เข้าสู่ระบบแชร์
68 - ต้นกล้า - คำตอบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-18 22:04:13
บทที่เกี่ยวข้อง
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 69 - ต้นกล้า - ความจริง
“ไม่” เธอตอบทันทีทันใด และไม่ลังเลเลยสักนิด จนผมโน้มเข้าไปใกล้ ๆ เธออีก และขบเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่างแสนอวบอิ่มนั้น “ถ้าตอบไม่ จะโดนอะไรรู้มั้ย?” ยัยแว่นเบือนหน้าหลบผม ก่อนเธอจะเม้มปากที่แวววับที่ผ่านการจูบเมื่อกี้และหลับตาลง เมื่อผมเอียงหูรอคำตอบ “ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับพี่พีม ฉันตกลงคุยกับพี่พีมแล้ว” คำว่าตกลงคุย ที่ยัยแว่นพูดมันอาจจะเป็นคำทั่วไปที่คนอื่นใช้ศึกษากัน แต่กับผม... ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ศึกษากันไม่ต่างจากคบ เธอต้องคุยกับมัน ไปไหนกับมัน อยู่ใกล้มันเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้น เจ็บว่ะ เหมือนหินก้อนใหญ่ทุบที่ท้ายทอย ผมหนักอึ้งไปทั้งม่านตาและสมอง และตอนนี้ผมก็มองคนตรงหน้าน้ำตาคลอ ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมือที่รวบข้อมือเธอออก และถอยออกมา แต่เมื่อยัยแว่นหลุดพันธการได้ เธอก็ไม่วิ่งหนีไปไหน เธอหยุดมองหน้าผมผ่านม่านน้ำตาที่ปริ่มเต็มสองข้าง เหมือนกับผมที่มองเธออยู่ตอนนี้ จนผมไม่ไหวนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเธอทันที ผมไม่มีแรงแล้วว่ะ ผมมันหมาหวงก้าง ผมมันคนเลวระยำที่เคยทิ้งผู้หญิงน่ารักคนนี้ ผู้หญิงที่ผมรอมาห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 70 - ต้นกล้า - ยั่วสวาท
ผมไล่มองขึ้นไปช้า ๆ ผ่านชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูบางกับเสื้อคลุมหลวม ๆ แล้วหยุดที่หน้ายัยแว่น ที่ตอนนี้ตาเธอบวมแดงจนกลายเป็นดอลลี่อาย เธอมองผมสุดเซ็กซี่และเผยอริมฝีปากกระจับอวบอิ่มขึ้น กวาดตามองต่ำไปที่แผงอกผมจนจรดขอบกางเกงขายาวที่ผมใส่ “ยังไม่นอนเหรอ?” ผมถามแต่สายตาหยุดมองเรือนร่างเธอไม่ได้เลย ผมพึ่งรู้ว่ายัยแว่นมีชุดนอนแบบนี้ด้วย มันขัดกับบุคลิกสดใสของเธอชะมัด “ยัง เข้ามาก่อนสิ ฉันมีอะไรให้ดู” พูดจบก็หันหลังเข้าห้อง แถมยังเอียงหน้าหันมองผมด้วยหางตา ทำไมผมรู้สึกแปลก ๆ วะ? แววตาท่าทางการแต่งตัวมันไม่เหมือนยัยแว่นเลย มันเหมือนนังแมวยั่วสวาทยังไงไม่รู้ เท่าที่ผมสังเกตจากการเดินช้า ๆ เดินบิดสะโพกไปมา และปล่อยเสื้อคลุมโชว์หัวไหล่มน ๆ ขาว ๆ พระเจ้า มันน่านัก และแล้ว ยัยแว่นก็เดินนำผมมาถึงห้องนอน ก่อนเธอจะปิดประตูใส่กลอนอย่างแน่นหนา จากนั้นเธอก็ปลดเสื้อคลุมตัวนอกออกให้มันหล่นลงพื้นช้า ๆ แล้วก้าวเข้ามา ชิดตัวผม “ทำไมต้องทำหน้ากลัว ชอบไม่ใช่เหรอ?” ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ก้มมองมือเล็กที่ค่อย ๆ ล้วงเข้าม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 71 - กาแฟ - ความจริง... ที่ทิ่มแทง
