บทที่ 576

กระบอกไม้ไผ่สิบกว่าอัน ใหญ่กว่าที่ทำเมื่อวานหนึ่งเท่า

หยางชิงเหอเห็น ก็เป็นกังวลเล็กน้อย

“ไม่แน่ว่าจะใส่หน้าไม้ราชวงศ์ได้!”

หวังเซิ่งกล่าว “ข้าขอลองหน่อย!”

เขาใช้สายสองเส้นตรึงกระบอกไม้ไผ่

ก่อนยิงออกไป ดึงสายจุดไฟ...

ครั้นยิงหน้าไม้ออกไป...

มู่ฉีซิว เยี่ยนซวี่ แม่ทัพลั่ว หลัวซู่ม่อเป่ยอ๋องทุกคนอยู่หน้าสุดของกองกำลัง

พวกเขาเพิ่งเดินมาถึงใต้หุบเขาแห่งหนึ่ง...

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอึกทึกดังตูมเสียงหนึ่ง

จู่ ๆ บนยอดเขาก็มีเสียงระเบิดดังอึกทึก

หลังจากนั้น ม้าก็อยากวิ่งหนีไปทุกทิศทุกทาง ราวกับตกใจ

ทว่าวินาทีถัดมา ก็มีหินก้อนมหึมากลิ้งตกลงมาจากบนยอดเขา

เนื่องจากหลุมลึกที่เกิดจากการระเบิด ทำให้หินผุกร่อนกลิ้งตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

ม้าของทหารม้าด้านหน้า วิ่งเตลิดไปคนละทิศคนละทาง เหยียบทหารไปไม่น้อย

ส่วนทหารที่อยู่เบื้องหลัง ครั้นเห็นดังนั้นก็รีบถอยหลัง

คนที่อยู่ด้านหน้าถอยหลัง คนที่อยู่ด้านหลังเบียดไปด้านหน้า การเดินหน้าของทัพใหญ่พลันเข้าสู่การชะงัก

หลัวซู่ม่อเป่ยอ๋องรีบรั้งบังเหียน พร้อมตะโกน “ทุกคนทำให้ม้าสงบ สงบสติ...”

เมื่อเยี่ยนซวี่ได้ยินเสียงแสนคุ้นเคยนี้ สีหน้าก็ซีดเผือด