“ฉันจะทำเบาๆ อดทนหน่อย” เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ พายุก็ดูจะใจอ่อนลงยวบ เขาบอกไปยังหญิงสาวใต้ร่างพร้อมกับปาดหยดน้ำตาให้กับเธอ แล้วเริ่มขยับช่วงล่างที่ตอนนี้ได้ผสมผสานไปกับร่างกายของเธอเป็นที่เรียบร้อย“ซี๊ด~ แน่นโคตร” ร่างหนาครางเสียงต่ำออกมา ความรู้สึกที่ได้สดกับหญิงสาว เนื้อแนบเนื้อมันดีแบบนี้นี่เอง แล้วทำไมเขาถึงไม่เคยมีความรู้สึกที่อยากจะเอากับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อนเลยนะเขาจับขาเรียวของเธอพาดขึ้นบนไหล่แกร่งของเขา มองไปที่จุดเชื่อมต่อเห็นหยาดเลือดของเธอที่ติดอยู่บนท่อนเอ็นของเขาแล้วรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคนแรกของเธอ ส่วนเธอก็เป็นคนแรกของเขาเช่นกันเอวสอบขยับเข้าออกโดยที่ยังไม่ลงแรงมากนักเพราะกลัวว่ายัยเด็กนี่จะรับแรงกระแทกของเขาไม่ไหว มองดูเรือนร่างสุดเย้ายวนของยัยนี่แม่งโคตรเร้าอารมณ์สุดๆไปเลย หน้าอกนั่นกระเพื่อมสั่นไหวไปมาตามแรงที่เขากดกระแทกกระทั้น“อื้อ~ เบาหน่อยได้มั้ยคะ” ชะเอมร้องขอไปยังชายหนุ่มอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็เหมือนว่าเขายังคงทำแรงกับเธออยู่ดี พายุจึงคิดว่าจะไม่สนใจไปกับคำพูดของเธออีกต่อไป เขารีบเร่งจังหวะขยับเข้าออกให้เร็วขึ้น“อ๊ะ! แบบนี้มันเจ็บนะ..อื้อ~” ร่าง
“เฮ้อ! ฉันว่าเธอยังไม่หายดีแน่ๆ มานี่! ฉันจะช่วยซ้ำให้อีกสักรอบ จะได้ชัวร์” พายุถึงกับต้องถอนหายใจอีกครั้ง ได้ในเมื่อถามออกไปแล้ว แต่ดันตอบไม่รู้เรื่อง เขาจะช่วยทำเรื่องอย่างว่ากับเธออีกสักครั้ง สองครั้ง หรืออาจจะเป็นมากกว่านั้นก็เป็นได้ เพราะตอนนี้เขามีความต้องการเธอเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลยด้วย“ม..ไม่นะคะ ชะเอมไม่ไหวแล้วนะคนหล่อ ชะเอมจะนอน” ชะเอมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เธอค่อยๆขยับถอยหนีไปข้างหลัง เธอบอกเขาไปว่าเธอง่วง“ก็นอนไปสิ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอแทบไม่ต้องออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ จะบ่นทำไม” พายุก้าวขาขึ้นมาบนเตียงนอนออกแรงผลักดันร่างบางให้นอนลงอย่างว่าง่ายแล้วขึ้นคร่อมเธอทันที“คนหล่อก็ออกไปสิคะ ไม่ทำแล้ว..มันเจ็บ” แต่ชะเอมดันออกปากไล่เขา เธอบอกว่าเธอไม่อยากทำเรื่องอย่างว่าแล้วนะ แต่ก็เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังเธอเลย“ฉันรู้ว่าเธอไม่เจ็บแล้ว..แต่เสียวแทน ใช่มั้ย” พายุพูดโต้กลับไปยังเธอ รวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว ใบหน้ายิ้มร้ายพูดถามไปยังเธออย่างคนที่เอาแต่ใจ“ไม่ใช่นะ อื้อ~” ชายหนุ่มก้มใบหน้าไปจูบท
