ลั่วอู๋ฉางเพิ่งเห็นว่าหยางหว่านอวี่นั่งอยู่ตรงนี้ จึงขมวดคิ้ว หันหลังจะเดินจากไปเดิมทีเขาไม่ชอบปรากฏตัวในวงสังคมอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะวันนี้งานที่จัดขึ้นคืองานเลี้ยงการกุศล เขาไม่มีทางยอมเข้าร่วมงานด้วยซ้ำในเมื่อตอนที่หย่ากัน พูดเอาไว้แล้วว่าต่างคนต่างแยกทาง ลั่วอู๋ฉางไม่อยากเกี่ยวข้องใด ๆ กับหยางหว่านอวี่อีกการกระทำของเขาแบบนี้ถูกหวังจื่อเฟิงเข้าใจผิดเป็นขี้ขลาด ยื่นมือออกไปห้ามทันที “ทำไม ถูกเปิดโปงต่อหน้าทุกคน นายกลัวแล้วเหรอ?”“ไม่ดูเลยว่าที่นี่คือสถานที่อะไร นายอยากจะมาก็มา อยากไปก็ไปได้ที่ไหนกัน!”เป้าหมายที่แท้จริงของหวังจื่อเฟิง เพื่อให้ตระกูลเกาเชื่อในสถานะนักต้มตุ๋นของลั่วอู๋ฉาง ไม่มีทางให้โอกาสเขาหนีไป"ลั่วอู๋ฉาง คิดไม่ถึงว่านายจะเปลี่ยนไปเป็นคนแบบนี้ ใช้กำลัง หลอกลวงแถมยังพูดโกหก การกระทำพวกนี้นายรับไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?"คำพูดของหยางหว่านอวี่ เหมือนกับมีดเล่มเล็กที่แหลมคม ทิ่มแทงหัวใจของลั่วอู๋ฉางอย่างแรง"สุดท้ายแล้ว ตัวเองกลัวกลายเป็นแบบที่ตัวเองเกลียดที่สุด ทำให้คนผิดหวัง ฉันละอายใจที่คลุกคลีกับนาย!"ลั่วอู๋ฉางสงบเงียบตั้งนานแล้ว เมื่อเผชิญหน้าคำตำหนิที่ไม่เป็
ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าตระกูลเกาจะถูกหลอกง่าย ๆ ตรงกันข้ามใครกล้าหลอกลวงตระกูลเกา จุดจบน่าอนาถมาก!แต่เรื่องตรงหน้า จะอธิบายอย่างไร?นี่ไม่สมเหตุผลอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ!หวังจื่อเฟิงไม่ยอมอยู่แล้ว เขารีบยกมือขึ้นชี้จมูกตัวเอง "ผม พี่ตาวนี่ผมเอง! ผมคือหวังจื่อเฟิงลูกชายของหวังฉีอิ๋ง ไม่กี่วันก่อนพวกเรายังเจอกันที่สถานบันเทิงอยู่เลย"หวังจื่อเฟิงคิดว่า พ่อของตัวเองโทรเพียงแค่สายเดียว ก็ทำให้หยางหว่านอวี่ได้นั่งข้างที่นั่งหลัก นั่นมีหน้ามีตาอย่างมาก!ในฐานะลูกชายคนเดียวของหวังฉีอิ๋ง แน่นอนว่าเขาสามารถนั่งอีกด้านหนึ่งของ เกาชิงเหยียน นี่เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอพี่ตาวตะโกนอย่างหงุดหงิด "ฉันกำลังพูดถึงแก ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"เสียงดังสะเทือนแก้วหูของหวังจื่อเฟิง เลขาก็มาพึงพอดี จากนั้นพูดกับหยางหว่านอวี่ "เมื่อครู่ฉันเข้าใจผิด ที่นั่งของคุณไม่ได้อยู่ตรงนี้ เชิญคุณออกไปเดี๋ยวนี้"หยางหว่านอวี่นิ่งอึ้ง "ถ้าอย่างนั้น ฉันนั่งตรงไหน?"เลขาชี้ไปที่ที่นั่งธรรมดาที่อยู่ไกลออกไป "ตรงนั้น คุณเลือกตามสบาย"หยางหว่านอวี่รีบขอความช่วยเหลือจากหวังจื่อเฟิง หวังจื่อเฟิงยังเอาตัวเองไม่รอดเลย เ
