เขาพึ่งจะเห็นข้อความของเธอ แต่แน่ใจว่าไม่ได้เปิดอ่านมาก่อน ข้อความนั้นทำให้เขานึกถึงแซนด์วิชที่วางเอาไว้ในห้องของเขาหลายวันก่อน มันวางอยู่กับมือถือของเขาตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นอิงฟ้ายืนถืออยู่“อาหารเช้าเหรอครับ”“อ้อ ค่ะ ใช่ ๆ แวะซื้อมาค่ะ เอาไหมคะ”“ไม่ละครับผมกินแต่กาแฟ”เขาบอกเธอไปแบบนั้นเพราะเขาไม่รับของกินจากคนอื่นหากไม่ใช่ของที่ตันหยงทำมาให้หรือได้กินกับเธอ แต่เขานึกไม่ถึงว่าแซนด์วิชนั่น จะเป็นของที่ตันหยงทำมาให้ และแน่นอนว่าอิงฟ้าน่าจะทันเห็นข้อความของตันหยงเลยตั้งใจไม่ให้เขาได้กินแซนด์วิชนั่น“ตันหยง….”ตะวันขับรถออกมากลางดึกคืนนั้นมุ่งไปที่คอนโดที่เป็นหอพักของตันหยง แต่ไฟที่ห้องของเธอที่เขาจำได้ว่ามันอยู่ชั้นสี่มืดสนิท เธอคงนอนไปแล้วเขานึกบางอย่างได้ว่าเธอพักอยู่กับใครและรีบโทรหาวัชระทันที“ไอ้วัช แกอยู่ไหน”“พี่ มีอะไรนี่มันเกือบตีหนึ่งแล้ว ผมนอนอยู่”“อย่างแกเนี่ยนะนอนเวลานี้ เลิกเที่ยวแล้วงั้นเหรอ”“อะไรเนี่ยพี่โทรมาทำไมครับมีอะไร ระบบก็โอเคดีนี่ไม่มีสัญญาณเตือนอะไร”“แกอยู่กับแคทหรือเปล่า”“แคท ทำไม พี่ถามหาแฟนผมทำไม”“แฟน!! ถุยเถอะ แฟนแกเหรอเขายอมรับแล้วงั้
""อะไรนะ""สีหน้าที่ตกใจของแคทและวัชระทำเอาตะวันตกใจอีกครั้ง แคทนึกย้อนกลับไป เธอเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าผู้ป่วยคนนั้นจะเป็นถึงองค์ชายของต่างประเทศที่ถูกส่งมารักษาที่นี่ มิน่าล่ะเรื่องนี้เลยไม่มีคนรู้มากนอกจากหมอที่ทำการผ่าตัดเท่านั้น“นั่นคือเหตุผลที่ผมต้องอยู่โรงพยาบาลกับห้องผ่าตัดมาโดยตลอดหลายวันก่อนหน้านี้ และตอนนี้องค์ชายก็ยังพักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง VIP พิเศษชั้นบนซึ่งมีคนของบารามัสบินมาดูแลแล้ว”“แย่ละ แบบนี้หยงก็เลยเข้าใจผิด แต่ว่า…คุณหมอพานัง…ยัยหมอนั่นไปที่ห้องที่หยงอยู่”“นั่น…เพราะว่าคืนนั้น พระราชาของบารามัสเสด็จเป็นการส่วนพระองค์ด้วยเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อเยี่ยมพระอาการองค์ชาย ผมกับอิงฟ้ารับหน้าที่ไปต้อนรับและพาพระราชาของบารามัสมาที่โรงพยาบาล ไม่ได้ไปกันแค่สองคน ยังมีผู้อำนวยการกับหมอศัลยแพทย์กับล่ามไปด้วย แต่ว่าผมจะแวะไปเอาสูท อิงฟ้าบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ ก็เลย….”“เฮ้อ….ตันหยงเอ้ย โดนอีหมอร่านนั่นต้มจนเปื่อยเลย”“ที่รัก อย่าแรงมาก”“หุบปาก!! คุณไม่รู้เหรอว่ามันบอกหยงว่ายังไง บอกคนอื่นว่ายังไง เรียกแค่นี้มันยังน้อยไป มันบอกคนอื่น ๆ ว่ามันกลับมาเมืองไทยเพราะแม่ของหมอตะวันอยากใ
