“โอกาสคือยี่สิบสี่ต่อหนึ่ง!“พูดง่าย ๆ ก็คือรอบนี้ฉันชนะอีกสองหมื่นสี่พันล้านเยน”ฮาร์วีย์บีบแก้มของสาวชาวประเทศหมู่เกาะอย่างไม่ตั้งใจ“เธอคือเทพธิดานำโชคของฉันจริง ๆ ที่รัก!“ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเธอทอยตองสามให้ฉัน ฉันสัญญาว่าจะซื้ออิสรภาพให้เธอ ฉันจะให้เงินเธออีกสองสามพันล้านเยนด้วย! เธอจะเป็นสาวที่ประสบความสำเร็จลำดับต้น ๆ ของที่นี่เลยล่ะ!”หญิงสาวชาวประเทศหมู่เกาะตัวแข็งเพราะคำพูดของฮาร์วีย์ ทันทีหลังจากนั้น ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นหากฮาร์วีย์พูดจริง เขาจะสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของเธอได้ในพริบตา!แขกคนอื่น ๆ ก็ตื่นเต้นเช่นกัน ฮาร์วีย์สามารถคว้าตองสามมาได้สามครั้งติดต่อกัน!โชคของฮาร์วีย์นั้นชัดเจนราวกับดาวฤกษ์!ทุกคนรู้ว่าเขามันเป็นพวกหน้าใหม่!แต่หากทุกคนแทงตามฮาร์วีย์ พวกเขาจะต้องรวยอย่างแน่นอน!สีหน้าของอายะเปลี่ยนไปอย่างน่าสมเพช แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอทอยลูกเต๋าเป็นเลขอะไร แต่เธอไม่คาดคิดว่าฮาร์วีย์จะเดาถูกเธอผลักชิปทั้งปึกให้ฮาร์วีย์โดยไม่พูดอะไร“มีฝีมือจังเลยนะ คุณยอร์ก”ซากุระจ้องฮาร์วีย์ด้วยสายตาเหยียดหยาม“ฉันหวังว่าโชคจะอยู่กับคุณไปให้ตลอด”ฮาร์วีย์ต
ฮาร์วีย์ไม่สนใจการแสดงออกที่น่ากลัวของซากุระเลยแม้แต่น้อย และหันไปยิ้มให้อายะแทน“เธอทอยลูกเต๋าเก่ง แต่ฉันก็เดาใจเธอเก่งเหมือนกัน"ดูสิ สุดท้ายแล้ว การพนันก็เป็นเพียงการต่อสู้ทางจิตวิทยาเท่านั้น“เพราะฉันสามารถเดาความคิดของเธอได้ นั่นก็หมายความว่าถ้าเทียบอะไรฉันไม่ได้“ถ้าเธอไม่โกง เธอไม่มีทางชนะอย่างแน่นอน“เอาแบบนี้ดีไหม? คุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าฉันและเรียกฉันว่าพ่อสิ ฉันจะหยุดเล่นและปล่อยให้เธอเป็นอิสระ”"นาย…!"อายะตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอคว้าถ้วยลูกเต๋าขึ้นมาในทันทีและเขย่ามันอย่างฉุนเฉียวโดยไม่ต่อความกับอีกฝ่ายอีกคราวนี้ความเร็วของเธอเร็วกว่าทุกครั้งก่อนหน้านี้มาก เกิดเสียงดังโครมครามและถ้วยก็ตกลงบนโต๊ะอีกครั้งเสียงของลูกเต๋ากระจายไปในทันทีอายะจ้องไปที่ฮาร์วีย์“วางเดิมพันของนายซะ!” อายะเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ และแตะชิปของเขาบนโต๊ะ“ไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งเล่นอะไรสนุก ๆ แล้ว” ฮาร์วีย์พูดพร้อมยิ้มอย่างพอใจ“ฉันจะทุ่มทุกอย่างที่ฉันมี”“ฉันมีเงินประมาณสามหมื่นห้าพันล้านเยน รอบหน้าเธอจะยอมรามือหรือเปล่า”“ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณมิยาโมโตะ… เธอเพิ่งจ่ายค่าช
