ตันหยงมองไปที่แซนด์วิชที่เธอทำและน้ำมะตูมที่เธอเอามาให้เขา เธอรู้สึกว่าขอบตาเริ่มจะร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว ไม่นึกว่าเขาจะพูดเรื่องจริงที่ว่าจะตัดความสัมพันธ์ในครั้งนี้“ถ้าคุณหมอไม่กิน ก็ทิ้งมันไปเถอะค่ะ”“คุณพูดเองนะ”เขาปัดของบนโต๊ะลงถังขยะข้าง ๆ โต๊ะในทันทีต่อหน้าเธอจนเสียงดังเพราะถังขยะนั้นยังไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย ตันหยงเองก็พอจะเตรียมใจมาบ้างแต่ก็นึกไม่ถึง เรื่องที่หมอตะวันเป็นคนที่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น เย็นชาไร้หัวใจ ดุดันและไม่ไว้หน้าคนเธอพึ่งเคยเห็นกับตา เขาไม่มองมาที่เธออีกแต่ก็พูดขึ้นมา“เสร็จธุระแล้วก็ออกไปได้แล้ว”“ค่ะ”ตันหยงพาขาตัวเองก้าวออกมาจากห้องของเขา แต่ละก้าวดูเหมือนจะหนักหน่วงไปหมด นี่สินะสิ่งที่ส้มเคยเจอ นึกไม่ถึงเลยว่าพอมาเจอกับตัวเองจะทำใจลำบากขนาดนี้แต่ก็ดีแล้วเรื่องระหว่างเธอและเขาควรจะจบลงไปได้เสียที มันเริ่มมาจากความไม่ได้ตั้งใจ จากนี้ก็ให้เป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะได้ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงานสิบวันถัดมา“หยง หน้าซีด ๆ นะ เป็นอะไร”“วันเบาๆ น่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก กินยาเดี๋ยวก็หาย”“วันแรกเหรอ”“อืม”“เดี๋ยวเราไปกดน้ำร้อนให้ รอตรงนี้นะ”“ไม่เป็นไรน้ำ
ตันหยงนั่งเช็คระบบของเครื่องส่งอุปกรณ์เพราะออยบอกว่ามีความผิดปกติของระบบที่ส่งของไปผิดชั้น ตันหยงจึงมาตรวจสอบและทดสอบอยู่ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงและเดินออกมา“ระบบแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะพี่ออย คงมีคนไปกดปุ่มผิดน่ะค่ะ ตอนนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ”“ขอบใจมากนะหยง อ้อ พี่มีเรื่องจะวานหน่อย มานี่สิ”“ค่ะ มีอะไรคะ”“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ละ เป็นอะไร เสียเลือดมากสินะมือเย็นแบบนี้กินน้ำร้อนเยอะ ๆ”“ค่ะพี่ออย ว่าแต่มีอะไรเหรอคะ”“พี่มีเอกสารที่จะต้องให้หมอเซ็น แต่ว่าพี่ต้องไปประชุมก่อนแต่เอกสารนี่ต้องส่งช่วงเย็น หยงเอาไปให้หมอตะวันเซ็นแล้วเอามาให้พี่อีกทีช่วงเย็นนะ”“เอ่อ ให้น้ำไปแทนได้ไหมคะ”“พี่ให้น้ำกับกิตไปดูระบบที่ชั้นแปดน่ะ ที่นั่นก็ดูเหมือนจะมีปัญหา ช่วยพี่ทีนะรีบไปเถอะ”“ค่ะพี่ออย”ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ตันหยงพยายามจะไม่อยากมาเจอหน้าเขา แต่วันนี้เธอต้องเจอเขาถึงสองครั้งเลยงั้นเหรอห้องพักหมอตะวัน“ก๊อก ก๊อก”“เชิญ”ตันหยงเปิดประตูเข้าไป หมอตะวันที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่เพียงแค่หันมามองเธอและบอกให้เธอวางเอกสารเอาไว้และสั่งให้เธอนั่งรอเท่านั้น เขากำลังบอกวิธีบางอย่างดูเหมือนน่าจะเป็นพยาบาลที่เฝ้าไข้อย
