“ เจน เจนอยู่ไหน “ เมื่อกลับมาถึงบ้านจิรกิตติ์ก็รีบเดินตามหาเมียจนทั่ว แต่พอไม่เจอเธออยู่ที่บ้านของเขา เขาจึงรีบเดินไปดูที่บ้านของพ่อแม่หญิงสาว “ เจน “ “ อ้าว เจต! “ จิรกิตติ์หันไปจ้องเจ้าของเสียงด้วยความตกใจ “ พี่จ๊ะจ๋า วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเหรอครับ “ เขาถามคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงที่เขาอยู่ “ ไป เพิ่งจะกลับมาเนี่ยแหละ มีอะไรหรือเปล่า “ คนถามมีสีหน้าสงสัย “ เจนมานี่ใช่มั้ยครับพี่ “ คนฟังพยักหน้ารับทันที “ อยู่บนห้องน่ะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า “ คนถูกถามยืนนิ่งไป เขาไม่รู้จะบอกเช่นไร จนจ๊ะจ๋าเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา “ พี่รู้นะว่าเจตน่ะ รักเจนมาตลอด ถึงเจตจะรักเจนเพราะเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่รีบไปบอกกับเจน เปิดใจคุยกันซะเถอะ พี่เชื่อว่าเจตจะเป็นทั้งสามีและพ่อที่ดีของลูกได้ ไปเถอะ! “ จิรกิตติ์ยิ้มอ่อนให้สาวรุ่นพี่ แล้วเดินขึ้นไปหาพลอยเจนบนห้อง แก๊ก มือใหญ่ค่อยๆ เปิดประตูให้มีเสียงรบกวนน้อยที่สุด เพื่อไม่ให้คนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ระเบียงนอกห้องได้ยิน ขายาวค่อยๆ สาวเดินมานั่งข้างเธอตรงเก้าอี้ตัวที่ว่าง ทำให้พลอยเจนได้สติแล้วรีบเงยหน้าขึ้นจ้องคนมาใหม่ “ อาเ
จิรกิตติ์ในวัย 25 นั่งอยู่ในบ้านกับเพื่อน ‘ ไอ้เจต เสาร์-อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวกันไหม กูนัดสาวๆ ไว้เพียบเลยนะ ‘ คัดสรรชักชวนกับเพื่อนที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่ ‘ กูไม่ว่างว่ะ พอดีนัดกับเจนไว้ว่าจะพาไปซื้อตุ๊กตาคอลเลคชั่นใหม่ แล้วจะพาไปเที่ยวสวนสนุกด้วย ‘ จิรกิตติ์ตอบกลับเพื่อน ดวงตาก็มองอยู่แต่กับเอกสาร ‘ เฮ้อ มึงจะเกินไปไหมว่ะ วันว่างก็จะอยู่แต่กับหลานสาว มึงไม่คิดจะมีลูกมีเมียเลยหรือไง ‘ ‘ ไม่จำเป็นหรอกกูคงจะรักใครไม่ได้แล้วในชีวิตนี้ กูอยู่กับหลานกูก็มีความสุขดี ‘ นั่นคือความจริงจากใจของเขา เพราะเวลาที่เขาอยู่กับคนที่เขาเรียกว่าหลาน เขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรเลย ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ขนาดวันนั้นเขาเสียคนรักไป แต่กลับมีพลอยเจนนั่นแหละคือคนที่มาทำให้เขาใช้ชีวิตต่อไปได้ ‘ มึงพูดอย่างกับว่าหลานมึงจะอยู่กับมึงไปตลอดชีวิตงั้นแหละ มึงอย่าลืมนะว่าเจนไม่ใช่หลานจริงๆ ของมึง แล้วเมื่อน้องโตขึ้นก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวเหมือนกัน ‘ คนฟังเงียบนิ่งรู้สึกแย่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร อาจเป็นเพราะชินที่ได้อยู่กับหลานจนรู้สึกไม่อยากให้เธอโตก็