“ฉันไร้ความสามารถ?”ฮาร์วีย์หัวเราะออกมา“เธอเคยลองสู้กับฉันแบบตัวต่อตัวบ้างไหม คุณมิยาโมโตะ?! เธอรู้เรื่องนั้นได้ยังไง!”“เธอไม่รู้หรือว่าผู้ชายอย่างฉัน คำว่าไร้ความสามารถมันเป็นไปไม่ได้?!”ฮาร์วีย์ดีดนิ้วซากุระหัวเราะอย่างเย็นชา“ดูจากรูปลักษณ์ของคุณแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องพยายามต่อสู้กับคุณก็รู้ว่าคุณไร้ความสามารถ คุณยอร์ก” ซากุระพูดด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม“อย่างนั้นเหรอ?”ฮาร์วีย์หัวเราะอีกครั้ง และเคาะโต๊ะเบา ๆหลังจากการเคลื่อนไหวของเขา ลูกเต๋าก็เปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ ตามมาด้วยลูกที่สอง…จากนั้น ก็ลูกที่สาม…ฝูงชนตกตะลึง ใบหน้าของซากุระแข็งเป็นน้ำแข็งเมื่อมาถึงจุดนี้ ฝูงชนก็ส่งเสียงพึมพำออกมาอย่างตื่นเต้น“สี่…”"ห้า…""หก…"“รวมเป็นสิบห้า! สูง!"แขกทุกคนตกใจ คนที่เคยเยาะเย้ยฮาร์วีย์ก่อนหน้านี้ตัวแข็งทื่อ เพราะเขารู้สึกราวกับว่าถูกตบหน้าในทันใดซากุระรู้สึกถึงพลังงานที่ไหลออกมาจากร่างกาย เธอตกใจมากเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้เห็น ก่อนหน้านี้มีจุดสีแดงเพียงสามจุด แล้วมันกลายเป็นสี่ ห้า และหกได้อย่างไร“สาวกอันดับต้น ๆ ของเซียนยอดนักพนันนี่ใช้ได้เลย!”
“พวกเขาโกง?!”“ไม่แปลกใจเลยที่ฉันต้องเสียเงินไปนับสิบล้านเยนในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ที่มาที่นี่!”"ฉันก็เหมือนกัน! นอกจากเงินสองสามแสนเยนที่ฉันชนะในวันแรก ฉันก็สูญเสียเงินมากขึ้นทุกวัน!”“ฉันคิดว่าตัวเองโชคไม่ดี! แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะโกงแบบนี้!”“แถมฉันชวนเพื่อนมาที่นี่อีก! ที่นี่ไม่น่าเชื่อถือสักนิด! ฉันจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว!”“ก็เขาทำเหมือนเราเป็นคนโง่!”“ฉันจะเอาเงินคืน!”นักพนันหลายคนเต็มไปด้วยความโกรธอย่างที่สมควรจะเป็นเช่นนั้น พวกเขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวขณะที่วิ่งตามซากุระไป“เอาเงินของเราคืนมา! จ่ายมาซะ!”ซากุระโกรธจนแทบกระอักเลือด เธอเบียดผ่านฝูงชนด้วยความยากลำบากและรีบต่อสายโทรศัพท์ออกไป“ฮาร์วีย์อยู่ไหน? เขาไปไหนแล้ว!?”“คุณมิยาโมโตะ! มีเรือยอทช์ลำหนึ่งแล่นออกไปในน่านน้ำสากล ชายคนนั้นนำชิปทั้งหมดไปแล้ว! กว่าเราจะรู้ตัวเขาก็จากไปแล้ว!”ซากุระเดือดดาลด้วยความโกรธ"โทรหาเขา! โทรหาเจ้าชายเทอร์รี่เดี๋ยวนี้!” ซากุระกรีดร้อง“บอกเขาว่าฮาร์วีย์จะไปปรากฏตัวที่ท่าเรือ!“เขารู้ว่าจะทำอะไรได้ดีกว่าฉัน!”…ในขณะเดียวกัน เรือยอทช์สุดหรูก็แล่นไปตามเกลียวคลื่นในกลางดึกไอเดนแล
ฮาร์วีย์หรี่ตาขณะศึกษาแผนที่"น่าสนใจ ฉันสงสัยว่าสุดท้ายแล้วตระกูลสมิธจะสามารถทำให้ฉันประหลาดใจในครั้งนี้ได้หรือเปล่า?” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น“เราเตรียมอะไรไว้ให้พวกเขาบ้าง?”“สาวกของหลงเหมินหลายสิบคนกำลังรอซุ่มโจมตีพวกเขาที่ท่าจอดเรือ เราได้คนที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับอาวุธปืนอย่างที่คุณเคยถามหามาแล้ว” ราเชลตอบด้วยความเคารพ“ฉันควรเรียกให้คนมาที่นี่เพิ่มไหม หัวหน้าสาขา?”