บทที่ 183

ฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกหญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเหมือนไม่มีน้ำหนักเลย ใบหน้าของเธอซีดขาวเหมือนกระดาษสีขาว และหน้าผากของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นที่บาง ๆ

ฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกตัวของเขาเกร็ง แม่แต่ฝ่ามือที่อุ้มเธอ เขาก็ไม่กล้าใช้แรง เขากังวลมากและถาม "ไม่สบายที่ไหนบ้าง"

หมิงซีคว้าข้อมือของฟู่ซือเยี่ยน เธอขอร้องอย่างอ่อนแรง "ท้องของฉัน... ฉันปวดท้อง... ช่วยฉันเอาลูกคนนี้ไว้..."

หมิงซีพูดจบ เธอก็หน้าซีดและเป็นลม...

ม่านตาของฟู่ซือเยี่ยนหดตัวลงทันที เขาอุ้มหมิงซีขึ้นและเดินไปโรงพยาบาลอย่างไม่ลังเล

“คุณฟู่”

ป๋อซือเหนียนลุกขึ้นยืนแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "รบกวนดูแลเธอให้ดี"

ฟู่ซือเยี่ยนหยุดฝีเท่า หันหลังกลับอย่างเย็นชา และพูดประโยคหนึ่งทิ้งไว้

“ไปยุ่งกับเรื่องของตัวเองเถอะ คราวหน้าถ้าคิดถึงผู้หญิงของผมอีกละก็ มันจะไม่ใช่แค่มือข้างเดียวแล้ว”

เจตนาฆ่าในเสียงนั้นแผ่กระจายออกไปหลายพันไมล์ ทำให้คนรอบข้างหวาดกลัว

จากนั้นชายคนนั้นก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล

บอดี้การ์ดมองป๋อซือเหนียนที่ได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ลงมือแรงจริง ๆ

แม้ว่ากระดูกข้อมือของเขาหลุด แต่ชายคนนี้ก็ยังส