ณ ห้องนอนใหญ่ของหลานชายคนโตคฤหาสน์ กิตติวรกุลชัยเช้าวันพุธอันธิยานั่งแกว่งเท้าอยู่บนเตียงนอนระดับคิงไซซ์..เรื่องราวสองวันนี้..ผ่านไปไวมาก...ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความสับสน..ความรู้สึกราวอยู่ในความฝันย้อนไปเมื่อวันเสาร์..เธอตกลง..ยอมกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน..ในฐานะ 'สามีภรรยา'วันอาทิตย์เราไปวัด..ทำบุญให้พี่รามิลวันจันทร์..ไอ้ต้าวอดีตพี่สามี..ลากเธอเข้าอำเภอ..ทั้งยังให้แม่ของเธอเตรียมเอกสารแสดงการเสียชีวิตของคนเป็นสามี..ทั้งคุณนายนก..ทั้งเจ้าหญิงน้อยของเธอ..ทำเหมือนเป็น 'เรื่องที่ควรจะเป็น'เธอจรดปลายปากกาลงใบสำคัญการจดทะเบียนสมรส..อย่างไร้สติสามีคนปัจจุบันหันมาส่งยิ้มอ่อนโยน..เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อน ส่งผลให้ชายหนุ่มหล่อเหลา...ภาพลักษ์ดูคุณชายกว่าปกติที่เธอเคยเห็น..มือใหญ่ล้วงเอากล่องขนาดเล็กสีฟ้าออกมา..ก่อนจะเปิดให้เห็นแหวนเพชรเม็ดใหญ่สุดหรู..ทั้งยังเตรียมสวมให้คนเป็นภรรยา...แต่หญิงสาวเลือกจะซุกมือไว้ข้างหลังศีรษะได้รูปของเมียป้ายแดงส่ายดุ๊กดิ๊ก..ดวงตาสีน้ำตาลตระหนกภากรมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ..หรือเขาข้ามขั้นเกินไป? หรือเธออยากให้จัดงานแต่งก่อน..ดวงตาคมคู่สวยเริ่ม
อันธิยารับคำ..ก่อนจะหันไปมองตู้เสื้อผ้าอีกฝั่งที่ยาวจรดกำแพงอีกด้าน..แค่ห้องแต่งตัวก็กินพื้นที่เทียบเท่าชั้นบนบ้านหลังน้อยที่เธอเคยเกิดและเติบโตแล้วแถมโต๊ะกระจกกลางห้อง..มีสารพัดเครื่องประดับผู้ชายตั้งโชว์เต็ม..โดยเฉพาะนาฬิกาข้อมือที่มีเยอะมากกว่าเครื่องประดับอย่างอื่น..เธอเริ่มไม่แปลกใจแล้ว..ว่าทำไมตอนพี่รามิลตัวปลอมกลับมาใหม่ๆ ถึงแม้ไม่สำอาง..แต่พี่เขาช่างแต่งตัวเวลาเลือกเสื้อผ้า..ถึงไม่ใช่แบรนด์แพง..แต่เวลามารวมในตัวผู้ชายคนนี้..ทั้งดูดี..ดูแพง..โดยเฉพาะกริยาบางอย่าง..ที่ทั้งเนี้ยบ..ทั้งสง่า..แตกต่างจากพี่รามิลตัวจริง..ราวคนละคน..ถ้าเธอรู้ตั้งแต่แรกว่าพี่เขามีฝาแฝด..เธอมั่นใจมาก..ว่าเธอแยกออก"ตรงนั้นยังว่าง..ไว้เฮียซื้อเครื่องประดับมาเติมให้นะ...แต่ตอนนี้แบนแกไปอาบน้ำก่อน..เฮียเตรียมชุดกระโปรงให้ละ..แกขาว..ใส่ชุดโทนสีฟ้าสวย"ไม่พูดเปล่าไอ้ต้าวตัวโตดันหลังคนเป็นเมียให้เข้าห้องน้ำ"ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้นะแบน..เดี๋ยวเฮียนั่งทำงานรอ..แล้วค่อยลงไปข้างล่างพร้อมกัน"น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความใส่ใจ..จนหญิงสาวพูดไม่ออก..ได้แต่ตามใจสามีป้ายแดงเช้านี้ที่โต๊ะอาหาร..ตอนที่คนในตระกูล กิตติวรกุล
