บทที่ 180 ทั้งสองรับรู้ได้ถึงความหอมหวานและความสนิทสนมในทันที

เธอสูดกลิ่นกายที่ช่างหอมหวานของชายผู้นั้น หลังจากสัมผัสมันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เบียงก้าก็กลับสู่ความเป็นจริง

“คุณฝันร้ายรึเปล่า?” ริมฝีปากที่เย็นชาของลุคกดลงบนหน้าผากของเธอ จากนั้นมือใหญ่ของเขาก็จับผมที่ยุ่งเหยิงของเธอทัดใบหูให้เธอ เขามองดูใบหน้าอันสดใสและดวงตาที่เปียกปอนของเธอ เขาพูดเบา ๆ ว่า “อย่ากลัวไปเลย ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เบียงก้ารู้สึกขอบคุณที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็ได้เห็นความจริงที่ไม่ได้เลวร้ายดั่งเช่นความฝัน

มือข้างหนึ่งของเธอจับเอวที่กระชับของชายผู้นั้น ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งคว้าที่เสื้อของเขา เธออ้าปากค้างหลังจากได้ยินคำพูดปลอบโยนของชายผู้นั้น

บรรยากาศภายในห้องเล็ก ๆ ตกอยู่ในความเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน เบียงก้าก็ฟื้นคืนสติ เธอสะบัดมือออกจากเอวและหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว

เสื้อที่ลุคใส่อยู่มีรอยยับหลังจากที่เบียงก้าปล่อยมือออก

"ฉันขอโทษ ฉัน-ฉันจะรีดให้คุณเองค่ะ” เบียงก้าไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็กำลังจะลุกขึ้น

ลุคดึงเธอกลับเข้าไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า “นอนต่ออีกหน่อยสิ ยังเช้าอยู่เลย”

ลมห