอยู่รวมกันบนใบหน้าของเขา ทำไมมันถึงได้น่ามองแบบนี้หล่อราวกับไม่ใช่มนุษย์ หล่อเหลาราวกับเป็นเทพบุตรลงมาจุติ จมูกก็แสนจะโด่ง ดวงตาสีฟ้าอมเทาก็แสนจะคมกริบ หัวใจสาวอ่อนระทวยราวกับเป็นเทียนไขที่กำลังถูกไฟร้อนๆ แผดเผา ใช่... หล่อนคือเทียนไข ส่วนผู้ชายที่ยืนหน้าตาบูดบึ้งตรงหน้าคือไฟ... ไฟบรรลัยกัลป์เลยทีเดียว เพราะไม่เคยมีคนรักมาก่อนในชีวิต ทำให้มิรินรู้สึกรุนแรงกับผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน รู้สึกอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของ แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้มันไม่เอื้ออำนวย ศีรษะทุยสวยที่ตอนนี้เส้นผมสีดำขลับที่รวบตึงเอาไว้กลางกระหม่อมหลุดร่วงลงมาจนรกรุงสะบัดไปมา เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง และถึงมันจะเรียกยากเรียกเย็นแค่ไหน แต่หล่อนก็ทำสำเร็จ “นี่... คุณจะไม่ขอโทษฉันสักคำเลยเหรอคะ” “ผมไม่จำเป็นต้องขอโทษ...” ผู้
ภรรยาขัดดอก บทที่ 1
บทที่ 1 ที่นี่คือจังหวัดเชียงราย... เป็นหนึ่งในหลายสิบจังหวัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหล่อนไม่เคยเยือนมาก่อน และครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เหยียบลงบนพื้นดินของจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแห่งสยามแห่งนี้ ‘ดินแดนแห่งขุนเขา’ กำลังต้อนรับการมาเยือนของสาวน้อยแห่งเหมือนกรุงเช่นหล่อน มิริน อนันตกาล หรือน้องหนู สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง หญิงสาวได้รับคำสั่งเสียสุดท้ายจากคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลคุณย่าแท้ๆ ที่พึ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้เดินทางมาที่นี่...ไร่ชาอีเมอร์สัน ลมหายใจอ่อนล้าถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงธรรมชาติแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่หวานไม่แพ้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุณย่าเพ็ญศรีคือคนที่มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่แบเบาะ หลังจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางน้ำตั้งแต่หล่อนเกิดได้เพียงห้าเดือน ดังนั้นความต้องการสุดท้ายของท่าน หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ ท่านจะได้ไปสู่สุคติ จะได้ไม่ต้องมีห่วงเพราะหล่อนอีกแต่ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็ง กระนั้นหยาดน้ำตาก็อดที่จะเอ่อซึมออกมาไม่ได้ ความสูญเสียทำให้หล่อนต้องพลัดพรากจา
