MasukShare
บทที่ 78 รู้สึกแย่ต่อลานี่และเรนนี่เหลือเกิน
Bab terkait
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 79 ลูบศีรษะของตนพลางเอ่ยคำร้องขอออกมา
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก แม่คิดว่ามันเป็นนามสกุลที่หายากน่ะ” อลิสันเป็นผู้หญิงที่เห็นโลกมามาก ถึงแม้ว่าภายในใจของเธอนั้นจะเต็มไปด้วยความสับสนที่ประเดประดังเข้ามา แต่ก็นิ่งสงบราวกับโลกภายนอกไม่อาจทำให้เธอหวั่นไหวได้‘เบียงก้า เรย์น’อลิสันเอ่ยชื่อเธอซ้ำอยู่ในหัวเบียงก้ามองไปที่อลิสันเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ จริงอยู่ที่มีอีกหลายคนในประเทศนี้ใช้นามสกุลเดียวกับเธอ แต่คนทั่วไปมักจะไม่เคยเห็นนามสกุลนี้นักตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงวัยทำงาน ผู้คนรอบตัวเธอที่เธอรู้จักมีเพียงคนเดียวที่ใช้นามสกุลนี้ นั่นก็คือเธอเองอลิสันมองตามหลังลูกชายที่ออกไปพร้อมกับเบียงก้าหลังจากที่รถของลุคเคลื่อนออกไป ก็เหลือเพียงอลิสันคนเดียวที่ยังยืนอยู่ในสวนของคฤหาสน์หลังจากนั้นไม่นาน อลิสันหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาเธอมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้เธอในตอนนี้ ก่อนที่เธอจะเดินไปยังสระว่ายน้ำ เธอกดเบอร์โทรหาคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”ทันทีที่เสียงปี๊บดังขึ้น เธอรู้สึกหงุดหงิดจนต้องขมวดคิ้ว อลิสันกดเบอร์โทรศัพท์เดิมอีกหนเธ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 80 บีกำลังจะแต่งงาน
หลังจากหายจากอาการไอที่รุนแรง เควินพูดต่อ “ลูกลาหยุดสักสองวันได้ไหม... ไปเยี่ยมบ้านหลังเก่าของปู่ที่มณฑลเจียงซีกัน? แม่ของมาลีเองน่าจะอยู่ที่นั่นด้วย…”“ปู่เหรอคะ?” เบียงก้ารู้สึกประหลาดใจ‘ปู่ไม่ได้ไปญี่ปุ่นกับป้าอย่างนั้นเหรอ? ปู่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?’เควินกุมมือของลูกเขาเพราะเกรงว่าเธอจะโกรธ เขาไอและพูดกับเธออย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่บอกทุกอย่างแก่ลูก แพทย์ก็เดินเข้ามาพอดีแพทย์มาที่นี่เพื่อเฝ้าติดตามอาการและตรวจร่างกายแต่ละวัน“พ่อคะ หนูไปก่อนนะคะ” เบียงก้ากล่าวเควินพยักหน้ารับเบียงก้าจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอพยายามแยกแยะเรื่องที่พ่อพูดเกี่ยวกับปู่ ในตอนที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาลในวอร์ดผู้ป่วย เควินเหยียดแขนออกให้แพทย์เจาะเลือดในขณะที่มืออีกข้างกำลังรับโทรศัพท์“สวัสดีครับ ผมเควิน” เควินใจจดใจจ่ออยู่กับเข็มที่ติดอยู่ที่แขนจึงไม่เห็นว่าใครเป็นคนโทรมาน้ำเสียงของอลิสันแหบแห้งราวกับขาดน้ำมาหลายวัน “ลูกสาวคุณชื่ออะไร?”“ทำไมคุณต้องถามด้วยล่ะ?” น้ำเสียงของเควินเปลี่ยนไปในตอนที่เธอเอ่ยถาม เควินรู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีที่เขาตระหนักได้ว่าคนไร้มารยาทที่โทรมาคือ อลิสัน
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 81 บีคงล่อลวงชายผู้นั้นมาจากที่ไหนสักแห่ง
“เขาคือ…” คุณปู่ไม่กล้าเดาว่าชายผู้นี้คือใคร เพราะถ้าหากว่าเขาเดาผิด สถานการณ์คงจะน่าอึดอัดใจ ลุคที่อยู่ในชุดสูทเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย เขาเอื้อมมือออกไปอย่างสุภาพในขณะที่แขนอีกข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเบียงก้าด้วยท่าทางที่ต้องการทำให้คุณปู่เข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา “คุณคือฌอง แลงดอนที่ลูกชายของฉันเคยเล่าให้ฟังใช่ไหม?” คุณปู่ยืนอยู่ที่หน้าเตาไฟเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ฉันยังจำชื่อของคุณได้ดีหลังจากที่พ่อของบีบอกฉันว่า คุณคบหาดูใจกับหลานสาวของฉันมานานกว่าห้าปี และคุณก็กำลังจะแต่งงานกับหลานสาวของฉันในเร็ว ๆ นี้" เบียงก้ากังวลว่าลุคจะปฏิเสธและพูดความจริง