หลังจากเสร็จกิจเมื่อคืนฉันก็หมดแรง แต่ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกแหกขี้ตาตื่นเจ็ดโมงเช้า เพื่อรีบอาบน้ำแต่งตัวหยิบเสื้อกาวน์หนีออกมา เหตุการณ์เมื่อคืนจะไม่เกิดขึ้นถ้าฉันไม่โทรไปโวยวายแม่ และแม่ฉันโยนความผิดทุกอย่างให้ตัวเอง แม่บอกว่ามันเป็นความคิดของแม่ แม่ขอโทษ แม่รู้สึกผิด แม่แค่อยากให้เขาพร้อมและมีวุฒิภาวะกว่านี้ ต้นกล้าเขาเป็นคนดีรักฉันมาก เขาไม่เคยหายไปเลยเขาถามไถ่ถึงฉันทุกวัน! สรุปสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง แต่รู้แล้วฉันไม่รู้สึกดีขึ้นเลย หนำซ้ำฉันยังเครียดกว่าเดิม ที่ฉันเสียใจจะเป็นจะตายมาหกปี มันมาจากการตัดสินใจง่าย ๆ ของเขากับแม่แค่นี้เหรอ? ฉันเป็นคนเจ็บสาหัส ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย? เหมือนจอดรถอยู่นิ่ง ๆ แล้วถูกรถคันอื่นชนแล้วหนีโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันรักษาตัวเองนานหกปีไม่มีใครรับผิดชอบไม่มีใครเห็นใจ ทางกายภาพยังพอเยี่ยวยาได้ แต่สภาพจิตใจฉันมันแย่ไปหมด พอรู้ความจริงฉันก็โทรไปปรึกษาคานะกับน้ำแข็ง เล่าทุกอย่างให้ฟังจนคานะยืนยันกับฉันว่า วันก่อนเขาไปซื้อยาที่ร้านเธอและซื้อยาคุมฉุกเฉินด้วย แต่คานะไม่รู้ว่าเขาซื้อให้ฉัน เลยแขวะเขา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 72 - กาแฟ - รู้สึกสวย
“โน ๆ ไม่ใช่ เธอไม่ต้องห่วงคานะ ฉันตกลงกับพี่พีมแล้ว ว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่พีมจริงจัง ขอคุยเป็นพี่น้องสักพัก ซึ่งพี่พีมก็เข้าใจฉันและไม่ว่าอะไรเลย” “โอ้ย! ฉันอยากจะตะโกนว่า อิหยังวะ! ดัง ๆ งั้นตามใจแกแล้วกัน เข้าใจที่แกเจ็บมาหกปีเขากลับมาแค่นี้มันชดเชยไม่ได้ แต่ให้มันพอดีนะขอร้อง” “ใช่ชดเชยไม่ได้ ถ้าอยากกลับมาคบกับฉัน ก็จีบฉันให้ติดแล้วกัน!” ฉันหันไปพูดหนักแน่นกับคานะ พร้อมกำมือขึ้นยืนหยัดในสิ่งที่ตัวเองจะทำ แต่เพื่อนกลับยิ้มเจื่อน ๆ ให้ฉัน และเงียบไปจนถึงโรงพยาบาล สรุปคานะดูไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ พอถึงโรงพยาบาลเธอก็แยกย้ายไปแผนกสูตินรีเวชเพื่อไปจองคิวฝังยาคุมทันที ส่วนฉันทำงานปกติ ออกราวด์คนไข้ของตัวเองถึงสิบเอ็ดโมง พอเรียบร้อยก็ลงมาเข้าห้องตรวจข้างล่างต่อ เพราะฉันมีนัดตรวจคนไข้ที่นัดไว้สองสามคน และหนึ่งในนั้นคือพลอย เมื่อฉันเข้ามาในห้องตรวจก็เห็นพยาบาลล้างแผลให้เธอแล้ว แต่ฉันแอบแปลกใจกับความยิ้มแย้มแจ่มใสของคนไข้ตัวเอง มันดูเยอะผิดหูผิดตา ไม่เหมือนกับก่อนหน้าที่ฉันเคยเห็นในห้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 73 - กาแฟ - ส่งกลับ