ทั่วทั้งงานเงียบสงัด บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อต่อให้เกาชิงเหยียนจะหน้าตาสวยงาม แต่ทุกคนที่รู้จักเธอก็รู้ดีว่าผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์คนนี้ ความเป็นจริงโหดเหี้ยมอย่างมาก!อย่าลืมว่าเธอคือลูกสาวของเกาฉี่เฉียง!หลายคนหลงใหลกับรูปร่างหน้าตาของเกาชิงเหยียน คิดว่าเธอถูกรังแกได้ง่าย ผลปรากฏว่าสูญเสียครั้งใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลานี้ เกาฉี่เฉียงไม่ค่อยปรากฏตัว เรื่องทุกอย่างในตระกูลเกา เกาชิงเหยียนใหญ่สุด การกระทำมีท่าทางคล้ายพ่อ ทำให้คนผู้คนมากมายชื่นชมพวกเขาไม่เข้าใจ ผู้หญิงแกร่งที่นิสัยเด็ดขาดแบบนี้ ทำไมถึงได้เคารพผู้ชายตรงหน้าที่ดูธรรมดาอย่างถึงที่สุดคนนี้ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่หวังจื่อเฟิงก็พูดบอกว่า คนคนนี้เพิ่งออกมาจากในคุกตอนที่เกาชิงเหยียนก้มหน้าขอโทษ สายตาเหลือบมองไปทางหยางหว่านอวี่โดยไม่รู้ตัวลั่วอู๋ฉางเข้าใจทันทีว่า เกาชิงเหยียนขอโทษเขาโดยเฉพาะ เรื่องที่จัดให้หยางหว่านอวี่มานั่งที่ด้านข้าง"ไม่เป็นไร เธอทำเพื่อหวังดี ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด" ลั่วอู๋ฉางโบกมือด้วยความใจกว้าง ไม่ได้คิดที่จะไต่ถามเกาชิงเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลุกขึ้นยืนช้า ๆ รอยยิ้มหว
หวังจื่อเฟิงวางสายอย่างจำใจและกลับไปยังที่นั่ง“เป็นอย่างไรบ้าง ประธานหวังว่าอย่างไรคะ” ผู้หญิงสองคนเต็มไปด้วยความคาดหวังบอกว่าทำไม่สำเร็จ? เขาจะไม่เสียหน้าต่อหน้านางฟ้าหรอกเหรอ หวังจื่อเฟิงพูดโกหก "เรื่องยุ่งยากนิดหน่อย แต่พ่อของผมกำลังพยายามใช้เส้นสายอยู่ พวกคุณไม่ต้องร้อนใจ รอข่าวเถอะ"พิธีกรขึ้นเวที ประกาศเริ่มงานการกุศลอย่างเป็นทางการเกาชิงเหยียนขยับเข้าไปใกล้ลั่วอู๋ฉางโดยไม่รู้ตัว ในสายตาคนภายนอก ท่าทางที่สนิทสนมมากแบบนี้ ตอนที่เด็กสาวชอบใครสักคน ถึงจะทำแบบนี้"คุณลั่ว ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณหย่าร้างแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่มีทางเปลี่ยนการจัดการกะทันหัน ให้คุณหยางมาตรงนี้"ริมฝีปากแดงที่งามเพลิศพริ้งของเกาชิงเหยียน อยู่ห่างจากหูของลั่วอู๋ฉางเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร ยิ่งเหมือนกับคู่รักกำลังกระซิบกระซาบกันลั่วอู๋ฉางนั่งตัวตรงแล้วพูดว่า "มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว คุณเกาไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง"หยางหว่านอวี่บังเอิญเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็ซับซ้อนมากเธอคิดว่าเธอปล่อยวางได้แล้ว แต่เมื่อเห็นสามีเก่าของเธอสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น เธอก็เกิดความหึงหวงอย่างควบคุมไม่ได้หยางหว่านอวี่ไ