เธอจึงรีบขัดจังหวะในทันที "ปู่คะ ปู่ผอมลงเยอะเลย! ไม่ชินกับชีวิตที่ญี่ปุ่นเหรอคะ?" “ปู่แก่แล้ว คนแก่ก็หน้าตาแบบนี้กันทั้งนั้น” คุณปู่เอามือไขว้หลังที่โค้งงอ จากนั้น เขาก็นำท่อนฟืนไปไว้ในห้องที่ทรุดโทรมห้องหนึ่งภายในบ้าน หลังจากที่เขาค้นหาบางอย่างครู่หนึ่ง ชายชราก็นำเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ สองตัวออกมาวางบนพื้นภายในห้องครัวและเชิญให้หลานเขยของตนนั่งลง “พ่อหนุ่ม มานั่งลงก่อน เราไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์ดี ๆ ในบ้านหลังนี้เท่าไหร่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 82 เสียงแปลก ๆ ดังขึ้นจากห้องถัดไป
เบียงก้าถือชามและตะเกียบไว้ในมือ เธอมองดูลุคที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขามีดวงตาที่เศร้าลงเล็กน้อย ลุคอาจเกลียดฌองมากก็เป็นได้ แต่ในตอนคุณปู่กลับเรียกเขาว่าฌอง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกแย่ เขาก็ไม่ได้แสดงความโกรธเคืองใด ๆ ออกมา "คุณปู่ คุณก็ทานด้วยสิ" ลุคไม่ได้ตำหนิเขา และก็รอให้ชายชราทานก่อน หลังจากที่ลุคหยิบอาหารให้คุณปู่ เขาก็หยิบซี่โครงหมูสองชิ้นให้เบียงก้า "ขอบคุณนะ" เบียงก้าใช้ตะเกียบคีบข้าวในถ้วยและหลบสายตาเขา เธอรับประทานข้าวเล็กน้อยก่อนจะกัดซี่โครงที่เขาหยิบให้เธอ เบียงก้าสังเกตเห็นว่า ซี่โครงที่ลุคหยิบให้คุณปู่กับเธอนั้น เป็นชิ้นเล็ก ๆ ที่มีกระดูกเพียงชิ้นเดียวแต่มีเนื้อเยอะและทานได้ง่าย แต่เขากลับหยิบซี่โครงที่มีกระดูกชิ้นใหญ่ให้ตัวเอง เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ไม่ได้เจริญนัก ดังนั้น ซี่โครงที่ถูกจำหน่ายที่นี่ จึงเป็นซี่โครงที่มีกระดูกเยอะ เบียงก้าหยิบซี่โครงที่มีเนื้อเยอะชิ้นหนึ่งใส่ลงในชามของเขา “คุณเองก็ทานเยอะ ๆ ไม่ต้องตักให้ฉันกับคุณปู่หรอก” "ผมยังไม่หิว" จากนั้น ชายคนนั้นก็หยิบซี่โครงใส่กลับเข้าไปในชามของเธออีกครั้ง คุณปู่ให้ความสนใจกับรายละเอียดของฉากตรงหน้า มัน
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 83 อลิสันตามหาเบียงก้าเพื่อการเผชิญหน้า
“เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนผม ผมเลยขอกุญแจสำรองห้องคุณมา...” จากสิ่งที่พวกเขาได้ยินคือ เจนนิเฟอร์กำลังมีเพศสัมพันธ์กับชายนิรนามที่มีภรรยาแล้ว และครอบครัวของเขาก็อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เบียงก้ากำหมัดแน่น เธอรู้สึกเสียใจแทนพ่อจริง ๆ 20 ปีที่ผ่านมา พ่อต้องดิ้นรนเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเจนนิเฟอร์และลูกสาวของเธอ ต่อมา พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องทนความเจ็บปวดจากอาการป่วยระยะสุดท้ายเพียงลำพัง ในขณะที่เจนนิเฟอร์ ภรรยาของเขากำลังนอกใจ “คุณมันสกปรก...” “คุณไม่ชอบเหรอ? แต่ถึงยังไง ผมก็ยังดีกว่าผู้ชายของคุณที่กำลังเป็นมะเร็งใกล้ตายคนนั้น...บอกมาสิ...ว่าผมพูดถูก...” “อ้า...คุณเก่ง คุณเก่งที่สุด…อ้า…อย่าทำแรงสิ…มันลึกเกินไป…” “ลึกเกินไปเหรอ? ผมว่ามันยังเข้าไปลึกได้อีกสองสามนิ้วนะ!” ชายคนนั้นพูดต่ออย่างหยาบคายว่า “คุณเองก็อายุมากแล้ว อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย…ผมจะสอดเข้าไปลึกกว่านี้ก็ได้…ของคุณมันไม่ได้แน่นขนาดนั้น…อีกอย่าง ผมก็เป็นคนเดียวที่ทำให้คุณเสร็จได้…” เบียงก้ารู้สึกกระอักกระอ่วนในทันที! “คุณรู้จักคนพวกนั้นเหรอ?” ลุคถามเบา ๆ เขาเองก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องถัดไป “เธอ เอิ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 84 เสียสติและทนรับเรื่องนี้ไม่ไหว
