บทที่ 50 หากปาฏิหาริย์มีจริง

ชีวิตของนับดาวในตอนนี้มันโคตรดีมาก ๆ ตั้งแต่วันที่ติณณภัทรรู้ว่าเธอท้องก็ดูแลเอาใจใส่ดียิ่งกว่าเก่าอีก ประคบประหงมเป็นไข่ในหินจนบางที่เธอก็นึกหงุดหงิดตามประสาคนท้อง

ยิ่งเป็นอรอินแม่ของเขาก็ยิ่งแล้วใหญ่แต่ละวันสรรหาแต่ของบำรุงมาให้เธอทาน ทั้งนมทั้งอาหารเสริมทั้งเมนูกับข้าวสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์โดยเฉพาะ

ตอนนี้เธอท้องเข้าสู่เดือนที่สามแล้ว หมอบอกว่าอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วเด็กในครรภ์แข็งแรงดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะทุกคนดูแลเธอดี ในแต่ละวันของเธอมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะไม่มีเรื่องมาให้เครียด หรือคิดมากเลย

ทุกคนในครอบครัวอัครกุลดีกับเธอมาก ดีจนเธอแอบกลัวว่าถ้าวันหนึ่งหากมีอะไรเกิดขึ้นเธอจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไม่ได้อีก

"คิดอะไรอยู่หื้ม" แรงสวมกอดจากด้านหลังบวกกับน้ำเสียงนุ่มที่ดังขึ้นข้างหูทำให้นับดาวที่กำลังยืนริมหน้าต่างทอดสายตามองบรรยากาศยามเช้าพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิด

"เปล่าค่ะ" เอี่ยวหน้าตอบร่างสูงที่ยืนโอบกอดอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม ครั้นเห็นสีหน้าหง่อย ๆ ของเขาเธอก็อดสงสัยไม่ได้จึงเลิกคิ้วถาม "ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะ"

"ต้องไปทำงานแล้ว แต่ไม่อยากไปเลย"