หนึ่งเดือนผ่านไป หลังจบเรื่องบ้านั่น อีแม่เลี้ยงตอนนี้อยู่ในคุกส่วนลูกมันฉันไล่ออกไปจากบ้านแล้ว มันสองคนเคยทำกับฉันไว้ยังไง ฉันก็ทำกับพวกมันอย่างนั้นแหละของทุกอย่างที่เป็นของอีแม่ลูกสองคนนั้นฉันสั่งให้คนขนไปทิ้งและเอาไปบริจาคหมดแล้ว ส่วนเรื่องบริษัทฉันจัดการถอดชื่อมันออกจากประธานเรียบร้อย แล้วฉันก็ขึ้นไปเป็นประทานบริษัทแทน โดยมีพี่ซันกับพี่ป่าคอยช่วยแนะนำเรื่องอะไรหลายๆอย่างที่ฉันไม่เข้าใจวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของการเปิดภาคเรียนเรื่องที่ฉันเคยขายตัวก็มีผู้ชายทักมาโทรมาหาฉันเยอะพอสมควร แต่ฉันก็ปฏิเสธทุกคน แล้วบอกว่าฉันเลิกขายตัวแล้ว ส่วนแอมมันก็ยังขายอยู่"ริน แกรีบไปเลย ผัวแกโดนรุมอยู่หน้ามหาลัยนู้น" แอมหันมาบอกฉัน"รุม?""ก็พวกรุ่นน้องปีหนึ่งไง แล้วก็พวกที่คลั่งไคล้พี่ซัน แกก็รู้ว่าตอนเรียนอยู่พี่ซันฮ็อตขนาดไหน นี่ยิ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบของมหาลัยนะอย่างเท่อะ"ฉันก้าวเท้าเร็วออกไปด้านหน้ามหาลัยเห็นกลุ่มนักศึกษากำลังยืนมุงดูอะไรกันสักอย่าง ฉันแหวกผู้คนรอบตัวออกแล้วเดินผาดผายเข้าไปประชันหน้ากับคนที่พวกนักศึกษาหญิงพากันรุมดู"พี่ซัน"ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ จริงๆรู้อยู่แล้วว่าต้องเป
พี่ซันจับมือฉันดึงเบาๆให้ลงไปนั่ง แต่ฉันสะบัดแขนออก "ไม่" ฉันพูดเสียงแข็ง หน้าพี่ซันดูสลดลงไปเลย หึ! คิดว่าฉันจะเห็นใจหรือไงกัน "งะ งั้น กลับบ้านกันดีกว่าเนอะ" พี่ซันลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเอาแขนมากอดคอฉัน แต่ฉันผลักออก "พวกมึงกูกลับก่อนนะ" พี่ซันหันไปบอกพี่กายกับพี่ฌอน หน้าผับ..."ริน รอฉันด้วย" พี่ซันรีบวิ่งตามฉัน"รินจ๋า" "รินครับ เมียจ๋า" ฉันเงียบไม่หันไปพูดตอบอะไรพี่ซัน ฉันเร่งฝีเท้าให้เดินเร็วกว่าเดิม พรึ่บ! พี่ซันขว้าแขนฉันเอาไว้ แล้วจับตัวฉันให้หันไปหาเขา "ขอโทษ" ทำหน้าสำนึกผิด "ไปคุยกันที่บ้านค่ะ" พูดจบฉันก็แกะมือพี่ซันที่จับแขนฉันออกแล้วเดินไปขึ้นรถ แล้วก็ขับรถออกจากผับ รถของพี่ซันก็ขับตามหลังรถฉันมาติดๆ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่..."ริน ทำไมเธอขับรถเร็วขนาดนี้" "ทำไม พี่เห็นรินเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง ทำไมไม่บอกกันสักคำว่าจะไปเที่ยว นี่ถ้าแอมมันไม่โทรมาบอก พี่ก็คงไม่คิดจะบอกรินใช่ไหม" ฉันพูดพร้อมกับจ้องพี่ซันตาเขียว "ฉันเห็นเธอบอกว่าจะนอนไง ฉันเลยไม่อยากกวน""ข้ออ้าง""...""แค่โทรมาบอกมันคงไม่รบกวนขนาดนั้นหรอกจริงไหม คอยดูเถอะพี่หนีเที่ยวได้ รินก็หนีเที่ยวได้เหมือนกัน" พี
