ตอนที่ 5 เริ่มหวั่นไหว

ตอนที่ 5 เริ่มหวั่นไหว

ผ่านไปอีกวัน

อาการแผลที่หัวเข่าถึงแม้จะยังไม่หายแต่ก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะเธอไม่ต้องการที่จะหยุดงานบ่อยจึงฝืนสังขารมาทำงานต่อ คนตัวเล็กกัดฟันสู้พอสมควรจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังเก็บของอยู่นั้นเสียงของใครอีกคนก็ดังขึ้น ทำเอาหัวใจของหญิงสาวเกือบตกฮวบเพราะไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายอยู่ที่นี่

“หายดีแล้วเหรอถึงมาทำงาน”

“พะ พี่อัศวิน?”

“หืม ว่าไงหายดีแล้วเหรอเรา”

“ยังค่ะ แต่ก็ไม่ได้เจ็บมากเหมือนในตอนแรก พี่มาเที่ยวเหรอคะ” เธอถามออกไปเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของที่นี่เหมือนกัน

“ครับ” คนตัวสูงพยักหน้าตอบก่อนจะจับจ้องใบหน้าสวยหวานที่เผยความประหม่าออกมาเวลาที่เธออยู่ต่อหน้าเขาอย่างนี้

“เลิกงานแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ วันนี้อิงไม่ต้องปิดร้านก็เลยเลิกงานไว” เธอตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ชายหนุ่มพอได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่เขาจะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา

“งั้นก็ไปสิเดี๋ยวไปส่ง”

“คะ?”

“เดี๋ยวไปส่ง” เขาเน้นย้ำคำ มันก็ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องไปส่งเธอด้วย หลังจากวันนั้นจู่ ๆชายหนุ่มก็ดูเข้ามาในชีวิตเธออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ อิงไม่อยากรบกวน”

“แต่จะไปส่ง อย่าดื้อ ไม่เข็ดรึไงถ้าโดนเหมือนวันนั้น” เพียงได้ยินอย่างนี้ก็ทำเอาคนตัวเล็กเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ใครกันจะลืมเรื่องราวในวันนั้นได้ เธอจำได้ไม่เคยลืมและก็คงอยู่ในความทรงจำเธอไปอีกนานเลย

“งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ”

“อืม ไปสิ” เขาบอกก่อนจะเดินนำทางหญิงสาวตรงไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ที่โซน VIP จึงทำให้คนตัวเล็กนึกสงสัยแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นเพราะเธอรู้ว่าเขาค่อนข้างที่จะมีฐานะอาจจะเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ร้านแห่งนี้ก็ได้ถึงได้จอดรถตรงบริเวณนี้

หญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถคันหรูของอีกฝ่ายด้วยท่าทางประหม่า เธอเอาแต่บีบมือเข้าหากันแน่นไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกไปจึงทำได้แต่เงียบตลอดทาง ไม่นานเขาก็มาส่งเธอที่หน้าหอพัก หญิงสาวจึงหันหน้าไปขอบคุณเขาที่เขาอุตส่าห์ใจดีมาส่งเธอแบบนี้

“รีบขึ้นห้องไปพักเถอะ ดึกแล้ว”

“ค่ะ พี่ก็ขับรถกลับดี ๆ นะคะ ฝันดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถไป ไม่ลืมหันมายิ้มให้เขาอีกรอบก่อนจะมองรถของชายหนุ่มที่แล่นออกไปจากหอของเธอ

“ใจดีอีกแล้ว” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างชื่นชมในความใจดีของอีกฝ่าย

อัศวินย้อนกลับมาที่ผับอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินตรงไปยังโซน VIP ที่เขากับบรรดาเพื่อนนั่งดื่มกันอยู่ ทันทีที่เพื่อนเห็นหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาให้เพราะก่อนหน้านี้เขาเห็นตั้งแต่อัศวินเดินลงไปยังด้านล่างที่เป็นโซนของพนักงานก็รู้ได้ทันทีว่าเขากำลังทำอะไร

“ไงถึงไหนแล้ว” กวินถามขึ้นโดยมีสายตาของธามอีกคนที่จ้องมองใบหน้าของเพื่อนสนิท

“ก็เรื่อย ๆ”

“หึ สรุปง่ายหรือยาก”

“ก็ไม่ยากสักเท่าไร”

“พูดแบบนี้แปลว่ามึงจัดแล้วเหรอ”