ในโซนทั่วไป หยางหว่านอวี่สีหน้าวิตกกังวลเธอไม่เข้าใจว่าขั้นตอนไหนเกิดความผิดพลาด ทำให้ความพยายามล้มเหลวลงในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของจ้าวเหม่ยอวิ๋นดังขึ้น"เพื่อนของฉันคนเมื่อครู่ จะถามเธอพอดีว่าเหตุผลเพราะอะไร" จ้าวเหม่ยอวิ๋นชี้ไปที่โทรศัพท์แล้วพูดขึ้นหยางหว่านอวี่พยักหน้า สีหน้าของเธอเริ่มกังวล"ฮัลโหล...เธอว่าอะไร แผนกกฎหมายกำลังร่างสัญญา พวกเราหยางซื่อกรุ๊ปกลายเป็นคู่ค้าดีเด่น?"หยางหว่านอวี่ได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเธอก็แสดงความดีใจออกมาทันที"เดี๋ยวนะ เมื่อครู่เธอยังพูดว่าพวกเราถูกตัดสิทธิ์แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ ฉันใจไม่ค่อยดี เธออย่าล้อเล่นแบบนี้!"หวังจื่อเฟิงกลับมีท่าทางที่ไม่ได้คิดแบบนั้น พ่อบอกเองว่าไม่มีโอกาส งั้นต้องเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีทางเกิดการเปลี่ยนแปลงคุณไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังล้อเล่นกับจ้าวเหม่ยอวิ๋นตระกูลเกายึดมั่นในคำพูดของพวกเขามาโดยตลอด ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจไปแล้วไม่รอจ้าวเหม่ยอวิ๋นวางสายอย่างสมบูรณ์ เธอก็อดใจรอไม่ไหวที่จะถามขึ้น "เป็นอย่างไรบ้าง?"“สำเสร็จแล้ว! เพื่อนของฉันบอกว่าแผนกกฎหมา
จ้าวเหม่ยอวิ๋นตามมาข้างหลังติด ๆ จากนั้นพูดเย้ยหยันเขาขึ้นมา "นายก็แกหาผู้หญิงบ้าบิ่นเกาะผู้หญิงกิน อีกอย่างพึ่งพาการต้มตุ๋นหลอกลวง มีอะไรให้น่าภาคภูมิใจ?""คนแบบคุณชายหวังถึงจะเรียกว่าบุคคลอัจฉริยะ แค่โทรสายเดียว ก็สามารถช่วยประธานหยางของพวกเราจัดการปัญหาใหญ่ได้แล้ว!"ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า "พูดจบแล้วยัง? พูดจบแล้วก็หลีกทาง ขวางทางเป็นการกระทำที่ไม่มีมารยาทสักเท่าไหร่"ขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับคนเหล่านี้ ยิ่งไม่อยากเห็นหน้าไร้ยางอายของพวกเขา!จ้าวเหม่ยอวิ๋นโมโหทันที "ต่อว่านายสองสามประโยคไม่พอใจเหรอ? นายก็แค่นักโทษคนหนึ่ง อยู่ต่อหน้าพวกเราแสร้งทำเป็นหยิ่งในศักดิ์ศรีอะไร? นายคู่ควรด้วยเหรอ?"“ถ้าอย่างนั้นฉันอยากจะถาม หวังจื่อเฟิงมีความพิเศษอะไรกันแน่?” ลั่วอู๋ฉางสีหน้าเย็นชาจ้าวเหม่ยอวิ๋นพูดอย่างหยิ่งผยอง "เงี่ยหูแล้วฟังให้ เมื่อครู่คุณชายหวังโทรออกแค่สายเดียวก็พลิกสถานการณ์ ทำให้พวกเราได้เป็นคู่ค้าดีเด่นของตระกูลเกา ถ้าเป็นนาย แม้แต่ฝันก็ยังทำไม่ได้!"ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วอีกครั้ง "เธอแน่ใจเหรอว่านี่เป็นความดีความชอบของหวังจื่อเฟิง? อย่าบูชาผิดวัด ขอบคุณผิดพระเจ้า