น้ำเสียงของอลิสันฟังดูแปลกมากจนเบียงก้าตกใจและลืมทักทายเธอ “เธออยู่ที่ไหน? ฉันต้องการพบเธอ เบียงก้า เรย์น เรามีเรื่องต้องคุยกัน มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่าย” อลิสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เมื่อตอนที่พวกเธอพบกันที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด อลิสันปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นและยังเรียกเธอว่าบี อีกด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อลิสันเรียกเธอด้วยชื่อเต็ม ๆ ว่า เบียงก้า เรย์น ความรู้สึกนี้ทำให้เบียงก้านึกถึงตอนที่เธออายุได้ 5 ขวบ เธอถูกเด็กคนอื่น ๆ ผลักเธอล้มลงบนพื้น หัวเข่าของเธอกระแทกลงบนพื้นกรวดจนมีเลือดไหลออกมา เธอร้องไห้และกลับบ้านไปหาคุณปู่ เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ของเธอ เธอถามเขาว่า ทำไมทุกคนถึงมี แม่แต่เธอกลับไม่มีแม่ เด็กเหล่านั้นจึงรังแกเธอและต่อว่าเธอ 'ยายลูกไม่มีแม่' เพราะว่าเธอไม่มีแม่ เธอจึงถูกรังแก! สีหน้าที่ใจดีของคุณปู่มืดมนลง จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมออกมาเป็นครั้งแรก แทนที่เขาจะเรียกเธอว่าบี ชื่อที่เขาเรียกเธอมาตลอด แต่เขากลับเรียกเธอว่า เบียงก้า เรย์น หลังจากที่คุณปู่เรียกเธอเช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้บอกบางอย่างกับเธอที่เธอจะจดจำไปจนตาย คุณปู่พูดด้วยสีหน้าจริงจ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 85 ขู่ฆ่าและบังคับให้เธอปล่อยลุคไป
ลุคยืนพิงรถด้วยร่างกายที่เร่าร้อนของเขาที่ถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ ในขณะที่เขาพึมพำอยู่เพียงลำพัง ชายผู้นั้นขมวดคิ้วและเปิดประตูรถเพื่อหยิบกล่องบุหรี่และไฟแช็กออกมา เขาก้มหน้าลงจุดบุหรี่สูบและสูดหายใจเข้าอย่างแรง ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการสูบบุหรี่เพื่อระงับความไม่สงบภายในร่างกายของเขา ดวงตาที่ดำสนิทดุจหมึกจ้องมองไปยังห้องที่มีแสงไฟสลัว บ้านหลังเก่าว่างเปล่ามาหลายปี ดังนั้นมันจึงไม่มีผ้าม่าน ลุคจ้องมองห้องนั้นจนกระทั่งไฟดับลง ในคืนนั้น เบียงก้านอนไม่หลับ ลุคเองก็แทบจะไม่ได้นอนเช่นกัน เมื่อเขาได้กลับมาที่เมืองนี้ ภายใต้ค่ำคืนอันเงียบสงบ มันทำให้เขานึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยประสบในเมืองนี้ ความดีและความชั่วเหล่านั้นได้หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างไม่ลดละ เบียงก้าตื่นขึ้นตอนตีห้าด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย เธอไม่สามารถนอนหลับสนิทได้ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งแรกที่รบกวนจิตใจของเธอ สิ่งสำคัญคือคำพูดของอลิสันที่ยังคงดังก้องอยู่ภายในหัว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังฝันร้ายอีกด้วย เบียงก้าฝันว่า อลิสันขู่ฆ่าและบังคับให้เธอปล่อยลุคไป เธอจึงลุกขึ้นและพ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 86 ร้องไห้เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เบียงก้าตัวแข็งทื่อ อลิสันจะต้องล้อเล่นกับเธอแน่ ๆ บางที ผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนี้อาจจะเกลียดเธอเข้าไส้และต้องการแยกลุคออกจากเธอ แต่คำโกหกของเธอก็ไม่ฟังไม่ขึ้นสักนิด “ฉันบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของฉัน ชัดพอยัง?” หลังจากที่พูดจบ อลิสันก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมา เธอจิบแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ดังนั้น เธอจึงคบหากับลุคไม่ได้” เบียงก้าจ้องมองใบหน้าของอลิสัน มือของเธอจับถ้วยกาแฟอย่างสั่นเทาจนเกิดเหงื่อที่เย็นยะเยือกบนฝ่ามือมากขึ้น เธอไม่เคยเล่าให้อลิสันฟังว่าเธอสูญเสียมารดาผู้ให้กำเนิดไปตั้งแต่เด็ก 'อลิสันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่าลุคจะบอกเธอ?’ เบียงก้านิ่งเงียบด้วยความประหลาดใจ เธอจำได้ว่า อลิสันเป็นคนที่ทำให้ซูซานกับแซคคารี่ พ่อของลุคต้องแยกจากกัน หลังจากนั้น อลิสันก็ประสบความสำเร็จจนเธอได้รับตำแหน่งของซูซานในตระกูลไป ตั้งแต่ตอนที่เบียงก้ายังเด็ก เธอมักจะเคยได้ยินเพื่อนบ้านพูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดที่หนีตามผู้ชายรวยไปมาโดยตลอด พวกเขาพูดว่าเศรษฐีคนนั้นสามารถให้แม่ของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ จากคำพูดเหล่านั้น ดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้บ้างเล็กน้อ