เจระวีก้าวขาเดินเข้ามาในบ้าน ก็เห็นว่าคนที่กำลังมองหานั่งอยู่ที่โซฟาตัวโปรดของเขา เธอจึงได้เดินเข้าไปนั่งข้างๆ แต่เมื่อจิรกิตติ์เห็นแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจแรงแล้วหันหน้าหนี “ ….. “ พลอยเจนก็ทำได้แค่นั่งนิ่งเพราะปกติเธอก็ไม่ค่อยจะมาตามง้อผู้ชายแบบนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นสายซ้ำเติมเสียมากกว่า “ พรุ่งนี้เจนให้ไนนัดหมอให้ ว่าจะไปซาวนด์ดูเพศลูก คุณอยากไปกับเจนมั้ย “ แม้จะอยากง้อเขาแต่น้ำเสียงของเธอก็ยังเฉยชาไม่ยอมอ่อนให้กัน จิรกิตติ์จึงเหลือบหางตามามองคนข้างๆ แต่เขาก็ไม่ตอบอะไร จนพลอยเจนเริ่มอารมณ์ไม่ดีที่เขาไม่ยอมคุยด้วย “ ถ้าไม่อยากจะไปก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเจนโทรให้ไนมารับไปตรวจเองก็ได้ “ เจระวีลุกยืน ทำไมเขาถึงไม่คุยกับเธอเลย เธอจะงอนให้เขากลับแล้วนะ คนที่ยืนหันหลังยู่นั้นคิด แต่พอไม่เห็นปฏิกิริยาใดๆ จากคนข้างหลัง หญิงสาวก็เหลือบหันไปจ้องเขาอีกรอบ ก็ยังเห็นว่าเขายังคงมองไปที่อื่นไม่ได้สนใจทางนี้เลย มือเล็กยกขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองอัตโนมัติเนื่องจากคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรแล้ว “ อืม ช่วงนี้เจนก็ชอบปวดฉี่ชอบเข้าห้องน้ำตอนดึกๆ บ่อยมาก เจนชอบสะดุดขาตัวด้วย กลัวว่าตัวเองจะสะดุดล้มตอนกลางคืนแล้วไม
มือเล็กยกขึ้นปิดปากเมื่อตัวเองกำลังอ้าปากหาวเสียกว้าง ตาคู่สวยลืมขึ้นมาเหลือบมองดูตัวเองที่กำลังนอนหนุนแขนของคนตัวใหญ่อยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่กำลังหลับพลางนึกขันนิดหน่อยเพราะทั้งคู่นอนใกล้ชิดกันมาก จนเธอแอบเห็นรอยตีนกาอันน้อยนิดอยู่บนใบ้หน้าของคนแก่ข้างกาย “ อือ “ คนโดนแอบมองงัวเงียเอาใบหน้ามาซุกใส่ซอกคอของหญิงข้างกาย “ อาเจต ตื่นได้แล้ว มันเช้าแล้วนะคะ “ พลอยเจนที่รับรู้ถึงดวงใจที่เต้นแรงของตัวเองจึงได้รีบปลุกเขาให้มีสติ “ อืม เช้าแล้วเหรอ “ ตาของคนแก่ลืมขึ้นมา แล้วสิ่งแรกที่เขาเห็นทำให้เขายิ้มออกก็คือใบหน้าสวยใสของเมีย “ เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า “ เขาถามเธอ “ ไม่ ก็คุณเล่นกอดเจนทั้งคืน เจนจะหลับสบายได้ยังไง คราวนี้ก็ลุกได้แล้วค่ะ เจนจะไปอาบน้ำ นัดหมอไว้แต่เช้านะ “ เจระวีจับแขนใหญ่ที่วางอยู่ใต้อกของเธอออก แล้วรีบลุกนั่ง “ อืม ค่อยๆ เดินนะเจนให้อาอาบให้ไหม “ “ ได้คืบจะเอาศอกเหรอ ฝันไปเถอะ แล้วนี่คุณจะไปด้วยกันมั้ย ถ้าจะไปก็รีบไปอาบน้ำสิ มัน 7 โมงแล้วนะ “ “ จ้ะ อาจะไปอาบเดี๋ยวนี้แหละ “ โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย “ นี่ไงเห็นมั้ยคะ “ คุณหมอที่กำลังซาวดน์ดูเ