“อิง….อิง….”“ผมจะบอกให้นะ ต่อไปหากว่าคุณกล้าแตะต้องเธอไม่สิ กล้ามายุ่งกับตันหยงอีกอย่าว่าแต่ตำแหน่งในโรงพยาบาลนี้ อย่าว่าแต่ย้ายแผนก ผมจะไล่คุณออกก็ยังได้ อย่ามาท้าทายความอดทนของผม”“ตะวันคะ…เรื่องนี้ คือ…อิงแค่คิดว่าเด็กนั่น ไม่มีมารยาท”“หุบปาก!! เมียผมมีสิทธิ์ทุกอย่าง คุณเป็นใครถึงกล้าไปตำหนิเธอ คุณก็รู้ดีอยู่แล้วว่าตันหยงเป็นใครคุณเองก็เห็นว่าผมเอาใจใส่และรักเธอมากขนาดไหน” “คุณเห็นเธออยู่กับผมแล้วคุณจะมาบอกว่าไม่รู้เป็นไปได้เหรอ แล้วข่าวลือบ้า ๆ นั่นที่คุณไปปล่อยเอาไว้ ไม่ต้องบอกนะว่าจะจัดการยังไง ถ้าภายในวันนี้คุณไม่จัดการ อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้าคุณ”“ตะวัน!! นี่คุณขู่อิงเหรอคะ”“คุณน่าจะถามตัวเองมากกว่านะว่าหน้าด้านปล่อยข่าวแบบนั้นออกไปได้ยังไง ไม่อายบ้างเหรอเวลาที่โกหกคนอื่นแบบนั้น คุณเอาความกล้าที่ไหนมาพูดว่าผมจะหมั้นกับคุณ แม้แต่หางตาผมยังไม่คิดจะมองคุณเลย ออกไปได้แล้ว!!”“ตะวัน…คือ…อิงจะพูดยังไงละคะ ข่าวนั่น….”“หากว่าคุณไม่พูด คงรู้นะว่าผมจะทำยังไง คุณจะยังกล้าทำงานอยู่ที่นี่อีกไหมนั่นก็เรื่องของคุณแล้วละอิงฟ้า ไม่ใช่เรื่องของผม”“ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ละคะ”“ใจร้ายงั้นเหรอ เป
ไม่ทันจะได้พูดอะไรมาก มือถือในมือของหมอตะวันก็สั่นเรียกขึ้นมาในทันที เขามองไปที่หน้าจอจึงได้รู้ว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา“คุณป้าเหรอพี่ รับเถอะเดี๋ยวหูชาอีก”“อืม ขอตัวเดี๋ยวนะ”ตะวันเดินออกไปห่างจากพวกเขาเล็กน้อย“ครับแม่ มีอะไร……ว่าอะไรนะ นี่ไปถึงโน่นกันเลยงั้นเหรอ เฮ้อ….แม่ครับ มันไม่ใช่แบบนั้น”เสียงคุณนายศิริขวัญดังออกมาจนวัชระกับแคทต้องมองหน้ากันทันที แม้ว่าจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ปลายสายดูจะร้อนใจน่าดูกับเรื่องที่คุยในสายอยู่จนตะวันต้องรีบวาง“พี่ เกิดอะไรขึ้น”“หึ จะอะไรอีกละ อิงฟ้าพาแม่ของเธอไปฟ้องแม่ฉันนะสิ”“อีนี่!! วอนซะแล้วเล่นแบบนี้เหรอ เดี๋ยวแม่จัดชุดใหญ่ไฟหน้าเมรุให้เลย”“แคท อย่าใจร้อนคุยกับพี่ก่อนสิ”“คุณหมอ คุณจะปล่อยไหม ถ้าคุณปล่อยแคทจะเล่นงานมันทางอื่น แต่ถ้าคุณไม่ปล่อย แคทจะร่วมมือกับคุณ แฉอี$#@!”“แคทครับ ผมขอละพูดดี ๆ หน่อย”“ผมไม่ปล่อย คุณจัดการได้เลย”แคทหันมายิ้มให้ตะวันอย่างพอใจพร้อมกับหันมามองวัชระที่อยู่ข้าง ๆ เธอ“ต้องแบบนี้สิคะ เอาละคุณไปพบคุณนายศิริขวัญได้เลย เรื่องนี้ให้แคทจัดการต่อเอง อย่าลืมว่าต้องถูกจังหวะด้วยนะคะ”“ผมขอดูข้อมูลหน่อยจะได้คุยถูกเรื่อง”“ได
ตะวันหยุดภาพเอาไว้พร้อมกับโยนปึกเอกสารมาวางให้ตรงหน้าทั้งคู่ที่ทำหน้าตาตกใจราวกับถูกหมายเรียกจากตำรวจ“นี่คือเอกสารการเข้าแจ้งความของคู่กรณีของคุณ แต่เขาช้ากว่าคุณไปนิดหน่อยเพราะคุณหนีกลับมาเมืองไทยก่อนหน้านั้นแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ในนั้นคือรูปก่อนหน้านั้นที่คุณ….เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นเหตุผลที่คุณจะกลับเมืองไทย”“ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้อิง…อธิบายได้”“อธิบายอะไร แกจะอธิบายอะไร!! งามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามาบอกว่าอยากแต่งงานกับตะวัน แกมัน….ทำไมละอิงฟ้า ทำไม!!”คุณนายรัศมีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นบางอย่างในซองเอกสารที่ตะวันนำมาให้ หากว่าอิงฟ้ายอมถอยแต่แรก เขาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอหยุดรุกรานเขา แต่นี่ถึงกับลามมายุ่งวุ่นวายถึงที่บ้านและคุณแม่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลงในทันที“พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ถือว่าฉันให้เกียรติพวกคุณ จากนี้อย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้าอีกและเครื่องเพชรนั่นก็ไม่ต้องเอามาคืนอีกแล้ว มันสกปรกเกินไปที่ฉันจะเอากลับมา ออกไปเถอะ”“คุณศิริขวัญคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ เราเป็นผู้ใหญ่…”“คุณรัศมี คำนี้
วิลล่าหรู พัทยาเหนือตะวันรีบขับรถตรงมาจากใจกลางกรุงเทพมาถึงพัทยาในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เขาขับมาถึงวิลล่าส่วนตัวของคุณนายศิริขวัญที่สร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะแต่พักหลัง ๆ กลับไม่ค่อยได้มีคนมาพักเพราะแต่ละคนมีภารกิจส่วนตัว“คุณหมอตะวัน”“ป้าแช่ม เงียบก่อน”“เอ่อ….”“แม่บอกผมแล้ว ตันหยงอยู่ไหน”“คุณหยงอยู่ที่ห้องค่ะ น่าจะนอนกลางวันเพราะเมื่อคืนนี้เห็นคุณท่านให้ทำงานจนดึกค่ะ”“คุณท่านคนไหนละ”“คุณ…คุณปู่ของคุณหมอที่มาเก๊าค่ะ”“หึ เอาเมียผมมาซ่อนแล้วยังจะใช้งานอีกนะ ร้ายกาจมาก ป้าไม่ต้องบอกเธอเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเธอเอง”“ค่ะ ๆ”เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตันหยงนอนในห้องที่เขาเคยพักเมื่อมาอยู่ที่นี่ เป็นห้องที่มองเห็นทะเลและทิวทัศน์ของพัทยาเกือบทั้งหมด เวลากลางคืนจะสวยมากเพราะจะเห็นแสงไฟในเมืองอีกทั้งในทะเลก็มักจะมีเรือตกปลาหมึกหรือเรือสำราญที่จุดพลุอยู่ประจำ แต่ที่นี่เก็บเสียงหากไม่ออกไปนอกระเบียงก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตะวันเดินเข้าไป ตันหยงไม่ได้ล็อกประตู เธอเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่แต่นั่นคงเพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ค่อยจะล็อกประตู มีเพียงครั้งเดียวก็ตอนที่อิงฟ้าไป
“แต่ไม่ผิดที่หยงจะสงสัย”“ไม่เลยคุณไม่ผิด เป็นผมก็คงคิดแบบนั้น”“ก่อนหน้านั้นตัวพวกคุณแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม”“นั่นเพราะเธอช่วยในการผ่าตัดองค์ชายของบารามัสที่ถูกยิงเฉียดกะโหลกมา ผมกับศัลยแพทย์อีกสองคนต้องเฝ้าดูอาการอยู่เกือบสิบวัน ก็เลย…ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”“วันนั้นคุณพาเธอมาที่ห้อง”“วันนั้นผมกับเธอต้องไปต้อนรับพระราชาของบารามัส ก็เลยแวะมาเอาสูทที่ห้อง เธอติดรถมาด้วยและลงรถมาเพราะบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่นอกจากห้องน้ำแขกข้างนอกแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอแตะต้องอะไรในห้องของเราเลยนะตันหยง”“องค์ชายที่เสด็จเยือนประเทศไทย ทำไมเกิดอุบัติเหตุ หรือว่า…”“ถูกลอบปลงพระชนม์ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราคุณพ่อผมรับเรื่องต่อและประสานงานกับทางบารามัสแล้ว หน้าที่ผมก็จบแล้วตั้งแต่ช่วยองค์ชายให้พ้นวิกฤติผมก็ไม่มีธุระจะต้องทำงานกับอิงฟ้าอีก แต่เรื่องข่าวลือนั่น ผมเองก็พึ่งรู้หลังจากที่คุณหนีมาตันหยงคุณเชื่อผมได้ไหม”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”“หยง แต่ว่าผม…”“แค่ออกไปจากห้อง หยงแค่อยากจะคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าหยงจะหนีหยงรับปากจะทำงานให้คุณปู่กับคุณพ่อของคุณให้เสร็จ งานพึ่งเริ่มได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”“งั้น…
“แต่นั่งแบบนี้มันอึดอัด ขยับไปนั่งตรงโน้น”“แต่ผมอยากนั่งใกล้ ๆ คุณนี่ จะได้แกะกุ้งให้คุณด้วย”“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“ใครใช้ให้คุณมีเสน่ห์เกินไปละ ผมถึงได้คลั่งรักคุณขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ละนะ”“ปากเปราะ”“พูดจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอลองชิมก็ได้นะ”“อาหารมาแล้วครับ”เสียงของบริกรที่เคาะประตูทำเอาอารมณ์ของตะวันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว”ตันหยงขยับออกมาและรอให้บริกรนำอาหารที่เขาสั่งวางบนโต๊ะจนหมดและขอตัวออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“ที่จริงห้องที่คุณพักอยู่ตอนนี้ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกันนะ คุณไม่เคยดูเหรอ”“ไม่ค่ะ หยงปิดม่านไว้ตลอดเลย”“ทำไมละคงไม่คิดว่าจะมีใครส่องคุณจากกลางทะเลหรอกมั้ง คุณไม่รู้เหรอว่าที่วิลล่านั่นมีอุปกรณ์ช่วยตรวจจับการสอดส่องจากข้างนอก”“รู้สิคะ แค่ไม่อยากให้สมาธิว่อกแว่กเท่านั้น แล้วก็กลางคืน….”“คุณกลัวผีเหรอ”“คุณหมอคะ อย่ามาล้อเล่น”“ให้ตายสิ เรื่องจริงเหรอ”“กินข้าวสิคะ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”เขาหันมายิ้มให้กับคนข้าง ๆ ดีละเขารู้จุดอ่อนเธอแล้ว และรู้แล้วว่าคืนนี้จะทำยังไงให้ได้เข้าไปในห้องนอนนั่น เขาแกะกุ
“คุณพ่อครับ ตันหยงพึ่งจะเรียนจบเองนะครับ งานแต่งก็ยังอีกสี่เดือนกว่าจะจัด เรือนหอก็ยังตกแต่งอยู่”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย มีหลานก่อนก็ได้นี่นาหรือว่าอาหยง กลัวว่าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยงั้นเหรอ ไอหยาไม่ต้องกลัวหรอกยังไงหลานสะใภ้ปู่ก็สวยอยู่แล้วละน่า”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณปู่ คือว่า….”