ไม่มีความเชื่อใจ อธิบายให้มากมายก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์"ในเมื่อเธอคิดแบบนี้ อย่าเสียดายภายหลังก็พอ!" ลั่วอู๋ฉางหน้านิ่งเหมือนน้ำ ก้าวเท้าเดินออกไปหยางหว่านอวี่โกรธมากจนควบคุมสติไม่ได้ ตะโกนไปด้านหลังของเขา "เรื่องที่ฉันเสียใจที่สุด คือฉันเลือกนายในตอนนั้น!"หวังจื่อเฟิงเสแสร้งแกล้งทำ ทำท่าทีไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง "หว่านอวี่ อย่าโมโหเลย เพื่อคนแบบนี้แล้วโมโหจนทำร้ายร่างกาย ไม่คุ้มค่าจริง ๆ"“ไอ้หมอนี่ต้องเป็นเพราะยอมรับไม่ได้ที่ถูกหย่าร้าง และก็เห็นคนที่ดีเลิศอย่างผมอยู่ด้วยกันกับคุณ ยากที่จะหลีกเลี่ยงความอิจฉาตาร้อน เป็นเรื่องปกติของคนเรา สามารถเข้าใจได้!”จ้าวเหม่ยอวิ๋นเริ่มประจบเธอในเวลาที่ไม่เหมาะสม "ประธานหยางดูสิ นี่คือความแตกต่างระหว่างคนสองคน ไม่เปรียบเทียบไม่รู้ เมื่อเปรียบเทียบก็ตกใจแทบแย่!"“คุณเป็นคนจิตใจอ่อนโยน และให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เกินไป กลัวจะกระทบต่อการแสดงออกของเขาในคุก เลื่อนการหย่าร้างออกไปสี่ปี ตอนนี้พิสูจน์แล้วว่าคุณทุ่มเทผิดที่!”"คุณชายหวังดีกว่าลั่วอู๋ฉางร้อยเท่า คุณควรจะถือโอกาสตอนที่เขายังอยู่ในคุก ยกเลิกการแต่งงานฝ่ายเดียว จากนั้นคบกับคุณ
แต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนกันสวีอวิ๋นฝานชอบมากที่สุดคือการพิชิตคนสวยทุกประเภท โดยเฉพาะผู้ที่มีบุคลิกเย็นชา ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาที่อยากจะเอาชนะมาก และความรู้สึกหลังจากที่ทำสำเร็จ“คนสวยคนนี้เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า ฉันออกไปเลี้ยงเครื่องดื่มเธอสักหน่อยดีไหม”สวีอวิ๋นฝานจ้ำอ้าวเดินไปตรงหน้าหยางหว่านอวี่ ใบหน้ามีรอยยิ้มชั่วร้าย สายตากวาดมองไปทั่วร่างกายของเธอ ไม่มีการเก็บอาการแม้แต่น้อยหยางหว่านอวี่ไม่ได้ปิดบังความรังเกียจที่มีต่อเขา และพูดอย่างเย็นชา "ฉันไม่รู้จักคุณ ไม่สนใจ!"“หนึ่งครั้งแปลกหน้า สองครั้งสนิทสนม สามครั้งสี่ครั้งเนื้อแนบเนื้อ!”สวีอวิ๋นฝานยิ้มชั่วร้าย เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า "คุณไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นว่าสูงส่งต่อหน้าฉัน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสินค้า ทุกอย่างมีราคา พูดมาตามตรงว่านอนกับฉันราคาเท่าไหร่?"หยางหว่านอวี่โมโหทันที "ไสหัวไป!"สวีอวิ๋นฝานไม่เพียงไม่โมโห แต่กลับมีอารมณ์มากขึ้น เขายื่นมือออกไปแตะคางของหยางหว่านอวี่ "เป็นคนร้อนแรงซะด้วย ฉันชอบ! เธอเสนอราคาตามใจชอบ ต่อให้เรียกราคาสูงมาก ฉันสัญญาว่าจะไม่กระพริบตา!"เพราะว่าเรื่องของลั่วอู๋ฉางเมื่
ผู้หญิงนอกจากจะอิจฉา ก็ได้แต่ยอมรับว่าตัวเองสู้ไม่ได้ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยเหลือเกิน!เย้ายวนและเซ็กซี่!อะไรคือ ใบหน้าเหมือนนางฟ้า หุ่นเหมือนปีศาจ เหมือนถูกสร้างมาเพื่อเธอคนนี้โดยเฉพาะ"ทำไมถึงเป็นเธอ?" ลั่วอู๋ฉางดูตกใจเล็กน้อยถ้าเป็นเกาชิงเหยียนหรือหนิงซินถง เขาคงคิดว่าเป็นเรื่องปกติแม้แต่หยูอีเหริน ลั่วอู๋ฉางก็ยังไม่รู้สึกตกใจแต่กลับเป็นหูเยว่ซี!จิ้งจอกตัวนี้ ไม่อยู่เฉยๆ ที่บ้านแล้วออกมาทำอะไร?"มารับนายท่านไงล่ะ!"