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“ไม่จำเป็นหรอก ปรากฏการณ์ในวันนี้เป็นเพียงการหว่านความบาดหมางเล็กน้อยระหว่างเฮกเตอร์และเทอร์รี่เท่านั้น“ยังมีเรื่องที่ฉันอยากจะยืนยันอยู่ด้วย“นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมีแผนอื่นรองไว้”ฮาร์วีย์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออก"อะไรกัน?"น้ำเสียงที่ห่างเหินดังขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งของสายฮาร์วีย์ยิ้ม“คอร่า ฉันขอให้เธอปกป้องมิเชลไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอโดนลักพาตัวไปได้ยังไง?”“คุณขอให้ฉันรักษาชีวิตเธอไว้ ชีวิตของเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แล้วเรื่องนี้มันสำคัญกับฉันตรงไหน”น้ำเสียงของผู้พูดเย็นชาและไม่แยแสฮาร์วีย์ตกตะลึง แต่แล้วก็หัวเราะออกมา“ลืมเรื่องนั้นไปซะ ฉันยังมีอย่างอื่นที่อยากให้เธอทำ”“อ
ตามคำสั่งของฮาร์วีย์ ยอร์ก เฟลทเชอร์ อีแวนส์ซึ่งอยู่บนยอดตึกเจ็ดชั้น จู่ ๆ ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขาก็กระโดดลงไปในทะเลอีกด้านหนึ่งและตะโกนพร้อมกันว่า “ทุกคนออกมา!”ตู้ม!ก่อนที่ทหารรับจ้างที่เขานำมาด้วยจะทันได้ไหวตัว ที่ชั้นล่างของอาคารเจ็ดชั้นก็ระเบิดขึ้นอย่างกระทันหัน จากนั้นก็เกิดการระเบิดเป็นชุดพร้อมกันเปลวเพลิงพร่างพรายไปทั่ว เศษซากของอาคารปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ และแรงระเบิดขนาดมหึมาก็กระจายออกไปทุกทิศทุกทางในทันทีไม่ต้องสงสัยเลยว่าที่นี่ถูกโจมตีมาก่อนที่เฟลทเชอร์ และคนของเขาจะมาถึงเสียอีกแม้ว่าเขาจะนำทหารรับจ้างจำนวนมากมาด้วย แต่ตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์อย่างที่สุดกรอด!แผนการทั้งหมดที่จะใช้กับฮาร์วีย์ถูกเขาบดขยี้ทิ้งในทันทีเฟลทเชอร์ที่กระโดดลงทะเลถูกแรงระเบิดพัดไป ร่างของเขาลอยออกไปและทั้งตัวของเขาก็ไหม้เกรียมตู้ม!หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ร่วงลงไปในทะเลมือข้างที่ไม่หักของเฟลทเชอร์ก็หักลงทันทีเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาแต่ขณะที่เขาลอยเคว้งอยู่ ในขณะที่เขาพยายามฝืนไม่ใ
ตู้ม!ลูกเหล็กตกลงพื้นและเหล็กเม็ดเล็กๆจำนวนมากกระจายออกมา ใบหน้าของทริชาคลาวด์ เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เธอกลิ้งไปกับพื้นทันทีและดึงเฟลทเชอร์ อีแวนส์ซึ่งยังคงงุนงงอยู่ในขณะนี้ไปซ่อนหลังก้อนหินมีเสียงดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง และก้อนหินก็พังทลายลงอย่างไม่หยุดหย่อนในเวลานี้เองที่เฟลทเชอร์ตระหนักได้ว่าทริชาช่วยชีวิตเขาไว้ มิฉะนั้นเขาคงถูกยิงตายไปแล้ว"ฆ่ามัน! ฆ่านังนั่น!“ฆ่าฮาร์วีย์ ยอร์ก!“ถ้ามันไม่ตาย เราก็ตาย!”เฟล็ทเชอร์กำลังจะคงคลั่ง เขาจับไหล่ของทริชาไว้โดยไม่รู้ตัว และกัดฟันพูดเพี๊ยะ!“ทะลึ่ง!”