เจระวีคาเฟ่ ร่างของคุณแม่ท้องโตลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในร้าน “ สวัสดีค่ะพี่เจน มาพอดีเลยพี่โอมกำลังรออยู่ในห้องนะคะ “ คนฟังตาโตด้วยความตกใจ มันจะมาทำไมวะ “ อืม แล้วนี่มีใครมาสมัครงาน ตำแหน่งแม่ครัวมั้ย “ พลอยเจนไม่ลืมถามถึงเรื่องที่เธอตื่นเต้น มุกดาก็พยักหน้ารับ “ เห็นโทรเข้ามาที่เบอร์ของมุกอยู่นะคะพี่ มุกบอกให้เข้ามาคุยที่ร้าน ไม่รู้ว่าจะมาไหม “ พลอยเจนพยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องพัก เข้ามาถึงปุ๊บก็เห็นโอมกำลังนั่งจับตุ๊กตาหมีรออยู่ที่โซฟา แถมยังมีถุงของเล่นเกะกะเต็มห้องไปหมด “ อะไรของมึงเนี่ยไอ้โอม “ พลอยเจนมองของพวกนั้นด้วยความสงสัย แล้วจึงเอ่ยเป็นคำถาม คนที่เอาแต่มองตุ๊กตาในมือจึงเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน พร้อมกับขยับตัวเอง ให้พลอยเจนนั่งลงข้างๆ “ ก็ของเล่นหลานกูไง ตอนที่รู้ว่าเป็นหลานสาวกูก็รีบสั่งลูกน้องไปหาของพวกนี้มาให้เลยน่า ของเล่นเสริมพัฒนาการทั้งนั้นเลยนะเว้ยไอ้เจน “ เสี่ยโอมจับตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมาจ่อหน้าเพื่อน พร้อมกับจับมันพยักหน้าเล่นด้วยท่าทีชอบใจ หญิงสาวก็ได้แต่มองตอบอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์ด้วยเสียเท่าไหร่ “ ไม่ค่อยจะเห่อหลานเลยเนอะ กูเพิ่งจะบอ
“ เปิดใจอะไร! “ คนที่รู้สึกหน้ามันร้อนรีบสวนถามเพื่อนหนุ่มกลับทันตา ความจริงเธอก็พอจะรู้แล้วว่าจิรกิตติ์นั้นคิดเช่นไรกับเธอ แต่เธอแค่ยังคงลังเลที่จะเชื่อเขา “ ก็กูเห็นอาเจตเขาดูเป็นห่วงมึงมากนี่ วันก่อนเห็นโทรมาถามกูว่า การสะดุดแต่ไม่ล้มกับการเดินเยอะ จะเสี่ยงแท้งมั้ย ฟังจากน้ำเสียงเหมือนเขาจะซีเรียสมากด้วยนะ “ “ เขาก็คงจะเป็นห่วงลูกเขาน่ะสิ “ “ ไม่หรอก เพราะยังมีคำถามเกี่ยวกับมึงที่เขาถามกูอีกนะ “ พลอยเจนจ้องไปที่คนพูดด้วยความอยากรู้ “ อะไร “ “ เขาถามกับกูว่าการคลอดมันเจ็บมากไหม เขาถามว่าควรให้มึงคลอดแบบธรรมชาติหรือผ่าคลอดดี เวลาคลอดจะมีความเสี่ยงอะไรหรือเปล่า แล้วตอนที่มึงปวดท้องจะคลอดเขาต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน ต้อง—” “ พอๆ “ เมื่อฟังดูแล้วเหมือนจะไม่จบง่ายๆ หญิงสาวจึงรีบปรามเพื่อนให้เขาหยุดพูด “ นี่ยังไม่หมดนะเนี้ย “ “ เอ้อ มึงกลับไปหาเมียมึงได้แล้ว กูรู้แล้วว่ามันเยอะ เดี๋ยวกูกลับไปคิดดูเอาเอง “ คนพูดมีแววตาแห่งความดีใจปรากฏขึ้นมาให้พอได้มองเห็น “ อืม งั้นกูกลับก่อนก็แล้วกัน “ ไนยะเผยยิ้มแล้วเดินออกไปสวนทางกับชัยโยที่กำลังเดินมา “ พี่เจนครับ
‘ คิดว่าอาจะแต่งงานกับใครก็ได้โดยที่อาไม่รู้สึกอะไรด้วยเลยหรือไง ‘ หญิงสาวนั่งคิดถึงคำพูดของจิรกิตติ์อยู่บนเตียง พร้อมกับพลิกตัวไปมาเนื่องจากว่าเธอนอนไม่หลับ “ แล้วทำไมป่านนี้ถึงยังไม่กลับบ้านมาอีก ไม่คิดเป็นห่วงเมียบ้างเลยหรือไง “ พลอยเจนดีดตัวลุกนั่ง เธอเดินลงจากเตียงออกมายืนที่นอกห้อง “ เฮ้อ กว่าจะเสร็จ นึกว่ามันจะเร็วกว่านี้ซะอีก “ เจ้าของร่างใหญ่บ่นพึมพำ เข้ามาในบ้านพร้อมกับกล่องสีแดงในมือ เขาเงยหน้าเหลือบมองคนที่เดินไปเดินมาอยู่บนชั้นสองใบหน้าเปื้อนยิ้มจึงปรากฏขึ้น เจตรีบจับกล่องเล็กใบนั้นเอาไปเหน็บซ่อนไว้ด้านหลัง จากนั้นจึงเดินขึ้นไปหาเมียที่ชั้นบน “ เจนยังไม่นอนอีกเหรอ “ คนถูกเรียกหันมาจ้องหน้าเขา พลันคิ้วเธอก็ขมวดเข้าหากัน “ คุณนั่นแหละเป็นอะไรถึงได้กลับมาเอาป่านนี้ ไปไหนไปทำอะไรกับใครมา “ จิรกิตติ์อมยิ้มจ้องคนตรงหน้าที่ยิงคำถามมาใส่เขารัวๆ ใบหน้าของเธอตอนที่คิ้วชนกันแบบนี้มันก็น่ารักไปอีกแบบนะ “ โอ๋ๆ ไม่ทำหน้าแบบนี้สิ อาก็อยู่บริษัทไง จะให้อาไปไหนได้ล่ะ “ “ จะรู้เหรอ บางทีคุณอาจจะไปกับผู้หญิงพวกนั้นอีกก็ได้ “ ตาแดงๆ ของเธอจ้องมองไปที่ตาของเขา จนทำจิรกิตติ์เร
“ เฒ่าหัวงู “ “ อ้าว “ คนฟังถึงกับสะดุ้งยกมือเกาหลังหูตัวเองเพื่อแก้เขิน “ แต่อาพูดความจริงนะเจน เห็นไหมว่าพออาได้เจนแล้ว ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับอาอีก อาแค่ต้องการแค่เจนจริงๆ นะ “ จิรกิตติ์ยื่นหน้าจะไปหอมแก้มเมีย แต่หญิงสาวกลับเบี่ยงหน้าหนีเขา “ ทำไม หรือว่าตอนนี้เจนไม่ได้คิดกับอาแบบนั้นแล้วเหรอ “ คนถูกถามก็ยังไม่ตอบนอกจากนั่งเงียบ “ หรือว่ายังคิดว่าอาจะไปหาคนอื่นอยู่อีก “ มือใหญ่เอื้อมไปดึงเอากล่องเครื่องเพชรที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมาแล้วเปิดมันให้เธอดู “ อะไร “ พลอยเจนก็จ้องมองมันอย่างสงสัย “ วันนี้อาไปนั่งออกแบบเจ้านี้มา แล้วก็ไปคุมคนงานให้พวกเขาทำให้เสร็จภายในวันนี้ “ พลอยเจนมองดูของในกล่องที่จิรกิตติ์ถืออยู่ มันคือสร้อยคอกับสร้อยข้อมือสองชุด เหมือนจะทำมาเป็นคู่นะ มีอันเล็กแล้วก็อันใหญ่ “ ให้อาใส่ให้นะ “ “ ไม่! “ หญิงสาวปฏิเสธแล้วใช้มือดันเจ้ากล่องนั้นให้ขยับห่างออกไป “ ทำไมไม่ชอบเหรอ “ คนที่หน้าเสียรีบถามกลับ ตอนเขาออกแบบเขาก็มั่นใจแล้วนะว่าพลอยเจนจะต้องชอบแบบนี้ “ ถ้ามันเป็นของคู่กันกับลูก ก็รอให้ลูกออกมาก่อน แล้วค่อยใส่มันพร้อมกันกับลูกดีกว
“ ว่าอย่างไร คุณประธานบริษัทคนสวย “ เมื่อเห็นคนที่กำลังรอก้าวขาเข้ามาในห้อง เพื่อนๆ ที่รออยู่ก็แซวใหญ่ “ จะให้ว่ายังไงล่ะ ก็เหนื่อยน่ะสิ “ พลอยเจนปลดกระเป๋าสะพายลงแล้วนั่งลงข้างๆ ครีมหอมพร้อมกับถอนหายใจโล่งอกที่วันนี้มันผ่านไปได้สักที มือของเธอก็พลันหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า “ ของขวัญเรียนจบสำหรับน้องสาวคนสวยของพี่ค่ะ “ ครีมหอมตาโตแสดงท่าทีดีใจออกมา แล้วรีบรับเอาโดยไม่ลืมเข้าสวมกอดและหอมพลอยเจนเพื่อเป็นการขอบคุณ จนเสี่ยโอมเริ่มไม่พอใจรีบดึงเมียออก “ พอแล้วครีม มันบาดตาบาดใจพี่นะ โอ้ย “ เสี่ยเลยโดนแฟนสาวหันมาหยิกแขนให้ด้วยความหมั่นไส้ แล้วครีมหอมก็หันกลับไปยิ้มให้พลอยเจน มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้แนบอกพี่สาว “ ขอบคุณมากๆ นะคะพี่เจน ขนาดงานยุ่งยังมีเวลาหาของขวัญมาให้น้องด้วย “ “ ครีม “ เสี่ยโอมรีบกอดเอวเมียให้ขยับออกมาหาเขา แม้ว่าพลอยเจนจะแต่งงานมีผัวเขาก็ไม่ไว้ใจ ดูสายตามันสิ หยุดแพรวพราวได้สักที่ไหน “ ไว้ครีมจะมาช่วยงานนะคะพี่เจน พรุ่งนี้เลยก็ได้ “ คนฟังขมวดคิ้ว “ แล้วเสี่ยโอมของน้องจะยอมเหรอ “ คนถูกโยงถอนหายใจแรง “ ถ้าครีมต้องการฉันจะขัดอะไรได้ล่ะ ที่สำคัญมึงก็ยังล
