ตอนที่ 1

เซตนี้มีสองเรื่องคือ รสสวาทควาญช้าง และ ไพรสะท้านลุงพรานฝังมุก

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

                            

ผู้​เขียน กาสะลอง

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

รสสวาทควาญช้าง

พุทธศักราช 2561

ปางช้างกลางป่าสาละวินในจังหวัดแม่ฮ่องสอน

“มุมนั้นแหละ… บรรยากาศดี”

ขณะที่ลูกหาบสองคนกำลังมองหาทำเลเพื่อกางเต็นท์ เสี่ยหมงชี้มือไปยังเนินหญ้าเขียวขจีริมลำธารที่ไหลมาจากน้ำตก ท่ามกลางป่าดงดิบติดลำน้ำสาละวิน

“ว่าไงจ๊ะหนูลิลลี่… ตรงนี้ชอบไหม ”

เสี่ยหมงหันมาถามหญิงสาวใบหน้าสะสวย อายุรุ่นราวคราวลูก มีชื่อว่า ‘ลิลลี่’

หล่อนกำลังนั่งอยู่บนสัปคับ บ้างก็เรียกว่า ‘แหย่งช้าง’ คือที่นั่งซึ่งผูกติดกับหลังช้าง

“ชอบค่ะเสี่ย… ว้าว.. ตรงนี้เหมาะมาก ดูสิคะมีลำธารไหลผ่านด้วยค่ะ”

สาวน้อยที่วันๆ เคยใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองกรุง  เพิ่งมีโอกาสออกมาตั้งเต็นท์แคมป์ปิ้งกลางป่าเป็นครั้งแรกในชีวิต รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบกาย

“งั้นเราปักหลักกันตรงนี้แหละ”

เสี่ยหมงตะโกนเสียงดัง

“ได้ครับเสี่ย… เฮ้ย พวกมึงลงมือตั้งเต็นท์ได้เลย”

         ได้ยินที่เสี่ยหมงว่า ‘คำรณ’ หัวหน้าควาญช้างสุดหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่สะดุดตา เนื้อตัวกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม เป็นหัวหน้าทีมเดินป่าชุดนี้ เหลียวหลังกลับมาตะโกนสั่งลูกทีมอีกสองคนที่นั่งอยู่บนหลังช้างสองเชือก กำลังเดินตามมาติดๆ

ช้างเชือกหนึ่งบรรทุกสัมภาระจำพวกอุปกรณ์กางเต็นท์นอน อีกเชือกบรรทุกอาหาร ส่วนช้างเชือกใหญ่ที่สุดที่คำรณเป็นคนขี่ มีเสี่ยหมงและสาวน้อยลิลลี่นั่งอยู่ด้วยกันที่สัปคับด้านหลัง

ในเวลาต่อมา

ใช้เวลาไม่นานนัก เต็นท์ผ้าใบสีเขียวเข้มสองหลังก็ถูกตั้งขึ้นด้วยความชำนาญของทีมเดินป่าผู้มากประสบการณ์

เต็นท์หลังใหญ่ที่ตระหง่านอยู่บนเนินดินเป็นเต็นท์ของเสี่ยหมง ห่างออกมาราวๆ ร้อยเมตรติดกับราวป่าด้านหลังเป็นเต็นท์ของควาญช้างลูกหาบ

“เสี่ยคะ… ลิลล์ขอไปเดินเล่นริมลำธารนะคะ”

หญิงสาวหันมาบอกเสี่ยหมง

“อย่าไปให้ไกลนักนะ”

เสี่ยหมงกำชับ มองตามหญิงสาวก้าวเดินไปยังลำธาร และในเวลาเดียวกันนั้น

“พวกมึงจัดการกางเต็นท์ให้เรียบร้อยนะ… กูจะไปตักน้ำมาให้ช้าง”

คำรณคว้าถังใส่น้ำแล้วก้าวมายังลำธาร บังเอิญว่าเป็นทิศทางเดียวกับลิลลี่

ทว่าเมื่อเดินมาถึงป่าต้นอ้อขึ้นเป็นแนวยาวโอบล้อมป่าไผ่ ควาญช้างหนุ่มฉกรรจ์ก็เลี้ยวเข้ามาหลังกอไผ่