เขายกหูโทรศัพท์ในห้องโทรออกไปสั่งบางอย่างกับพยาบาล ไม่นานเขาก็เดินไปปลดล็อกประตูและเดินมาเตรียมสถานที่ ออยเดินนำพยาบาลอีกสามคนเข้ามา“คุณหมอคะ จะย้ายเธอ…”“ไม่ต้อง คุณเตรียมอุปกรณ์และยาสายน้ำเกลือและเครื่องตรวจเข้ามาผมจะจัดการเอง”“เกิดอะไรขึ้นคะ”“ผมว่าเธอน่าจะเป็นไข้ทับฤดู ไข้สูงแต่มือเย็นหน้าซีด หมดแรงไม่น่าจะผิด”“อ้อ ใช่ค่ะคุณหมอน้องหยงดูหน้าซีด ๆ มาสองวันแล้วค่ะ"พยาบาลสาวบอกกับคุณหมอเพราะเธอเป็นคนที่คุยกับตันหยงก่อนที่เธอจะเดินมาที่ห้องของเขา“ถ้างั้นรบกวนพวกคุณ เช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เธอก่อน เดี๋ยวผมกลับมา อ้อ คุณออยนี่เอกสารของคุณระหว่างนี้ผมฝากด้วย”“ได้ค่ะคุณหมอไม่ต้องห่วง ออยจะทำเรื่องลาให้ ตันหยงแก้ไขระบบมาทั้งวัน ตอนนี้คิดดูแล้วโรงพยาบาลเราใช้งานเด็กฝึกงานชุดนี้คุ้มมากไปจริง ๆ ให้พักสักหน่อยน่าจะดี”“อืม เอาตามนั้น”พยาบาลจัดการตามที่หมอตะวันสั่ง ห้องพักของเขากลายเป็นห้องพักฟื้นของตันหยงไปแล้ว ที่จริงห้องของเขากว้างมากพอที่จะวางได้ถึงห้าเตียงคนไข้เพราะห้องนี้ใหญ่พอ ๆ กับห้องของผู้อำนวยการด้วยซ้ำ มีทั้งห้องน้ำส่วนตัวและห้องนอนสำหรับคุณหมอที่ถูกออกแบบพิเศษ “ทำไมดื้อขนาดนี
ส้มไม่ได้รับกระดาษทิชชูนั้นมา เธอลุกขึ้นและรีบเดินออกไปจากห้องของเขาในทันที เขาเอาทิชชูนั้นทิ้งในถังขยะพร้อมกับฉีดแอลกอฮอล์พ่นทั่วมือและเดินกลับเข้าไปที่ห้อง แต่ก็ต้องพบว่าตันหยงลุกมาจากเตียงแล้ว“ตันหยง คุณรีบลุกมาทำไมจะเอาอะไรทำไมไม่เรียกผม”ตันหยงได้ยินตั้งแต่ส้มเริ่มเถียงกับเขา เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินเหมือนเสียงคนคุยกัน และเสียงนั้นก็ค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆเธอพยายามเงี่ยหูฟังจนได้ยินเสียงของส้มที่ตะโกนถามหมอตะวันและเสียงนั้นก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ ตันหยงนั่งฟังที่เตียงพร้อมกับซึมซับทุกคำที่หมอตะวันพูดออกมาพร้อมกับความรู้สึกผิดในใจของเธอหลายวันมานี้“หยงแค่…”“คุณจะไปไหน จะทำอะไร”“หยง…แค่อยากเข้าห้องน้ำ แต่ว่า…เมื่อกี้นี้ส้ม…”“จบแล้วละไม่มีอะไรแล้ว มาสิ คุณจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ผมพาไปเอง”“เอ่อ แค่บอกทาง…”“ไม่ได้ ร่างกายคุณอ่อนแอมากความดันต่ำเพราะพักผ่อนน้อยผมไม่ไว้ใจ ค่อย ๆ เดินเดี๋ยวผมจะถือสายน้ำเกลือไปให้”“คุณหมอคะ..คือว่า…”“อย่าพึ่งคุย ห้องน้ำอยู่นี่อย่าล็อกประตู ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาผมจะได้เข้าไปช่วยทัน ผมจะรออยู่ข้างนอกเสร็จแล้วเรียก”“เอ่อ…”“เลิกดื้อได้แล้วตันหยง”“เปล่าค่
