Chapter 5

บทที่ 5 ลินทร์ต้องการหย่า!

ร่างบางถูกอุ้มมาเหวี่ยงลงบนเตียงคิงไซซ์สีขาวมุก ตามด้วยคนตัวใหญ่ที่เข้ามาคร่อมกาย รั้งแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว เตโชยังไม่ทันได้ยัดเยียดความป่าเถื่อนให้กับเมียอย่างเต็มรูปแบบ เขาเพียงจ้องดวงตาคู่แดงก่ำสั่นไหวของเธอ ขณะที่มืออีกข้างนั้นคว้าเข้าที่เกาะอกก่อนจะกระชากฉีกอย่างแรง

“กรี๊ด! ฮึก! ฉีกชุดลินทร์ทำไม?! เป็นบ้าไปแล้วเหรอพี่เต!” ไลลาลินทร์กรีดร้องเพราะความตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าเพียงเตโชออกแรงนิดเดียว ชุดของเธอก็ขาดออกจากกัน เขาไม่ได้ตอบเธอในทันทีทันใด ดึงรั้งชุดที่ขาดออกจากตัวแล้วฉีกซ้ำ ๆ อีกหลายครั้งก่อนจะเอาเศษผ้าที่ยาวเป็นเส้นมามัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “อื้อ! อย่าทำแบบนี้! อย่าทำทุเรศ ๆ กับลินทร์!” 

“ก็เมียมันดื้อ แถมยังชอบแอบออกไปเจอผู้ชายคนอื่น ถ้าไม่มัดไว้เดี๋ยวก็แอบออกไปเจอมันอีก คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอว่าเมื่อวานลินทร์หายไปไหนมาทั้งวัน!” 

“ฮึก!” 

“ที่อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาทำตัวงี่เง่าแล้วต่อต้านกันแบบนี้...เพราะไอ้ยุใช่ไหม?!” 

“โทษคนอื่นเก่งจังเลยนะ! ทำไมไม่คิดบ้างว่าที่ลินทร์เป็นแบบนี้มันก็เพราะพี่คนเดียว!” ไลลาลินทร์เหนื่อยจะร้องขอให้เตโชปลดปล่อยเธอแล้ว รู้ว่าพูดยังไงเขาก็คงไม่ยอม ยังไงเช้าวันนี้เขาก็คงจะข่มเหงเธอให้ได้ ก็ดี...ปล่อยให้เขาตามใจต้องการ จบแล้วจะได้ไปเจอกันที่ศาล!

“เพราะพี่เหรอ? เพราะพี่ไม่อยากมีลูก...ลินทร์เลยคิดจะไปคบชู้กับไอ้ยุมันหรือไง? ไอ้เหี้ยยุมันเป็นพี่ผัวนะลินทร์!” 

“คิดได้แค่นั้นเหรอ?! คิดว่าที่ลินทร์ไปหาพี่ยุเพราะคบชู้งั้นเหรอพี่เต?! ในสายตาพี่...ลินทร์มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไง?!” 

“เพราะลินทร์ต้องการต่อต้านพี่ไง บอกให้ก็ได้ว่ามันได้ผล ลินทร์จี้จุดพี่เข้าอย่างจังเลย เลือกเป้าอาวุธเก่งนี่...แต่จะบอกอะไรให้นะ ว่าถ้าแค่อยากมีลูก ลินทร์ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเฮงซวยแบบนั้น อ้อนวอนพี่สิ ร้องขอให้พี่เอาแรง ๆ แล้วปล่อยในจนท้องสิลินทร์!” ราวกับว่าเตโชนั้นโกรธจัดจนฟิวส์ขาดแล้วไม่ระวังคำพูด ทั้งที่ที่ผ่านมาเขาพยายามรักษาคำพูดและทะนุถนอมไลลาลินทร์มาตลอด

“เลว! รอให้ลินทร์ตายก่อนเถอะพี่เต! ก็บอกไปแล้วนี่ว่าลินทร์ไม่ต้องการมีลูกกับพี่อีกแล้ว! ใครแม่งจะอยากให้ลูกต้องมาตกอยู่ในนรกขุมนี้!” 

“เกินไปแล้วนะลินทร์!” 