“ได้ไหมแว่น” “คิดดูก่อน” “ต้องคิดอีกเหรอ? คืนนี้ตีหนึ่งฉันต้องบินแล้วนะ” คืนนี้ตีหนึ่ง? ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะหรือเขาแค่พูดกดดันฉัน? “โกหก บอกฉันพรุ่งนี้ไม่ใช่รึไง โกหกเก่งจริง ๆ” “ตีหนึ่งคืนนี้ก็พรุ่งนี้ไง ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว” ฉันเบะปากใส่ หมั่นไส้ความเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างล้อฉัน เออ! ลืมเองล่ะ “แล้วไง ทำไม? บินตีหนึ่งแล้วทำไม?” ฉันถามกลับและก้มหน้าลง เพราะสู้สายตาแพรวพราวของคนตรงหน้าไม่ไหว และดูสายตารอยยิ้ม อิคุณชายสิ เขาต้องขอให้ฉันไปส่งแน่ ๆ เลย “ไปส่งเค้าหน่อยนะ เค้าอยากได้กำลังใจเยอะ ๆ” นั่นไงคิดไว้ไม่ผิด ฉันเกลียดเสียงออดอ้อนแบบนี้ชะมัด มันเคยทำฉันตัวอ่อนปวกเปียกยอมมาหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่น่าจะรอด “ถ้าว่างจะไป” ฉันตอบส่ง ๆ แต่ก็ไปนั่นแหละ ถือว่าส่งหมาส่งแมวไปอาบน้ำตัดขน “น่ารักที่สุด” หลังจากนั้นฉันก็นั่งกินข้าวกับเขาไปฟังเขาพูดไป อิคุณชายเล่าเรื่องที่อเมริกาให้ฟัง ว่าที่นั่นมีเพื่อนสองคนชื่อเจฟคนญี่ปุ่นกับเคคนไทย เรียน วิศวะซอฟต์
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 74 - กาแฟ - การจากลาครั้งที่ 2
“ใช่แฟนเราเอง” พอต้นกล้าย้ำชัด ๆ พลอยถึงกลับหน้าถอดสี บอกเลยว่าสายตาเธอตอนนี้ กำลังข่มอารมณ์สุด ๆ และที่ฉันไม่ปฏิเสธว่าเราเลิกกันแล้วนั้น เพราะฉันอยากสังเกตปฏิกิริยาของพลอยที่มีต่อต้นกล้า จนมันถ่องแท้ขึ้นมา เมื่อเธอพูดถึงใครบางคน “แหมคุณหมอ พลอยนึกว่าคบกับพี่พีมซะอีก เห็นวันนั้นคุยกระหนุง กระหนิงกัน” ต้นกล้าหันขวับมองฉันแว๊บนึงก่อนจะหันกลับไป ฉันจึงรีบหยิกเอวเขาไว้ก่อนที่เขาจะถามเรื่องพี่พีมกับพลอย เพราะพลอยประสาท เมื่อเช้าฉันก็บอกเธอไปแล้วว่าฉันกับพีมเป็นอะไรกันและอยู่ในสถานะไหน แถมเธอยังพูดกันท่าฉัน!บอกว่าเขารักตัวเองมาก แต่พออยู่ต่อหน้าต้นกล้าทำไมเป็นอีกอย่าง บอกเลย ฉันไม่ไว้ใจและสงสัย สายตาพลอยที่มองอิคุณชายมันไม่ปกติจริง ๆ และที่บอกว่าเป้าหมายใหม่ที่รู้จักที่อเมริกาคือใครอีก? จากที่ได้ยินพลอยพูดว่าเคลียร์กับเจฟเพื่อนอิคุณชาย และเคที่เป็นคนไทยล่ะเขาหล่อรวยน่าสนใจรึเปล่า? โอ้ย! ฉันจะบ้า! หวังว่าเป้าหมายใหม่จะไม่ใช่อิคุณชายนะ ตั้งสมมุติฐานเรียบร้อยฉันก็สอดมือควงแขนต้นกล้า ก่อนที่จะเอาแก้มถูแขนเขาช้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 75 - กาแฟ - อีพลอย!
ภาพเก่า ๆ ฉายซ้ำเข้ามา ภาพที่ฉันยืนร้องไห้มองตามหลังเขาที่โรงเรียน และภาพความเจ็บปวดตลอดหกปี ที่ฉันพยายามลบเรื่องนี้ไปจากใจ ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกแย่จริง ๆ ฉันไม่อยากคิดว่าตัวเองถูกทิ้งเหมือนหกปีที่แล้วเลย วันนั้นมันอ้างว้างมาก ๆ มันเหมือนโลกทั้งใบมีแค่ฉันคนเดียว ทั้งโดดเดี่ยวทั้งไร้ค่า ‘ตึ้ง’ LINE | หมา [หมา: เดี๋ยวเค้ากลับมา] ฉันอ่านข้อความนั้นทั้งน้ำตา จากที่กลั้นมาทั้งหมดตอนนี้มันทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ได้เสียใจเหมือนวันนั้น แต่ฉันใจชื้นกับคำว่ากลับมาของเขา มันอาจจะเป็นคำสั้นๆแต่มันทำให้ภาพความทรงจำที่เจ็บปวดต่าง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไป และฉันก็ก้มมองจอโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ มองข้อความในช่องแชทไลน์สลับกับตัวเลขแสดงเวลา อีกสิบนาทีเครื่องขึ้นแล้วสินะ ตอนนี้เขาคงอยู่บนเครื่องแล้ว และคงรอฉันตอบอยู่ [กาแฟหนึ่งแก้ว: เดินทางปลอดภัย] ทันทีที่ฉันกดส่ง คำว่า Read ก็เด้งขึ้นทันที ก่อนที่เขาจะรีบตอบกลับมาว่า [หมา: ครับแว่น รัก ๆ ปิดเครื่องก่อนนะ^^] ฉันอ่านแต่ไม่ตอบ เก็บโทรศัพท์ใส่กระ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 76 - กาแฟ - 1 เดือน ที่ไม่มีใครบางคน
[กาแฟหนึ่งแก้ว: อิคนบ้า ลามก] [หมา: ลามกอะไรแว่นคิดเยอะนะเรา ขย้ำอาจจะเป็นหอมแก้ม หนัก ๆ กอดแน่น ๆ ก็ได้^^] [กาแฟหนึ่งแก้ว: เหรอ? เหนื่อยไม่ใช่เหรอ? เชิญนอนไปเลย! ฉันจะกลับคอนโดแล้ว] [หมา: อ่า... ขับรถดี ๆ ครับ ทูลหัวของไอ้กล้า^^] ฉันเบะปากใส่จอโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าสะพาย จากนั้นก็ถอดเสื้อกาวน์มาคล้องแขนไว้แล้วเดินออกจากห้องไปลงชื่อออกเวร มาถึงฉันก็เห็นน้ำแข็งยืนสแกนบัตรอยู่ แต่เธอเฝ้าถามฉันเรื่องคู่หมายเก่าคุณเต้ ว่าเธอป่วยเป็นอะไร? ทำไมถึงดูมีพิรุธทั้งคู่? ทั้งคู่ที่ว่า คือน้ำแข็งแอบดูคุณอิฐอะไรนั่นข้างนอกด้วย บอกว่าเขานั่งรอสีหน้าหงุดหงิดมาก บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอะไรสักอย่างและขมวดคิ้วผูกกัน คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ “ฉันบอกเธอไม่ได้หรอก ผิดจรรยาบรรณ” “ฉันเป็นหมอเหมือนกันไม่ผิดหรอก บอกมาเถอะ เพราะฉันอดห่วงแม่นั่นไม่ได้ ผู้ชายชื่ออิฐอันตรายจะตาย” ฉันลงชื่อออกเวรเสร็จก็เดินนำน้ำแข็งออกมาที่ลานจอดรถ แต่พี่สาวฉันก็ยังเดินตามมาถามอีก “ยังไงกาแฟ? พิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19
บทล่าสุด
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 122 - กาแฟ - ตอนพิเศษ
เสียงกรี๊ดดีใจของฉันวันนั้น มันคือความจริงมาจนถึงทุกวันนี้ และที่ฉันคิดว่าพี่ชายฝาแฝดจะหวงน้องสาวเป็นเรื่องดี ตอนนี้ไม่ใช่เลย! สิบห้าปีผ่านไปในขณะที่พี่ชายแฝดทั้งสองอยู่มอหก น้องสาวคนเล็กอยู่มอสาม ต้นข้าวก็เป็นสาวเต็มตัว ชนิดที่ว่าหนุ่ม ๆ หมายตากันทั้งโรงเรียน และนั่นก็ทำให้พี่ชายเธอหวงมาก หวงชนิดที่ว่าเดินไปสอดส่องน้องสาวที่ห้องเรียนทุกชั่วโมง จนคุณครูประจำชั้นของต้นข้าวต้องโทรมารายงานกับฉัน! (คุณแม่คะ พี่ชายฝาแฝดของต้นข้าว มณชญาภร มาหาเธอที่ห้องทุกคาบเรียน อยากรบกวนคุณแม่ปราม ๆ สองหนุ่มหน่อยค่ะ มาทีไรสาว ๆ ในห้องไม่เป็นอันเรียนหนังสือกันเลย) “คะ? ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะ?” (มาทีไรเด็กสาว ๆ ก็หันมองกันให้ควั่กเลยค่ะ) ฉันจะบ้า ช่วงนี้ฉันปวดหัวกับลูกอันดับหนึ่งเลย ต้นหนาวที่ดูนิ่งคิดว่าจะห้ามปราบแฝดน้องได้ แต่รายนั้นหนักกว่าใคร คุณครูบอกว่าเขาน่ะ ไปที่ห้องต้นข้าวบ่อยที่สุด! “พี่ถามว่าใครมาจีบ” นั่นไงพูดถึงก็มากันพอดี ตอนนี้เดินตามต้นข้าวต้อย ๆ เข้ามาในบ้านแล้ว “วัน ๆ หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่หนาวพี่เหนือเอาแต่ถามและจ้องจับผิด มันอึดอัดอ่ะ! พี่ติณห์ไม่เห็นจะวุ่นวายกับพี่อันต
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 121 - น้ำแข็ง - THE END
“เป็นไงคุณแม่ลูกสอง อายุลูกห่างกันประมาณนี้ไม่เหนื่อยเลยใช่มั้ย” กาแฟเดินเข้ามาหาฉัน เมื่อพวกหนุ่ม ๆ ของเธอเดินไปนั่งสมทบกับคุณเต้ “ห่างกี่ปีก็เหนื่อยทั้งนั้นล่ะวัยกำลังซน ว่าแต่เธอ ไม่ติดเลยเหรอ” กาแฟถอนหายใจและส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะคีบเส้นสปาเก็ตตี้ราดซอสมะเขือเตรียมให้ลูกชายทีละจาน “ไม่ จะบำรุงก็ไม่มีเวลา ต้นกล้าทำงานหนักฉันก็ทำงานหนัก หาเวลาปั๊มยังยากเลย” “ไม่ทำเลยล่ะ ปรึกษาลุงนายปรึกษาหมอสูติเจ้าของไข้เธอก็ได้ แต่จะมีลูกสาวคนเล็กแบบนี้ไม่กลัวพี่ชายแฝดกับพ่อหวงรึไง” กาแฟอมยิ้มและก้มมองจานสปาเก็ตตี้ของลูก ๆ เธอ “อยากมีไว้ให้หวงไง สองหนุ่มกับพ่อจะได้ไม่เถลไถล” พิลึก คงวุ่นวายน่าดู หลังจากนั้นฉันกับกาแฟก็ไปนั่งรวมกับหนุ่ม ๆ ซึ่งติณห์เป็นพี่ที่ดีมาก พอฉันยกจานยกถาดขนมมาวาง เขาก็ดันจานให้ต้นหนาวต้นเหนือทันที “กินสิหนาวเหนือ อร่อย” ต้นหนาวมองจานสปาเก็ตตี้ที่พี่ดันมาและพยักหน้า ส่วนต้นเหนือเทขนมกรุบกรอบในซองใส่ลงไป ก่อนเขาจะชี้โชว์พ่อที่นั่งขมวดคิ้วใส่ และชิงอ
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 120 - กาแฟ & น้ำแข็ง - วิถีแม่ วิถีลูก