ตันหยงแทบจะสำลักน้ำขิงที่เหลืออยู่เมื่อเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ตั้งแต่ที่เธอทะเลาะกับเขา เธอก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกเลยและไม่คิดว่าเขายังไม่ลืมเรื่องที่จะให้เธอย้ายไปที่คอนโดของเขาอีกด้วย“ผมพึ่งบอกคุณว่าให้ระวัง น้ำขิงมันแผดรีบดื่มจะสำลัก มานี่เลอะหมดแล้วมั้งเนี่ย”“หมอคะ นี่คุณ…”“คุณคงไม่ลืมที่รับปากผมไว้ใช่ไหม”“แต่ว่าคุณบอกเองวันนั้นว่า…”“ตกลงเมื่อกี้นี้คุณได้ยินที่ผมคุยกับขนิษฐาจริง ๆ หรือเปล่า”ตันหยงหันมามองหน้าเขา อันที่จริงเธอไม่เคยได้ยินหมอตะวันเรียกชื่อเล่นส้มเลยสักครั้ง ในตอนนี้เขาก็เรียกส้มด้วยชื่อจริงซึ่งนั่นแสดงว่าเขาพยายามจะบอกเธอว่าคนอย่างเขาถ้าหากไม่สนิทจริง ๆ ก็จะไม่เรียกชื่อเล่นของคนอื่น แต่กับเธอ เขาไม่เคยเรียกเธอด้วยชื่อจริงเลยสักครั้ง“ก็ต้อง…ได้ยินสิคะ”“ได้ยินจนถึงประโยคสุดท้ายหรือเปล่า”“ประโยคสุดท้าย คุณหมอพูดอะไรเหรอคะ”“ผม….นี่คุณ!! จะหลอกให้ผมพูดอีกงั้นเหรอฝันไปเถอะ”“งั้นเรื่องย้ายก็…”“ผมบอกไปว่าผมจะแต่งงานกับคุณทันทีหลังจากที่คุณเรียนจบ!!”เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจนหน้าแทบจะชิดเธออยู่แล้ว ตันหยงใช้มือเรียวโอบรอบคอของเขาเอาไว้และดึงเขาเข้ามาจนจมูกของเธอช
ตันหยงนั่งเช็คระบบของเครื่องส่งอุปกรณ์เพราะออยบอกว่ามีความผิดปกติของระบบที่ส่งของไปผิดชั้น ตันหยงจึงมาตรวจสอบและทดสอบอยู่ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงและเดินออกมา“ระบบแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะพี่ออย คงมีคนไปกดปุ่มผิดน่ะค่ะ ตอนนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ”“ขอบใจมากนะหยง อ้อ พี่มีเรื่องจะวานหน่อย มานี่สิ”“ค่ะ มีอะไรคะ”“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ละ เป็นอะไร เสียเลือดมากสินะมือเย็นแบบนี้กินน้ำร้อนเยอะ ๆ”“ค่ะพี่ออย ว่าแต่มีอะไรเหรอคะ”“พี่มีเอกสารที่จะต้องให้หมอเซ็น แต่ว่าพี่ต้องไปประชุมก่อนแต่เอกสารนี่ต้องส่งช่วงเย็น หยงเอาไปให้หมอตะวันเซ็นแล้วเอามาให้พี่อีกทีช่วงเย็นนะ”“เอ่อ ให้น้ำไปแทนได้ไหมคะ”“พี่ให้น้ำกับกิตไปดูระบบที่ชั้นแปดน่ะ ที่นั่นก็ดูเหมือนจะมีปัญหา ช่วยพี่ทีนะรีบไปเถอะ”“ค่ะพี่ออย”ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ตันหยงพยายามจะไม่อยากมาเจอหน้าเขา แต่วันนี้เธอต้องเจอเขาถึงสองครั้งเลยงั้นเหรอห้องพักหมอตะวัน“ก๊อก ก๊อก”“เชิญ”ตันหยงเปิดประตูเข้าไป หมอตะวันที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่เพียงแค่หันมามองเธอและบอกให้เธอวางเอกสารเอาไว้และสั่งให้เธอนั่งรอเท่านั้น เขากำลังบอกวิธีบางอย่างดูเหมือนน่าจะเป็นพยาบาลที่เฝ้าไข้อย
เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกดึงลงแต่เขาจงใจจะไม่ถอด เขาเอนตัวลงที่โซฟาเพื่อให้ตันหยงเอนลงมาทับตัวเขาและอยู่ด้านบนมือเขาเริ่มล้วงลงไปยังเนินอวบอูมด้านล่างเพื่อแทรกนิ้วเข้าไปร่องชื้นและเริ่มมีน้ำไหลออกมาพร้อมกับจูบละมุนที่ยังวนอยู่ที่ปากของเธอ“อื้มม อ๊ะ หมอ…”เสียงนิ้วที่กระดิกไปมาจนดังเจ๊าะแจ๊ะทำเอาอารมณ์ของตันหยงกระเจิงอีกครั้งเมื่อเขาเริ่มปลดกางเกงออก ตันหยงถอดเสื้อของเขาและโยนทิ้งพร้อมกับก้มลงโลมเลียแผงอกกว้างนั้นทันที“ยัยตัวเล็ก ยั่วเกินไปแล้วได้เวลาโชว์ฝีมือแล้ว”“อ๊ะ หมอคะ ท่านี้มันจุก โอ๊ย”“ใจเย็น ๆ สิ ผมจับเอาไว้แล้ว ค่อย ๆ ขยับ อาา หยง ผมบอกว่าค่อย ๆ ขยับ อาา…เดี๋ยวก่อน คุณ!!”