ทริชาตบเขาลงกับพื้นด้วยท่าทางเย็นชา“นายหญิงคลาวด์ ฆ่าเธอ! ฆ่าฮาร์วีย์เลย!“ตราบใดที่เธอกับฮาร์วีย์ตาย ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ!”ทริชาดูเฉยเมยและตบหน้าเฟลทเชอร์อีกครั้ง จากนั้นเธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยังมีประโยชน์อยู่บ้าง ฉันคงฆ่าคุณไปแล้ว!“คุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย ไปที่ด้านหลัง มีคนจะไปรับคุณที่นั่น!“อย่ามาเกะกะอยู่นี่!”เห็นได้ชัดว่าทริชารู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าเธอยังมีภาระอย่างเขาอยู่ในขณะที่เผชิญหน้ากับคอร่า ลอยด์ เธอจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสี
เมื่อทริชา คลาวด์คิดว่าเธอกำลังจะชนะ คอร่า ลอยด์ก็กลิ้งไปกับพื้นแล้วลงไปในทะเล จากนั้นเธอก็กดปุ่มที่มือซ้ายแรง ๆ ในตอนที่ตกลงไปแกร๊ง!ด้วยเสียงที่ดังฟังชัด ใบหน้างดงามของทริชาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอรู้ในทันทีว่าเธอถูกหลอกจากนั้นเธอก็ก้าวถอยหลัง กัดฟันโดยไม่พูดอะไรเลย“ตู้ม!”เรือที่พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันเมื่อครู่ระเบิดออกในทันที ถ้าเธอช้ากว่านี้อีกนิดเดียว เธอคงถูกแรงระเบิดฆ่าตายไปแล้วในขณะเดียวกัน สาวกของหลงเหมินกว่าสิบคนที่เป็นนักแม่นปืนฝีมือเยี่ยมก็พุ่งเข้ามาพร้อมปืนทริชาขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองดูฉากนี้ เธอหันหลังกลับและดำดิ่งลงสู่ทะเลในวินาทีต่อมา***ครึ่งชั่วโมงต่อมา สถานการณ์ก็ถูกจัดการอย่างเหมาะสม ด้วยสีหน้าเฉยเมยบนของฮาร์วีย์ ยอร์ก เขายืนอยู่บนเศษหินและถือป้ายชื่อไว้ในมือ“หัวหน้าสาขา นี่มัน…”ไอเดน บาวเออร์พยักหน้าและพูด ดูเหมือนจะเข้าใจ“ป้ายชื่อของทหารอเมริกันที่เกษียณแล้ว ตระกูลสมิธคงใช้เงินในการจ้างทหารรับจ้างหลายสิบคนไปมากมาย“ตอนนี้เขาสูญเสียทหารรับจ้างเหล่านี้ไปแล้ว นี่ถือเป็นหายนะอย่างแท้จริงสำหรับเทอร์รี่ สมิธ”ฮาร์วีย์พูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา“แล
“อย่างนั้นเหรอ?”ร็อดนีย์ทำเสียงเยาะเย้ยหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์“ฉันไม่ได้ต้องการดูหมิ่นอะไรแกหรอกนะไอ้หนู!“แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเหรอ ถึงได้พูดอะไรออกมาแบบนั้น?“มา ๆ! บอกฉันหน่อยว่าแกเรียนที่ไหน ฉันจะได้ประเมินความสามารถของแกได้!“บอกตามตรงนะ ถึงแม้ว่าแกจะพาอาจารย์ซีเกลอร์มาที่นี่ โอกาสก็ยังคงมีเท่าเดิม!”