“เกินไปตรงไหน! ดูสิ่งที่พี่กำลังทำกับลินทร์สิ! ลินทร์มันโง่เองที่หลงเชื่อคำหลอกลวงของพี่! ฮึก! หลงจนโงหัวไม่ขึ้น ใครเตือนก็ไม่ฟัง โง่คิดว่าพี่เป็นคนดีและรักลินทร์จริง ๆ จนยอมแต่งงานด้วย เพิ่งจะได้เห็นธาตุแท้พี่ก็ตอนนี้ พี่เต...ฮึก! พี่มันเป็นซาตานที่หลุดออกมาจากนรกชัด ๆ” 

“หึ! ซาตานงั้นเหรอ? หลุดออกมาจากนรกอย่างนั้นสินะ เดี๋ยวจะทำให้เห็น...ว่าซาตานที่หลุดออกมาจากนรกของจริงมันเป็นยังไง!” สิ้นคำนั้นไอ้ผัวเลวมันก็บังคับจูบเมีย ยัดเยียดเรียวลิ้นเข้าพัวพันแล้วดูดดึงจนหนำใจ รุกจูบเข้าหาทั้งที่เธอพยายามขัดขืน เขาโกรธเพราะถูกเธอท้าทาย อยากเอาชนะ อยากให้เมียกลับไปอ่อนหวาน ว่านอนสอนง่ายเหมือนที่เคยเป็น จะบอกว่าไม่ชอบไลลาลินทร์เวอร์ชั่นดื้อด้านก็คงไม่ถูก เพราะเขาเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าบทเมียจะดื้อลุกขึ้นสู้ขึ้นมา เธอก็ทำได้ดีจนน่าทึ่ง

ไลลาลินทร์สู้จนเหนื่อย ขัดขืนจนหมดแรงสู้ สุดท้ายเธอปล่อยให้เขาเตโชได้ทำตามใจตัวเอง หากเขาคิดจะข่มเหงรังแกเธอจริง ๆ ก็ใช่ว่ามันจะไม่ดีเสียทีเดียว เพราะนี่แหละคือหลักฐานที่จะเอาไปฟ้องหย่าไอ้ผัวชั่วคนนี้ได้

เตโชทั้งจูบ ทั้งดูด ขย้ำบีบเคล้นเนื้อตัวไลลาลินทร์ไปทั่ว เพราะความอยากควบคุม ความอยากเอาชนะจนถึงที่สุดทำให้เขาสติหลุด กระทำความระยำกับเมียแบบไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ แต่เมื่อสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กใต้ร่างนิ่งไป เขาก็ถอนจูบออกมาสบตา พอได้เห็นว่าดวงตาแดงก่ำมีน้ำตาไหลริน เขาก็นิ่วหน้าไม่ชอบใจ...ก้มลงจูบแก้มแดงก่ำแผ่วเบา ส่งมือช่วยซับน้ำตาให้เธอช้า ๆ

“นิ่งแล้วเหรอ? ยอมง่าย ๆ แล้วใช่ไหม? เห็นไหม...ลินทร์น่ะเสพติดพี่จะตาย โดนจูบไม่กี่ทีก็อ่อนลงแล้ว ถามหน่อยว่าถ้าพี่ทำมากกว่าจูบแล้วลินทร์จะไม่ยินยอมได้ยังไง ก็รู้นี่ว่าลินทร์ขาดเซ็กส์ของพี่ไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องร้องขอให้พี่ทำต่ออยู่ดี” เมียจะรู้จักเขาดีมากแค่ไหนอันนี้ตอบไม่ได้ แต่เตโชมั่นใจว่าเขารู้จักไลลาลินทร์ดี รู้หมดว่าทุกซอกหลืบในหัวใจของเธอนั้นมีเพียงเขา และทั่วทุกส่วนของร่างกายเธอนั้นจดจำเพียงสัมผัสของเขาเช่นกัน

“ครั้งนี้อาจไม่ใช่แบบนั้น ที่ผ่านมาลินทร์อาจร้องขอให้ทำ แต่ครั้งนี้ลินทร์ร้องขอให้หยุด แต่ในเมื่อพี่เตยืนยันที่จะทำ ก็เอาเลย ฮึก! อยากทำอะไรก็ทำ อยากเอาจนลินทร์ท้องก็เชิญ แต่รู้เอาไว้นะว่าลินทร์ไม่ยินยอม ครั้งนี้...พี่เตบังคับขืนใจลินทร์!” 

“อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมลินทร์ จะเอาอะไรก็พูดสิ โกรธพี่ตรงไหน หืม...บอกได้ไหมว่าพี่ทำผิดอะไร?” 

