บทที่ 892

“ลุงสอง ลุงมันไร้เหตุผลที่สุด!”

หลิ่วซือหยินโมโหสุดขีด เธอรู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน

คราวก่อนที่ตนเจตนาดีหวังดี พาหลิ่วเจิ้นเจียงไปพบลั่วอู๋ฉางนั้น

คนเขาไม่ได้ตำหนิเรื่องที่พวกเขาเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ไม่เพียงต้อนรับขับสู้อย่างดี แต่ยังเป็นฝ่ายออกตัวพูดที่มาของมีดบินสังหารเซียนปลอมอีกด้วย

เตือนด้วยความหวังดีว่าของสิ่งนี้เป็นสิ่งชั่วร้าย หากเอาไว้ข้างกายจะสร้างปัญหาแก่เจ้าของ

ต้องรู้ก่อนว่า ลั่วอู๋ฉางไม่ได้เก็บค่าวินิจฉัยประเมินด้วยซ้ำ

พูดออกมาได้ขนาดนี้ ถือว่าไว้หน้าแก่หลิ่วซือหยินแล้ว

แต่หลิ่วเจิ้นเจียงล่ะ ไม่เพียงซาบซึ้งในบุญคุณ แต่ยังลบหลู่ดูหมิ่นลั่วอู๋ฉางไปหมด

เห็นชัดว่าเป็นช่างไม่รู้จักคนดี มีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักคนใจดีจิตเมตตา

หลายวันมานี้ หลิ่วเจิ้นเจียงซวยมาโดยตลอด แค่อุบัติเหตุทางรถทั้งน้อยทั้งใหญ่ ก็เกิดขึ้นสามสี่ครั้งได้แล้ว

นักบู๊โบราณแต่กำเนิดอย่างเขา คาดไม่ถึงว่าตอนเดินเหินยังจะข้อเท้าแพลงได้

หลิ่วซือหยินตัดสินแล้วว่า เป็นเพราะมีดบินนั่นสร้างเรื่องก่อกวน

หลายครั้งที่เธอพูดโน้มน้าวด้วยความจริงใจ ให้หลิ่วเจิ้นเจียงเอามีดบินนั่นทิ้ง

แต่หลิ่วเจิ้นเจียง กลับไม่ฟังแ