“คุณปู่ครับ ผมรู้หน้าที่ดีน่า คุณปู่อยากได้หลานกี่คนก็มาบอกผมสิ ผมเป็นคนทำนะไปขอตันหยงทำไมกันแล้วก็พวกคุณปู่กับพ่อใช้งานเมียผมให้น้อย ๆ หน่อยสิครับพวกเราจะได้มีเวลาทำหลานให้เยอะ ๆ หน่อย นี่อะไรใช้งาน หยงอย่างกับพนักงานของบริษัท ดูสิผอมไปหมดแล้วเนี่ย ชุดต้องแก้อีกแล้ว”“ไอ้นี่มันขี้บ่นได้แม่จริง ๆ เลย”“คุณคะ พูดดี ๆ นั่นก็ลูกคุณเหมือนกันลองพูดใหม่สิว่าเหมือนใคร”“เหมือนผมเอง เหมือนผม ๆ ตกลงไหม”“โธ่พ่อ ต่อหน้าแม่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”“นี่ แกหัดเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ดี เชื่อเมียไว้ชีวิตจะสบาย”“งั้นเหรอครับพ่อ เพราะเมียจะทำแทนเราเหรอ”“ไม่ใช่ จะได้ตัดเรื่องน่าเบื่อ แกอยากนั่งฟังเมียบ่นทั้งวันงั้นเหรอ”ตะวันหันไปยิ้มให้พ่ออย่างรู้ใจกันพร้อมกับหันไปที่ตันหยงและแม่ของเขาที่กำลังจัดแจงอาหารว่างในวันนี้“ว่าแต่เรือนหอแก
ตันหยงเบียดบั้นท้ายบดกับกลางลำตัวของคู่หมั้นหนุ่มเมื่อเขาเริ่มจัดการกับกางเกงในลูกไม้สีขาวชิ้นสุดท้ายและฝังจมูกไปที่บั้นท้ายของเธอ“อื้อ…หมอ ทำอะไร”“ยืนดี ๆ สิ แอ่นตัวหน่อย หอมมากเลย ตันหยง”เขาใช้เวลาสำรวจกลีบคู่งามจากด้านหลังซึ่งปกติไม่เคยทำ แต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ ๆ บนเรือ เลยอยากทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น“อ๊าา หมอ อย่าเลียแบบนั้นมันเสียว…อร๊อยย อ๊าา ทนไม่ไหวแล้ว ที่รักคะ”“หวานมาก ดูน้ำนี่สิ ตันหยง คุณชอบแบบนี้เองเหรอที่รัก”“อ๊าาา เร็วเข้า หยงต้องการมัน เอาเข้ามาเร็ว ๆ ที่รักคะได้โปรด”“ขอเลียอีกหน่อย”“อ๊าาาา หมอ…..อย่าเล่นแบบนี้ อ๊าาา”“ไม่เล่นแล้วก็ได้ ผมก็ไม่ไหวแล้ว”เขาเริ่มสอดใส่จากด้านหลังทันที ตันหยงแอ่นรับเขาได้ถูกจังหวะ เขาจึงสอดกายเข้าไปโดยง่ายมือของเธอดันที่กระจกและส่งเสียงร้องที่เร้าอารมณ์มากกว่าทุกครั้ง เขาคิดถูกแล้วที่พาเธอออกมาข้างนอกบ้าง อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนอย่างว่าง่าย“หมอคะ อ๊าาา อื้อ….”ลิ้นหนาเอื้อมไปทักทายเธออีกครั้ง ตันหยงหันมารับพร้อมกับกอดรอบคอของเขาเอาไว้แน่นเพราะเธอต้องเอี้ยวตัวกลับ
“ก็…หยงก็รู้นี่ เราเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง คืนนี้พักที่นี่นะ”“แต่ว่าคุณไม่บอกหยงสักคำว่าเราจะค้าง หยงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”“ผมเตรียมมาให้หมดแล้ว”“คุณทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ”“เอาน่า โปรแกรมนี้ผมจัดเตรียมเพื่อคุณเลยนะ ไม่ต้องห่วงงานของคุณพ่อหรอก ผมลางานให้คุณแล้วบอกว่าคุณเองก็ต้องพักผ่อนสายตาบ้าง”“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ หยงไม่ได้อยากจะมาสักหน่อย”“ผมไม่อยากให้คุณหักโหมมากเกินไป ยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่นะ”“แต่คุณก็น่าจะบอกหยงก่อนนี่คะ”“โกรธเหรอ”เขาเดินมายืนซ้อนด้านหลังของเธอและกอดตันหยงที่จับราวระเบียงเรือเอาไว้ เธอพึ่งรู้ตัวว่าเรือจอดแล้ว“หมอคะ อย่าทำรุ่มร่ามสิคะคนเยอะแยะ”“นี่เรือส่วนตัว กลัวอะไรถึงมีคนก็อยู่เรือลำอื่นต้องสนด้วยเหรอ”“หมอคะ นี่คุณวางแผนอะไรอยู่กันแน่คะ”ตันหยงหันมา ในเมื่อหนีไม่ได้ก็เผชิญหน้าไปเลย เขาบอกเองว่านี่เรือส่วนตัว ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าที่นี่มีเพียงแค่พวกเขากับคนขับเรือ แต่เมื่อครู่ตันหยงเห็นว่ามีเรือเล็กมารับคนขับกลับไปแล้ว“ผมไม่พาคุณมาขายหรอก หิวหรือยังไปกินข้าวกัน”“ค่ะ”ตะวันพาเธอเดินมาที่ด้านในที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่ อาหารเย็นเตรียมเอาไว้สำหร