หูเยว่ซีไม่สนใจสายตาประหลาดใจของลั่วอู๋ฉาง เดินอวดโฉมเข้ามาและคว้าแขนเขาทันทีทรวงอกที่ใหญ่โตนุ่มนิ่ม กระชับแนบชิดกับแขนของลั่วอู๋ฉางพอมองไปที่พวกผู้ชายที่ยืนตะลึงอยู่ ก็เห็นว่าต่างพากันอิจฉาอย่างสุดขีดสาวงามที่หายากทั้งบนฟ้าและบนดิน กลับมีเจ้าของแล้ว!ที่สำคัญ ผู้ชายคนนั้นดูธรรมดาขนาดนั้น เขามีดีอะไรกัน?"ขับรถมาไหม?" ลั่วอู๋ฉางถามขณะสวด "บทสงบใจ" ในใจหูเยว่ซีพยักหน้า "แน่นอน!""ถึงจะบินมาสะดวกกว่า แต่กลางวันแสกๆ แบบนี้ ฉันคงโดนจับไปแยกร่างเพื่อค้นคว้าวิจัยแน่ๆ"ลั่วอู๋ฉางพูดว่า "ไปชานเมืองทางใต้"ห่างออกไปสิบกว่ากิโลเมตร ริมทะเลสาบที่ส่องประกาย
"ตูม...!"ทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือน!เสียงดังมาจากปากทางขึ้นเขา เห็นกลุ่มควันรูปเห็ดสีขาวลอยขึ้นช้าๆ"ระเบิด...จริงเหรอ?" ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจส่วนหนานกงจือรั่วมีสีหน้าหวาดกลัวไม่ใช่ของปลอมเหรอ? แล้วมันระเบิดได้ยังไง?บริเวณปากทางขึ้นเขา เต็มไปด้วยความวุ่นวายผนังหินทั้งสองข้างถล่มลงมา ก้อนหินเล็กใหญ่กลิ้งลงมาจนเป็นกำแพงกั้นหลุมขนาดใหญ่ที่เกิดจากระเบิด มีเส้นผ่านศูนย์กลางกว่าสิบเมตร และลึกถึงห้าเมตรอย่างน่ากลัว!แม้แต่น้ำใต้ดินก็เริ่มไหลออกมาบนพื้นมีผู้คนล้มลงกระจัดกระจาย รอบศูนย์กลางของการระเบิดมีศพหลายร่างที่ถูกทำลายจนดูไม่ออก อวัยวะต่างๆ กระจัดกระจายเต็มพื้นไม่ใช่แค่ศพของชาวบ้าน แต่ยังมีศพของนักบู๊โบราณที่ใส่ชุดต่อสู้อีกด้วยคนคนหนึ่งที่เปื้อนเต็มไปด้วยดินและฝุ่นจนเสื้อผ้าดูไม่ออกว่ามีสีหรือรูปแบบอะไร ใบหน้าก็สกปรกไปหมด เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลำบากจากรูปร่างและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ดูออกได้ไม่ยากว่าเป็นผู้หญิงหลังจากที่ตบและเช็ดไปอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดใบหน้าที่แท้จริงก็ปรากฏออกมาใช่แล้ว เธอก็คือหลินเชี่ยน!เธอได้รับการเลี้ยงดูแบบชนชั
ชายชราเพียงส่งสายตา ชาวบ้านที่ผูกระเบิดไว้กับตัวก็เดินกราดเข้ามาทันที พร้อมกับอุปกรณ์จุดระเบิดในมือคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนท่าทีเป็นดุดันอย่างเห็นได้ชัด ท่าทีไม่เป็นมิตรอย่างยิ่งชายชรายิ้มเจ้าเล่ห์ "พวกคนในเมืองอย่างพวกนาย ชีวิตคงมีค่ามากล่ะสิ จะมาเสี่ยงชีวิตเพื่อของนอกกายพวกนี้ทำไม จริงไหม?""แต่พวกเรามันต่างออกไป ชีวิตของเรามันไร้ค่า เอามาแลกกับชีวิตกับพวกนาย ไม่คุ้มกันหรอก!"ชายชราผู้นี้ เจ้าเล่ห์ยิ่งนักเขารู้จักใช้จุดแข็งของตัวเองและพูดกดดัน เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามยอมถอย"ระเบิดเลยสิ" ลั่วอู๋ฉางพูดขึ้นอย่างเย็นชาชายชราอึ้งไป "นายพูดว่าอะไรนะ?""ไม่ใช่ว่าจะตายไปด้วยกันเหรอ เอาเลยสิ!" ลั่วอู๋ฉางพูดด้วยสีหน้าไม่หวาดกลัวใดๆ เหมือนกำลังพูดถึงเรื่องเล็กที่ไม่สำคัญชายชราเบิกตากว้าง "ไอ้หนู นายพูดจริงหรือ?""