“นี่เธอ เป็นอะไร ฉันถามทำไมไม่ตอบ!” ชายหนุ่มเดินเข้ามาทางด้านหลังของหญิงสาวที่กำลังสั่นไปด้วยความกลัวไปทั้งตัว เขามองเธอแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้ ไม่เห็นจะเหมือนกับยัยเด็กแก่แดดคนเมื่อคืนนี้เลย พายุจับเข้าที่ต้นแขนของชะเอมแล้วดึงหันให้เธอโผล่เข้ามาหาตัวเขา“อ๊ะ! นะ..นี่ พี่พายุ!” ชะเอมซบเข้าที่อกแกร่งของพายุเข้าอย่างจัง เงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจอ้าปากค้างอึ้งไปทันทีเพราะผู้ชายคนนี้ก็คือพี่พายุนั่นเอง อย่าบอกนะว่า..“ทะ.ทะ.ทำไมชะเอมถึงมาอยู่กับพี่พายุได้เหรอคะ” ร่างเล็กเอ่ยปากถามขึ้นอย่างตะกุกตะกักสงสัยเป็นอย่างมากว่าทำไมถึงมาอยู่กับเขาได้แล้วไหนจะแบบว่าตื่นมาไม่มีเสื้อผ้าด้วยนี่สิ“อยากให้ฉันเล่า?” ใบหน้าคมคายพูดถามไปยังเธอพร้อมกับใช้นิ้วมือเขี่ยผมที่บดบังใบหน้าขาวเนียนของชะเอม“เอ่อ..ไม่ต้องแล้วก็ได้ค่ะ คือว่าขอยืมเสื้อคลุมสักตัวได้มั้ยคะ ชะเอมอยากกลับบ้าน ว่าแต่พี่สาวของชะเอมละคะ เมื่อคืนพี่พายุเห็นเธอบ้างไหม” ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าวเมื่อได้ใกล้ชิดกับผู้ชาย ชะเอมจึงรีบถอยหลังออกมาจากอกแกร่งของชายหนุ่ม ใจเต้นแรงถึงแรงที่สุด พยายามทำใจร่มๆแล้วเอ่ยปากขอยืมเสื้อคลุมและไม่ลืมที่จะถามไถ่ไปถึงพี่
คอนโดชะเอมรถยนต์คันหรูของพายุได้ขับเข้ามาจอดยังด้านล่างคอนโด ชะเอมรีบปลดที่คาดเบลท์พร้อมกับหันหน้าไปพูดขอบคุณพายุอีกครั้ง “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ส่วนเสื้อเอาไว้ชะเอมซักแล้วจะเอาไปคืนให้ที่บ้านของพี่นะคะ”“เอาไปคืนให้ที่นั่นทำไม ฉันไม่ได้นอนที่นั่นสักหน่อย” พายุหันมามองเธอ“เอ่อ..แล้วจะให้เอาไปคืนพี่ที่ไหนดีคะหรือจะให้ฝากพี่สายฟ้าไป” ก็ไม่รู้จริงๆนี่ว่าจะต้องคืนที่ไหน“ถ้าฝากสายฟ้า มันก็ต้องถามฉันอยู่ดี ว่าเสื้อทำไมถึงไปอยู่กับเธอ แล้วฉันเป็นคนที่ไม่ชอบมีความลับกับน้องชายซะด้วย” พายุพูดออกมาตามตรง ถ้าน้องชายถามเขาก็ตอบ“ก็ไหนว่าจะไม่บอกใครไงคะ” ใบหน้าเรียวหน้ายู่ขึ้นมาทันที“ถ้ามันไม่ถามฉันก็ไม่บอก!”“…..” นี่ฉันจะไว้ใจผู้ชายคนนี้ได้มากน้อยแค่ไหนกันเนี่ย“เอามาคืนฉันที่ห้องหรือไม่ก็ที่ผับของฉัน เธอมีเบอร์ฉันแล้วใช่ไหม”“มีแล้วค่ะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ” ชะเอมพยักหน้าว่าเธอน่ะมีเบอร์ของเขาแล้ว ก็ที่แม่ของเขาให้มานั่นไงพายุมองตามหลังของชะเอมไปตลอดทางจนเธอนั้นเดินเข้าไปภายในคอนโด เขาถึงได้ออกรถขับเคลื่อนออกไป ชะเอมที่แกล้งทำเป็นเดินเข้ามาในคอนโดแล้ว ก็เดินกลับออกมา เธอตั้งใจที่จะออกไปซื้อยาค
“ไอ้พายุ แล้วมึงจะไปดุน้องเขาทำไม นั่งเป็นเพื่อนพวกพี่หน่อยนะครับ น้องชะเอม” นีโอที่เห็นว่าชะเอมทำใบหน้าบูดบึ้งก็หันไปตวาดเพื่อนสนิททันทีและชวนให้เธอนั่งเป็นเพื่อนพวกเขาก่อน“เอางั้นก็ได้ค่ะ” เธอหันไปยิ้มแห้งให้กับเพื่อนของพายุ ยังไงก็คงทำอะไรไม่ได้ นั่งต่ออีกสักพักค่อยกลับก็คงได้แหละ“ดื่มอะไรหน่อยมั้ยครับ น้องชะเอม” ขุนพลเอ่ยถามไปยังรุ่นน้องสาวที่ตอนนี้หยิบยกโทรศัพท์มือถือเอาขึ้นมากดเล่น“ไม่เอาดีกว่าค่ะ ชะเอมไม่อยากดื่ม วันนี้ขับรถมาค่ะ” เธอเงยหน้ามองไปเพื่อนสนิทพายุแล้วปฏิเสธ เธอไม่อยากที่จะดื่มแอลกอฮอล์อีกแล้ว ดื่มทีไรมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นทุกที“ดื่มได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เสียงทุ้มของพายุดังขึ้นข้างกายเธอ เขาบอกให้เธอดื่มได้เพราะว่าเขาจะเป็นคนไปส่งเธอ“แต่ว่า..ชะเอมตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ดื่มอีกแล้วค่ะ” ชะเอมรีบกระซิบบอกพายุให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน“หึ! ทำไม กลัวเป็นแบบคืนนั้น?” ชายหนุ่มรับรู้ได้ทันทีว่าที่เธอไม่อยากดื่มเป็นเพราะอะไร คงเป็นเพราะเรื่องคืนนั้น คืนที่พวกเขามีอะไรกันอย่างลึกซึ้ง“พี่พายุอย่าพูดถึงเรื่องคืนนั้นอีกนะคะ” ชะเอมรีบป้องปากดุพายุทันที บอกแล้วไงว่าอย่าพูดไปถึงเ
30นาทีต่อมาคอนโดพายุรถยนต์คันหรูได้แล่นเข้าจอดยังลานจอดรถวีไอพีที่ทางคอนโดได้จัดเอาไว้ให้แก่เขา เขาเปิดประตูก้าวเท้าลงจากรถ เดินมาเปิดประตูทางด้านอีกฝั่งที่มีชะเอมนั่งอยู่“ถึงแล้วลงมา” น้ำเสียงดุดันดังขึ้นจนทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งตกใจจนลืมตาตื่นขึ้นมา“อุ้มสิคะ เดินไม่ไหวหรอก เวียนหัว” ชะเอมร้องขอให้คนตัวโตเป็นฝ่ายอุ้มเธอออกไป ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนจะอ้วก บ้านหมุน วิงเวียนศีรษะยังไงก็ไม่รู้“ให้ตาย เธอนี่มัน” ชายหนุ่มถึงกับส่ายหัว ยัยเด็กนี่กล้าใช้คนอย่างเขาเชียวหรือพายุอุ้มร่างบอบบางของชะเอมเดินเข้ามาภายในคอนโดของเขา กดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น 28 ชั้นที่เขาอาศัยอยู่ บนห้องพายุเปิดประตูด้วยคีย์การ์ดของตนและพาเธอเดินเข้ามาภายในห้องเชือดของเขาอีกครั้ง โยนเธอลงที่บนเตียงนอนของเขา“ทำอะไรของพี่เนี่ย วางเบาๆไม่ได้เหรอไง มันจุกนะ!” เพราะเขาวางเธอแรงเกินไป ชะเอมจึงตะโกนบ่นเขาออกมาอย่างคนที่ไม่เกรงกลัวใดๆ ก็มันจุกนี่นา“เดี๋ยวเธอได้จุกกว่านี้แน่! ถอดเสื้อผ้าออก!” พายุบอกตอบกลับไปยังรุ่นน้องสาว เขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขารวมไปถึงกางเกงขายาวและกางเกงชั้นใน เขาก็ถอดออกไปจนหมด“ถอดทำไมคะ ไม่ถอดห
ซู๊ด~เสียงชายหนุ่มดูดกลืนของเหลวสีใสเข้าในลำคอหนา เขาดูดจนเกลี้ยงแล้วจึงผละใบหน้าออกจากกลางกายสาว เขาไล่จูบไปตามขาอ่อนด้านใน ทั้งจูบทั้งขบเม้มสร้างร่องรอยเอาไว้“สบายตัวแล้วสินะ ถึงตาฉันบ้างแล้ว” พูดเสร็จก็ขยับกายลุกขึ้นนั่งเอ่ยปากพูดบอกเธอ มือหนาเช็ดมุมปากของตัวเองที่ยังมีคาบน้ำหวานเปื้อนติดอยู่ เขาบังคับจับร่างของหญิงสาวให้นอนคว่ำลงไปกับเตียง“ไม่เอานะ! พี่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ชะเอมพยายามขัดขืนทั้งๆที่ไม่มีแรง หันหน้าไปมองสบตาพูดตอบโต้ไอ้คนนัยน์ตาดุ“ปล่อยอยู่แล้วไม่ต้องห่วง!” พายุอดขำไม่ได้ แมวน้อยตัวนี้ขู่ได้เก่งดีมาก ขู่กันฟ่อๆเลย“อ๊ะ!”