Bab terbaru
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เบียงก้าจึงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา เด็ก ๆ ยังคงนอนในห้องเล็ก ๆ ขนาดสามร้อยตารางฟุตใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้ผู้ใหญ่สองคนกลับกอดกันอยู่ตรงประตู เบียงก้าต้องการหันหลังกลับและมุ่งหน้าเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มก็กอดร่างอันบอบบางของเธอไว้แน่นอย่างร้ายกาจ “อย่าทำอย่างนี้สิคะ เด็ก ๆ จะเห็นเราถ้าพวกเขาตื่น…” เธอเหนื่อยหอบในอ้อมแขนของลุค ลุคเป็นสัตว์ร้ายอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเขาไม่ดื่ม แต่ตอนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้ว… เบียงก้าไม่อยากจะจินตนาการ เธอทำได้เพียงอธิษฐานว่าเขาจะไม่ดำดิ่งลงไป “ผมไม่บังคับคุณหรอกถ้าคุณไม่เต็มใจ คุณต้องบอกผมถ้าผมกำลังทำร้ายคุณอยู่ ต้องรีบบอกออกมาเลยนะ” ลุคเอาริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขามาแนบใบหูของเธอ ก่อนจูบผิวที่ขาวเนียน เขาพยายามอย่างหนักที่จะระงับความอยากที่จะครอบงำเธอ เบียงก้าเงียบงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มสัญญากับเธอ เธอคิดว่ามันน่าขันที่ลุคมักจะเป็นสัตว์ร้าย แต่เขาก็ยังเห็นอกเห็นใจมากขึ้นทั้งที่อยู่ในสภาพเมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่พวกเขากอดกัน เรนนี่หลับใหลและพึมพำห
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
เบียงก้าส่ายหน้าอย่างงุ่มง่ามเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไร เธอกังวลว่าใบหน้าที่บูดบึ้งของเขาอาจทำให้เด็กชายหวาดกลัว เธอจึงรีบขยับออกจากอ้อมแขนของเขาและพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ แขนของลุคว่างเปล่าในทันใด เขามองไปที่เบียงก้าซึ่งกำลังพาลูก ๆ ไปเล่นที่อื่นด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่พอใจที่เบียงก้าตอบโต้เขาอย่างเย็นชาก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอ้างตัวเธอว่าเป็นของเขาเองนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย เขาอยากจะเดินไปกอดเธอในอ้อมแขนและประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเบียงก้า เรย์นเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ขนาดไหนใครจะรู้! ไม่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังให้กำเนิดลูกของเขาด้วย! ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสอง! เบียงก้าก้มศีรษะลงที่เท้าของผู้บริหารเมืองเป็นการทักทาย แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไปราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี เธอกังวลว่าผู้บริหารเมืองจะเข้าใจผิด “ช่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกินนะ ท่านประธานครอว์ฟอร์ด! เราก็ทานอาหารเย็นกันบ่อย ๆ ทำไมผมไม่เห็นด้านนั้นของคุณเลยล่ะ?” ผู้บริหารเมืองชายวัยกลางคนหัวเราะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ” น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน... โรงพยาบาลในเมืองเอ เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?” “ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม “เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า” เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น" เจสันโค้งคำนับ ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ในห้องบนชั้นสอง เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธี
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม “คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ” หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่ กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง! โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
ชั้นล่างบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนร่วมงานบางคนซื้อซาลาเปาสำหรับการทำงานกะเช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหญิงกำลังเตรียมข้าวโอ๊ตอยู่ในครัว ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าข้าวโอ๊ตที่ซื้อจากร้านมีเนื้อหยาบเกินไป เป็นครั้งแรกที่ลูก ๆ ของเจ้านายลิ้มลองซาลาเปาแป้งทำมือจากเมืองเล็ก ๆ พวกเขารับประทานคนละสองชิ้น แต่เหมือนจะยังไม่พอ เรนนี่ยัดขนมปังเต็มปากแล้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใส่คุณลุงดอยล์ของเธอ ก่อนขอเพิ่มทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “ทานช้า ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะไปซื้อมาเพิ่ม” เจสันขยี้ผมของเรนนี่ เมื่อเขาลุกขึ้น เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเหมือนกัน" ขนมปังไม่เพียงพอสำหรับทุกคน การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้านาย ผู้ช่วย และลูกสองคนของเขาทำให้เพื่อนร่วมงานต้องแบ่งอาหารให้ ในเมืองกำลังพลุกพล่าน เจสันยืนอยู่หน้ารถขายอาหารและซื้อซาลาเปาใส่ไส้ไก่มากว่าสิบห้าชิ้น เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและกำลังจะจ่าย เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เธอดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ "ชิ้นละ 1.80 เหรียญ ซื้อ 15 ชิ้นก็เป
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
รถลีมูซีนเบนท์ลีย์สีดำไม่ได้ขับรถเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านแต่กลับจอดอยู่ด้านนอกแทน ลุคไม่ได้ขับรถมาเอง หลังจากที่เจสันจอดรถแล้ว เขาก็ออกไปเปิดประตูเบาะหลัง เจ้านายและลูกน้อยสองคนก้าวออกมา เหมือนเช่นเคย ลุคแต่งตัวอย่างไร้ที่ติในชุดสูทมาดธุรกิจและรองเท้าหนัง ทว่าจากใบหน้าของเขาสามารถบอกได้ง่าย ๆ ว่าเขามีชีวิตชีวามากกว่าปกติราวกับว่าเพิ่งได้ยินข่าวดีมา เรนนี่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา ขณะที่ลานี่วิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อยู่ “สวัสดีค่ะ พ่อหนุ่มน้อยรูปหล่อ!” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งทักทายลูกชายของเจ้านาย 'ทริปนี้คุ้มมาก!’ 'สิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีเท่าในเมือง แต่ได้เห็นหน้าเจ้านาย และลูกชายกับลูกสาวที่น่ารักของเขาก็พอแล้ว!’ 'ช่างมีความสุขเหลือเกิน!' ลานี่มองไปรอบ ๆ ฝูงชนแต่ไม่พบคุณน้าบีเลย แต่เขาก็ไม่ลืมมารยาทและทักทายกลับว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย!” เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกเรียกว่า "คุณคนสวย" ยิ้มกว้าง โจพร้อมทำหน้าที่และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสิ่งต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าแล
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น... ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง... "ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ “อา… อืม…” เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย... มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน… มื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ
