บทที่ 8 ออกอาการ (เดวิด-มิลิน)

บทที่ 8 ออกอาการ

หลายสัปดาห์ต่อมา

มิลินนั่งทำงานอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นภายในห้องพักหรูหราคนเดียว เธอยังรู้สึกหวาดระแวงเดวิดอยู่ แต่หลายสัปดาห์ที่ไม่มีเขามันก็ให้ความรู้สึกอีกอย่างสำหรับเธอ แต่ก็ตัดความรำคาญไปได้เปาะหนึ่ง ซึ่งเธอก็ได้ทำงานและเรียนเต็มที่และได้พักผ่อนจนร่างกายฟื้นตัวแล้ว

กริ๊ง!

เสียงออดหน้าห้องทำเธอสะดุ้งเฮือก และไม่อยากนึกว่าเป็นเดวิด ตอนนี้เธอเริ่มหวาดระแวงไปหมดแล้วเพราะกลัวว่าเดวิดจะกลับมาอีก "เราสั่งอาหารไว้นี่หว่า" เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองได้สั่งอาหารไว้เธอก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตู เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยเธอก็รีบปิดประตูแน่นหนาโดยไม่ทันสังเกตว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงประตูลิฟต์มองอยู่ เมื่อเห็นเธอไม่เป็นไรเขาก็กลับ

ครืด~ ครืด~

"อ๊ะ! เต้ว่าไง" มิลินรีบกดรับสายเพื่อนรักทันที

(ไปดื่มเป็นเพื่อนกูหน่อย ชวนพะพายแล้วผัวมันไปคุม กูไม่อยากถูกภารันมองด้วยสายตาอาฆาต) เต้ขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงน่าสงสารสุดๆ

"แต่ฉันทำงานอยู่นะ"

(ไม่รู้แหละ ยังไงก็ต้องมา)

"แกนี่มันจริงๆเลย ก็ได้ๆ เดี๋ยวจะไปหาแล้วกัน ที่เดิมใช่ไหม"

(อืม ที่เดิมเร็วๆด้วย กูไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของมาเฟียโหดเหี้ยมนานเกิน