"แต่..น้องเรย์รักหลานนะ""เรื่องนั้น..ผมคิดว่าไม่ใช่ปัญหาของผมนะครับ..ความรู้สึกของใคร..คนนั้นต้องจัดการเอาเอง"น้ำเสียงเย็นชา ส่งผลให้คนเป็นย่าสะอึก..แต่ไม่ยอมแพ้ที่จะต่อรอง"เอาแบบนี้ได้มั้ย..อาม่ายินดีต้อนรับแม่หนูคนนี้เป็นเมียรอง..ส่วนเมียแต่งย่าขอเป็นน้องเรย์ได้มั้ย?..แล้วอาม่าสัญญา..ในอนาคตอาม่าจะไม่ยุ่งเรื่องของหลานอีก"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประนีประนอม..สีหน้าที่ส่งให้อันธิยาอ่อนโยน..แต่ถ้อยคำที่ใช้..ทำลายความรู้สึกเมียป้ายแดงเหลือทน..ปากรูปกระจับเม้มแน่น'เมียรอง มันต่างอะไรกับเมียน้อยกันละ'มือหนาของไอ้ต้าวตัวโต กุมมือคนตัวเล็กแน่น..ดวงตาคมคู่สวยเย็นชา..น้ำเสียงราบเรียบราวกับเรื่องปกติ"เสียใจด้วยนะครับ..ผมไม่นิยมเป็นผู้ชายหลายเมีย..อีกอย่างผมกับน้องอัญเราจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้วครับ""อาหยาง!!! ทำไมหลานทำแบบนี้..ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน""ผมอายุสามสิบกว่าแล้วนะครับ..เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว..ไหนอากงอาม่าอยากให้ผมมีลูกมีเมีย..ผมก็หาให้แล้วยังไงครับ""อาหยาง!!"คนเป็นย่าตะโกน..หน้าตาผู้สูงวัยซีดเผือดแทบจะเป็นลม..แต่เสียงเคาะไม้เท้าหัวมังกร..จากท่านเจ้าสัว..ทำให้คนเป็นภรรยาพ
หลังจากออกจากห้องทำงานท่านเจ้าสัว..บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด..ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกัน..คุณหญิงกัลยาพาหลานกับเหลนเดินนำเข้าห้องนั่งเล่นของบ้าน"เป็นไงบ้างคะอาม่า..ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ..กับลูกโดนไล่ออกจากบ้านมั้ยคะ"ดาริกาทักขึ้นมาคำแรกพร้อมเบ้ปาก..อันธิยาเบิกตากว้างราวเห็นสิ่งมีชีวิตในยุคโบราณ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ด่ากลับ..ว่าใครคือผู้หญิงชั้นต่ำ..ไอ้ต้าวตัวโตก็เลือกจะแขวะกลับก่อน"ถ้าผู้หญิงชั้นต่ำที่น้องดาหมายถึง..หมายถึง..ตัวเอง..เฮียว่า..อากงคงไม่ไล่ออกจากบ้านละมั้ง..เพราะอย่างน้อยๆ น้องดาก็คือหลาน"คำพูดของภากร..ทำให้คนในครอบครัวตะลึง..เพราะปกติ..หลานชายคนโตของท่านเจ้าสัวจะปล่อยผ่าน..ไม่ค่อยเถียงหรือมีเรื่องมีราวกับใคร"เฮียหยาง!! นี้เฮียด่าใครว่าชั้นต่ำ?""อ้าว..ถ้าเธอไม่ได้ด่าตัวเอง..แล้วน้องดาด่าใครละ..ถ้าจะหมายถึงลูกเมียเฮีย..ก็น่าแปลกนะ..พวกเธอแทบไม่รู้จักกันมาก่อน..การด่าคนที่ไม่เคยคุยกันว่าชั้นต่ำ..เฮียว่ามีแต่พวกพ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน..จริงมั้ยครับป๊า..ม๊า?"น้ำเสียงคนพูดเย็นชา..แต่เนื้อหาชวนให้คนฟังหน้าชา..โดยเฉพาะคุณหญิงชญานินความโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ..ส่วนคนเป็นพ่อโวยวายทันที