ฮาร์วีย์เหลือบมองที่หัวของเวส ดูเหมือนว่าพลังชั่วร้ายที่อยู่ในตัวเขากำลังจะปรากฏออกมาแล้ว ความทุกข์ทรมานที่เขารู้สึกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาการนอนไม่หลับอาจเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับเขาไปเลยก็ได้ถ้าเขาสามารถข่มใจให้นอนหลับได้ เขาก็จะต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายอยู่ดีณ จุดนี้ เขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่สัปดาห์เท่านั้นฮาร์วีย์รู้สึกสงสารอย่างไม่ต้องคิดทบทวนอะไรเลยฮาร์วีย์หันไปมองร็อดนีย์“ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยหรอก ผมไม่ได้เรียนรู้เรื่องนี้จากอาจารย์คนไหนทั้งนั้น”ร็อดนีย์ตกตะลึง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา"แล้วยังมีหน้ามั่นใจได้ถึงขนาดนี้อีกเหรอ?”“แต่ผมรู้เรื่องศิลปะการฆ่านะ” ฮาร์วีย์ตอบ“ยกตัวอย่างเช่น เมื่ออยู่ต่อหน
“อะไรนะ!”อาร์เล็ตตกใจมากกับอาการของคุณปู่ แต่เธอรู้สึกประหลาดใจมากกว่าที่ฮาร์วีย์สรุปอาการได้แม่นยำร็อดนีย์ก็สรุปอาการเหมือนเขาเป๊ะเวสทำสีหน้าแปลก ๆ เมื่อเขามองไปที่ฮาร์วีย์ เขาไม่คาดคิดว่าฮาร์วีย์จะเก่งกาจได้ถึงขนาดนั้นไคริทำสีหน้าแสดงความชื่นชมเธอเชื่อมั่นในความสามารถของฮาร์วีย์มาโดยตลอด นั่นคือเหตุผลที่เธอพาเขามาที่นี่ตั้งแต่แรกเป็นไปตามคาด เขาทำได้อย่างที่เธอคาดหวังเอาไว้เวสมองฮาร์วีย์ก่อนจะหันไปมองร็อดนีย์“เรารู้จักกันมาหลายปีแล้วนะ ร็อดนีย์“ลองทำตามวิธีการของคุณก็แล้วกัน แล้วดูซิว่าคุณจะรักษาผมได้หรือเปล่า”“ผมจะขอพูดตรง ๆ กับคุณนะเวส มีแหล่งพลังงานชั่วร้ายอยู่ในตัวคุณ วิธีเดียวที่จะช่วยคุณได้คือต้องกำจัดแหล่งพลังงานนั้นออกไป” ร็อดนีย์ตอบอย่างเคร่งขรึม“แต่ถึงกระนั้นผมก็มีอะไรอยากจะบอกคุณ“ขั้นตอนนี้มีความเสี่ยงมาก“ถ้าเราไม่ระวัง พลังงานชั่วร้ายในคุณก็จะปรากฏตัวออกมา แล้วฆ่าคุณทันที”อาร์เล็ตตัวแข็งทื่อ“มั่นใจแค่ไหนคะ คุณปู่ฟอสเตอร์?”ร็อดนีย์ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง“ผมบอกไม่ได้ว่าแหล่งพลังงานนั้นอยู่ตรงไหนกันแน่ ดังนั้นตอนนี้โอกาสสำเร็จมีเพียงยี่สิบถึงส
“นานสุดแค่สองสามสัปดาห์เหรอ?อาร์เล็ตตัวแข็งทื่อก่อนที่จะระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมา“ไอ้สารเลว! แกไม่เพียงแต่ไม่เก่งอะไรสักอย่างแล้ว แต่ยังกล้าสาปแช่งคุณปู่ของฉันอีกเหรอ?!“แกนี่มันช่างชั่วช้าจริง ๆ!“ไอ้คนไร้มนุษยธรรม!“ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!“เลิกพยายามสร้างภาพที่นี่ได้แล้ว!“ถ้าฉันไม่เห็นแก่ไคริล่ะก็ฉันจะหักขาแกด้วยมือของฉันเองแล้ว!”เห็นได้ชัดว่าคำเตือนของฮาร์วีย์ทำให้อาร์เล็ตโกรธเคืองอย่างมากบรืน!มีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นก่อนที่รถโตโยต้า อัลพาร์ดสีเหลืองจะแล่นมาจอดอยู่ข้างนอกมีคนหนุ่มสาวสองสามคนกระโดดลงมาจากรถ พร้อมทั้งถือกล่องโบราณอยู่ในมือหลังจากนั้นก็มีชายสูงอายุคนหนึ่งเดินออกมาเขาสวมเสื้อคลุมที่เปล่งรังสีออร่าของผู้ปราดเปรื่องออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยฮาร์วีย์ทำหน้าสงสัยก่อนจะจดจำใบหน้านั้นได้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยระดับสุดยอดของโกลด์เด้น แซนด์“ในที่สุดคุณปู่ฟอสเตอร์ก็มาถึงแล้ว!อาร์เล็ตเดินออกไปรับด้วยสีหน้าเบิกบานใจ“คุณปู่มาถูเวลาพอดีเลย! ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเราคงโดนนักต้มตุ่นหลอกเอา
