ปองร้าย

ซุยเออ่ร์จากไปแล้วคนที่ยังอยู่คือเจายี่

“พระสนมเจ้าขา วันก่อนนางกำนัลซุยเอ่อร์นางสั่งตัดอาภรณ์ชุดใหม่โดยให้มาเก้นเงินที่ตำหนักที่สิบหกเจายี่จึงเอาเงินของเจายี่จ่ายให้ ช่างตัดอาภรณ์ไปก่อน”

“ข้าจะดตัดเบี้ยหวัดนางคืนเจ้า”

“แต่พระสนมเจ้าขานางได้เบี้ยหวัดจากฝ่าบาทมิใช่หรือเจ้าค่ะไม่แน่ว่าฝ่าบาทจะรู้เรื่องของนาง”

“ไม่มีทาง ซุยเอ่อร์กับข้าเดิมเติบโตมาด้วยกัน ข้าถึงจะบอกว่าไม่รู้ใจซุยเอ่อร์แต่ก็พอจะเดานิสัยใจคอนางได้ แค่กๆๆๆ นางเป็นคนที่เอาเข้าจริงก็ไม่ไม่กล้าเช่นนั้นข้าจึงข่มขู่นางเพื่อนางจะได้สำนึกๆ ได้ว่าไม่ควรจะเหิมเกริมมากไปกว่านี้แค่กๆๆ” เจายี่ยิ้ม

“พระสนมเจ้าขา พระสนมมีอาการบ่อยขึ้นเราควรตามหมอหลวงดีไหม เผื่อว่าจะได้จัดเทียบยาเพื่อบรรเทาอาการไอ”

“ดีเหมือนกันหลายวันมานี้ข้าร่างกายอ่อนแอจนคิดว่าครจะพบท่านหมอสักครั้ง”

“เจายี่ตามท่านหมอเจ้าค่ะ” เจายี่จากไปอีกแล้วเอ่อต้าเหนิงเอนกายลงช้าๆลงบนแท่นอนร่างอกายอ่อนแรงดวงตาพร่ามัว เมื่อไหร่จะจบสิ้นเสียทีการต่อสู้ดิ้นรนนี้ วันหนึ่งๆ ต้องรับมือกับอะไรบ้างจะมีใครมารู้กับเอ่อต้าเหนิง ความหวังเดียวในตอนนี้คือการได้พบฉินเกอหลงรอให้เขากลับมาเผื่อว่ายังเห