ณ ตึกเป่ย..คฤหาสน์ กิตติวรกุลชัยหน้าปัดบอกเวลาบนมือถือของนายผู้หญิงของบ้าน แสดงเวลา 04:30 น. ร่างบอบบางขยับตัวตื่นด้วยความเคยชิน..อากาศในห้องค่อนข้างเย็น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกระจ่างใสพยายามปรับโฟกัส..และนึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านหลังน้อยที่เติบโตมาตั้งแต่เกิด..แขนแกร่งที่พาดลำตัวชวนให้อึดอัด..สายตาคนตัวเล็กหรี่ลง..ก่อนจะกวาดตาไล่ขึ้นไป..ยิ่งเห็นหน้าอกขาวๆ พ้นผ้าห่ม..เธอรู้ได้ทันทีว่าใต้ร่างสูงใหญ่ไร้เสื้อผ้า'คืนนี้เรามาทำเหลนให้อากงกันเถอะ'ไอ้ต้าวสามีจอมกินดุกระซิบแหบพร่า..กว่าจะยอมปล่อยเธอได้พักก็ปาไปครึ่งค่อนคืน..คนเป็นเมียจ้องใบหน้าหล่อคมคาย..แผงขนตาดำทาบทับเป็นเงารางๆ..จมูกโด่งขึ้นสันได้รูป..ริมฝีปากสุดแสนจะเซ็กซี่เย้ายวน'ทำไมสามีเธอหล่อแบบนี้นะ..หล่อวัวตายควายล้ม..หล่อจนไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง'ถ้าเฮียหยางเป็นพนักงานในบาร์โฮส..เธอมั่นใจสามีของเธอต้องได้ no.1 แน่..โรแลนด์..ก็โรแลนด์เถ้อะ* รูปร่างหล่อเหลา..นิสัยช่างตามใจ..ลีลาบนเตียงก็แสนจะเด็ด..มีเท่าไรเธอก็พร้อมทุ่มหมดหน้าตักยัยภรรยาตัวน้อยเริ่มเอาไอ้ต้าวตัวโตไปเทียบกับพนักงานโฮส..ยังดีที่คนเป็นสามีไม่ทันรู้ความคิดยัยแบนตัวแสบ..
ตอนที่อันธิยายกโถข้าวต้มปู..อาหารเช้าสุดโปรดของคุณสามีออกจากห้องครัว..ก็ต้องแปลกใจ..เมื่อเห็นท่านเจ้าสัวนั่งมองมาตาปริบๆ..แต่ไอ้คนที่ชีวิตไม่คิดอะไรมากเลือกที่ส่งยิ้มหวานไปให้"สวัสดีค่ะ อากง..ทานเข้าด้วยกันนะคะ"ก่อนที่ผู้นำตระกูลจะทันได้ปฏิเสธ..เหลนสุดสวยรีบอ้อนทันที..อาจจะเพราะตัวเธอเติบโตมากับยายยาย..จึงชอบอยู่กับผู้สูงวัยเป็นพิเศษ"ปกติตอนเช้าเหล่ากงชอบทานอะไรคะ..ม๊ะม๊าทำกับข้าวเก่งมากนะ""คือ..""เอาเป็นโจ๊กล่าปาดีมั้ยคะ? ย่อยง่ายด้วย..พอดีหนูเห็นพวกธัญพืชในครัวหลายชนิดเลย"หลานสะใภ้ส่งดวงตากลมโตกระจ่างใสมาให้..ผู้สูงวัยเริ่มลังเล"เธอทำโจ๊กล่าปาเป็นด้วยเหรอ?""พึ่งฝึกได้ไม่นานเองค่ะ..งั้นอากงรออัญแป๊บนะคะ เดี๋ยวอัญมา..น้องอายคะ..หนูไปยกกาน้ำชาที่ห้องครัวมาทีนะลูก..อากงน่าจะชอบทาน..ม๊ะม๊าชงไว้ให้แล้ว"น้ำเสียงใสสั่งคนเป็นลูกอย่างอารมณ์ดี..เด็กหญิงดารินยิ้มรับละเดินตามคนเป็นแม่ไปดวงตาผู้สูงวัยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ..ปกติลูกหลานในตระกูล..มักมีคนใช้คอยรองมือรองเท้าให้..แต่พอนึกถึงสภาพแวดล้อมที่เด็กหญิงเติบโตมา..ก็พอเข้าใจ อย่างน้อยจินจินน้อยของเขาก็เป็นเด็กขยัน..ม๊ะม๊าใช้งานอะไรก็ไ
สายๆ คนเป็นลูกขนหนังสือระดับมัธยมต้นปีที่สอง..ที่ยังไม่ถึงเวลาเรียนไปด้วย..อันธิยาได้แต่ถอนหายใจ..การเรียนหนังสือมันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ?หญิงสาวส่ายหน้า..ร่างบอบบางกลับขึ้นไปชั้นสองของบ้าน..พร้อมทั้งคัดข้าวของที่คนเป็นสามีซื้อให้เมื่อวานจัดเข้าที่อันธิยามองข้าวของที่อยู่บนพื้นด้วยความระอา..เธอไม่เข้าใจว่าจะขนซื้ออะไรมาหนักหนา..กระเป๋าบางใบราคาพอๆ กับค่าครองชีพให้ครอบครัวเล็กๆใช้ได้เป็นปีมือเล็กล้วงเอาสมุดเล่มเล็กขึ้นมา..ทั้งตั้งใจจดต้นทุนทุกอย่าง..โดยหญิงสาวตั้งใจว่าถ้ามีเวลาว่างจะศึกษาข้อมูลข้าวของแบรนด์เนม..