ฮาร์วีย์ยิ้มจาง ๆ หลังจากได้ยินข้อสงสัยของอาร์เล็ต“สถานการณ์ของคุณเพแกนไม่ได้มีความซับซ้อนอะไร แค่ร่างกายของเขาโดนพลังงานชั่วร้ายเล่นงานเท่านั้นเอง“ปัญหานั้นจะได้รับการแก้ไขทันทีที่มีการจัดการที่ต้นเหตุ"“พลังงานชั่วร้ายเหรอ?”เวสชะงักไปครู่หนึ่ง“แต่ฉันก็ระวังตัวอยู่เสมอนะ ฉันไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในสถานที่ที่จะมีพลังชั่วร้ายแบบนั้นเลย“ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยก็ยังออกแบบคฤหาสน์ทั้งหลังนี้ให้ฉันด้วย ที่ดินก็มีความบริสุทธิ์ผุดผ่องด้วย แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ?“นอกจากนี้เราก็อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วด้วย แต่ไม่เคยเกิดเรื่องร้าย ๆ อะไรกับเราเลยจวบจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้“นั่นเป็นเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้แหล่งพลังงานชั่วร้ายนั้นได้เพิ่งหาทางเข้ามาที่นี่ได้" ฮาร์วีย์ตอบอย่างตรงไปตรงมา“เมื่อเร็ว ๆ นี้มันเจอหนทางที่เข้ามาที่นี่ได้เหรอ?'อาร์เล็ตหัวเราะอย่างเย็นชา“คุณคิดว่าเราโง่หรือไง?“พลังชั่วร้ายมีแต่ในบ้านผีสิงเท่านั้นแหละ!“บ้านของเราอยู่ในสภาพเดิมมาตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว! ทำไมถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ?!“คุณอ้างว่ามันมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้เหรอ?“ก็บอกมาเลยสิว่าปู่
อาร์เล็ตเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เวสฟังอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันกรอดต่อหน้าฮาร์วีย์“ทำไมคุณถึงทำอะไรตามใจชอบโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ?!“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ของฉัน คุณก็คงตายแน่!“คุณคิดที่จะช่วยใครเพียงให้ได้ค่าขนมนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเองน่ะเหรอ?!“คุณช่างเป็นคนน่ารังเกียจจริง ๆ!"ในดวงตาของอาร์เล็ตมีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม“ถ้าไม่ใช่เพราะผมที่ยกโครงเหล็กของรถเอาไว้ ป่านนี้คุณเพแกนก็คงกลายเป็นเศษเนื้อเละ ๆ ไปแล้วล่ะ”ใบหน้าของอาร์เล็ตดูมืดมนลงทันที“คุณกล้าดียังไงมาสาบแช่งคุณปู่ของฉันแบบนั้น ไอ้สารเลว!?!“ยอมรับออกมาต่อหน้าทุกคนซะว่าคุณพูดล้อเล่น!“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คุณปู่ของฉันก็คงไม่ต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรอก!”สีหน้าของอาร์เล็ตดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งในตอนนี้เธอรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนเมื่อคิดว่าฮาร์วีย์อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ปู่ของเธอต้องเสียชีวิต“ฮาร์วีย์เป็นนักศิลปะป้องกันตัวนะอาร์เล็ต เขามีความแข็งแกร่งกว่าผู้ชายธรรมดาทั่วไปหลายเท่า เขาต้องมั่นใจที่จะช่วยคุณปู่ของคุณได้ ถึงได้ลงมือทำไปอย่างนั้น"ไคริก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว“ฉันไม่รู้ร