ตันหยงเมื่อเริ่มจุดไฟปรารถนาแล้วเธอกลับหยุดไม่ได้ เธอต้องการเขามากกว่าที่เขารู้เสียอีก และตอนนี้เธอเริ่มคุมเกมแล้วเมื่อเริ่มขยับขึ้นลงบนตัวเขาและเริ่มใช้นิ้วบิดยอดอกสีเข้มตรงหน้าจนตะวันเริ่มทนไม่ไหว ทั้งสีหน้าและท่าทางของตันหยงที่ขย่มเขาอยู่ตอนนี้“หยง ผมจะแตก อาา ไม่ไหว ท่านี้เสียวเกินไป”“แตกสิคะ แต่หยงจะไม่หยุด อ๊าา ตะวัน เด้งรับหน่อยสิคะ หมอคะ หยงจะเสร็จ อ๊าาา….”เขาต้องทำตามคำสั่งของเธอเพราะเขาเองก็เริ
ตะวันเดินกลับเข้ามาแต่เขาเห็นว่าตันหยงตื่นแล้วและดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินที่เขาคุยสายกับ “วัชระ” ซึ่งเป็นโปรแกรมเมอร์ที่ดูแลระบบ วัชระคือลูกพี่ลูกน้องของเขาที่คอยดูแลบริษัทในเครือของครอบครัว ซึ่งถือเป็นบุคลากรที่สำคัญลำดับ ต้น ๆ ของบริษัทและยังเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของบริษัทในหลาย ๆ งานด้วย“หยง คุณตื่นแล้วเหรอ”“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นคะ เสียงคุณหมอฟังดู…เครียด ๆ”“คือว่า…หยง ผมมีเรื่องรบกวนให้คุณช่วย”“ได้ค่ะ คุณจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลให้หยงด้วยก็แล้วกันค่ะ หยงจะรีบโทรบอกแคทคุณส่งโลเคชั่นมา หยงจะส่งให้เธอจะได้ตามไปถูก”“คุณ…ไม่ถามผมหน่อยเหรอว่าจะให้ช่วยเรื่องอะไร”ตันหยงหันมายิ้มให้เขาและเดินมาโอบรอบคอคุณหมอ“เมื่อวันนั้นคุณบุกไปช่วยหยงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นนั่น คุณเองก็ไม่เคยถามหยงเหมือนกันนี่คะ รีบไปเถอะช้าหากช้าอาจจะช่วยไม่ทัน”“ได้ งั้นรีบอาบน้ำแล้วออกไปกันเถอะ”“ค่ะ หยงจะรีบติดต่อแคท”“ได้สิ”ทั้งคู่รีบจัดการตัวเองและรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกไปยังที่ตั้งงานระบบ ซึ่งอยู่ในตึกเดียวกับที่พวกเขาอยู่แต่คนละชั้น ตันหยงโทรบอกสถานที่ให้แคททราบและออกไปกับหมอตะวันในทันที ลิฟต์ขึ
“คุณพ่อครับ ตันหยงพึ่งจะเรียนจบเองนะครับ งานแต่งก็ยังอีกสี่เดือนกว่าจะจัด เรือนหอก็ยังตกแต่งอยู่”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย มีหลานก่อนก็ได้นี่นาหรือว่าอาหยง กลัวว่าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยงั้นเหรอ ไอหยาไม่ต้องกลัวหรอกยังไงหลานสะใภ้ปู่ก็สวยอยู่แล้วละน่า”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณปู่ คือว่า….”