นายอยากตายเอง แต่จะพาคนอื่นไปด้วยหรือ? นายมีสิทธิ์อะไรไปตัดสินใจแทนคนอื่น นายมีสิทธิ์นั้นหรือไง?""ไอ้หนูนี่มันบ้าแล้ว พวกนายจะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจหรือ?"นี่ก็คือการพยายามยุแหย่ให้แตกกัน!คนหนึ่งคนไม่กลัวตาย ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะไม่กลัวตายถ้าสร้างความขัดแย้งในหมู่พวกเขาไ
"ชวีหลิงหาน?"ลั่วอู๋ฉางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนออกมา"อาจารย์หญิงรอง!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเบิกตากว้าง แม้แต่คนนอกอย่างหนานกงจือรั่วก็ยังตกใจมีเพียงซูเทียนคั่วที่ยังคงสงบนิ่ง ตาแก่ผู้นี้เคยเจอเรื่องมีภรรยาหลายคนบ่อยจนชินแล้ว จึงยอมรับได้ง่ายเป็นธรรมดาเย่ปิงเหยาพยักหน้าอย่างจนใจในตอนแรก ลั่วอู๋ฉางตั้งใจปิดบังเนื้อหาในกระดาษ เพราะกลัวว่าพวกเธอจะไม่รู้เรื่องของกันและกันถ้าถูกเปิดเผย เรื่องคงจะยุ่งยากแน่นอน!แม้ว่าเทพอวี้คนนั้นมักทำให้ลูกศิษย์ลำบากเสมอ และลั่วอู๋ฉางก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำหลายอย่างของเขาแต่เรื่องนั้นเป็นปัญหาเรื่องศีลธรรมในตัวของเทพอวี้เองลั่วอู๋ฉางจะไม่เอาคืนโดยการไปทำให้อาจารย์ลำบากหรอกเพราะนี่ก็เป็นเรื่องของศีลธรรมเช่นกันดังนั้นลั่วอู๋ฉางจึงยอมช่วยตาแก่นั่นปิดบังให้ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายตาแก่คนนั้นจะโป๊ะแตกซะเอง!เย่ปิงเหยาผู้เป็นอาจารย์หญิงคนนี้ช่างไม่ธรรมดาเธอหาเบาะแสเจอได้ในเวลาอันสั้นแม้ว่าเธอกับเทพอวี้จะไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ แต่ชื่ออาจารย์หญิงก็เป็นที่ยอมรับอย่างแท้จริงในตอนที่ตาแก่นั่นป่วยหนักและต้องการคนดูแลเอาใจใส่ กลับไปหลบอย
"ยังมีใครอีก?" น้ำเสียงของลั่วอู๋ฉางสงบนิ่งยิ่งนัก แต่กลับสร้างความหวาดกลัวที่ไม่อาจอธิบายได้กวานเหวินเหยารีบก้มหน้าลงทันที เกรงว่าจะสบตากับลั่วอู๋ฉางเข้า"คุณหนูหนานกง ไปกันเถอะ" ลั่วอู๋ฉางกล่าวหนานกงจือรั่วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มกว้างดั่งดอกไม้บาน "ได้ค่ะ!"เมื่อเห็นพวกเขาเดินจากไป หลินเชี่ยนกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเปล่งประกายความเคียดแค้นเมื่อทั้งห้าคนเดินห่างออกจากพื้นที่ใจกลางภูเขาชางหลง สัญญาณโทรศัพท์ก็ค่อยๆ ดีขึ้นเย่ปิงเหยาวุ่นอยู่กับการติดต่อคนรู้จักทันที เพื่อสอบถามวิธีการถ่ายทอดพลังเข้าสู่แท่งคริสตัล"ได้เรื่องแล้ว!"ผ่านไปครู่หนึ่ง เย่ปิงเหยาก็ยิ้มออกมา "มีคนบอกฉันว่า มีชายคนหนึ่งชื่อหมอพิษกระหายเลือด เขารู้วิธีนี้""แต่เขาเป็นพวกอารมณ์สองขั้ว แถมมีศัตรูนับไม่ถ้วน ช่วงหลายปีมานี้เขาหายตัวไปจากยุทธภพ แทบไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน""ฉันได้ขอให้เพื่อนช่วยตามหาแล้ว คิดว่าอีกไม่นานคงจะมีข่าว"คิ้วคมของลั่วอู๋ฉางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาพึมพำกับตัวเอง "หมอพิษกระหายเลือด...ทำไมชื่อฟังดูคุ้นๆ นะ""เธอก็เป็นคนในวงการแพทย์ จะเคยได้ยินชื่อนี้ก็ไม่แปลกหรอก"