“อย่ามาทำเป็นพูดดี ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนกับลินทร์ เมื่อกี้พี่เตยังคิดจะทำร้ายหัวใจลินทร์อยู่เลยไม่ใช่หรือไง? ไหนล่ะซาตานที่หลุดออกมาจากนรก? เอามันออกมาสิ โชว์ธาตุแท้ของพี่ให้ลินทร์เห็น!” 

“ธาตุแท้ของพี่ไม่ได้มีไว้ใช้กับลินทร์ ขอร้อง...อย่าทำให้พี่ไม่มีทางเลือก ทำไมต้องมาดื้อเอาตอนนี้ ทำไมถึงนึกอยากต่อต้านพี่ขึ้นมา? ลินทร์ไม่รักพี่แล้วเหรอ?” น้ำเสียงของเตโชออดอ้อนสุดฤทธิ์ อยู่กินกันมาสองปีเต็ม ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถามคำนั้น ซึ่งมันทำให้ไลลาลินทร์เจ็บปวดจนร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม

“ฮือ ๆ ทำไมถึงถามแบบนั้น? ทำไมถึงทำเหมือนอยากให้ลินทร์รักนักหนา ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาพี่เตไม่เคยรักลินทร์เลย!” 

“...” แล้วคำพูดของไลลาลินทร์ก็ทำเอาเตโชตัวแข็งทื่อไปหมด ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวมาก็มาถึง คำพูด คำถามที่ไม่อยากได้ยินจากปากไลลาลินทร์ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะเอ่ยมันออกมาแล้ว

“พี่เตมาแต่งงานกับลินทร์ทำไม?” 

“...” 

“ตอบมาสิ! ไม่รักแล้วมาแต่งงานอยู่กินกับลินทร์ตั้งสองปีทำไม?!” ไลลาลินทร์ชิงจังหวะที่เตโชกำลังอ่อนไหว ใช้โอกาสที่เขากำลังนิ่งงัน ผลักตัวเขาออกแล้วรีบพลิกกายลงจากเตียง เธอทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว...วิ่งไปคว้าแจกันที่มุมห้องนอนแล้วทุ่มมันลงพื้นอย่างแรงจนเกิดเป็นเสียงดัง ‘เพล้ง’ 

“ลินทร์?!” 

“อย่าเข้ามานะ!” เธอสวมเพียงบราไร้สายกับชั้นในตัวจิ๋ว ก้มลงหยิบเศษเซรามิกขึ้นมาจ่อคอตัวเองทั้งที่ข้อมือทั้งสองข้างยังถูกมัดไว้ “ถ้าพี่เตเข้าใกล้ลินทร์แค่เพียงนิดเดียว...ฮึก! รอเก็บศพลินทร์ได้เลย!” 

“ทำแบบนี้ทำไมลินทร์? ทำแบบนี้ต้องการอะไร!” เตโชทำตัวไม่ถูกแล้ว เคยคิดว่าตัวเองคือจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารแล้วควบคุมทุกอย่างได้ ตอนนี้มันต่างไปจากที่คิดโดยสิ้นเชิง แววตาของเขาฉายแววหวั่นใจเหลือเกิน เพราะเขาอาจควบคุมไลลาลินทร์ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ลินทร์ต้องการหย่า! ยอมหย่าให้ลินทร์เดี๋ยวนี้เลยพี่เต!” แล้วสิ่งที่เตโชกลัวมาตลอดอีกเรื่องก็ได้เกิดขึ้น ยิ่งกว่าคำถามที่ว่าเขารักเธอบ้างไหม ยิ่งกว่าคำถามที่ว่ามาแต่งงานกับเธอเพราะอะไร เตโชกลัวจะได้ยินคำนี้มากที่สุด...คำที่บอกว่าต้องการหย่ากับเขา

ในที่สุด!

งงเลยสิคะอิพี่ เอ๋อไปเลยสิคะที่โดนเมียขอหย่า

ขำ! คิกคิก

SPOIL NEXT CHAPTER

 “พี่ถามใช่ไหมว่าลินทร์ไม่รักพี่แล้วเหรอ ตอบให้ก็ได้...ลินทร์ยังรัก จนถึงตอนนี้ที่รู้ความจริงทุกอย่าง ลินทร์ก็ยังโง่รักพี่อยู่ แต่หลังจากนี้จะไม่รักแล้ว ความรักที่ลินทร์มีให้พี่ มันจะลดลงเรื่อย ๆ เพราะงั้นยอมหย่าให้ลินทร์ดี ๆ หย่าให้ลินทร์เดี๋ยวนี้!”