“คุณปู่ครับ ผมรู้หน้าที่ดีน่า คุณปู่อยากได้หลานกี่คนก็มาบอกผมสิ ผมเป็นคนทำนะไปขอตันหยงทำไมกันแล้วก็พวกคุณปู่กับพ่อใช้งานเมียผมให้น้อย ๆ หน่อยสิครับพวกเราจะได้มีเวลาทำหลานให้เยอะ ๆ หน่อย นี่อะไรใช้งาน หยงอย่างกับพนักงานของบริษัท ดูสิผอมไปหมดแล้วเนี่ย ชุดต้องแก้อีกแล้ว”“ไอ้นี่มันขี้บ่นได้แม่จริง ๆ เลย”“คุณคะ พูดดี ๆ นั่นก็ลูกคุณเหมือนกันลองพูดใหม่สิว่าเหมือนใคร”“เหมือนผมเอง เหมือนผม ๆ ตกลงไหม”“โธ่พ่อ ต่อหน้าแม่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”“นี่ แกหัดเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ดี เชื่อเมียไว้ชีวิตจะสบาย”“งั้นเหรอครับพ่อ เพราะเมียจะทำแทนเราเหรอ”“ไม่ใช่ จะได้ตัดเรื่องน่าเบื่อ แกอยากนั่งฟังเมียบ่นทั้งวันงั้นเหรอ”ตะวันหันไปยิ้มให้พ่ออย่างรู้ใจกันพร้อมกับหันไปที่ตันหยงและแม่ของเขาที่กำลังจัดแจงอาหารว่างในวันนี้“ว่าแต่เรือนหอแก
ตันหยงเบียดบั้นท้ายบดกับกลางลำตัวของคู่หมั้นหนุ่มเมื่อเขาเริ่มจัดการกับกางเกงในลูกไม้สีขาวชิ้นสุดท้ายและฝังจมูกไปที่บั้นท้ายของเธอ“อื้อ…หมอ ทำอะไร”“ยืนดี ๆ สิ แอ่นตัวหน่อย หอมมากเลย ตันหยง”เขาใช้เวลาสำรวจกลีบคู่งามจากด้านหลังซึ่งปกติไม่เคยทำ แต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ ๆ บนเรือ เลยอยากทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น“อ๊าา หมอ อย่าเลียแบบนั้นมันเสียว…อร๊อยย อ๊าา ทนไม่ไหวแล้ว ที่รักคะ”“หวานมาก ดูน้ำนี่สิ ตันหยง คุณชอบแบบนี้เองเหรอที่รัก”“อ๊าาา เร็วเข้า หยงต้องการมัน เอาเข้ามาเร็ว ๆ ที่รักคะได้โปรด”“ขอเลียอีกหน่อย”“อ๊าาาา หมอ…..อย่าเล่นแบบนี้ อ๊าาา”“ไม่เล่นแล้วก็ได้ ผมก็ไม่ไหวแล้ว”เขาเริ่มสอดใส่จากด้านหลังทันที ตันหยงแอ่นรับเขาได้ถูกจังหวะ เขาจึงสอดกายเข้าไปโดยง่ายมือของเธอดันที่กระจกและส่งเสียงร้องที่เร้าอารมณ์มากกว่าทุกครั้ง เขาคิดถูกแล้วที่พาเธอออกมาข้างนอกบ้าง อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนอย่างว่าง่าย“หมอคะ อ๊าาา อื้อ….”ลิ้นหนาเอื้อมไปทักทายเธออีกครั้ง ตันหยงหันมารับพร้อมกับกอดรอบคอของเขาเอาไว้แน่นเพราะเธอต้องเอี้ยวตัวกลับ
“ก็…หยงก็รู้นี่ เราเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง คืนนี้พักที่นี่นะ”“แต่ว่าคุณไม่บอกหยงสักคำว่าเราจะค้าง หยงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”“ผมเตรียมมาให้หมดแล้ว”“คุณทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ”“เอาน่า โปรแกรมนี้ผมจัดเตรียมเพื่อคุณเลยนะ ไม่ต้องห่วงงานของคุณพ่อหรอก ผมลางานให้คุณแล้วบอกว่าคุณเองก็ต้องพักผ่อนสายตาบ้าง”“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ หยงไม่ได้อยากจะมาสักหน่อย”“ผมไม่อยากให้คุณหักโหมมากเกินไป ยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่นะ”“แต่คุณก็น่าจะบอกหยงก่อนนี่คะ”“โกรธเหรอ”เขาเดินมายืนซ้อนด้านหลังของเธอและกอดตันหยงที่จับราวระเบียงเรือเอาไว้ เธอพึ่งรู้ตัวว่าเรือจอดแล้ว“หมอคะ อย่าทำรุ่มร่ามสิคะคนเยอะแยะ”“นี่เรือส่วนตัว กลัวอะไรถึงมีคนก็อยู่เรือลำอื่นต้องสนด้วยเหรอ”“หมอคะ นี่คุณวางแผนอะไรอยู่กันแน่คะ”ตันหยงหันมา ในเมื่อหนีไม่ได้ก็เผชิญหน้าไปเลย เขาบอกเองว่านี่เรือส่วนตัว ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าที่นี่มีเพียงแค่พวกเขากับคนขับเรือ แต่เมื่อครู่ตันหยงเห็นว่ามีเรือเล็กมารับคนขับกลับไปแล้ว“ผมไม่พาคุณมาขายหรอก หิวหรือยังไปกินข้าวกัน”“ค่ะ”ตะวันพาเธอเดินมาที่ด้านในที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่ อาหารเย็นเตรียมเอาไว้สำหร
