Chapter 6

Chapter 6

“จริงเหรอเฮียที่ว่าเฮี้ยบน่ะ ผมเห็นมาหลายคนแล้ว สุดท้ายก็แพ้เงินนายอยู่ดี” จ้อยพูดตามที่เคยประสบ

“แต่เขาว่าคนนี้เป็นคนจริงนะ ไปมาหลายจังหวัดแล้ว ปราบพวกผิดกฎหมายมานักต่อนักแล้ว เป็นคนหนุ่มไฟแรงซะด้วย ไม่กลัวใคร อ้อ...ข่าวที่ได้มา ตำรวจคนนี้เป็นลูกชายอดีตรัฐมนตรีเก่าด้วยนะที่พ่วงด้วยอดีตตำรวจมือดี จับเหล่าเสือๆ เข้าคุกมานับไม่ถ้วน เส้นใหญ่ไม่เบา”

ขวัญข้าวมีสีหน้าเป็นกังวลกับข่าวที่ได้รับรู้ ตำรวจนายนี้เป็นถึงลูกชายอดีตรัฐมนตรีก็หมายความ

ว่า ต้องมีฐานะคงไม่สนเงินที่วิเศษจะให้เหมือนตำรวจนายอื่นๆ ที่ถูกชักจูงมาเป็นพวก อีกทั้งคงมีอิทธิพลจากพ่อไม่น้อยด้วย

            “ตำรวจคนนี้อยู่ตำแหน่งอะไรคะเฮียกวง”

            “มาเป็นสารวัตรแทนคนเก่าที่ถูกเด้งฟ้าผ่าไปเมื่อวันก่อนไง” เจ้าของร้านตอบ

            “สารวัตรถูกย้าย ข่าวนี้พี่ช้างจะไม่รู้เหรอเฮีย” จ้อยตั้งข้อสงสัย

            “ก็ไม่รู้นะว่าช้างรู้หรือเปล่า อั๊วได้ข่าวอะไรมาก็บอกช้าง”

            “ขอบคุณเฮียกวงมากนะคะที่บอก ขวัญจะได้เอาไปเตือนพ่อกับพี่ช้าง” ขวัญข้าวพนมมือไหว้ขอบคุณเฮียกวง ก่อนจะกล่าวลา “ขวัญกับพี่จ้อยขอตัวกลับก่อนนะคะ”

            จ้อยยกมือไหว้เฮียกวงเป็นการกล่าวลา จากนั้นทั้งคู่พากันเดินออกไปจากร้านดังกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล พอพ้นหน้าร้านขวัญข้าวหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า รีบติดต่อพี่ชายเพื่อส่งข่าวนี้ให้รู้ทันที

บัวรินละมือจากการเย็บผ้าเมื่อได้ยินสัญญาออดหน้าบ้าน นางลุกขึ้นยืนเดินไปหน้าประตูบ้านมองดูชายหนุ่มสองคนที่ไม่คุ้นหน้ายืนหน้าประตูรั้ว ก่อนจะเดินไปยังผู้มาเยือนทั้งสอง

            “มาหาใครคะ” บัวรินถามชายรูปร่างสูงใหญ่ทั้งสอง

            “ผมมาหาช้างครับ เราสองคนเป็นเพื่อนช้าง เพิ่งมาจากกรุงเทพครับ”

อดิศรตอบบัวริน บัวรินยิ้มไม่คิดหวาดระแวงกับชายแปลกหน้า เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนบุตรชายที่มาจากเมืองหลวงจริงๆ

            “ช้างไม่อยู่ค่ะ ไปต่างจังหวัดเมื่อเช้านี้แล้วไม่รู้ว่าจะกลับวันไหน”

            “ว้า…เสียดายจังครับ ผมกะว่าจะมาหาช้างเต็มที่เลย แต่ผมผิดเองที่ไม่ได้โทรมาบอกช้างล่วงหน้า” อดิศรทำสีหน้าและน้ำเสียงเสียดายที่ไม่ได้เจอคชา “ว่าแต่ช้างไปจังหวัดไหนครับ”

            “ป้าก็ไม่รู้จ้ะ ช้างไม่ได้บอกว่าจะไปจังหวัดไหน บอกแค่ว่าไปต่างจังหวัด” ถึงแม้ว่าบัวรินจะไม่ระแวงหนุ่มทั้งสอง ทว่านางก็ไม่เปิดเผยความจริง

            “ผมสองคนตกงานน่ะครับ ช้างเลยชวนมาทำงานกับคุณวิเศษ ช้างบอกว่าคุณวิเศษมีงาน มีที่อยู่ให้ด้วย ผมสองคนก็เลยรีบขึ้นมา แต่มาพลาดที่ไม่ได้โทรมาบอกช้างก่อน เห็นทีต้องหาที่พักถูกๆ รอช้างซะแล้ว เงินก็ไม่ค่อยมีด้วย”