เช้าวันเสาร์...วันนี้ฉันต้องเข้าไปที่บริษัท คิดดูสิฉันอายุแค่ยี่สิบแต่ต้องไปนั่งแท่นเป็นผู้บริหารของบริษัทยักษ์ใหญ่ ฉันเพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้เองว่ามันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะทำทุกอย่างให้ดีเหมือนที่พ่อเคยทำไว้ได้ ช่วงนี้ฉันต้องอ่านหนังสือพวกเกี่ยวกับนักธุรกิจเป็นกองๆ สนใจพวกตลาดหุ้น มันคงไม่มีอะไรยากไปเกินความสามารถของคนหรอกเนอะ"พี่ซัน วันนี้พี่ซันจะเข้าบริษัทกับรินไหม..?" ฉันหันไปถามพี่ซันที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่"ไป ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอไปกับไอ้นั่นสองต่อสองหรอกนะริน"ไอ้นั้นที่พี่ซันหมายถึงก็คือพี่ป่า สองคนนี้เจอหน้ากันทีไรชอบกัดกันทุกที เหมือนเด็กเลย"จะไปด้วยก็ลุกขึ้นอาบน้ำสิ นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ได้" ฉันทำตาเขียวใส่พี่ซัน"ค้าบ แม่"ณ บริษัทของฉัน...พอมาถึงฉันกับพี่ซันก็เดินดิ่งไปยังห้องผู้บริหารเลย พี่ป่ามาถึงแล้วรออยู่ในห้องภายในห้องผู้บริหาร...เอกสารเป็นปึกถูกวางไว้บนโต๊ะโดยมีพี่ป่ากำลังนั่งและเปิดเอกสารอ่านอย่างขะมักเขม้น แลดูจะตั้งใจอ่านมาก ที่พี่ป่าต้องยกกองเอกสารมาอ่านเยอะขนาดนี้เพราะเรากำลังหาหลักฐานที่อีแม่เลี้ยงมันโกงบริษัทอยู่ ต้องรื้อเอกสารย้อนหลังมาไล่ดูตั้งแต่สี่
ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจะเอาดอกไม้ปาทิ้งซะจริงๆ เลย ครบรอบสองเดือนยังขนาดนี้ ถ้าคบกันสักปี ไม่พาฉันบินไปฉลองที่เมืองนอกเลยหรือไง"ทำไมทำหน้าแบบนั้น เธอจำวันครบรอบของเราไม่ได้?" พี่ซันมองค้อนฉัน"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องนับวันครบรอบเลยนิ"คำตอบของฉันทำเอาพี่ซันที่นั่งคุกเข่าอยู่รีบยืนขึ้นแล้วจ้องหน้าฉันตาเขม็งทันที ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ เราไม่เห็นจำเป็นต้องมานั่งนับเลยว่าคบกันกี่วันกี่เดือนกี่ปี แค่ทุกๆวันมีกันอยู่มันก็พอแล้ว"เธอโรแมนติกกับเขาเป็นไหมวะริน!""พี่คิดว่าไง?""เหอะ! เย็นชา เอาดอกไม้คืนมา"พี่ซันทำท่าจะดึงดอกไม้ออกจากมือฉัน"อะไร ให้รินแล้วใครเขาให้เอาคืน" ฉันกอดดอกไม้ไว้ ไม่ให้พี่ซันแย่งไป"เหอะ! คืนนี้เธออย่าหวังว่าจะได้นอนเลยริน ฉันจะลงโทษเธอโทษฐานที่เธอจำวันครบรอบของเราไม่ได้""รินเคยกลัวหรือไง" ฉันทำหน้าท้าทาย"เช็กบิลเลยครับ ด่วนเลย" พี่ซันพูดบอกเด็กเสิร์ฟพูดจบพี่ซันก็หันมามองฉันแล้วกดยิ้มที่มุมปากฌ คฤหาสน์หลังใหญ่...ภายในห้องพอมาถึงห้องพี่ซันก็ผลักฉันให้ล้มลงไปนอนราบกับที่นอน จากนั้นพี่ซันก็ขึ้นคร่อมตัวฉัน มือหนากำลังลูบไล้ไปทั่วขาอ่อน อีกมือหนึ่งถกเสื้อของฉันขึ้นม
"งั้นคลาร่าไปบ้านรินกับพี่ซันด้วยได้ไหมคะ พี่ซันจะได้ไม่ต้องวนรถไปมาหลายรอบ""..." ฉันกับพี่ซันเงียบมองหน้ากัน"อีกอย่างคลาร่าอยากทำความรู้จักกับรินไว้ เรียนมหาลัยเดียวกันแท้ๆยังไม่เคยคุยกันเลย""ตอแหล"ฉันพูดออกมาเบาๆแล้วก็เบ้ปาก พี่ซันหันมาทำตาดุใสฉันแต่ฉันไม่ได้สนใจฉันเกลียดที่สุดก็อีพวกแรดเงียบนี่แหละณ คฤหาสน์หลังใหญ่ดูท่าคลาร่าเธอจะตะลึงไม่น้อยที่เห็นบ้านฉัน คงไม่คิดละสิว่าฉันจะมีฐานะ เหอะ! พวกดูคนแค่เปลือกนอก"บ้านสวยดีนะ อยู่คนเดียวเหรอ" คลาร่าหันมาถามฉันแต่ฉันเงียบไม่ตอบ"....""ริน!