“อุแว้ อุแว้~” “อุแว้~” ฉันจะบ้าตาย ไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน ดิ้นสายตื๊ดในท้องยังไง กลางคืนตกดึกก็อย่างงั้น ลูกตื่นทุกชั่วโมง กินนมทุกสองชั่วโมง และนอนยากมาก! ฉันสภาพเหมือนศพ ระหว่างพักฟื้นน้ำหนักลดฮวบฮาบ เพราะทั้งปั๊มนมทั้งให้เข้าเต้า ส่วนสามีเขาก็เหนื่อย เผลอ ๆ เหนื่อยกว่าฉันด้วยซ้ำ เขาเอาต้นหนาวที่ไม่ติดเต้าฉันไปทำงานด้วย ส่วนฉันเลี้ยงต้นเหนือคนเดียวอยู่ที่บ้าน จะว่าไปก็ไม่คนเดียว เพื่อน ๆ เขาก็อยู่หมู่บ้านนี้ เจฟ เค ขับรถผ่านพวกนั้นก็ซื้อขนมซื้อของกินให้ และญาติ ๆ คุณชายก็มาช่วยฉันเลี้ยงบางเวลา พี่ใบไม้ เจแปน ต้นไม้ และน้องโซลมาหาน้องก็ซนเหลือเกิน พูดภาษาอังกฤษคล่องกว่าภาษาไทย บางวันพูดจีนด้วยนะ เจแปนบอกว่าเธอเป็นคนสอนเอง อยากให้รู้ไว้หลาย ๆ ภาษา และเธอก็ปล่อยลูกเล่นไม่ค่อยดุด้วย โซลอาจจะเหมือนเด็กซนแต่เขารู้มาก ฉลาด แม่ปล่อยไว้ไหนก็เล่นได้หมด คลุกฝุ่นคลุกโคลนพร้อมชุบแป้งทอดเลยก็ว่าได้ ฉันฟัง ๆ พี่สาวกับพี่สะใภ้สามี ก็จำ ๆ วิธีเลี้ยงลูกมาใช้บ้าง และว่างก็พาลูกไปหาพ่อกับแม่ คือฉันกับต้นเหนือตัวติด
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 119 - กาแฟ - Welcome! (2)
“คุณพ่อใจเย็น ๆ นะคะ” ฉันเงยขึ้นมองหน้าคุณชายทันที เมื่อเห็นพยาบาลกุลีกุจอวิ่งมาจับตัวเขา ตอนนี้หน้าเขาซีดและเขาก็ไม่ได้ปลื้มอกปลื้มใจที่เห็นลูกชายสภาพนี้เท่าไหร่ จนลูกร้องไห้เสียงดังขึ้น! “อุแว้ อุแว้~” เท่านั้นแหละ คุณพ่อผู้กลัวเลือดก็เผลอหันขมับมอง หวั่นว่าลูกจะเป็นอะไร แต่เมื่อเห็นเลือดสีแดง ๆ ที่เขาเกลียดนักหนาเป็นครั้งที่สอง เขาก็รีบปิดตาและกวักมือเรียกพยาบาลทันที “พยาบาล ๆ เอาลูกผมไปอาบน้ำเถอะ ขอร้องล่ะ” “คุณพ่อไม่ตัดสายสะดือก่อนเหรอคะ? รอหน่อยนะคะ จะออกมาอีกคนแล้วค่ะ!” “อุแว้ อุแว้~” พอได้ยินเสียงร้องอีกเสียงร้องดังขึ้น ฉันก็ไม่สนใจสามีรีบก้มมองตาม ก่อนที่จะเห็นหมอสูติอุ้มลูกชายคนเล็กออกมาวางบนอกฉัน และดูดน้ำคร่ำคราบเมือกต่าง ๆ ให้ “คุณพ่อตัดสายสะดือไหมครับ?” หมอสูติถามเมื่อคุณชายเขาเงียบไป แถมตอนนี้เขายังปิดตาไว้อีกด้วย “มะ ไม่เป็นไรครับ หมอตัดเลย” “ทำไมไม่ตัดล่ะคุณชาย” “เค้าจะเป็นลมแล้วแว่น ถ้าเค้าตัด เค้าเป็นลมไม่ได้ถ่ายรูปแน่ ๆ” ฉันยิ้มให้เขาแ
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 118 - กาแฟ - Welcome! (1)
“จะเป็นอะไร ให้เขาเลือกเองเถอะคุณชาย ขอแค่มันเป็นอาชีพสุดจริตก็พอ แต่เอ๊ะ ลูกไม่ทันคลอดเลยเราจะคิดมากเรื่องนั้นทำไม อีกตั้งนานโข” คุณชายหัวเราะเบา ๆ แล้วหอมแก้มฉัน ถ้าเป็นโรงพยาบาลอื่น เห็นเราเล่นนอนกันกลมดิกแบบนี้ โดนด่าแล้วล่ะ แต่เหลือเชื่อนะพอคุณชายขึ้นมานอนกอดและลูบท้องฉัน เจ้าสองแฝดก็เงียบกริบไม่ถีบท้องฉันอีกเลย จนนั่นแหละฉันเคลิ้มผล็อยหลับไปจนเช้า และงัวเงียตื่นเพราะสองเท้าลูกถีบตุบตับ ๆ “อื้อ ลูก