“ก้มลงไป!” พายุดันแผ่นหลังหญิงสาวรุ่นน้องให้ก้มลงไปพร้อมกับจับยกสะโพกอวบยกขึ้นมาเล็กน้อย“นี่ไอ้บ้า! ไม่เอาแบบนี้นะ ชะเอมจะบอกแม่ของพี่นะ อย่าทำนะ!” ชะเอมพยายามร้องห้ามการกระทำของคนตัวโต เธอขู่เขาว่าจะฟ้องคุณแม่ของเขา อยากให้เขากลัวจะได้เลิกทำแบบนี้กับเธอสักที“อยากให้บอกอยู่แล้ว รีบๆไปบอกเลยนะ หรือจะโทรไปบอกตอนนี้ดี” เสียงทุ้มแหบพร่าพูดกับหลุดยิ้มร้าย ชายหนุ่มลุคมาเฟียเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายของเธอ เอาขึ้นมาเปิด แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของชะเ
“มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน” ใบหน้าหล่อผละออกมาพูดเล็กน้อยเงยหน้ามองจ้องสบนัยน์ตารุ่นน้องสาว เอวสอบสวนกระแทกเข้าออกขึ้นลงไม่มีแผ่วปึก! ปึก! ปึก!“พี่นั่นแหละมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้”“ผัวเธอไง! อ่าส์..ดีฉิบหาย..ซี๊ด..จะแตก”พายุดูดเลียเต้าอวบของรุ่นน้องสาวต่อ ลิ้นสากตวัดระรัวบนยอดอกสีหวาน มืออีกข้างบีบเคล้นทรวงอกอีกข้างอย่างเท่าเทียมกัน ร่างบางที่กำลังโดนเล่นงานทั้งข้างบนและข้างล่างไปพร้อมๆกันก็ทำได้แค่ส่งเสียงครางออกมาแผล็บ! แผล็บ!พายุดูดดุนเต้านมของรุ่นน้องสาวอย่างเอร็ดอร่อย เอวสอบตอกอัดกระแทกสวนขึ้นไปด้วยความแรง เขารู้ตัวเองดีว่ากำลังใกล้ถึงปลายทางแห่งความสุขนั่นแล้ว เขาบดหมุนควงกดกระแทกไปยังร่อง แรงเสียดสีที่ได้รับทำให้ร่างกายของชะเอมรู้สึกแปลกๆ เธอกำลังจะถึงปลายทางเช่นกันทั้งๆที่ไม่อยาก แต่ก็ปฏิเสธร่างกายของตัวเองไม่ได้“อ๊ะ! อ๊ะ! อร๊ายยยย~” ร่างบางบิดเกร็งไปทั่วทั้งร่าง กระตุกถี่ปลดปล่อยน้ำหวานสีใสไหลอาบชโลมท่อนลำ แรงขมิบบีบรัดจากภายในร่องส่งผลให้พายุเสียดเสียวจนปลดปล่อยตามเธอไปติดๆ“อ่าส์..” พายุกระตุกเกร็งปล่อยของเหลวสีขุ่นเข้าไปในร่องสาวจนหมด เขาแช่มันไว้อย่างนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อ
“พายุ! หนูชะเอมนี่~” หญิงวัยกลางคนเรียกชื่อลูกชายตัวเองก่อนที่จะหลุบตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายลูกชายของเขา ดวงตากลมสวยเบิกตากว้างขึ้นด้วยความดีใจเธอจำได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าคือใคร“คุณแม่ สวัสดีค่ะ” ชะเอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจเช่นกันที่วันนี้ได้เจอกับคุณแม่ของผู้ชายที่เธอรักและท่านก็ใจดีกับเธอเป็นอย่างมาก เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ไปยังคุณแม่ของพี่พายุ“หนูชะเอมคิดถึงจังเลยลูก พวกเราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วเนี่ย เป็นยังไงบ้างหนูสบายดีนะ” แม่พายุรีบเดินเอามาโอบกอดร่างกายของเด็กสาวเอาไว้ด้วยความคิดถึง พวกเขาไม่ได้เจอกันหลายปีจึงเริ่มถามไถ่กันเป็นเรื่องธรรมดา“ชะเอมสบายดีค่ะคุณแม่ ช่วงนี้ฝึกงานอยู่ค่ะใกล้เรียนจบแล้วน่ะค่ะ” ชะเอมตอบไปตามความเป็นจริงช่วงนี้เธอสบายมากอีกทั้งยังมีความสุขดี ชีวิตดี ความรักดี ครอบครัวการทำงานดีหมดทุกอย่าง“แล้วนี่ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่บริษัทแม่ล่ะ?” แม่พายุถามเธอถึงเรื่องที่ยังคงสงสัยว่าทำไมถึงได้เห็นชะเอมที่บริษัทของเธอ เด็กสาวคนนี้เข้ามาทำอะไรที่บริษัทแห่งนี้กันนะ“เอ่อคือ” ชะเอมที่ไม่กล้าตอบคำถามก็ทำได้เพียงอ้ำๆ อึ้งๆอยู่แบบนั้นและดีที่พี่พายุเรียกความสนใจคุณแม
“รู้จักค่ะ บริษัทของลินดาส่งไวน์ให้กับทางร้านของคุณพายุค่ะคุณแม่” ลินดาหันหน้าไปบอกคุณแม่พายุด้วยใบหน้าที่ดูเขินอายเล็กน้อย“อ่อแบบนี้นี่เอง ไปกินอาหารเย็นกันเถอะเด็กๆ” แม่พายุพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และลุกขึ้นยืนบอกกับหนุ่มสาวทั้งคู่ให้ไปกินอาหารเย็นกันได้แล้วเพราะตอนนี้แม่บ้านได้จัดโต๊ะเสร็จเป็นที่เรียบร้อย“แล้วคุณพ่อไม่อยู่เหรอครับ” เมื่อเดินมาถึงยังโต๊ะรับประทานอาหาร พายุเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกับลินดา เขาถามหาผู้เป็นพ่อไม่แน่ใจว่าอยู่ข้างบนห้องหรือออกไปข้างนอก“วันนี้คุณพ่อเขามีนัดกับเพื่อนเก่าน่ะลูกออกไปทานอาหารกันข้างนอก” แม่พายุตอบให้ลูกชายได้หายสงสัยว่าคุณพ่อของเขาไปไหนกันแน่ เธอหันไปบอกกับลินดาให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ“นั่งเลยนะหนูลินดา”“ขอบคุณค่ะคุณแม่” ลินดายิ้มรับและค่อยๆลากเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยและนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเรียบร้อย“แม่ก็ลืมไปเลยว่าที่บ้านหนูผลิตไวน์ส่งออกทั้งในและต่างประเทศ” แม่พายุเริ่มชวนลินดาพูดคุยอีกครั้ง เพราะทั้งคู่ ทั้งลินดากับพายุต่างคนต่างเงียบกันเกินไป“ใช่ค่ะคุณแม่ว่าแต่คุณพายุชอบกินอะไรเหรอคะ” ลินดาเมื่อได้โอกาสทำความรู้จักก็เริ่มถามพายุให้มา
หญิงสาวตรงหน้าลนลานรีบขอโทษไปยังชายหนุ่มเจ้าของผับทันที ถ้าเผลอพูดอะไรผิดไปก็กลัวว่าเขาจะยกเลิกไวน์จากทางบริษัทเธอ“….” พายุยังคงทำท่าทีไม่พอใจเธอจนหญิงสาวคนดังกล่าวต้องพูดออกมาอีกครั้ง รีบพูดและรีบออกไปจากตรงนี้คงจะดีที่สุดแล้วในตอนนี้“เรื่องไวน์ตัวใหม่เชิญทางคุณเลือกและตัดสินใจได้เลยนะคะว่าต้องการตัวไหนจากทางเรา นี่เป็นนามบัตรของฉันค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ พี่ไปก่อนนะคะคนสวย” ร่างบางพูดบอกเจ้าของผับพร้อมทั้งหยิบนามบัตรของเธอเอาออกมาจากกระเป๋าสะพายใบสวยแล้ววางลงบนโต๊ะทำงานของเขา เธอยิ้มแย้มไม่ลืมที่จะทักทายไปยังชะเอมก่อนที่จะเดินออกไปอีกด้วย“สวัสดีค่ะ” ชะเอมยกมือขึ้นไหว้ผู้หญิงคนนั้นเพราะดูจากใบหน้าแล้วเธอคงจะอายุเยอะกว่าเธอแน่ เมื่อเธอคนนั้นได้เดินออกไปจากห้องทำงานของพายุแล้ว ชะเอมก็ได้เดินเข้าไปหาพายุที่ซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานตัวโปรด“ใครเหรอคะ สวยมากเลย” คนตัวเล็กยิ้มถามชายหนุ่มตรงหน้าว่าเธอคนนั้นคือใคร ดวงตากลมโตมองไปยังขวดไวน์บนโต๊ะที่วางเอาไว้เยอะแยะจนเต็มไปหมดแต่ว่าก็ต้องยอมรับเลยนะว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอสวยมาก“เจ้าของบริษัทที่ฉันซื้อไวน์จากเขาน่ะ เธออย่าไปถือสาคำพูด