เขายกน้องชายที่ยังแข็งแกร่งอยู่ในมือให้เธอดู ตันหยงพลิกตัวหันไปคร่อมบนตัวเขาเอาไว้และเริ่มใช้ลิ้นกับปลายยอดอกสีเข้มตรงหน้า เธอเองก็ไม่ปิดบังความคิดถึงเอาไว้แล้วเช่นกัน“อาา หยง อย่าเร่งสิ ผมจะทนไม่ไหว อาจจะเผลอทำรุนแรง…”“คิดว่าแรงได้คนเดียวงั้นเหรอคะ หมอคะหยงคิดถึงหมอนะคะ”“ยอมสารภาพมาแล้วเหรอเด็กดื้อ กว่าจะพูดออกมาต้องรอให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”“ก็หยงกลัวว่าคุณ….”“ผมที่คุณเคยเจอครั้งแรกกับตอนนี้คนละคนกันแล้วนะ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ให้ดู”“อ๊ะ อย่าค่ะ หยงขออยู่ข้างบนบ้าง อ๊าา หมอ มัน…แน่น จุก อ๊าาา หมอ!! เสียว อร๊ายยย”หยงเริ่มขยับเอวเล็ก ๆ แต่เซ็กซี่จนตะวันเริ่มหน้าแดงก่ำเพราะทนไม่ไหวกับการยั่วยวนแบบนี้ไม่ได้ เขาแพ้เธอทุกครั้งกับท่านี้ และมักจะทนได้ไม่นานเพราะมันทั้งเสียวและเร้าอารมณ์เป็นที่สุด “หยง โน้มลงมาหน่อย อยากกินนม”“อ๊าา ดูดแรงกว่านี้หน่อยค่ะ อ๊าา นั่นแหละที่รัก อ๊าา เด้งรับหน่อย อื้อ…ไม่ไหว จะแตก หมอคะ อ๊าา”“หยง…ตันหยง เมียจ๋า อาา…..เสียวมาก พอก่อน ท่านี้ไม่ไหว หันหลังไป”“แต่ว่า…หยงอยากมองหน้าหมอ”“แต่ผมจะทนไม่ไหว ขอท่านี้ก่อน คิดถึง”“หมอบ้า!!”“ทำไม ท่าหมามันเร่งอารมณ์คุณสิ
ตะวันวิ่งเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะนี่ยังไม่ห้าโมงแต่ว่าข้างนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนองเขาตัวเปียกเพราะรีบวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้านนึกเอาไว้แล้วว่าเธอคงจะกลัวแต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างบางโผเข้าหาเขาทันที ตัวเธอสั่นเป็นลูกนกที่ตกจากรังหาแม่ไม่เจอ เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้เลย“หยง ผมมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ”“ฮือ…คุณไปไหนมา กรี๊ด!! ฟ้า…ฟ้าผ่าอีกแล้ว”เสียงฟ้าผ่าทำให้เธอกรีดร้องอีกครั้ง เธอกอดเขาเอาไว้แน่น หัวใจเธอเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะช็อกเพราะความตื่นกลัว เธอในตอนนี้เหมือนกับเป็นโรค แพนิกจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเธอพลางปลอบ“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะหยง ได้ยินผมไหมพยักหน้าให้ผมหน่อย”เธอทำตามที่เขาบอกแต่ตัวยังสั่นอยู่จนเขาไม่ค่อยวางใจ ภาพที่เขาวิ่งเข้ามาเห็นคือเธอซุกตัวกอดเข่าอยู่มุมห้องและกรีดร้องจนน่าสงสาร เขาจะกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วแต่ว่างานยังไม่เสร็จก็เลยต้องมาในวันนี้ “หยงกลัว กรี๊ด!!!”“หยง ผมอยู่นี่มองหน้าผมเอาไว้ มองสิหยงอย่าหลับตา ตั้งสติก่อนหายใจเข้าลึก ๆ เชื่อผม ผมช่วยคุณได้”เขาเอามือปิดที่หูของเธอ ตันหยงค่อ