9 เดือนต่อมา ที่คาเฟ่เจระวี “ ยินดีด้วยนะครีม เรียนจบสักทีแบบนี้ก็แต่งงานได้แล้วสิ “ จีนเน่เดินเข้ามาทักครีมหอมซึ่งนั่งรออยู่กับเสี่ยโอมในห้องนั่งเล่นประจำของพวกเขาก่อนที่คนอื่นๆ จะเดินตามเข้ามา “ ครีมไม่รีบหรอกค่ะพี่จีน ความจริงยังไม่คิดอยากจะแต่งด้วยซ้ำ “ เสี่ยโอมถึงกับจ้องหน้าเมียด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขาอุตส่าห์รอเธอมาตั้ง 3 ปีเลยนะ ทำไมถึงพูดแบบนี้ “ แล้วนี้ยัยเจ้าของร้านไปไหนแล้วล่ะ “ ไนยะเข้ามานั่งตรงข้ามเสี่ยโอม แล้วถามหาอีกคนที่ควรจะอยู่แต่ไม่อยู่ คนที่นั่งหน้ายุ่งงอนแฟนสาวอยู่จึงได้ตอบ “ วันนี้มันเข้าไปดูงานที่บริษัท บอกว่าตอนนี้กำลังจะออกมา “ ไนยะพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เสี่ยโอมพูด “ สงสารพี่เจนนะคะ ต้องเลี้ยงทั้งลูกต้องไปบริษัทให้อาเจตแถมยังต้องมาดูแลคาเฟ่อีก พี่เจนเป็นผู้หญิงที่โคตรแกร่งเลย “ ณิหลาเป็นคนพูดขึ้น ทุกคนที่ได้ฟังก็คิดแบบเดียวกับที่ณิหลาคิด “ อืม ครีมว่าถ้าวันไหนว่างครีมมาช่วยงานที่ร้านนี้ให้พี่เจนดีไหม ยังไงทุกวันนี้ครีมก็ยังไม่ได้ทำงานยู่แล้ว “ นางแบบคนสวยของเสี่ยโอมหันหน้าไปถามเขา เสี่ยเองก็มองเมียด้วยแววตานิ่งๆ เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัวว่าเขางอนในส
โรงพยาบาล ร่างของพลอยเจนนั่งร้องไห้อยู่กับจีนเน่ ไม่นานพ่อกับแม่ของเธอก็รีบวิ่งเข้ามาหา “ เจน เจนลูก “ จ๊ะจ๋ารีบมานั่งข้างลูกสาวแล้วสวมกอดลูกของเธอเอาไว้ “ แม่ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เจนยังไม่ทันได้คืนดีกับเขาเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ “ “ ไม่เอาสิเจน ไม่ร้องไห้นะลูก เจตต้องปลอดภัยสิเชื่อแม่ “ จ๊ะจ๋าพยายามจะปลอบใจลูกที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่มีแม้เสียง จีนเน่เองก็รีบยื่นมือมากุมมือเพื่อนไว้ “ ใช่เจน มึงตั้งสติก่อนนะ ไนมันเก่งมันต้องช่วยให้อาเจตคืนกลับมาหามึงกับลูกได้แน่ “ สักพักเสี่ยโอมกับหนึ่งเดียวก็วิ่งเข้ามาสมทบหลังจากไปจัดการจับนกน้อยส่งตำรวจ ในอ้อมแขนของเสี่ยโอมก็อุ้มหลานสาวตัวน้อยที่พลอยเจนฝากกับมุกดาไว้ที่ร้านมาด้วย ทารกน้อยก็กำลังร้องไห้เหมือนรับรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ เอาน้องแจมมาให้พ่อนะลูก “ แสงรวีเดินเข้าไปอุ้มเอาหลานจากเสี่ยโอม เสี่ยจึงได้เดินมาหาเพื่อนรักของเขา “ ไม่เป็นอะไรนะเจน มึงอย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย อาเจตต้องรอดกลับมา “ “ ใช่ มึงดูจากพวกกูสิทั้งโดนซ้อมโดนแทงโดนปืนเข้าโรงพยาบาลปางตายกันก็ยังกลับมาได้เลย กูเชื่อว่าอาเจตเองก็ต้องเข้มแข็งกลับมาอย
“ แง แอ “ พลอยเจนหาวนอนพยายามโอ๋ลูกนานแล้วแต่ทารกน้อยก็ไม่ยอมเงียบสักที เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว จนแม่แบบเธอที่เห็นก็สงสาร หญิงสาวหันไปมองจิรกิตติ์ซึ่งยื่นมือมาจับที่แขนของลูก ตัวเล็กกลับนิ่งแล้วค่อยๆ หยุดร้องไห้ “ ส่งลูกให้อาเถอะ แล้วเจนก็ไปนอนได้แล้ว “ พลอยเจนที่เห็นว่าลูกคงอยากจะให้พ่ออุ้มมากกว่าเธอ จึงยอมส่งลูกให้เขาเพราะคงไม่มีแม่คนไหมทนเห็นลูกร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ได้หรอก “ ลูกพ่อ ร้องไห้ทำไมครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย คุณแม่เขาตกใจนะ “ เมื่อลงไปอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ ลูกสาวก็เงียบไปนอกจากจะไม่ร้องไห้ยังยิ้มมีความสุขอีก ทำเอาพลอยเจนที่นั่งมองอยู่หมั่นไส้ เขาทำแบบนี้กะจะไม่ให้เธอพาลูกไปจากเขาได้ใช่มั้ย แล้วถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเธอจะต้องทำอย่างไรล่ะ เช้าของวันต่อมา เวลา 05:13น. พลอยเจนตื่นงัวเงียลุกขึ้น เธอมองซ้ายมองขวาก็เห็นว่าลูกสาวกำลังนอนอยู่ในเปลแต่พ่อของลูกเธอไม่รู้ว่าหายไปไหน “ ทำไม เจตต้องกลับไปหานกนะ! “ “ เสียงใคร “ พลอยเจนรู้สึกว่ามีเสียงโวยวายดังอยู่หน้าร้าน เธอจึงลุกแล้วเดินออกไปดู “ คุณกลับไปซะ เราจบกันไปตั้งนานแล้วนี่คุณยังจะกลับมาวุ่นวายอะไรอีก “ “ ไม่!นกไม่กลับ
“ เจน! เดี๋ยว!เจน “ จิรกิตติ์มาถึงร้านในตอนที่พลอยเจนกำลังจะปิดประตูพอดี เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาเอามือจับประตูไว้ “ มาทำไม “ เธอถามเขาเสียงแข็ง “ อาเป็นห่วง กลับไปนอนที่บ้านเราเถอะนะเจน นี่เจนเกลียดอาขนาดถึงขั้นพาลูกออกมานอนข้างนอกแบบนี้เลยเหรอ “ “ เจนไม่อยากเห็นหน้าคุณ เพราะเจนรู้สึกว่าสายตาของคุณไม่ได้มองเจนเป็นพลอยเจนอีกแล้ว แต่คุณมองเจนเป็นคนอื่น “ เจระวีตะคอกเสียงดังใส่หน้าเขา จนจิรกิตติ์ก็ได้แต่หงอยเหงา ที่โดนดุ “ เจน อารักเจนในแบบที่เจนเป็นนะ แล้วก็เป็นห่วงมากด้วย ฟังกันก่อนได้มั้ย “ “ ไม่ฟัง ถ้าเจนไม่บังเอิญไปหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราว คุณก็จะรักเจนอย่างนั้นสิ “ คำถามนี้ทำเอาเขายืนเงียบอีกรอบ “ คุณก็ตอบเจนไม่ได้! “ มือเล็กดึงประตูสุดแรงเพื่อจะปิดมัน แต่เขาก็ยังดันไว้ “ แต่เจนก็คือเจนนะ ถ้าเจนไม่หน้าเหมือนพราวอาก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่อาก็รักเด็กหัวดื้อคนนี้จนมาถึงตอนนี้แล้วไง เรามีลูกด้วยกันแล้วนะพลอยเจน “ หญิงสาวจ้องตาเขาแล้วแสยะยิ้ม “ หือ ปล่อย! “ มือของเธอออกแรงดึงประตูอีกรอบพลันยกขาขึ้นตีนถีบยอดอกของสามีจนเขาล้มหงายหลัง แล้วเธอจึงปิดประตูได้ “ เจน!