เขายกน้องชายที่ยังแข็งแกร่งอยู่ในมือให้เธอดู ตันหยงพลิกตัวหันไปคร่อมบนตัวเขาเอาไว้และเริ่มใช้ลิ้นกับปลายยอดอกสีเข้มตรงหน้า เธอเองก็ไม่ปิดบังความคิดถึงเอาไว้แล้วเช่นกัน“อาา หยง อย่าเร่งสิ ผมจะทนไม่ไหว อาจจะเผลอทำรุนแรง…”“คิดว่าแรงได้คนเดียวงั้นเหรอคะ หมอคะหยงคิดถึงหมอนะคะ”“ยอมสารภาพมาแล้วเหรอเด็กดื้อ กว่าจะพูดออกมาต้องรอให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”“ก็หยงกลัวว่าคุณ….”“ผมที่คุณเคยเจอครั้งแรกกับตอนนี้คนละคนกันแล้วนะ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ให้ดู”“อ๊ะ อย่าค่ะ หยงขออยู่ข้างบนบ้าง อ๊าา หมอ มัน…แน่น จุก อ๊าาา หมอ!! เสียว อร๊ายยย”หยงเริ่มขยับเอวเล็ก ๆ แต่เซ็กซี่จนตะวันเริ่มหน้าแดงก่ำเพราะทนไม่ไหวกับการยั่วยวนแบบนี้ไม่ได้ เขาแพ้เธอทุกครั้งกับท่านี้ และมักจะทนได้ไม่นานเพราะมันทั้งเสียวและเร้าอารมณ์เป็นที่สุด “หยง โน้มลงมาหน่อย อยากกินนม”“อ๊าา ดูดแรงกว่านี้หน่อยค่ะ อ๊าา นั่นแหละที่รัก อ๊าา เด้งรับหน่อย อื้อ…ไม่ไหว จะแตก หมอคะ อ๊าา”“หยง…ตันหยง เมียจ๋า อาา…..เสียวมาก พอก่อน ท่านี้ไม่ไหว หันหลังไป”“แต่ว่า…หยงอยากมองหน้าหมอ”“แต่ผมจะทนไม่ไหว ขอท่านี้ก่อน คิดถึง”“หมอบ้า!!”“ทำไม ท่าหมามันเร่งอารมณ์คุณสิ
ตะวันวิ่งเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะนี่ยังไม่ห้าโมงแต่ว่าข้างนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนองเขาตัวเปียกเพราะรีบวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้านนึกเอาไว้แล้วว่าเธอคงจะกลัวแต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างบางโผเข้าหาเขาทันที ตัวเธอสั่นเป็นลูกนกที่ตกจากรังหาแม่ไม่เจอ เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้เลย“หยง ผมมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ”“ฮือ…คุณไปไหนมา กรี๊ด!! ฟ้า…ฟ้าผ่าอีกแล้ว”เสียงฟ้าผ่าทำให้เธอกรีดร้องอีกครั้ง เธอกอดเขาเอาไว้แน่น หัวใจเธอเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะช็อกเพราะความตื่นกลัว เธอในตอนนี้เหมือนกับเป็นโรค แพนิกจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเธอพลางปลอบ“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะหยง ได้ยินผมไหมพยักหน้าให้ผมหน่อย”เธอทำตามที่เขาบอกแต่ตัวยังสั่นอยู่จนเขาไม่ค่อยวางใจ ภาพที่เขาวิ่งเข้ามาเห็นคือเธอซุกตัวกอดเข่าอยู่มุมห้องและกรีดร้องจนน่าสงสาร เขาจะกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วแต่ว่างานยังไม่เสร็จก็เลยต้องมาในวันนี้ “หยงกลัว กรี๊ด!!!”“หยง ผมอยู่นี่มองหน้าผมเอาไว้ มองสิหยงอย่าหลับตา ตั้งสติก่อนหายใจเข้าลึก ๆ เชื่อผม ผมช่วยคุณได้”เขาเอามือปิดที่หูของเธอ ตันหยงค่อ