ชัยยุทธรีบพูดให้อีกฝ่ายวางใจมากขึ้น โดยอ้างชื่อวิเศษ ซึ่งมันก็ได้ผล บัวรินเชื่ออย่างสนิทใจ ไม่ทันที่บัวรินจะพูดอะไร รถยนต์ของจ้อยได้แล่นมาจอดหน้าบ้าน ขวัญข้าวกับเจ้าของรถก้าวลงมา

“ใครมาจ้ะแม่” ขวัญข้าวถามมารดา มองชายหนุ่มสองคนแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจมากนัก

“เพื่อนพี่ช้างน่ะ เพิ่งมาจากกรุงเทพ พี่ช้างชวนมาทำงานกับนาย” บัวรินตอบ

            “ผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ เอาไว้ช้างกลับมาแล้วผมจะมาหาใหม่” อดิศรรีบหาทางปลีกตัว เพราะเริ่มรู้สึกว่า ขวัญข้าวมองเขาสองคนด้วยสายตาไม่ไว้ใจ อดิศรกับชัยยุทธรีบเดินไปที่รถยนต์ทันทีที่พูดจบ โดยมีสายตาของขวัญข้าวมองตามอย่างพิจารณา

            “แม่บอกสองคนนั้นหรือเปล่าคะว่า พี่ช้างไปจังหวัดไหน”

            “แม่ไม่ได้บอกลูก” บัวรินตอบ “ทำไมขวัญมองสองคนนั้นแบบนั้นล่ะ”

            “ตอนที่ขวัญไปเอาของให้พี่ช้าง เฮียกวงบอกขวัญว่า สารวัตคนเก่าถูกเด้ง มีสารวัตรคนใหม่มาทำงานแทน เฮียกวงยังบอกอีกว่า สารวัตรคนนี้ตั้งใจมาปราบนายโดยเฉพาะ ขวัญไม่อยากให้แม่คุยกับผู้ชายแปลกหน้าเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร จะเป็นสารวัตรคนนั้นปลอมตัวมาสืบข่าวหรือเปล่าก็ไม่รู้ เลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะแม่” ขวัญข่าวส่งข่าวไม่สู้ดีนักให้มารดาฟัง คนที่ได้รับฟังมีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันใด

            “ขวัญส่งข่าวให้พ่อกับพี่ช้างรู้หรือยัง”

            “ขวัญโทรไปหาพ่อกับพี่ช้างแล้วจ้ะ แต่ทั้งคู่ปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ ขวัญกะว่าอีกสักชั่วโมงจะโทรไปใหม่”

            “ช่วงนี้แม่จะไม่พูดกับคนแปลกหน้าล่ะกัน ดีนะที่ขวัญกับจ้อยมาซะก่อน ไม่อย่างนั้นแม่คงหลุดคำพูดอะไรออกไปแน่ๆ”

            “ผมว่าเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะแม่ คุยในที่โล่งแจ้งมันไม่ดี”

จ้อยเองก็ไม่ไว้ใจชายไม่รู้จักสองคนนั้นเช่นกัน เพราะดูจากท่าทางและการแต่งกายแล้วไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับคชา ทั้งคู่แต่งตัวเนี้ยบ บุคลิกดีเกินกว่าจะเป็นเพื่อนคนชั่ว

“งั้นเข้าบ้านกัน” ทั้งสามเดินเข้าไปในบ้าน จ้อยเดินออกมาประตูรั้วพร้อมกับแม่กุญแจดอกใหญ่ เขารีบคล้องมันอย่างแน่นหนา ราวกับว่ากลัวใครจะบุกเข้ามาในบ้าน ตามประสาคนขี้ระแวงจากการทำอาชีพผิดกฎหมาย โดยไม่รู้ตัวว่า ตนเองตกอยู่ในเป้าสายตาของคนที่ตนไม่ไว้ใจ

“เอาไงดีวะไอ้สอน” ชัยยุทธถามขณะที่ลดกล้องส่องทางไกลลง

“กลับโรงแรมก่อนค่อยว่ากัน”

อดิศรมองไปยังบ้านของคชา ในใจของเขามีแผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว เขากับชัยยุทธมาช้าเกินไป ก่อนเดินทางมาที่นี่ อดิศรได้รับข่าวจากบุญเติม สายสืบที่ให้ติดตามดูคชาว่า คชากับบิดาเดินทางออกนอกพื้นที่ บุญเติมได้ติดตามไปห่างๆ เพื่อไม่ให้เป้าหมายรู้ตัว ทว่าก็ต้องคาดกัน เพราะสองพ่อลูกเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางเป็นทางเรือ ทำให้บุญเติมไม่สามารถติดตามต่อไปได้ อดิศรกับชัยยุทธไม่เลิกล้มความตั้งใจในการเดินทางมาชุมพร อดิศรคิดแผนล้วงข้อมูลจากคนในบ้านของคชา คิดว่าน่าจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว แต่ครั้งหน้าสองหนุ่มไม่พลาดแน่นอน