“ พี่เจน มุกกับพี่ชัยกลับก่อนนะคะ “ เมื่อถึงเวลาเลิกงานมุกดาก็เดินเข้ามาลาพลอยเจนในห้องพัก “ จ้ะ “ พลอยเจนที่กำลังนั่งจ้องลูกสาวหลับอยู่จึงได้เงยหน้าขึ้นหันไปพยักหน้าให้คนข้างนอก “ ว่าแต่พี่เจนจะกลับกี่โมงคะ มันจะดึกแล้วนะ “ มุกดาถามเธอมาด้วยความเป็นห่วง แต่พลอยเจนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเธอยังไม่ทันได้คิดไว้ “ อีกสักแป๊บเนี้ยแหละ “ ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบส่งๆ ออกมาเพื่อไม่ให้มุกดาต้องห่วง มุกดาจึงส่งยิ้มตอบแล้วหันหลังไปเจอเข้ากับคุณจ๊ะจ๋า ที่กำลังเดินมาทางนี้ “ สวัสดีค่ะ “ มุกพนมมือไหว้ตามมารยาทจากนั้นจึงก้มหน้าแล้วเดินออกไป ส่วนจ๊ะจ๋าก็มุ่งหน้าเดินเข้ามาในห้องที่ลูกกับหลานสาวอยู่ “ แม่ “ พลอยเจนที่เห็นแม่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเธอ ก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ส่วนคนเป็นมารดาก็มองไปที่คนตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่ลูกสาวนั่งอยู่ “ อาเจตบอกให้แม่มานี่เหรอคะ “ จ๊ะจ๋ารีบละสายตาจากหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองพลอยเจน “ แล้วเจนเป็นอะไรถึงได้หอบลูกหนีมาแบบนี้ล่ะ “ “ เจนว่าแม่คงจะรู้จากอาเจตแล้วนะคะ “ สองแม่ลูกจ้องตากัน พลอยเจนน้ำตาซึมเพราะเกิดอาการน้อยใจ ทั้งที่พ่อแม่ก็น
เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน วันนี้พาหลานมาด้วยเหรอ “ เมื่อพลอยเจนเดินเข้ามาในร้านมุกดากับชัยโยก็เดินเข้ามาดูหน้าเจ้าของร้านตัวน้อย “ ขอมุกอุ้มบ้างได้มั้ยคะ “ พลอยเจนมองซ้ายขวาเห็นว่าในร้านยังไม่มีลูกค้า จึงยอมส่งน้องแจมมี่ให้พนักงานไปหยอกล้อ “ งั้นพี่ฝากแป๊บหนึ่งนะ พี่ขอไปนั่งพักก่อน ถ้ามีลูกค้าเข้าก็เอาน้องไปส่งพี่ในห้องเข้าใจมั้ย “ มุกพยักหน้ารับ พลอยเจนจึงเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องประจำของเธอ ใบหน้าปรากฏมีความกังวลเนื่องจากเธอคิดหนักและเสียใจ มือเล็กยกขึ้นจับบริเวณขมับของตนเอง แล้วบ่นพึมพำคนเดียว “ นี้คงจะเป็นต้นเหตุที่พ่อเคยห้ามคุณไม่ให้ชอบเจนสินะ ถ้าเจนไม่ไปบังเอิญหน้าเหมือนคุณพราว เจนก็คงจะเป็นได้แค่คนที่แอบรักคุณข้างเดียวใช่มั้ย อึก “ ว่าแล้วมันก็เสียใจน้อยใจ ทำไมเธอถึงต้องไปหน้าเหมือนคนรักเก่าของเขาด้วย นี่เธอแค่เข้าไปเป็นตัวแทนของพราวผู้หญิงที่นายจิรกิตติ์รักปานดวงใจคนนั้นใช่มั้ย เขาคงไม่เคยเห็นเธอเป็นพลอยเจนละสิท่า ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้คนที่ร้องไห้อยู่รีบหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นจีนเน่ที่กำลังยืนจ้องมองมาที่เธอ “ ยัยจีน “ คนมาใหม่เดินมานั่งข้างๆ เพื่อน จีน