เมื่อเห็นลั่วอู๋ฉางที่หันหลังเดินจากไป พร้อมกับนึกถึงอาการป่วยของปู่ที่ทรุดหนัก หลินเชี่ยนก็กัดฟันกรอดด้วยความแค้น"เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้!"เฉินเหล่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "อย่างน้อยตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าหญ้าน้ำแข็งใบเก้าประกายอยู่ที่ไหน รอเราออกไปจากที่นี่ก่อน แล้วค่อยหาวิธีอีกทีเถอะ""จะมีวิธีอะไรได้ คนบ้านั้นมันไม่ฟังใครเลย!" หลินเชี่ยนนึกถึงท่าทางหยิ่งยโสของลั่วอู๋ฉางแล้วก็ยิ่งโกรธเฉินเหล่าฝืนยิ้มและพูด "ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆ คุณหนูใหญ่ก็คงต้องลดท่าทีลงไปขอโทษเขา เขาบอกให้ไปหาเขา แสดงว่ายังมีโอกาสอยู่...""ให้ฉันไปขอโทษเขาเนี่ยนะ? ทำไมต้องทำด้วย!" หลินเชี่ยนตาโต"คิดถึงสุขภาพของท่านหัวหน้าตระกูลไว้สิครับ เมื่อเทียบกับคำขอโทษประโยคเดียว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย!" เฉินเหล่ายังคงพยายามเกลี้ยกล่อมหลินเชี่ยนไม่โง่ เธอรู้ว่าในถิ่นทุรกันดารนี้ เธอไม่มีทางสู้ลั่วอู๋ฉางได้รอออกไปข้างนอกก่อน ใช้อิทธิพลของตระกูลหลินกดดันเขา ถึงตอนนั้นค่อยไปเจรจาใหม่ก็ยังไม่สายเมื่อเห็นลั่วอู๋ฉางกับพวกกำลังจะเดินไปไกลแล้ว ในที่สุดซืออวิ๋นหานก็ทนไม่ไหวและตะโกนขึ้น "ลั่วอู๋ฉาง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!""นายฆ
มันต้องเป็นข้ออ้างที่ไอ้เด็กนี่กุขึ้นมาแน่ๆ!"ลั่วอู๋ฉาง นายว่าหัวหน้าผู้พิทักษ์ของตระกูลฉันลอบโจมตีนาย มีหลักฐานหรือเปล่า?" ซืออวิ๋นหานกัดฟันแน่น พยายามควบคุมความโกรธที่กำลังจะปะทุลั่วอู๋ฉางกล่าวอย่างไม่แยแสว่า "แค่ฆ่าคนสักคนสองคนเท่านั้น ต้องการหลักฐานอะไรกัน?""นาย..." ซืออวิ๋นหานโกรธจนหน้าอกสะท้าน มือข้างหนึ่งกำด้ามดาบแน่นซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดเสียงดังว่า "ศิษย์พี่ฉันเป็นคนมีคุณธรรม ใจกว้าง และไม่เคยหาเรื่องใครก่อน""แต่หากใครมาหาเรื่อง ศิษย์พี่ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ!""คนที่ชื่อซือเทียนฉีนั่น คิดจะฆ่าพวกเราเพื่อแย่งชิงสมบัติ สมควรตายแล้ว!"ซืออวิ๋นหานเกือบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่เมื่อคิดถึงภาพที่ลั่วอู๋ฉางสังหารพญานาคในพริบตา ก็เหมือนถูกสาดน้ำเย็นจนทั่วหัว ทำให้เขายอมถอยอย่างรวดเร็วเขาไม่กล้าจริงๆ!ลั่วอู๋ฉางเห็นเช่นนั้น จึงกล่าวว่า "ไปกันเถอะ""เดี๋ยวก่อน!"คราวนี้คนที่พูดคือหลินเชี่ยน ท่าทีราวกับออกคำสั่งเห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจคำเตือนของเฉินเหล่า"ไอ้แซ่ลั่ว ฉันถามนาย หญ้าน้ำแข็งใบเก้าประกายอยู่ในมือนายหรือเปล่า?"หลินเชี่ยนจ้องเขาเขม็งและกล่าวว่า "ตั้งแต่พญาน