“แต่นั่งแบบนี้มันอึดอัด ขยับไปนั่งตรงโน้น”“แต่ผมอยากนั่งใกล้ ๆ คุณนี่ จะได้แกะกุ้งให้คุณด้วย”“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“ใครใช้ให้คุณมีเสน่ห์เกินไปละ ผมถึงได้คลั่งรักคุณขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ละนะ”“ปากเปราะ”“พูดจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอลองชิมก็ได้นะ”“อาหารมาแล้วครับ”เสียงของบริกรที่เคาะประตูทำเอาอารมณ์ของตะวันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว”ตันหยงขยับออกมาและรอให้บริกรนำอาหารที่เขาสั่งวางบนโต๊ะจนหมดและขอตัวออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“ที่จริงห้องที่คุณพักอยู่ตอนนี้ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกันนะ คุณไม่เคยดูเหรอ”“ไม่ค่ะ หยงปิดม่านไว้ตลอดเลย”“ทำไมละคงไม่คิดว่าจะมีใครส่องคุณจากกลางทะเลหรอกมั้ง คุณไม่รู้เหรอว่าที่วิลล่านั่นมีอุปกรณ์ช่วยตรวจจับการสอดส่องจากข้างนอก”“รู้สิคะ แค่ไม่อยากให้สมาธิว่อกแว่กเท่านั้น แล้วก็กลางคืน….”“คุณกลัวผีเหรอ”“คุณหมอคะ อย่ามาล้อเล่น”“ให้ตายสิ เรื่องจริงเหรอ”“กินข้าวสิคะ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”เขาหันมายิ้มให้กับคนข้าง ๆ ดีละเขารู้จุดอ่อนเธอแล้ว และรู้แล้วว่าคืนนี้จะทำยังไงให้ได้เข้าไปในห้องนอนนั่น เขาแกะกุ
“แต่ไม่ผิดที่หยงจะสงสัย”“ไม่เลยคุณไม่ผิด เป็นผมก็คงคิดแบบนั้น”“ก่อนหน้านั้นตัวพวกคุณแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม”“นั่นเพราะเธอช่วยในการผ่าตัดองค์ชายของบารามัสที่ถูกยิงเฉียดกะโหลกมา ผมกับศัลยแพทย์อีกสองคนต้องเฝ้าดูอาการอยู่เกือบสิบวัน ก็เลย…ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”“วันนั้นคุณพาเธอมาที่ห้อง”“วันนั้นผมกับเธอต้องไปต้อนรับพระราชาของบารามัส ก็เลยแวะมาเอาสูทที่ห้อง เธอติดรถมาด้วยและลงรถมาเพราะบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่นอกจากห้องน้ำแขกข้างนอกแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอแตะต้องอะไรในห้องของเราเลยนะตันหยง”“องค์ชายที่เสด็จเยือนประเทศไทย ทำไมเกิดอุบัติเหตุ หรือว่า…”“ถูกลอบปลงพระชนม์ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราคุณพ่อผมรับเรื่องต่อและประสานงานกับทางบารามัสแล้ว หน้าที่ผมก็จบแล้วตั้งแต่ช่วยองค์ชายให้พ้นวิกฤติผมก็ไม่มีธุระจะต้องทำงานกับอิงฟ้าอีก แต่เรื่องข่าวลือนั่น ผมเองก็พึ่งรู้หลังจากที่คุณหนีมาตันหยงคุณเชื่อผมได้ไหม”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”“หยง แต่ว่าผม…”“แค่ออกไปจากห้อง หยงแค่อยากจะคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าหยงจะหนีหยงรับปากจะทำงานให้คุณปู่กับคุณพ่อของคุณให้เสร็จ งานพึ่งเริ่มได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”“งั้น…