“ เจนเป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม “ จิรกิตติ์ที่นั่งมองหน้าเมียได้สักพักแล้วเห็นเธอนิ่งไปแล้วอยู่ๆ ก็น้ำตานองหน้า เขาจึงรีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงและกังวลใจ มือใหญ่จะเอื้อมไปปาดน้ำตาให้เธอ แต่พลอยเจนก็ปัดออก มือของหญิงสาวจับเอาอัลบั้มรูปอันนั้นขึ้นมาให้เขาเห็น “ นี้มันคืออะไร “ จิรกิตติ์ได้แต่นิ่งอึ้ง เพราะสิ่งที่เขาพยายามซ่อนจากเธอ ดันมาอยู่ในมือของเธอเสียได้ “ ทำไมไม่มีใครคิดจะบอกเจน ! ว่าเจนหน้าเหมือนผู้หญิงที่ชื่อพราวของคุณ! “ พลอยเจนเริ่มโวยวายใส่ เธอรีบลุกยืน “ เจน!! เจนเปิดดูแล้วเหรอ “ เจตก็ลุกยืนข้างเธอ “ ก็เอ้อน่ะสิ แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าคุณไม่มีวันที่จะลืมรักแรกของคุณได้ อึก แถมคุณยังคิดว่าเจนเป็นเขา ผู้หญิงที่ชื่อพราวคนนั้น “ จิรกิตติ์พยายามจะขยับเข้าใกล้เธอ แต่คนที่กำลังเสียใจและผิดหวังก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ เธอรีบผลักเขาออกเมื่อเห็นเขาเดินมาใกล้ “ คุณรักเจน!เพราะว่าเจนหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราวใช่มั้ย! นั่นใช่มั้ยคือเหตุผลของความรักของคุณ ! “ หญิงสาวเดินเข้าไปทุบตีที่อกของเขาหวังให้เขาตอบว่ามันไม่จริง “ ตอบมาสิ! ตอบมาว่าคุณรักเจนเพราะเจนเหมือนเธอคนนั้นใช่มั้ย! ตอบ!!! “ เธออ
พลอยเจนเดินลงมาแล้วยื่นเอกสารให้กับสามีของเธอ “ ขอบคุณครับ “ เมื่อเขารับเอาเธอก็อุ้มลูกหนีกลับขึ้นชั้นบนโดยไม่สนใจเขาที่ยิ้มให้ จิรกิตติ์ก็ไม่ทันจะได้สังเกตอะไรเพราะต้องรีบคุยงานด่วนกับลูกน้อง เมื่อเสร็จงานคนอื่นกลับกันไปหมด เขาที่เห็นว่าลูกเมียดูเงียบๆ ไป จึงได้เดินขึ้นไปตามหา “ เจน น้องแจมหลับแล้วเหรอ? “ เขาเดินมาดูเมียที่ห้อง เมียก็พยักหน้าให้กับคำถามของเขา เจตเห็นสีหน้าท่าทางของเมียแบบนั้นเขาจึงรู้สึกแปลกๆ รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอบนเตียง มือหนาเอื้อมไปกอดรัดเอวบาง แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก “ เป็นอะไรเจน? “ เขาถามกับเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่พลอยเจนก็เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบในสิ่งที่เขาถาม เอาแต่จ้องชายตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ‘ พ่อกับแม่สมัยหนุ่มๆ สาวๆ เหรอ? แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างอาเจตคนนั้น เดี๋ยว! ทำไม…. ‘ พอรู้สึกเอะใจกับรูปภาพที่เจอเธอจึงอุ้มลูกสาวขึ้นวางไว้บนเตียง ‘ นอนเล่นรอแม่ไปก่อนนะลูก ‘ เธอนั่งลงที่เตียงแล้วเปิดดูอัลบั้มในมืออีกรอบ // คู่รักสองคู่ถ่ายภาพร่วมกัน // นั่นคือคำอธิบายที่ถูกเขียนไว้ใต้ภาพๆ นั้น เมื่อเปิดไปที่หน้าถัดไป ก็มีแต่รูปทีเผลอของผู้หญิงที่หน้