บทที่ 33 ยืมมือ

เช้าวันต่อมา

"เวลาหลับก็ดูน่าสงสารอยู่หรอก" ติณณภัทรยืนมองร่างบางบนเตียงที่ยังนอนหลับไหลด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึกเวลาเธอไม่มีฤทธิ์เดชแบบนี้ทำให้นึกสงสารไม่น้อยจากที่ได้รับรู้เรื่องราวบางส่วนมา

ทว่าพอนึกถึงความอวดเก่งปากดีเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเวลาเมื่อเห็นว่าเจ็ดโมงกว่า ๆ จึงเดินออกจากห้องไปขึ้นรถขับตรงกลับบ้านไม่คิดปลุกคนที่นอนหลับอยู่

เมื่อวานเขาไม่ได้เข้าไปบริษัทเพราะมัวยุ่ง ๆ เรื่องหญิงสาว วันนี้จึงต้องเข้าไปเคลียร์เอกสารสักหน่อย โดยหลังจากขับรถกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านเสร็จก็ตรงไปบริษัททันที

ทางด้านนับดาวหลังจากชายหนุ่มออกไปไดราวชั่วโมงกว่า ๆ เธอก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ดวงตาคมกระพริบถี่ ๆ สองสามครั้งไล่อาการพร่ามัวออก ก่อนจะเหลือบมองไปยังโซฟาที่มีอีกคนนอนอยู่ตลอดทั้งคืน แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าแสดงว่าเขากลับไปแล้ว

"ไปเสียได้ก็ดี" ซึ่งแน่นอนว่ามันดีสำหรับเธฮมาก ๆ เพราะเธอไม่ได้อยากให้เขามาเฝ้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่พูดไปเขาก็ไม่ฟังหน้าด้านจะเฝ้าอยู่นั่นแหละ

แกร็ก!

คิ้วสวยพลันขมวดเป็นปมครั้นได้ยินเสียงเปิดประตูหวังว่าจะไม่ใช่ชา