“แต่นั่งแบบนี้มันอึดอัด ขยับไปนั่งตรงโน้น”“แต่ผมอยากนั่งใกล้ ๆ คุณนี่ จะได้แกะกุ้งให้คุณด้วย”“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“ใครใช้ให้คุณมีเสน่ห์เกินไปละ ผมถึงได้คลั่งรักคุณขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ละนะ”“ปากเปราะ”“พูดจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอลองชิมก็ได้นะ”“อาหารมาแล้วครับ”เสียงของบริกรที่เคาะประตูทำเอาอารมณ์ของตะวันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว”ตันหยงขยับออกมาและรอให้บริกรนำอาหารที่เขาสั่งวางบนโต๊ะจนหมดและขอตัวออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“ที่จริงห้องที่คุณพักอยู่ตอนนี้ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกันนะ คุณไม่เคยดูเหรอ”“ไม่ค่ะ หยงปิดม่านไว้ตลอดเลย”“ทำไมละคงไม่คิดว่าจะมีใครส่องคุณจากกลางทะเลหรอกมั้ง คุณไม่รู้เหรอว่าที่วิลล่านั่นมีอุปกรณ์ช่วยตรวจจับการสอดส่องจากข้างนอก”“รู้สิคะ แค่ไม่อยากให้สมาธิว่อกแว่กเท่านั้น แล้วก็กลางคืน….”“คุณกลัวผีเหรอ”“คุณหมอคะ อย่ามาล้อเล่น”“ให้ตายสิ เรื่องจริงเหรอ”“กินข้าวสิคะ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”เขาหันมายิ้มให้กับคนข้าง ๆ ดีละเขารู้จุดอ่อนเธอแล้ว และรู้แล้วว่าคืนนี้จะทำยังไงให้ได้เข้าไปในห้องนอนนั่น เขาแกะกุ
“แต่ไม่ผิดที่หยงจะสงสัย”“ไม่เลยคุณไม่ผิด เป็นผมก็คงคิดแบบนั้น”“ก่อนหน้านั้นตัวพวกคุณแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม”“นั่นเพราะเธอช่วยในการผ่าตัดองค์ชายของบารามัสที่ถูกยิงเฉียดกะโหลกมา ผมกับศัลยแพทย์อีกสองคนต้องเฝ้าดูอาการอยู่เกือบสิบวัน ก็เลย…ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”“วันนั้นคุณพาเธอมาที่ห้อง”“วันนั้นผมกับเธอต้องไปต้อนรับพระราชาของบารามัส ก็เลยแวะมาเอาสูทที่ห้อง เธอติดรถมาด้วยและลงรถมาเพราะบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่นอกจากห้องน้ำแขกข้างนอกแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอแตะต้องอะไรในห้องของเราเลยนะตันหยง”“องค์ชายที่เสด็จเยือนประเทศไทย ทำไมเกิดอุบัติเหตุ หรือว่า…”“ถูกลอบปลงพระชนม์ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราคุณพ่อผมรับเรื่องต่อและประสานงานกับทางบารามัสแล้ว หน้าที่ผมก็จบแล้วตั้งแต่ช่วยองค์ชายให้พ้นวิกฤติผมก็ไม่มีธุระจะต้องทำงานกับอิงฟ้าอีก แต่เรื่องข่าวลือนั่น ผมเองก็พึ่งรู้หลังจากที่คุณหนีมาตันหยงคุณเชื่อผมได้ไหม”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”“หยง แต่ว่าผม…”“แค่ออกไปจากห้อง หยงแค่อยากจะคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าหยงจะหนีหยงรับปากจะทำงานให้คุณปู่กับคุณพ่อของคุณให้เสร็จ งานพึ่งเริ่มได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”“งั้น…