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"ก็ดูเอาสิว่าอยู่คนเดียวหรือเปล่า มีตาไม่ใช่หรือไง" พี่ซันกับคลาร่าหันขวับมามองหน้าฉันทันทีสายตาที่คลาร่ามองฉันถ้าหล่อนจิกหัวฉันตบตรงนี้ได้หล่อนคงทำไปแล้วฉันพูดผิดอะไรโทษที พอดีฉันเป็นประเภทที่ตอแหลไม่เป็น"ริน พูดดีๆหน่อยคลาร่าถามเธอดีๆนะ""ก็พูดดีแล้วนี่ไงคะ รินก็ไม่ได้ด่าอะไรนิ"พี่ซันถอนหายใจออกมายาวๆ"งั้นก็กลับก่อนละกัน เดี๋ยวถึงบ้านฉันจะโทรหา"ฉันรีบหันขวับไปมองพี่ซันแบบแปลกใจ อะไรกันปกติพี่ซันไม่เคยคิดอยากจะกลับเร็วขนาดนั้น"ทำไมรีบกลับ?""ก็คลาร่ามาด้วย เ
ฉันยืนเท้าเอวมองหน้าพี่ซันกับพี่ป่า เนื้อตัวของเขาทั้งสองคนเปียกโชกไปทั้งตัว"ฉันกลับก่อนละกัน" พี่ป่าบอกฉัน จากนั้นก็เดินออกไปเลยตอนนี้ก็เหลือแค่พี่ซัน พี่ซันมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่"ไม่ต้องมามองรินแบบนั้นเลยค่ะ พี่จะมีเรื่องกันทำไม""ก็มันหาเรื่องฉันก่อน""รินก็เห็นว่าพี่ป่าก็อยู่ของเขาดีๆนะพี่ซัน""แล้วมันมาหาเธอทำไม ค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ ฮะ!"พี่ซันพูดเสียงดัง"ก็มาคุยเรื่องเอกสารที่อีแม่เลี้ยงมันโกงไง""เหอะ! เลือกมาเวลาที่ฉันไม่อยู่ ดีจริง!""พี่นี่ท่าจะพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องนะพี่ซัน""ทำไม ฉันก็เป็นแบบนี้ ฉันหวง ฉันหึง ก็เพราะว่าฉันรักเธอนั่นแหละริน"ฉันหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกมาช้าๆ ขี้เกียจจะทะเลาะแล้วตอนนี้"โอเค งั้นเราขึ้นห้องกันเถอะค่ะ"ฉันเดินผ่านหน้าพี่ซัน แต่พอหันกลับมาดูพี่ซันก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ยืนก้มหน้าแก้มป่อง งอนเหมือนเด็กอีกแล้วฉันส่ายหัวไปมาเบาๆแล้วเดินกลับไปจูงมือพี่ซันเดินขึ้นห้องภายในห้อง...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้พี่ซันอยู่"โอ๊ย ริน ทำไมเธอมือหนักจังวะ!" พี่ซันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อฉันเผลอกดแผลเขาแรงไปหน่อย"บ่นมาก ทำเองไหม?" ฉันถามพี่ซัน"
ตอนเย็น...วันนี้พี่ซันมีธุระที่บริษัทไม่ได้มารับฉัน ฉันเลยต้องกลับพร้อมแอมณ คฤหาสน์หลังใหญ่"ริน แกได้ข่าวอีจินบ้างไหมวะ""ไม่นะ""แปลก ทำไมมันเงียบไปเลย มันไม่ดูง่ายไปหน่อยเหรอ มันไม่แค้นแกหรือไง""คนที่แค้นคือฉันค่ะ ไม่ใช่มัน" ฉันตอบเสียงเรียบ"เออ แกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน""อื้ม"ฉันนั่งคุยกับแอมสักพักก็แยกย้ายกันเข้าห้อง พอเข้ามาในห้องฉันก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนเงยหน้ามองเพดานชีวิตฉันเกิดมาบนกองเงินกองทอง มีทุกอย่างแบบที่หลายคนไม่มี แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เกิดมาชาตินี้ถึงจะเกิดมาสบาย แต่กว่าจะมาเป็น 'ภวริน' คนปัจจุบันนี้ได้มันไม่ง่ายเลยฉันผ่านอะไรมาเยอะ เยอะมากจริงๆ ฉันเคยดิ่งลงไปอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตมาแล้ว ต่อไปไม่ว่าฉันจะลำบากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่าฉันก็ไม่หวั่นแล้วฉันก็ต้องขอบคุณพี่ซัน ที่ทำให้ฉันยิ้มมีความสุขได้แบบทุกวันนี้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะเขาก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์"ริน เปิดประตูให้ฉันหน่อย" เสียงพี่ซันเรียกให้ฉันไปเปิดประตูแกร่ก! พอประตูเปิดออก พี่ซันเดินเข้ามาในห้องท่าทางดูเหนื่อยๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียง"
หลังลงมาจากรถของพี่ซันฉันก็โบกแท็กซี่กลับบ้านทันทีณ คฤหาสน์หลังใหญ่..."แอม ไปเที่ยวกันไหม"แอมหันขวับมามองฉันทันทีที่ฉันเอ่ยปากชวนมันไปเที่ยว แล้วมันก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะชวนมัน"นี่ฉันไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากแกนานเท่าไหร่แล้วเนี่ยริน""สรุปไปไม่ไป?""หื้ม ไปสิคะ" แอมยิ้มหวานให้ฉันเรื่องเที่ยวขอให้ชวนคนอย่างแอมไม่มีขัด"อื้อ ไปสักสี่ทุ่มแล้วกัน""อ่า พี่ซันไปด้วยไหม?""...""นี่อย่าบอกนะว่าแกแอบพี่ซันเที่ยวอะ""เปล่า""ทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ งั้นก็ทะเลาะกันชัวร์" แอมมองหน้าฉันแบบจับผิด"เออ ช่างเถอะแกจะสนใจทำไม""อ่าเค ถ้าแกไม่อยากให้ฉันยุ่งฉันก็จะไม่ยุ่ง ไว้อยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่าละกัน"จากนั้นฉันกับแอมก็แยกเข้าห้องใครห้องมัน จนป่านนี้พี่ซันก็ไม่มีวี่แววว่าจะทักมาหรือจะโทรมาเลย ดี เงียบไปให้ตลอดก็แล้วกัน วันนี้อีรินคนนี้จะแรดให้ดู22:00น."อีแอม แกเสร็จหรือยังทำไมนานจัง โต๊ะเต็มหมดแล้วมั้งเนี่ย"ฉันตะโกนเรียกแอมจากหน้าห้องมันแกร่ก! ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของแอมเดินออกมา ลีลาจริง!"สวยก็ไม่สวยยังจะชักช้าอีก""อร๊าย อีริน นั่นปากแกหรือไง ตบปากตัวเองเท่าอายุเดี๋ยวนี้" แอ
เรื่องเล่าจากภวริน....ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว ตอนที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมได้อาทิตย์แรก ฉันเรียนปีสองนะเพราะปีหนึ่งฉันเรียนที่อังกฤษแล้วก็ย้ายมาที่ไทย ส่วนพี่ซันอยู่ปีสามขอบอกว่าพี่ซันตามติดฉันยิ่งกว่าอะไร คือถ้าว่างต้องมาหาฉัน ไม่ไปอยู่กับเพื่อน แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของเขานั่นแหละ เรามีลูกด้วยกันแล้วนิมันก็ไม่แปลกที่เราจะตัวติดกันอยู่มหาวิทยาลัยขอบอกว่าพี่ซันฮอตมาก ฮอตยิ่งกว่าตอนเรียน ม.ปลายซะอีก ขนาดพวกชะนีรู้ว่าพี่ซันมีลูกแล้วพวกนางยังโนสนโนแคร์ จ้องจะงาบอย่างเดียวสักวันฉันจะจิกหัวพวกมันมาตบรายบุคคล ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับผัวของอีริน ถึงพี่ซันจะไม่สนใจพวกนางก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบให้มาอ่อย ผัวใครๆก็รักฉันถูกพี่ซันสั่งห้ามไม่ให้ใส่กระโปรงสั้นห้ามใส่เสื้อรัดหน้าอก คือฉันใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงตาตุ่ม แถมเสื้อไซซ์เอ็กซ์แอล อยากร้องไห้มาก แต่ก็ขัดไม่ได้"ริน กินข้าวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้""ไม่เอารินไม่หิว""กินพี่ไหม ^_^"ไม่พูดเปล่าค่ะ มือหน้าของพี่ซันวางตรงขาฉันแล้วก็ลูบไปมา"บ้า นี่มันมหาลัยนะ" ฉันมองหน้าพี่ซันแบบดุๆ"งั้นไปโรงแรมกัน^_^""พี่ซัน..." ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงแข็ง
ณ ประเทศไทยพอมาถึงไทยมีคนขับรถของที่บ้านฉันมารอรับอยู่แล้ว พ่อกับแม่ของพี่ซันก็รออยู่ที่บ้านของฉันแล้วตอนนี้"หม่ำ หม่ำๆ" นักรบควานมือมาจับที่น่าอกของฉันแล้วก็ซบหน้าลงมา"เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่เอานมให้กินน่า""แมะ หม่ำๆ~" ดูท่าคงจะหิวจริงๆ"รีบไปรถเถอะ"พี่ซันหันมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบพอขึ้นมาบนรถฉันก็เอานมให้นักรบกิน จากนั้นเด็กอ้วนก็หลับคาอกฉันไปเลย"ปวดแขนไหม เดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้""ไม่เป็นไรค่ะ^_^"ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน...พ่อกับแม่ของพี่ซันแล้วก็ป้านมยืนรอรับอยู่หน้าบ้านจากนั้นเราก็เดินไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นักรบตื่นแล้ว แถมยังมองไปรอบๆบ้านตาแป๋วเลยคงจะแปลกตา"ไหนๆ ปู่ขออุ้มหน่อย"พ่อพี่ซันอ้ามือมาอุ้มนักรบ"เอ่อ หน้าเหมือนปู่มันเลยเว้ย""เหมือนผมดิพ่อ" พี่ซันทำหน้างอคือไม่ได้เลยนะ ถ้าใครพูดว่าลูกหน้าเหมือนคนอื่น พี่ซันไม่ยอมฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ฉันละสายตาออกจากแม่ของพี่ซันแล้วก็หันไปหาป้านม"รินคิดถึงป้านมจังเลยค่ะ^_^" ฉันเดินไปสวมกอดป้านม"ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ""ลูกรินหล่อไหมคะ^_^" ฉันผละกอดออกแล้วถามป้านม"น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณหน
มือหน้าของพี่ซันลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันอดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับพี่ซันไม่ได้จริงๆเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่ใยดี นิ้วเรียวของพี่ซันกำลังชักเข้าออกตรงน้องสาวฉันรัวๆ ฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะร้องครางเสียงดังแล้วลูกจะตื่น"รัดนิ้วพี่แน่นมากริน" พี่ซันโน้มใบหน้ามากระซิบที่หูฉันเสียงกระเซ่า"ระ รินเสียว อ๊า~" พี่ซันชักนิ้วเข้าออกรูเสียวของฉันรัวๆ"ถึงตาพี่แล้วนะ"พี่ซันชักนิ้วออกแล้วก็จับขาฉันแยกออกจากกัน พี่ซันเอาท่อนเอ็นถูๆตรงร่องเสียว ก่อนจะค่อยๆกดท่อนเอ็นดันเข้ามา"อื้อ ระ รินเจ็บพี่ซัน"ฉันจิกแขนพี่ซันจนเป็นรอย เพราะมันรู้สึกเจ็บแล้วก็แสบตรงน้องสาวมากๆกึด! กึด! พรวด! ท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ซันถูกยัดเข้ามาจนมิด"อ๊า แน่นฉิบ~"ฉันกำผ้าปูที่นอนแล้วเม้มปากแน่น เพราะมันเจ็บมากจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ซันเกือบปีนึงได้มั่งตรับ ตรับ ตรับ~ พี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียวๆปนกับเจ็บนิดๆ"บะ เบา ดะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊ะ อ๊าง~""อื้ม ซี๊ด~"ยิ่งเหมือนห้ามยิ่งยุพี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบ
"ค่ะ รินจะแต่งงานกับพี่^_^"พี่ซันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้งเช้าวันใหม่...."อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอริน"ตอนนี้พี่ซันกำลังนั่งหน้าบึ้งหน้างอ ไม่อยากให้ฉันกลับบ้าน"ไม่ได้ค่ะ รินต้องกลับไปปั้มนมให้ลูกนะพี่ซัน""แล้วจะมาโรงพยาบาลอีกตอนไหน""รินคงต้องอยู่กับลูกก่อน เดี๋ยวแม่มาเฝ้านะคะ""พี่อยากให้รินอยู่กับพี่""แล้วลูกละพี่ซัน พี่เป็นพ่อคนแล้วนะ จะมามัวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้" ฉันมองพี่ซันสายตาดุๆ"ครับ ก็ได้" พี่ซันก้มหน้าตอบ"งั้นรินกลับบ้านก่อนนะคะ""มากอดก่อน" พี่ซันอ้าแขนให้ฉันเข้าไปสวมกอดฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมา นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ"อย่าไปนานนะ พี่คิดถึง ใจจะขาดถ้าไม่เห็นหน้าริน""เวอร์ !!"พี่ซันกอดฉันแน่น"ปล่อยได้แล้ว รินจะกลับบ้าน"พี่ซันปล่อยกอดออกแล้วก็มองหน้าฉันแบบไม่อยากให้ฉันไปเลยจริงๆ ฉันก็อยากจะเฝ้าพี่ซัน แต่ทำไงได้ ลูกยังเล็กอยู่ณ บ้านของฉันที่กรุงลอนดอน...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งให้ลูกอยู่ ส่วนแม่ออกไปเฝ้าพี่ซันที่โรงพยาบาลแล้ว"ริน เดี๋ยวเดือนหน้าฉันต้องกลับไทยนะ" แอมหันมาบอกฉัน"อื้อ แล้วกลับไปทำไมอะ?" ฉันถามกลับอย่างสงส
นี่ฉันกลายเป็นคนกลัวพี่ซันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มตัวแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่ซัน ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่ซันอยู่ในระดับเดียวกัน"ชักช้า !!"หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร พี่ซันก็เอามือขึ้นมากดศีรษะของฉันลง ทำให้ปากของเราประกบกันพี่ซันบดขยี้จูบฉันอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของพี่ซันรดมาที่ใบหน้าฉันกำลังทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวสติหลุดไปชั่วขณะ"อื้ม..."พี่ซันครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อเขารู้สึกพอใจกับรสจูบในตอนนี้พรึ่บ! ฉันเรียกสติกลับมาแล้วดันพี่ซันออก ฉันหอบหายใจแรง จูบเมื่อกี้ของพี่ซันมันเป็นจูบกระชากวิญญาณจริงๆ"ทำไม...!!" พี่ซันถามเสียงเเข็ง"พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง""พี่ป่วย แต่ไอ้นี่มันไม่ได้ป่วย" พี่ซันชี้ไปที่เป้าของตัวเอง ตอนนี้มันพองตัวจนแทบจะแทงทะลุผ้าห่มของโรงพยาบาลอยู่แล้ว"แต่รินเพิ่งคลอด หมองดมีให้เพศสัมพันธ์""โกหก..." พี่ซันมองฉันแบบไม่เชื่อในคำพูดของฉัน"รินไม่ได้โกหกถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ถามหมอดูสิ"พี่ซันทำหน้างอใส่ฉัน"พี่ซันเอาไว้เราหายดีกันทั้งคู่แล้วค่อยมีอะไรกันดีกว่าเนอะ^_^""มันนาน เอาวันนี้ไม่ได้เหรอริน พี่ทนมาเกือบปีแล้วนะ" พี
พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช
แม่พี่ซันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"สะ สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหน แม่อยากเห็นหน้าหลานพาแม่เข้าไปดูหน่อยลูก" แม่ยิ้มกว้างให้ฉัน"อะ ค่ะๆ"ฉันเดินนำแม่พี่ซันเข้ามาในบ้านแบบงงๆ หรือว่าพี่ซันจะส่งให้แม่มาดูลูกหึ! คงจะไม่กล้ามาเองละสิถ้าพี่ซันมาด้วยตัวเองนะ ฉันสาบานว่าฉันจะเอาน้ำสาดไล่เขาจริงๆภายในบ้านทุกคนมองแม่พี่ซันด้วยความสงสัยเหมือนกันหมด ฉันเองก็ไม่ต่างกันแม่พี่ซันชะโงกหน้าไปมองในเปล แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"เหมือนตาซันตอนเด็กๆไม่มีผิด...""....""ตั้งชื่อว่าอะไรลูก""นักรบค่ะ""อื้อ ชื่อนี้ตาซันก็บอกให้แม่มาบอกหนูก่อนที่ตาซันจะผ่าตัด""แต่แม่ไม่มีเวลาเลย แม่ยุ่งๆกับเรื่องผ่าตัดของตาซัน""ผะ ผ่าตัด ผ่าตัดอะไรคะ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าแม่พี่ซันอย่างแปลกใจที่คุณแม่พี่ซันพูดมันหมายความว่ายังไง!"เฮ้อ..." แม่ถอนหายใจออกมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่สักอย่างยิ่งอาการแม่พี่ซันเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ซันเป็นอะไร ทะ ทำไมต้องผ่าตัด"เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ซัน พะ พี่ซันเป็นอะไรคะแม่"ฉันพูดถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ"เมื่อเดือนก่อ
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้
[Talk Rin]พอมาถึงบ้านเห็นประตูหน้าบ้านเปิดไว้อยู่ นี่เปิดไว้รอโจรมาปล้นหรือไงกัน คอยดูเถอะเห็นหน้าพี่ซันจะบ่นให้ฉันเดินเข้ามาด้านในบ้านไม่เจอพี่ซัน ปกติพี่ซันจะนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน สงสัยจะอยู่บนห้อง"ริน หิวไหม" แอมหันหน้ามาถามฉัน"ยังไม่หิว เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ""แหมๆ ปากบอกไม่สนใจ แล้วจะขึ้นไปหาเขาทำไมคะ?" แอมหันมาพูดแล้วก็ยิ้มๆ"ฉันง่วง !! ""จ้า ง่วงก็ง่วง"ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับแอม เลยตัดบทด้วยการเดินขึ้นมาบนห้องภายในห้องนอน....ไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย ข้างล่างก็ไม่อยู่ ในห้องก็ไม่อยู่ ไปไหนของเขากันตอนเย็น...ตอนนี้ฉันกับแอมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย"ริน ไม่บอกพี่ซันลงมากินข้าวด้วยละ แกใจร้ายอีกแล้วนะ""พี่ซันไปไหนก็ไม่รู้" ฉันพูดพร้อมกับเขี่ยข้าวในจานไปมา"อ้าว แล้วพี่ซันไปไหน ฉันก็นั่งอยู่ข้างล่างตลอดไม่เห็นว่าพี่ซันจะเดินลงมาจากบนบ้านเลย""พอกลับมาฉันก็ไม่เจอพี่ซันแล้วไม่รู้ว่าไปไหน""คงไปธุระแหละเดี๋ยวก็มา กินๆข้าวต่อเถอะ"ธุระอะไรกัน พี่ซันมีเพื่อนที่นี่หรือไง ก็ไม่มีนิ นี่มันอังกฤษนะไม่ใช่ไทยสักหน่อยเฮ้อ ทำไมมันรู