“พวกเรายินดีกับพี่ทั้งสองคนด้วยนะคะ” ฉันกับพี่เชอรีนเดินมาถึงยังตรงที่พี่ไบรอันยืนอยู่กับทางเพื่อนๆของเขา มองไปรอบๆก็ไม่ยักจะเห็นพี่แชมเปญเลย“ขอบคุณครับน้องชะเอม น้องเชอรีน” พี่ไบรอันยิ้มรับและกล่าวคำขอบคุณพวกเราสองพี่น้องตอนนี้พี่เขาถือว่าเป็นพี่เขยของพวกฉันแล้วมั้ยนะ“แล้วนี่พี่แชมเปญไปไหนแล้วคะเนี่ย” ฉันถามหาพี่สาวของตัวเองเพราะไม่รู้จริงๆว่าเธอนั้นหายไปไหนทั้งๆที่วันนี้เป็นงานหมั้นของเธอเองแท้ๆ“น่าจะหนีกลับไปคอนโดแล้วล่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่จะตามไปจัดการให้เข็ดหลาบ” เขาชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ไบรอันรู้ว่าแชมเปญกลับไปหลบซ่อนตัวยังคอนโดของเธอเป็นที่เรียบร้อยและถามว่าเขารู้ได้อย่างไรนะเหรอก็เพราะพี่ไบรอันติดจีพีเอสเอาไว้ที่โทรศัพท์มือถือของพี่แชมเปญแล้วยังไงล่ะ“ช่วยเบามือกับพี่สาวของพวกเราด้วยนะคะพี่เขย ฮ่าๆ” ฉันพูดติดตลกบอกพี่ไบรอันให้ช่วยถนอมพี่แชมเปญของพวกเรา“ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ งั้นพี่ไปจัดการกับพี่สาวของพวกเราก่อนแล้วกัน เอาไว้เจอกันนะ พี่ไปก่อน” ไบรอันบอกลาเพื่อนรวมไปถึงพวกฉันสองพี่น้องที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าพี่เขาคงมูฟออนจากฉันได้แล้วแหละขอให้พี่ไบรอันกับพ
“ก็ได้อยู่ค่ะแต่พี่ห้ามพูดอีกนะไม่งั้นไม่ทำให้” คนตัวเล็กที่อยู่บนตักของชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาจะถามอะไรนักหนาไม่พูดก็แปลว่าจะทำให้ไง“ครับ ปิดปากฉันด้วยอะไรดีน้า” คำตอบของเธอทำให้เขาพอใจ ชายหนุ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างบอบบางพลางส่งสายตาแทะโลมร่างกายเธอไปพร้อมๆกัน“พี่จะทำอะไร!!” คนตัวเล็กนั่งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนเขาลูบคลำเนื้อตัวอย่างถือวิสาสะ“ปิดปากฉันด้วย..นม..ของเธอไง นะ~” พายุใช้มือหนาค่อยๆเลื่อนชุดเดรสเกาะอกสีเทาของเธอดึงลงมากองเอาไว้ที่หน้าท้องแบนราบ มือหนารีบแกะแผ่นปิดจุกทั้งสองข้างออกพร้อมกับส่งฝ่ามือหนาเข้าบีบขยำหน้าอกอวบ“ไม่เอา! เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็น อะ อ๊ะ พี่พายุ อื้อ~” ร่างบางรีบแกะมือของเขาออกเพราะกลัวว่าอาจมีใครเข้ามาเห็นเข้า เธอดึงชุดให้เลื่อนขึ้นมาปกปิดเหมือนเดิมแต่ก็โดนพายุดึงกระชากกลับลงไปอีกและโน้มตัวลงไปดูดเลียหัวนมจนเธอส่งเสียงครางออกมา“แค่แปบเดียวฉันหิว!” พายุจับมือทั้งสองข้างของชะเอมเอาไว้ด้วยเพียงมือข้างเดียวของเขาส่วนมืออีกข้างผลักดันหลังเธอให้แอ่นเข้าหาริมฝีปากเขา ความเสียวที่ได้รับทำเธอแหงนใบหน้าหลับตาพริ้มชายหนุ่มเกร็งปลายลิ้นสากต