หนึ่งเพื่อไว้เก็งกำไร..สอง..เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินที่จำเป็นต้องใช้เงินจะได้เอาของพวกนี้มาขายเป็นเงินทุนสำรองไม่รู้ว่าถ้าคุณสามีสุดหล่อ..รู้ความคิดของเมียสุดที่รักที่ตั้งใจเอาของที่เขาซื้อให้ไปเก็งกำไร แล้วแปลงเป็นเงิน..จะอารมณ์เสียขนาดไหนกันนะ!!จวบจวนเวลาบนนาฬิกาข้อมือชี้บอกเวลา10.00น. หญิงสาวถึงจัดของเสร็จเรียบร้อย..เธอมองของในห้องด้วยตาละห้อยกระเป๋าแบรนด์ cxxx ราคาสามแสน สามารถซื้อพันธบัติอายุ3 ปี ดอกเบี้ย 3%กระเป๋าแบรนด์ ceaaa ราคาห้าแสน สามารถซื้อหุ้น aa ปันผลปีละ 7%
หลังจากที่อันธิยานั่งกระทบยอดบัญชีย้อนหลังเกือบ2ชั่วโมง..ใบหน้าจิ้มลิ้มมุ่ย..คิ้วได้รูปถึงกับขมวดยุ่ง..เนื่องจากค่าใช้จ่ายในคฤหาสน์สูงเกินกว่าที่ควรจะเป็น..ทั้งค่าน้ำค่าไฟ..รวมถึงค่าอาหารประจำเดือนมันจะเป็นไปได้ยังไง..หลังจากที่ถามคุณสามีมา..พี่เขาแทบไม่ได้กินข้าวที่บ้านเลย..แต่ค่าอาหาร และค่าข้าวของที่ซื้อเข้าบ้าน..หมดไปเกือบแสนต่อเดือน!!ดวงตาสีน้ำตาลกระจ่างใสเย็นชา..ถ้าไม่มีการรวมหัวงุบงิบเงินเกิดขึ้น...ไหนเลยรายจ่ายของตึกแค่ตึกเดียวจะสูงขนาดนี้..นี่ไม่รวมเงินเดือนที่จะต้องจ่ายแยกอีกนะ...เธอมั่นใจ..ถ้าเป็นสามีตอนปกติที่ไม่ได้โหมงานนอกบ้าน..พี่เขาคงต้องสงสัยแน่หญิงสาวตัดสินใจละจากหน้าจอโน๊ตบุ๊ค..ช่วงบ่ายค่อยจัดการ..ก่อนร่างบอบบางจะเดินเข้าห้องครัว..เตรียมอาหารกลางวันให้คนเป็นลูกแล้วดังคาดแม่ครัวร่างอวบอายุราวๆ ห้าสิบกว่าใส่ชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านของตระกูลนั่งคุยเฮฮา ..มือหนึ่งถือแก้วน้ำส้มคั้น..บนโต๊ะมีขนมกินเล่นหน้าตาน่าทาน..ตรงข้ามโต๊ะกลางห้องมีหญิงสาววัยยี่สิบกว่าสองคนต่อบทสนทนาอย่างสนุกสนานคนที่เห็นเธอก่อนเป็น..หญิงสาวหน้าตาสะสวย..ดวงตาคมเฉี่ยวขึ้น..จมูกเป็นสันสวย..ริมฝีปากอิ่มเ
ณ ศาลาทรงจีน หลังตึกเป่ยวันนั้นเป็นเสาร์เช้าเด็กหญิงดารินนั่งมองดูบ่อบัวที่กำลังบานสะพรั่ง มีผีเสื้อตัวน้อยบินวนรอบ...ในมือมีจดหมายที่คนเป็นทวดเขียนให้..ตั้งแต่วันที่ได้รับมันมา..เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่ไม่กล้าจะเปิดมันขึ้นมาอ่าน..ส่วนหนึ่งเธอไม่อยากจะยอมรับว่า หนึ่งในบุคคลที่เธอเคารพรักมากที่สุดในชีวิต..ท่านได้เสียไปแล้วมือน้อยขาวผ่องสั่นเล็กน้อย..เธอสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจแกะซองจดหมายออกมาอ่าน‘ถึง จินเยว่..จินจินน้อยของเหล่ากงวันที่จินจินน้อยได้รับจดหมายฉบับนี้ เหล่ากงคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว..เหล่ากงรู้ว่าจินจินเองก็คงจะเสียใจไม่น้อย แต่เหล่ากงอยากจะบอกจินจินว่าการลาจากอาจเป็นเรื่องที่ยาก แต่ทุกคนล้วนหนีมันไม่พ้น เหมือนที่จินจินเองสูญเสียพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เหล่ากงก็ยังเชื่ออย่างหนึ่งว่า..เหลนของเหล่ากงเป็นเด็กที่เข้มแข็ง จินจินจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนถ้าจะมีเรื่องไหนที่เหล่ากงเสียดายมากที่สุด ก็คงเป็นเพราะเราได้ใช้เวลาด้วยกันน้อยเกินไป มันมีหลายสิ่งที่เหล่ากงอยากเล่าให้หนูฟัง อยากดูการเติบโตของหนู อยากอยู่ถึงวันที่หนูมีคู่ชีวิต มีลูก แต่ไม้ใกล้ฝ
ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน..กลางทะเลระหว่างหมู่เกาะกับผืนแผ่นดินใหญ่ร่างผอมสูงค่อยๆ จมลงไปในน้ำทะเล มันทั้งมืดลึก และหนาวเหน็บ เสียงพายุพัดรุนแรงค่อยๆ เลือนหายไปจากโสตประสาท จิตใต้สำนึกพยายามบอกตัวเองให้ว่ายขึ้นไปเหนือน้ำให้ได้ ‘เมียกับลูกน้อย’ยังรอเขาอยู่..แต่..ถึงแม้จะว่ายน้ำเก่งตามประสาลูกทะเลมากแค่ไหนก็ตาม.. ณ เวลานี้...ตอนนี้ เรี่ยวแรงกับค่อยๆ หายไป..และพรากลมหายใจของการดิ้นรนครั้งสุดท้ายไปพร้อมกันด้วยรามิลมารู้สึกตัวอีกที ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นเรียบร้อยแล้ว...ท้องฟ้าดำมืดเมื่อคืนเปลี่ยนเป็นสว่างจ้าฉายแสงสดใส ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอก...โชคดีเขารอดมาได้‘ให้มาตายตอนอายุแค่ยี่สิบสองมันจะใจร้ายไปหน่อยมั้ย!!’ไอ้ต้าวอดีตเดือนเกษตรคิดอย่างอารมณ์ดี แต่พอคิดได้ว่า..เมื่อวานวันเกิดยัยตัวเล็ก..เขากลับบ้านไม่ทัน..แม่เสือตัวจ้อยคงโกรธเขาเป็นแน่ แถมลูกสาวตัวน้อยถ้าไม่ใช่เขากล่อมนอน..ไม่รู้ว่ายัยหนูน้อยจะยอมนอนมั้ยนะคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมสะบัดทรายที่อยู่ตามขากางเกงออกดวงตาคมคู่สวยหันซ้ายแลขวา..สำรวจรอบๆ ไม่รู้ว่าน้ำทะเลพัดเขามาถึงไหน..หมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเองก็ไม่คุ้นเคยเอาเ
ปิดเทอมฤดูร้อนวนมาอีกครั้ง รอบนี้ครอบครัวเล็กๆ ของอันธิยานัดกันไปเที่ยวทะเลทางใต้ โดยภากรเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดหาที่พัก เรือยอชต์สุดหรู นอกจากนี้ยังมีสมาชิกคนใหม่อยู่ในพุงยัยแบนสะท้านโลก..ตอนชายหนุ่มเห็นผลตรวจครั้งแรก...ความรู้สึกอิ่มเอมฟองฟูขึ้นเต็มหัวใจ..ดวงตาคมมองหน้าท้องแบนราบของไอ้ต้าวตัวเล็ก..เขานึกประหลาดใจเหลือเกินว่าข้างในพุงเล็กๆ นั้นจะมีเด็กน้อยอาศัยอยู่ ขณะเดียวกันเด็กหญิงดารินยิ้มแก้มบานแทบทั้งวัน เธอลากป๊ะป๋ากับม๊ะม๊า ไปหาซื้อเสื้อผ้า..ข้าวของเครื่องใช้..ของเล่นให้น้องน้อยตั้งแต่ยังไม่รู้เพศ ทั้งยังลงมือจัดห้องนอนเล็กให้น้องเอง เพราะห้องเดิมที่คนเป็นแม่ตั้งใจแต่งให้ลูกคนที่สอง กลับยกให้เด็กชายคีรีตัวแสบไปนานแล้ว เด็กหญิงเลือกโทนสีเขียว ซึ่งเป็นสีกลาง ทั้งยังขอห้องด้านล่างที่แต่เดิมเป็นห้องว่างไว้ทำ kid room เพิ่มอีกต่างหากแต่พอทำไปทำมา ก็พึ่งนึกได้...ถ้ามีน้องตอนนี้ เธอกับเด็กน้อยอายุจะห่างเกินหนึ่งรอบ...น้องสุดที่รักของเธอจะเหงา เหมือนที่เธอเคยเหงาในสมัยวัยเยาว์มั้ยนะ? เมื่อสมองของคนเป็นพี่สาวคนโตคิดได้..ใบหน้าสวยหวานแฝงแววเจ้าเล่ห์..วิธีที่เธอนึกออกคงต้องกดดันให้ป๊ะ