หิวแล้วเหรอ?” “หิวก็ตื่นขึ้นมากิน ยายทำกับข้าวมาให้แล้ว” เสียงพ่อ? ตายแล้ว ๆ พ่อเห็นพ่อว่าแน่ ๆ ที่ฉันให้คุณชายขึ้นมานอนด้วยแบบนี้ ฉันจึงรีบเปิดตาพรึบ และดึงผ้าห่มคลุมอกทันที ก่อนจะเห็นพ่อกับแม่ยืนยิ้มข้าง ๆ เตียง แล้วมองมาที่ฉัน พ่อหล่ออีกแล้ว ยิ่งยิ้มยิ่งหล่อ ลูกสักคนในท้องหน้าเหมือนตานะลูก ส่วนอีกคนหน้าเหมือนพ่อไปเลย เอ๊ะพูดถึงพ่อ คุณชายเขาหายไปไหน? “แฮ่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” “สักพักแล้วล่ะ” แม่ตอบและมองตามฉัน ที่กดเตียงขึ้นนั่งและเอียงซ้ายทีขวาทีหาคุณชายข้างหลัง
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 117 - กาแฟ - สแตนด์บาย รอชายสายตื๊ด
ได้ยินแค่นี้คนเป็นแม่ก็มีความสุขสุด ๆ แล้ว สำหรับฉัน บอกรอบที่ล้านก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่าสองแฝด ที่ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าเขาเป็นผู้ชาย ก็แค่อุบอิบสามีไว้อยากเซอร์ไพร์สเขา ที่ฉันรู้เพราะฉันเป็นหมอ พ่อฉันเป็นหมอ โรงพยาบาลนี้ก็ของครอบครัวฉัน ถ้าผลตรวจเลือดออกมาปุ๊บ แน่นอนว่าพ่อแม่ฉันไม่ยอมรอจนท้องป่องอัลตร้าซาวด์หรอก ท่านรีบโทรมาบอกฉันทันทีที่รู้ บอกว่าเจ้าติณห์จะมีน้องชายแล้วนะ และแม่ก็พูดต่อว่า หลานผู้ชายหมดเลย พ่อกับแม่วิ่งจับกันสนุกล่ะคราวนี้! ใช่!ยินดีด้วยค่ะ กับคุณชายต้นกล้าและปู่ย่าตายายทั้งสองบ้าน หลังจากอัลตร้าซาวด์กลับจากโรงพยาบาล คุณพ่อต้นกล้าก็ขับรถดิ่งกลับบ้าน ไปเปล่าประกาศกลางโต๊ะอาหารทันที ว่า! “เชื้อผมแรงป่ะ ลูกชายสองคน! โคตรเท่อ่ะ แน่นอนไอ้ไม้มันทำไม่ได้ แค่แฝดยังยากเลย ฮ่า ๆ” ฉันกับเจแปนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจเบา ๆ แน่ ๆ ต้องมีการโต้วาทีเกิดขึ้นแน่ ๆ และโซลลูกต้นไม้ก็ไม่เข้าข้างพ่อด้วยนะ พอเห็นว่าอาเกทับ ก็หัวเราะคิกคักใส่พ่อตัวเองทันที “คิก คิก” “เจแปนจัด
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 116 - ต้นกล้า - Boy or Girl
สรุปนะ ตั้งแต่มีเมียมาเนี่ย ผมได้เงินไปทำงานวันละห้าร้อย! แม่งพี่ยามที่เป่านกหวีดโบกรถที่บริษัท เขาน่าจะได้มากกว่าผมอีกมั้ง ยัยแว่นไม่ประนีประนอมและไม่สงสารผมเลย เอะอะหักเงิน แล้วไม่มีใครช่วยผมด้วยนะ พ่อไม่ช่วยแม่หัวเราะใส่หน้า ส่วนเจ๊ใบกับไอ้ไม้ผมไม่บอกให้เสียหมาหรอก ถ้าพวกนั้นรู้ล้อผมยันลูกบวชแน่ ๆ “เมียให้เงินมาทำงานเท่าไหร่?” พอผมเซ็นเอกสารเสร็จ ก็ยื่นมันคืนให้พนักงานฝ่ายซอฟต์แวร์ ก่อนจะถามคำถามเดิม ๆ ที่ผมถามพวกผู้ชายที่มีเมียทุกแผนก เพื่อจะทำเป็นสถิติเอาไปเสนอยัยแว่นเพิ่มวงเงิน “ยังไงเหรอครับ?” “ฉันถามว่าเมียให้เงินมาทำงานวันละเท่าไหร่? ตอบมาเถอะน่า อย่าให้ต้องถามหลายรอบ” “อ๋อ ผมได้วันละห้าร้อยครับ แต่บางวันก็พันนะครับ แล้วแต่อารมณ์เมีย” ผมนั่งนิ่ง เพราะคิดน้อยเนื้อต่ำใจขนาดหนัก แม่งขนาดพนักงานระดับล่างยังได้เงินมาทำงานเท่ากู แล้วหัวหน้าฝ่ายซอฟต์แวร์ของบริษัท ฝ่ายเอนจิเนียร์จะขนาดไหนวะ “เอ่อ คุณต้นกล้าถามแบบนี้ มีอะไรรึเปล่าครับ?” “ไม่มี ไปเถอะ” พอพ