“ไม่เอานะคะ แชมเปญไม่ชอบอิตานั่น แชมเปญไม่อยากหมั้น!” คราวนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย ทำไมมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอยังไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปพูดคุยกับพ่อแม่ของเธอเลยด้วยซ้ำเรื่องที่ไม่อยากให้น้องๆรวมไปถึงตัวเธอเองด้วยต้องไปหมั้นกับทางไบรอัน(ทางบ้านไบรอันเขาเลือกหนูนะลูกแล้วจะให้พ่อกับแม่ปฏิเสธเขาได้ยังไง)“เดี๋ยวหนูจะไปคุยกับนายนั่นเองค่ะพ่อ แค่นี้ก่อนนะคะ”ผับ Storm Night22.00 นหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสเกาะอกสีแดงตัวสั้นหยิบยกแก้วเหล้าราคาแพงยกขึ้นมาดื่มไม่หยุด เธอเริ่มเมาเพราะมีเรื่องให้คิดหนักและกำลังกลุ้มใจที่ต้องหมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่เธอไม่อยากให้ใจ คนที่คอยคิดแต่จะเอาเปรียบเธอ“ชะเอมม~ พี่จะทำยังดี พี่ไม่อยากหมั้นกับไอ้บ้านั่น” ร่างบางวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะพูดกับน้องสาวว่าตัวเธอเองจะทำยังไงดีคิดยังไงก็คิดไม่ออกจึงได้ใช้เหล้าเป็นตัวแก้ปัญหาซะเลย“พี่ไบรอันเขาก็ดูโอเคอยู่นี่คะทำไมพี่ถึงไม่ลองเปิดใจชอบเขาดูก่อน” คนน้องบีบมือให้กำลังพี่สาวคนโตเธออยากให้พี่เธอลองเปิดใจให้กับพี่ไบรอันดูในเมื่อทั้งสองก็มีอะไรกันไปแล้วแต่ทำไมพี่สาวเธอถึงไม่ชอบพี่ไบรอันกันนะ อยากรู้แต่ไม่อยา
“ครับ ผมจะรอฟังข่าวดีจากทางคุณและนี่เป็นนามบัตรของผมครับ ผมกับคุณดูเหมือนว่าอาจจะได้เกี่ยวดองกันในอนาคตนี้นะครับ หึ!” พายุลุกขึ้นยืนแล้วหยิบนามบัตรของเขานำมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วยื่นให้ไบรอันไบรอันรับนามบัตรของพายุมาไว้ในเมื่อฟังจากที่เขาพูดเมื่อสักครู่เขาคงเดาทางถูกซินะว่าเขาจะจัดการอย่างไรต่อไปกับเรื่องนี้“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พายุพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทำงานไบรอันทันทีภารกิจในวันนี้หมดเพียงเท่านี้ที่เหลือให้มันเป็นหน้าที่ของไบรอันก็แล้วกันส่วนเขามีหน้าที่รอดูว่าไบรอันจะจัดการได้หรือไม่ ถ้าไม่สำเร็จก็คงต้องเป็นเขานี่แหละที่จะเดินเข้าไปพบคุณพ่อคุณแม่ของชะเอมและเมื่อพายุได้เดินออกไปจากห้องนี้แล้ว ไบรอันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดต่อสายโทรออกหาผู้เป็นพ่อทันที ไม่นานปลายสายก็รับ“พ่อครับผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ”“ครับ..คือผมอยากเลือกผู้หญิงที่ผมอยากจะหมั้นด้วยตัวของผมเองครับและคนๆนั้นก็คือ....แชมเปญ ผมกับเธอพวกเรารักกันครับ”มหาลัย CHวันนี้เชอรีนพี่สาวของชะเอมบอกว่าจะมารับเธอถึงที่มหาลัยนานๆที่จะมีเรื่องดีๆแบบนี้นะเพราะโดยปกติแล้วพี่เชอรีนแทบจะไม่เคย