เมื่อได้ยินคำพูดของไคริ ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้ชายคนนั้นก็ทำสีหน้าที่ดูแย่มากเห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดต่างรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีโอกาสที่จะตายสูงมาก เมื่อดูจากสภาพร่างกายของเขาแล้ว“ขอบคุณที่เป็นห่วงลุงนะ"ชายคนนั้นแค่ยิ้มให้เฉย ๆ ราวกับว่าเขารู้ว่าความตายของเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้“โอ้ ไคริ… หลานไม่ต้องเศร้าเสียใจกับเรื่องปู่หรอก ปู่รู้ว่ามีชีวิตก็ย่อมมีตายเป็นธรรมดา“เออจริงสิ ปู่ได้ยินมาว่าหลานถูกลอบทำร้ายในระหว่างบินมาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่นา“หลานสบายดีไหม?“ปู่มีหัวไชเท้าร้อยปีอยู่สองสามหัว เอาไปกินเพื่อเพิ่มพลังได้นะ"แน่นอนว่าชายคนนี้เป็นห่วงเรื่องสุขภาพของไคริไคริยิ้ม“ขอบคุณค่ะลุง!“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ มีคนบนเที่ยวบินเดียวกันได้ช่วยหนูเอาไว้ นั่นคือเหตุผลที่หนูยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้"จากนั้นไคริก็ชี้ไปที่ฮาร์วีย์“หนูขอแนะนำให้ลุงรู้จักกับฮาร์วีย์ค่ะ เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตหนูไว้ในตอนนั้น“ฮาร์วีย์ นี่คือลุงของฉันค่ะ เวส เพแกน“ตระกูลเพแกนเป็นหนึ่งในตระกูลที่ตัดขาดจากโลกภายนอกที่อยู่ในโกลด์เด้น แซนด์แห่งนี้ พวกเขาถือเป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับของเมืองนี้
บรืน!สิบห้านาทีต่อมาก็มีเฟอร์รารี่สีแดงคันหนึ่งเข้ามาจอดตรงหน้าวิลล่าเมื่อกระจกรถเลื่อนลงมาก็เห็นใบหน้าอันงดงามของไคริแถมเธอยังใส่แว่นกันแดดด้วย เลยทำให้เธอดูทันสมัยและงามพริ้งเป็นพิเศษไคริเหลือบมองฮาร์วีย์ก่อนจะส่งยิ้มให้จาง ๆ“เชิญค่ะคุณยอร์ก"ฮาร์วีย์ไม่มีโอกาสได้มองหน้าไคริอย่างใกล้ชิดมาก่อน...แต่เมื่อได้มองภายใต้แสงแดดอันสดใส เขาบอกได้เลยว่าไครินั้นดูสวยราวกับภาพวาด แค่ความสวยดุจเทพธิดาเพียงอย่างเดียว ก็ทำให้ตึกรามบ้านช่องพังถล่มด้วยการมองเพียงแวบเดียวได้แล้วแมนดี้ก็มีหน้าตางดงามเช่นกัน แต่ไคริก็สวยไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลยทั้งสองคนนี้เป็นดั่งดอกไม้ที่สวยงดงาม เธอทั้งคู่ต่างก็มีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดในแบบฉบับของตัวเอง ซึ่งยากจะบอกได้ว่าใครสวยกว่าใครโดยทั่วไปแล้วไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็เลือกไม่ได้หรอกว่าอยากจะได้คนไหนมากกว่ากันพวกเขาทั้งหมดคงอยากได้ทั้งสองคนนั่นแหละฮาร์วีย์สงบสติอารมณ์ตัวเองด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนก้าวเข้าไปในรถทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็มีกลิ่นหอมภายในรถโชยเข้าจมูกทันที แล้วเมื่อมองเห็นขาอันเรียวเล็กของไคริเข้าไปอีก ฮาร์วีย์ก็อดที่จะรู้สึกวิงเวียนคล