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 115 - ต้นกล้า - My Wedding (2)
“เหรอ? บอกแบบนั้นถ้าผู้หญิงคนอื่นเข้ามาจีบคุณชายจะทำไง ชอบเหรอไอ้ความรุงรัง? จะกลับมาง้อเค้าแต่ไปประกาศโสด ทำเพื่ออะไร?” “เรื่องมันผ่านมาแล้วแว่น เค้าเมา โอ๋ ๆ ไม่งอนกันนะ” “ไม่รู้ล่ะ วันนี้ห้ามแตะแอลกอฮอล์เลยนะ ถ้าเมาแล้วเลื้อยเป็นงูแบบนั้น” “ค่ะ ๆ เค้าไม่แตะอยู่แล้วเค้าแพ้ท้องอยู่” ผมพูดจบก็จับมือยัยแว่นขึ้นมาจุ๊บเบา ๆ ที่หลังมือ ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นแสงสปอร์ตไลท์สีขาวส่องมาที่เรา พิธีกร: จะหวานกันไปถึงไหนคะเนี่ย ถึงเวลาขึ้นเวทีทักทายแขกผู้มีเกียรติแล้วค่ะ เท่านั้นแหละ หน้าบึ้ง ๆ ของยัยแว่นก็หายวับไปกับตา เธอยิ้มเขิน ๆ และหันมองแขกในงานสองฝั่งช้า ๆ จนแม่ผมเดินถือช่อดอกไม้มาให้ และสวมกอดเธอ “หนูกาแฟ ดีใจที่ได้หนูเป็นสะใภ้วรพงศ์กุลนะลูก” “ขอบคุณที่เอ็นดูหนูค่ะคุณแม่” ได้ยินแบบนั้นผมก็ยกแขนให้ยัยแว่นควงทันที ก่อนที่จะก้มหัวลง นิด ๆ ขอบคุณแม่และเดินเข้างาน ตอนนี้แสงสปอร์ตไลท์ส่องมาที่ผมกับยัยแว่นสว่างมาก สาดเข้าเวลส์ยาว ๆ ลากพื้นของเธอ จนเจ้าสาวผมโดดเด่น
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 114 - กาแฟ - My Wedding (1)
และแล้วฉันก็ได้ยินเสียงโห่ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเพื่อนเจ้าสาวเพื่อนเจ้าบ่าว ที่ถกเถียงกันเรื่องซองและเรื่องตะโกนบอกรัก “เจ้าบ่าวไม่บอกรักเจ้าสาวหน่อยเหรอค๊า?” เสียงพี่ปลายฟ้า ดังดี๊ด๊าหน้าห้องและแซวลูกพี่ลูกน้องตัวเอง “บอกทุกวันล่ะเจ๊ แต่นิยมบอกแค่ในห้อง” พอต้นกล้าตอบมาแบบนั้น เสียงแซวของเหล่าเพื่อนเจ้าบ่าวก็โฮฮิ้วขึ้นเสียงดัง “ไม่รู้ล่ะบอกเลย ๆ ให้เขารู้ ว่ารักมากแค่ไหน หวาน ๆ ไม่งั้นไม่ให้เข้านะ” “บอกเลย! บอกเลย! บอกเลย!” ฉันนั่งอมยิ้ม กับเสียงคนโห่กดดันต้นกล้า ก่อนจะหันไปหาพ่อแม่และน้ำแข็ง ที่นั่งมองตรงไปที่ประตู ทุกคนไม่ได้ลุ้นหรอกว่าต้นกล้าจะบอกรักฉันรึเปล่า แต่คงลุ้น ว่าเพื่อนเจ้าสาวจะไถเงินเขาไปเท่าไหร่ “รักแว่นน้า” “กาแฟ ๆ ได้ยินมั้ย?” พอได้ยินเสียงเพื่อนเจ้าสาวถามข้างนอก ฉันก็เอามือป้องปากตะโกนตอบไป “ไม่ได้ยิน!” “รักแว่น! รักกาแฟ! รักหม่าม้านะค้าบ” รักหม่าม้านะครับ โอ้ยน่ารักจังเลย อยากวิ่งออกไปหอมหัว “ยิ้มแก้มจะแตกแล้วนั่น” อยู่ ๆ น้ำแ