วิลล่าหรู พัทยาเหนือตะวันรีบขับรถตรงมาจากใจกลางกรุงเทพมาถึงพัทยาในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เขาขับมาถึงวิลล่าส่วนตัวของคุณนายศิริขวัญที่สร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะแต่พักหลัง ๆ กลับไม่ค่อยได้มีคนมาพักเพราะแต่ละคนมีภารกิจส่วนตัว“คุณหมอตะวัน”“ป้าแช่ม เงียบก่อน”“เอ่อ….”“แม่บอกผมแล้ว ตันหยงอยู่ไหน”“คุณหยงอยู่ที่ห้องค่ะ น่าจะนอนกลางวันเพราะเมื่อคืนนี้เห็นคุณท่านให้ทำงานจนดึกค่ะ”“คุณท่านคนไหนละ”“คุณ…คุณปู่ของคุณหมอที่มาเก๊าค่ะ”“หึ เอาเมียผมมาซ่อนแล้วยังจะใช้งานอีกนะ ร้ายกาจมาก ป้าไม่ต้องบอกเธอเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเธอเอง”“ค่ะ ๆ”เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตันหยงนอนในห้องที่เขาเคยพักเมื่อมาอยู่ที่นี่ เป็นห้องที่มองเห็นทะเลและทิวทัศน์ของพัทยาเกือบทั้งหมด เวลากลางคืนจะสวยมากเพราะจะเห็นแสงไฟในเมืองอีกทั้งในทะเลก็มักจะมีเรือตกปลาหมึกหรือเรือสำราญที่จุดพลุอยู่ประจำ แต่ที่นี่เก็บเสียงหากไม่ออกไปนอกระเบียงก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตะวันเดินเข้าไป ตันหยงไม่ได้ล็อกประตู เธอเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่แต่นั่นคงเพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ค่อยจะล็อกประตู มีเพียงครั้งเดียวก็ตอนที่อิงฟ้าไป
ตะวันหยุดภาพเอาไว้พร้อมกับโยนปึกเอกสารมาวางให้ตรงหน้าทั้งคู่ที่ทำหน้าตาตกใจราวกับถูกหมายเรียกจากตำรวจ“นี่คือเอกสารการเข้าแจ้งความของคู่กรณีของคุณ แต่เขาช้ากว่าคุณไปนิดหน่อยเพราะคุณหนีกลับมาเมืองไทยก่อนหน้านั้นแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ในนั้นคือรูปก่อนหน้านั้นที่คุณ….เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นเหตุผลที่คุณจะกลับเมืองไทย”“ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้อิง…อธิบายได้”“อธิบายอะไร แกจะอธิบายอะไร!! งามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามาบอกว่าอยากแต่งงานกับตะวัน แกมัน….ทำไมละอิงฟ้า ทำไม!!”คุณนายรัศมีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นบางอย่างในซองเอกสารที่ตะวันนำมาให้ หากว่าอิงฟ้ายอมถอยแต่แรก เขาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอหยุดรุกรานเขา แต่นี่ถึงกับลามมายุ่งวุ่นวายถึงที่บ้านและคุณแม่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลงในทันที“พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ถือว่าฉันให้เกียรติพวกคุณ จากนี้อย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้าอีกและเครื่องเพชรนั่นก็ไม่ต้องเอามาคืนอีกแล้ว มันสกปรกเกินไปที่ฉันจะเอากลับมา ออกไปเถอะ”“คุณศิริขวัญคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ เราเป็นผู้ใหญ่…”“คุณรัศมี คำนี้