         “อุ๊ย… ”

         ลิลลี่อุทานตกใจ หล่อนกำลังนั่งซุ่มอยู่ในพงหญ้า ทำตัวให้นิ่งที่สุดเพราะพยายามจะถ่ายภาพผีเสื้อตัวหนึ่งซึ่งมีสีสันสวยงามสะดุดตา แต่กลับต้องมาเห็นบางอย่างที่ทำเอาใจเต้นระทึก

         ‘โอ้แม่เจ้า… ’

         และแล้วคำรณก็ทำในสิ่งที่ลิลลี่ต้องยกมือขึ้นปิดปาก เสียงอุทานดังลั่นอยู่ในใจ

เมื่อร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของควาญช้างรูปหล่อ เดินเข้ามาหยุดหลังกอไผ่ ใกล้พุ่มไม้ตรงหน้าหล่อน

มือข้างหนึ่งของคำรณรูดซิปกางเกง งัดท่อนเอ็นออกมาปลดปล่อยน้ำสีเหลืองอำพัน สาดพุ่งลงมาที่โคนไผ่ โดยหารู้ไม่ว่าลิลลี่แอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้

         ‘โอ้แม่เจ้า… ’

         พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ลิลลี่ค่อยๆ ถ่างนิ้วมือที่ยกขึ้นมาปิดตาเอาไว้ เสียงฉี่ดังซ่าทำให้หล่อนมองลอดช่องว่างระหว่างซอกนิ้วมาเห็นอาวุธประจำกายของคำรณ

         ‘โห… ใหญ่จัง! แขนเด็กหรือเปล่าวะนั่น’

สิ่งที่เห็น ทำเอาเส้นขนอ่อนๆ ที่บริเวณต้นแขนของลิลลี่ลุกซู่

หัวใจของสาวน้อยเต้นระทึก สายตายังไม่ละจากภาพอวัยวะเพศยาวใหญ่

ให้ตายเถอะโรบิ้น ให้ดับดิ้นเถอะโรเบิร์ต

อาวุธประจำกายของหัวหน้าควาญช้างคนนี้ใหญ่มาก ใหญ่ชนิดที่ว่าเอาของเสี่ยหมงมามัดรวมกันสิบดุ้น ก็ยังไม่ได้ครึ่งของความอวบหนาที่ลิลลี่กำลังจ้องมองอยู่เต็มสองตา

คำรณเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างเซ็กซี่สะดุดตาเหลือเกิน ทั้งตัวเต็มตึงไปด้วยกล้ามเนื้อ มีเส้นขนสีน้ำตาลเข้มแผ่กระจายปกคลุมแผงอกกว้าง เลื้อยเป็นแนวยาวลงมาถึงสะดือ รอยสักน้ำมันสีดำที่อกและปั้นไหล่ยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

“อ่า… ”

ฉี่เสร็จแล้ว คำรณพริ้มตาซี้ดปาก ทำหัวสั่น สะบัดคอเสียงดึงกรึบ คงรู้สึกโล่ง จับเจ้าอนาคอนดาของตัวเองสลัดเบาๆ จนสะเด็ดน้ำ

ความยาวใหญ่ทำให้มันห้อยเป็นลำลงมาฟาดต้นขาที่ปกคลุมไว้ด้วยเส้นขนสีดำเป็นแพคลุมลงมาถึงหน้าขา ครั้นเมื่อเสร็จกิจ ก็จับน้องชายยัดเข้ามาเก็บในกางเกงขาก๊วยตามเดิม

จากนั้นก็เดินผิวปากหวือเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี หารู้ไม่ว่ามีอีกคนกำลังใจเกิดอาการใจเต้นระทึก แทบช็อกอยู่หลังพุ่มไม้ ห่างกันเพียงแค่สามเมตรกว่าๆ เท่านั้น

ในเวลาต่อมา