พอผ่านเรื่องราวทั้งหมดผ่านพ้นไป ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ ก็กลับกลายมามีความสุขเหมือนดั่งเก่า เพิ่มเติมคงจะเป็นการหวงแหนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น..สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องคราวนี้ คือภากรไม่ต้องทำงานหนัก..เขามีความสุขกับการมีเวลาให้กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น..ส่วนใหญ่ชายหนุ่มเลือกจะทำงานที่บ้าน เด็กชายคีรียังคงตามติดเด็กหญิงดารินไม่เปลี่ยน ส่วนเด็กหญิงดารินกลับชอบหนีไปเล่นกับแก๊งพี่ไค พี่ปาลมากกว่า ไม่ว่าจะพูด หรือแกล้งทำตัวใจร้ายไอ้ต้าวเพื่อนชายก็ยังคงติดหนึบราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป เล่นเอาจินจินน้อยของเหล่ากงแทบกุมขมับทุกวันในขณะที่คนเป็นแม่กำลังวางแผนกับลูกชายกำมะลอสุดที่รัก ว่าจะไปเรียกร้องพ่อแม่ฝ่ายชายให้มารับผิดชอบ 'หมั้นหมาย' กันไว้ก่อนดีมั้ย? ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่รีบจับจองตั้งแต่ต้นๆ เด็กผู้หญิงคนอื่นก็จ้องจะคาบไปกินนะซิ ซึ่งเด็กชายคีรีย่อมเห็นด้วย แววตาสองชั้นดีใจจนปิดไม่มิด แต่คนหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งเด็ก...ยังคิดแผนไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรดี ในส่วนของฝั่งครอบครัวคีรีนั้นไม่ติดปัญหาอะไร เพราะคุณหมอกินรี มักจะตามใจลูกๆ อยู่แล้ว ขณะพี่ไคเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกเดือน แม่ของเขายังไม่ว่าอ
ทนายประจำบ้านยังคงอ่านพินัยกรรมไปเรื่อยๆ สรุปได้ว่า บ้านรองเองก็ได้บริษัทประกันภัย...ซึ่งเป็นบริษัทที่มีมูลค่าใหญ่อันดับสองของตระกูล และถ้าเป็นธุรกิจที่บริหารให้ดีสามารถต่อยอดได้หลายอย่าง ลูกชายคนที่สองมองหน้าคนในครอบครัวด้วยความตกใจไม่แพ้กันส่วนลูกสาวคนสุดท้องได้เงินสดมูลค่าหลายพันล้าน...ชวนให้บรรดาญาติห่างๆ อิจฉาไม่น้อยคฤหาสน์หลังใหญ่มอบให้กับอดิศัยลูกชายคนโต โดยมีหน้าที่ต้องดูแลมารดาจนสิ้นอายุขัย...ส่วนอื่นๆ ในคฤหาสน์ย่อยนั้นถูกเซ็นมอบที่ดินเป็นของลูกๆ หลานๆ นานแล้ว ในขณะที่หลานชายคนโต ที่แต่เดิมคาดว่าจะได้ทรัพย์สมบัติมากที่สุด กับได้เพียงจำนวนหุ้นหลักสิบ ถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในธุรกิจต่างๆ กันไป หลายคนส่งรอยยิ้มแสดงความเห็นใจมาให้ แต่ใครจะรู้ว่าภากรดีใจมากแค่...อะไรจะดีเท่ากับการไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ได้ส่วนแบ่งกันเล่า!!!ถ้าจะมีคนรู้ทัน ก็คงมีแต่ลูกสาวคนสวยที่เธอหันมายิ้มมุมปาก พร้อมทั้งยั่กคิ้วให้หนึ่งที แน่ละ...ป๊ะป๋าต้องขอบคุณเธอ เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนที่เกลี้ยกล่อมเหล่ากง....ในเครือบริษัทมหาชนนั้น เดิมมีการวางรากฐานที่ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ หรือผู้บริหารโง่เง่า อีโ