วิลล่าหรู พัทยาเหนือตะวันรีบขับรถตรงมาจากใจกลางกรุงเทพมาถึงพัทยาในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เขาขับมาถึงวิลล่าส่วนตัวของคุณนายศิริขวัญที่สร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะแต่พักหลัง ๆ กลับไม่ค่อยได้มีคนมาพักเพราะแต่ละคนมีภารกิจส่วนตัว“คุณหมอตะวัน”“ป้าแช่ม เงียบก่อน”“เอ่อ….”“แม่บอกผมแล้ว ตันหยงอยู่ไหน”“คุณหยงอยู่ที่ห้องค่ะ น่าจะนอนกลางวันเพราะเมื่อคืนนี้เห็นคุณท่านให้ทำงานจนดึกค่ะ”“คุณท่านคนไหนละ”“คุณ…คุณปู่ของคุณหมอที่มาเก๊าค่ะ”“หึ เอาเมียผมมาซ่อนแล้วยังจะใช้งานอีกนะ ร้ายกาจมาก ป้าไม่ต้องบอกเธอเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเธอเอง”“ค่ะ ๆ”เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตันหยงนอนในห้องที่เขาเคยพักเมื่อมาอยู่ที่นี่ เป็นห้องที่มองเห็นทะเลและทิวทัศน์ของพัทยาเกือบทั้งหมด เวลากลางคืนจะสวยมากเพราะจะเห็นแสงไฟในเมืองอีกทั้งในทะเลก็มักจะมีเรือตกปลาหมึกหรือเรือสำราญที่จุดพลุอยู่ประจำ แต่ที่นี่เก็บเสียงหากไม่ออกไปนอกระเบียงก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตะวันเดินเข้าไป ตันหยงไม่ได้ล็อกประตู เธอเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่แต่นั่นคงเพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ค่อยจะล็อกประตู มีเพียงครั้งเดียวก็ตอนที่อิงฟ้าไป
ตะวันหยุดภาพเอาไว้พร้อมกับโยนปึกเอกสารมาวางให้ตรงหน้าทั้งคู่ที่ทำหน้าตาตกใจราวกับถูกหมายเรียกจากตำรวจ“นี่คือเอกสารการเข้าแจ้งความของคู่กรณีของคุณ แต่เขาช้ากว่าคุณไปนิดหน่อยเพราะคุณหนีกลับมาเมืองไทยก่อนหน้านั้นแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ในนั้นคือรูปก่อนหน้านั้นที่คุณ….เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นเหตุผลที่คุณจะกลับเมืองไทย”“ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้อิง…อธิบายได้”“อธิบายอะไร แกจะอธิบายอะไร!! งามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามาบอกว่าอยากแต่งงานกับตะวัน แกมัน….ทำไมละอิงฟ้า ทำไม!!”คุณนายรัศมีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นบางอย่างในซองเอกสารที่ตะวันนำมาให้ หากว่าอิงฟ้ายอมถอยแต่แรก เขาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอหยุดรุกรานเขา แต่นี่ถึงกับลามมายุ่งวุ่นวายถึงที่บ้านและคุณแม่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลงในทันที“พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ถือว่าฉันให้เกียรติพวกคุณ จากนี้อย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้าอีกและเครื่องเพชรนั่นก็ไม่ต้องเอามาคืนอีกแล้ว มันสกปรกเกินไปที่ฉันจะเอากลับมา ออกไปเถอะ”“คุณศิริขวัญคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ เราเป็นผู้ใหญ่…”“คุณรัศมี คำนี้