"คุณหนูหลิน ไม่ใช่ว่าพวกเราไร้ความสามารถ แต่ข้างล่างว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของหญ้าวิเศษเลย"ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ใหญ่จากตระกูลกวาน พูดไปตัวสั่นไปว่า "พวกเราค้นจนทั่วแล้ว แต่สุดท้ายก็หาอะไรไม่เจอเลย"ปรมาจารย์ใหญ่จากตระกูลซือที่อยู่ข้างๆ กำลังห่อตัวด้วยผ้าห่มอย่างเต็มที่ พลางเสริมว่า "ไม่มีจริง ๆ ครับ!"ในที่ไกลๆ ชายสูงวัยที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งเสร็จ แต่ผมยังเปียกอยู่ กล่าวว่า "เห็นไหมว่าพวกเราไม่ได้โกหก พูดจริงทั้งนั้น!"เพื่อหลีกเลี่ยงการฮุบไว้คนเดียว ทุกครั้งจะเลือกคนจากทั้งสองตระกูลลงไปด้วยกันเพื่อคอยตรวจสอบและถ่วงดุลซึ่งกันและกันนี่เป็นกลุ่มที่สองแล้ว แต่ก็ยังกลับมามือเปล่าหลินเชี่ยนจ้องตาเขม็งพูดว่า "มันต้องมีสิ พวกนายไม่มีความสามารถเองถึงได้หาไม่เจอ!""ไอ้คนแซ่กวาน แล้วก็ซืออวิ๋นหาน พวกนายเพิ่งสัญญาต่อหน้าฉันเองว่าต้องเก็บหญ้าวิเศษมาได้แน่ๆ!""เสียเวลาตั้งนาน ได้แค่นี้เนี่ยนะ?"ทั้งสองคนสีหน้าไม่ค่อยดีนัก"คุณหนูหลิน ใจเย็นๆ นะครับ เดี๋ยวพวกเราจะส่งคนลงไปอีก" กวานเหวินเหยาพูดอย่างหน้าด้านๆซืออวิ๋นหานรีบพยักหน้า "ใช่ครับๆ ความล้มเหลวคือแม่ของความสำเร็จ ยิ่งยากก็
ลั่วอู๋ฉางถามต่อว่า "ดังนั้น พวกเขาเลยฆ่ากันเองใช่ไหมครับ?""ใช่แล้ว!"เย่ปิงเหยาพยักหน้า "ในช่วงค่ำคืนเดียว พวกเขาที่ต่างก็มีแผนร้ายในใจ สุดท้ายก็ปะทุออกมาเมื่อเช้าวานนี้""ทุกคนต่างพยายามยึดถ้ำแห่งนี้เป็นของตัวเอง ใช้วิธีสกปรกเช่นวางยาและโจมตีแบบลอบกัดอย่างต่อเนื่อง""ฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าพวกเขาคิดไม่ซื่อ จึงระวังตัวไว้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังกลายเป็นเป้าหมายหลัก ไม่เพียงถูกทำร้ายยังถูกวางยาพิษด้วย"พูดถึงตรงนี้ เย่ปิงเหยาก็แสดงสีหน้ายินดีแล้วพูดว่า "ยังดีที่ฉันรู้วิชาแพทย์ จึงสามารถควบคุมพิษไว้ได้""และด้วยวิชาแกล้งตายที่ตาแก่นั่นสอนฉัน ทำให้ฉันหลอกพวกเขาได้อย่างสนิทใจ ไม่เช่นนั้นฉันคงตายสภาพอนาถกว่าพวกเขาแน่"เพียงแค่เย่ปิงเหยาคิดถึงใบหน้าชั่วร้ายของพวกเขา เธอก็อดโมโหไม่ได้แม้พวกเขาจะตายหมดแล้ว ก็ยังไม่สามารถหยุดความเกลียดชังของเย่ปิงเหยาได้!ในความเป็นจริง หากลั่วอู๋ฉางและพวกไม่ได้มาทันเวลา เย่ปิงเหยาคงไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาเองได้อย่างช้าสุด เธอคงต้องจบชีวิตลงในเย็นวันนี้"อาจารย์หญิง ท่านมั่นใจหรือว่านี่คือแก่นของคริสตัลสวรรค์?"ลั่วอู๋ฉางยื่นมือไปหักคริสตัลชิ้นหนึ