[65] อิฐ | กำลังใจจากยัยขี้ยั่ว 1 (NC20)

เสียงแผ่วเบาของผม ผมเชื่อว่าแม่ได้ยินชัด...

ท่านยิ้มให้ผมก่อนจาก จนผมนิ่งงันมองร่างนั้น..ที่ค่อยๆเลือนหายไปกับตา

"อิฐๆ..แกเป็นอะไร?"

ครับ ตอนนี้เหมือนผมกำลังงีบหลับและฝันว่าตัวเองดิ่งลงผา ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของพ่ออัฐจนตัวเองรีบกระพริบตา

และหลุดจากภวังค์แห่งความสุขนั้นมองหน้าท่าน

"อิฐ!..ได้ยินมั้ย?"

"ครับ ได้ยิน...ได้ยินๆ"

"เป็นอะไร?" พ่ออัฐถามในขณะที่ผมก้มหน้าปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนที่จะเผลอหันไปเห็น..ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว

ใช่ทุกคนมองผมตกใจมาก และจากนั้นแม่พู่กันก็ฟุบลงไปร้องไห้กับพื้น

ส่วนพ่อรัฐท่านสะอื้น..ก่อนจะคลานเข่าและใช้แขนเสื้อเช็ดฝุ่นที่ป้ายชื่อแม่

เหมือนทุกคนจะรู้ว่าผมเจออะไรและคุยกับใคร แต่แค่ไม่พูดเท่านั้น จนผมถอยหลังไปหยุดอยู่ข้างๆพ่ออัฐ ที่ยืนมองอยู่สักพัก

และกอดอกจ้องไปที่สองคนนั้นแทน

"เอายังไงอิฐ..." พ่ออัฐถาม แต่ตามองไปที่พ่อรัฐกับผู้หญิงคนนั้น

"แม่บอกให้ผมพอ.."

"เหรอ? เมื่อกี้คงจะเห็นจริงๆสินะ อืมงั้นก็พอ..เราควรปล่อยวางสักที เกิดเรื่องขนาดนี้แม่แกคงหมดห่วงแล้ว"

"ครับ หมดห่วง..และบอกว่าอยากมาเกิดใกล้ๆผม ให้ผมมีลูกสาวให้ได้"

พ่ออัฐหันขวับมองผมตกใจ ก่อนสุดท้ายท