"ฉันเนี่ยนะมีคนอื่นเธอหรือเปล่า" พายุใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเองว่าเขาเนี่ยนะที่จะมีคนอื่นเป็นเธอมากกว่ามั้ยก็เธอทั้งสวยทั้งฮอตขนาดไอ้ฝรั่งนั่นยังชอบเธอเลย"ไม่ใช่หนูแน่!!" ชะเอมรีบปฏิเสธเธอเป็นคนรักจริงถ้าคบใครก็จะคบแค่ทีละคน“เอาเถอะถ้าเธอยังไม่อยากให้ฉันบอกใครก็ไม่เป็นไรส่วนเรื่องหมั้นฉันจะเป็นคนจัดการเอง” เขาพยักหน้ารับรู้ในความแน่วแน่ของหญิงสาวร่างเล็กพร้อมทั้งบอกเธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องหมั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน“จัดการยังไงของพี่~” คนน้องยังคงสงสัยว่าเขาจะจัดการยังไง“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ารู้เลย” เขาไม่อยากบอกเธอว่าเขาจะจัดการยังไง“ใครเด็ก!! หนูอยู่ปี2แล้วนะอายุยี่สิบปีแล้วด้วย!” เธอที่โดนกล่าวหาว่ายังเป็นเด็กรีบโต้แย้งเขากลับไปทันที“ยังไงก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี” จ้าพ่อคนแก่“ชิ..คนแก่ หนูไปอาบน้ำดีกว่าถอยไปหน่อยค่ะ” ชะเอมเลือกที่จะไปอาบน้ำดีกว่าต้องมานั่งทะเลาะกับเขาแบบนี้ ร่างบางบอกให้คนพี่ถอยหนี เธอจะลงทางฝั่งที่ถนัดซึ่งก็คือทางฝั่งที่พายุนอนอยู่มือเรียวยังคงจับผ้าห่มที่ใช้ห่อกายเอาไว้แน่นเตรียมที่จะก้าวเท้าลงจากที่นอนแต่ยังไม่ทันที่จะลงก็โดนคนตัวโตอุ้มเธอให้ลอยขึ้น
ชายหนุ่มออกแรงดึงร่างเธอเข้ามาสวมกอด ฝ่ามือหนาลูบปลอบโยนคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างเบามือทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน เขาอาจจะหวงเธอมากไปหน่อยแต่เป็นใครก็ต้องคิดแล้วมั้ย ชายหญิงชวนกันขึ้นไปบนห้องโดยที่ลืมนึกไปว่าบนห้องนั้นยังมีพี่สาวเธออีกคนที่อยู่ในห้องนั้นด้วย“...”“ขอโทษจริงๆที่ผ่านมาที่ไม่เคยเชื่อใจเธอเลย” พายุขอโทษเธอออกมาจากใจอีกครั้งและไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาได้พูดคำๆนี้ออกมาจากปากเขาแต่มันก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงใจอ่อนยวบ เขาเป็นผู้ชายปากร้ายก็จริงแต่บางมุมเขาก็ดูอ่อนโยนซะเหลือเกินอย่างเช่นในตอนนี้“ก็คือครอบครัวของพี่ไบรอันเขาต้องการที่จะให้ลูกชายของเขาหมั้นกับครอบครัวหนูคนไหนก็ได้ค่ะ” ชะเอมตัดสินใจพูดออกมาว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นมายังไง เธออยากจะบอกกับเขาตั้งนานแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน“แล้วทำไมเธอถึงบอกว่าเป็นเธอล่ะ?” พี่เขาคงหมายถึงตอนที่ฉันบอกว่าพี่ไบรอันคือว่าที่คู่หมั้นของฉันนั่นแหละ“ก็ทั้งพี่แชมเปญกับพี่เชอรีนเขาไม่ยอมหมั้นน่ะสิคะ เรื่องหมั้นก็เลยตกมาถึงตัวหนูและดูเหมือนพี่ไบรอันเขาก็ดูจะโอเคที่รู้ว่าจะต้องหมั้นกับหนูด้วย..แต่บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าหนูไ