คุณวันชายหัวหน้าทนายประจำตระกูลอยู่ในชุดสูทสีเทา บุคลิกเคร่งขรึม..เขาอายุราวๆ ห้าสิบกว่า แต่เดิมเขาคือ เด็กในอุปการะของท่านเจ้าสัวธงชัยนั้นเอง ชายวัยเกษียณขยับแว่นตากลมสีใสเล็กน้อย ก่อนจะเดินมายืนด้านหน้า ในมือมีเอกสารพินัยกรรม..ทุกคนในห้องเงียบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย"ฮะแฮ่ม...ทุกท่านในตระกูลมากันคบทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ?"ทนายพูดพร้อมกวาดตา เช็กจำนวนคน ที่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้จัดทำไว้ พอเห็นว่าผู้มีสิทธิ์คบตามจำนวน จึงพยักหน้าก่อนจะอ่านเอกสารในมือต่อ"เอาละครับ วันนี้ผมจะมาประกาศพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้ทำไว้ อย่างแรกผมอยากทำความเข้าใจกับทุกคนว่า..นี้คือวัตถุประสงค์ของผู้ตาย และเป็นความตั้งใจแน่วแน่ ผมก็หวังว่าทุกคนจะเคารพในการตัดสินใจของท่านเจ้าสัว""...""ถ้าพร้อมแล้ว...ผมขอเริ่มเลยนะครับ""...""ข้าพเจ้า นายธงชัย กิตติวรชัยกุล ในขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้าขอยืนยันว่ามีสติสัมปชัญญะปกติดี โดยเมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้ในส่วนของบริษัท..ข้าพเจ้าขอแบ่งแยกบริษัทออกเป็นดังนี้ ธุรกิจในเครือร้านสะดวกซื้อ..หุ้น 60%ที่ข้าพเจ้าถืออย
ช่วงเย็นในระหว่างครอบครัวเล็กๆ กำลังนั่งกระเซ้าเย้าแหย่..ทั้งยังตกลงกันว่าปิดเทอมรอบหน้าจะไปเที่ยวต่างประเทศกันดีมั้ย? รวมถึงเล่าเรื่องระหว่างช่วงเวลาที่ลูกสาวสุดที่รักนอนหลับเป็นตายเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดี..บรรยากาศอบอุ่นหวนคืนกลับมา..มาวันนี้..สิ่งเล็กๆ เหล่านี้..มันเป็นสิ่งที่คนในบ้านหวงแหนนักหนาแน่ละ..การที่เด็กหญิงฟื้นจากอาการบาดเจ็บ นั้นสมควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่แล้วเสียงโทรศัพท์จากมือถือของหัวหน้าครอบครัวกลับพรากบรรยากาศดีๆ ให้จางหายไป 'ท่านเจ้าสัวอาการโคม่า!!!'หน้าห้อง icu ตอนที่ภากรเข็นรถลูกสาวมาถึง..ครอบครัวกิตติวรชัยกุลต่างมายืนออหน้าห้อง..แต่ละคนหน้าตาไม่ดีนัก..คุณอดิศัยนั่งซึม ข้างๆ มีคุณหญิงชญานินนั่งซับน้ำตาพร้อมกุมมืออยู่ด้านข้าง ดาริกาเองพอเห็นพี่สะใภ้ก็รีบวิ่งมาหา..เธอเองก็จวนเจียนจะร้องไห้ส่วนครอบครัวบ้านรอง..ชาญวิทย์เองเดินไปเดินมาด้วยความเคร่งเครียด ไหนจะเครียดเรื่องเงินที่ต้องใช้หมุนในบริษัท มาอาการป่วยของคนเป็นพ่อ ลูกชายลูกสาวทั้งสองก็ยังมีฐานะไม่มั่นคง และถ้าวันนี้ไม่มีท่านเจ้าสัว ครอบครัวเขาคงลำบากกว่าเดิมแน่ ระหว่างที่รออ