“ยัง แต่อีกไม่นานหรอก พวกมึงเตรียมเสียเงินได้เลย”

“เชี้ย เอาจริงว่ะ” กวินพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมาดื่ม

แววตาของอัศวินเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา ก่อนที่จะมีสายตาของใครอีกคนยั่วยวนเขาอยู่ หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงสั้นแทบจะปกปิดอะไรไม่มิดยืนมองมาที่คนตัวสูงด้วยแววตาชวนเชิญมีหรือที่เสือร้ายอย่างจะเขาไม่ลุกโชนขึ้นมา

“จะไปไหนวะ?” ธามถามเมื่อเห็นอัศวินลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ ก่อนที่ชายหนุ่มอีกคนจะยักไหล่ให้พร้อมเดินตรงไปยังเจ้าของร่างอวบอิ่มที่ส่งสายตาอ่อยเขาอย่างเปิดเผย

“หึ เสือร้ายยังไงก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน”

“เด็กนั่นจะรอดจากน้ำมือมันไหม” ธามพูดอย่างนึกสงสัยว่าผู้หญิงอย่างอิงฟ้าจะรอดจากน้ำมือเพื่อนของเขารึเปล่า

“กูว่ายากว่ะ เพราะไอ้วินมันแม่งเอาจริง”

“เหอะ ก็รอดูต่อไป” ทั้งสองหนุ่มพูดคุยกันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ พวกเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร ก็วัยรุ่นทั่วไปที่ชอบหาเรื่องสนุก ๆ ทำก็เท่านั้น

หลายวันผ่านไป

อิงฟ้ามองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความของรุ่นพี่หนุ่มเด้งขึ้นมา หลายวันมานี้อัศวินส่งข้อความมาคุยกับเธอบ่อยครั้งและมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อยกับการที่ได้คุยกับอีกฝ่าย เรียกว่านับวันความรู้สึกที่เธอมีให้ต่อเขาก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งอีกฝ่ายแทบไม่มีข้อเสียอะไรเลยก็ยิ่งทำให้เธอหวั่นไหวไปกับคารมของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

พี่อัศวิน: เลิกเรียนไปกินข้าวกันไหม

อิงฟ้า: พี่วินว่างเหรอคะวันนี้

พี่อัศวิน: ครับ ไปกับพี่นะ

อิงฟ้า: ก็ได้ค่ะ

“อิง ยิ้มอะไรอยู่มีความรักรึเปล่าเนี่ย” ธารน้ำพูดขึ้นจึงทำให้คนตัวเล็กรีบสายหน้าปฏิเสธทันทีแต่ท่าทางนั้นมันก็ยิ่งทำให้เธอดูมีพิรุธมากขึ้นกว่าเดิม

“อิงมีแฟนหรอ” เป็นเกริกพลที่เอ่ยถาม

“ปะ เปล่าไม่ใช่ ก็แค่คุยกับรุ่นพี่ที่รู้จักนะ”

“นึกว่าแฟนเสียอีก เห็นนั่งยิ้มตั้งนาน”

“จะให้เราร้องไห้เหรอธาร ยิ้มก็ไม่ได้ซะงั้น”

“แน่ะ ปากคอเราะรายนะเราน่ะ” ธารน้ำไม่พูดเปล่าเธอยังยกมือขึ้นมาจี้เอวเพื่อนด้วยความสนุกสนานอีกด้วย โดยมีสายตาของเกริกพลที่มองไปยังอิงฟ้าด้วยท่าทีไม่สบายใจ เขาชอบพอเธอ ชอบมานานแล้วด้วยแต่สำหรับคนตัวเล็กมองเขาเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น ถึงต่อให้เขาทำดีต่อเธอ เผยความรู้สึกออกไปยังไงคนตัวเล็กก็ยังให้สถานะเขาแค่เพื่อนเท่านั้น จึงทำให้เขาไม่กล้าข้ามผ่านสถานะนี้ไปเพราะกลัวว่าถ้าหากสารภาพออกไปตรง ๆ จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง แต่พอมาเห็นว่าหญิงสาวเหมือนจะมีคนอื่นเข้ามาจีบมันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใครแต่ต่อให้จะเป็นใครเขาก็ไม่คิดยอมแพ้หรอก สักวันเขาจะทำให้อิงฟ้ายอมเปิดใจให้กับเขาให้ได้