จากเหตุการณ์ครั้งนี้..ใครจะคิดว่าตระกูลที่มั่งคั่ง..หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศถึงกับเกิดเรื่องราวตามมามากมาย..ถึงขณะที่คนในตระกูลกิตติวรชัยกุลก็คาดไม่ถึงช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ภากรเหนื่อยล้าทั้งกายใจ..ไหนจะลูกสาวที่ออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นของ vvip แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือน จวนใกล้เปิดเทอมใหม่ เด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ส่วนอากงที่ทุกคนในบ้านต่างก็มองว่าท่านมีสุขภาพแข็งแรง..แต่หลังจากที่ท่านได้รับความกระทบกระเทือนทางใจ โรคหัวใจที่มีแต่เดิมกำเริบ...ทุกวันนี้ท่านเจ้าสัว ผู้เป็นร่มเงาให้กับคนในตระกูลกลับกลายเป็นต้องมาอยู่ในห้องไอซียูแทนภาพร่างผอมเกร็งของชายสูงอายุ เครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง ชายที่เคยโอบอุ้มเลี้ยงดูอุ้มชูเขามาตั้งแต่จำความได้..มาวันนี้ราวกับจะผุพังพร้อมจะจากไปทุกเมื่อถึงอากงจะเข้มงวดมากเพียงใด แต่ความรักที่ชายหนุ่มได้รับ จนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ก็มาจากคนเป็นปู่แทบทั้งนั้นนอกจากที่ต้องเทียวมาโรงพยาบาล ยังต้องระงับเหตุการณ์ทะเลาะกันของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เพราะพอข่าวสารของท่านเจ้าสัวป่วยหลุดออกมา...ขั้วอำนาจการบริหารทั้งฝั่งคุณอดิศัยกับลูกชาย คุณชาญวิทย์ และผู้ถือหุ้นนอกตระกูลก
"เห้ย พี่อัญเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"น้องสามีละมือจากผักที่กำลังหั่น ร่างเพรียวระหงรีบวิ่งเข้าไปหาทันที..ยิ่งเมื่อเห็นพี่สะใภ้ที่แสนจะเข้มแข็ง..เต็มไปด้วยพลังชีวิต..แต่เวลานี้ร่างเล็กบอบบางกับตัวสั่นเทาทั้งยังพยายามกั้นสะอื้น"น้องอาย..เกิดอุบัติเหตุ"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนช็อก หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบเหมือนที่ครั้งหนึ่งพี่สะใภ้เคยทำตอนที่เธอเองทุกข์ใจ "เดี๋ยวก่อนนะคะ ใจเย็นๆ นะพี่ แล้วตอนนี้หลานอยู่ที่ไหนคะ คิดในแง่ดีบางทีหลานอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้" คำพูดของหญิงสาวเรียกสติได้ไม่น้อยบางทีลูกอาจไม่เป็นอะไร เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดอุบัติเหตุรถเฉี่ยวแล้วเด็กหญิงบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มือเล็กตบหน้าตัวเองพยายามเรียกสติ..ไม่...ลูกสาวจะต้องไม่เป็นอะไร เธอลากน้องสามีไปโรงพยาบาลทันทีทางด้านภากร...ชายหนุ่มยังคงวุ่นวายกับคู่ค้าที่ยังตกลงข้อสัญญากันไม่ได้ แต่ถึงคนตรงหน้าจะสำคัญแค่ไหน..เสียงโทรศัพท์ที่เป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของคนเป็นเมีย ย่อมสำคัญกว่า..ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ไม่มีครั้งไหนที่ไอ้ต้าวตัวโตไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ แต่ยัยแบนตัวแสบก็ไม่ใข่ผู้หญิงที่ชอบโทรจิกสามี เว้นแต่มีเรื่องสำคัญจ