ฮาร์วีย์ก้มศีรษะลงอย่างไม่ลังเล ก่อนจะตัดสินใจยอมแพ้ในเรื่องนี้จากนั้นเขาก็ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแมนดี้ทำเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชา เธอคิดว่าฮาร์วีย์ดูแปลก ๆ ไปในตอนนั้น***ในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฮาร์วีย์กำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อทำการสอบสวนคนในตระกูลจอห์นก่อนที่เขาจะเดินออกไปนั้นก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาฮาร์วีย์เหลือบมองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“คุณไม่โทรหาฉันเลยนะคะ? ฉันเป็นเพื่อนของคุณนะฮาร์วีย์"มีเสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง เธอคือไครินั่นเอง“คุณพาเทลเหรอ?”ฮาร์วีย์ตัวแข็งทื่อ เขาไม่คาดคิดว่าไคริจะโทรหาเขาในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้“คุณเรียกแต่ชื่อฉันไม่ได้เหรอคะ?” ไคริถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง“ก็ได้ครับไคริ"ฮาร์วีย์ไม่อ้อมค้อม“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้เหรอ?”ฮาร์วีย์รู้ดีว่าคนอย่างไคริจะไม่มีวันทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลไม่มีทางที่เธอจะแค่โทรมาเชิญฮาร์วีย์ไปดื่มชาด้วยกันเท่านั้น“บอกตามตรงนะคะว่าฉันได้สืบหาข้อมูลของคุณนับตั้งแต่วันที่เราเจอกันที่สนามบิน“ฉันได้ส่งคนไปติดตามคุณด้วย“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร“เพราะยังไงก็ตามฉันต
แมนดี้ขมวดคิ้วหลังจากได้ยินน้ำเสียงอันชอบธรรมชองอัลม่า“ฉันไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายเธอเลยนะอัลม่า“เลิกพยายามจับคู่ให้เราสักทีได้ไหม?”อัลม่าเงยหน้าขึ้นก่อนจะทำเสียงเยาะเย้ย“พี่ชายฉันเป็นผู้ชายที่มีความโดดเด่น! เขาเป็นลูกน้องที่นายน้อยคนโตให้ความไว้วางใจมากที่สุด!“ผู้หญิงในเมืองนี้ต่างก็อยากได้เขาเป็นแฟน!“ฉันให้โอกาสเธอก็เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน! ฉันเก็บผู้ชายที่มีความโดดเด่นเอาไว้ให้เธอโดยเฉพาะ!“ไม่มีใครได้รับโอกาสนี้หรอก!อัลม่าทำสีหน้าที่ดูหยิ่งผยอง“เธอควรจะรู้ว่าอะไรดีสำหรับเธอนะแมนดี้!”แมนดี้ทำสีหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเอาหัวพิงหมอนพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก“เอาล่ะพอแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องทำในวันพรุ่งนี้ ฉันต้องขอตัวก่อนละนะ" แน่นอนว่าเธอไม่อยากจะโต้เถียงกับอัลม่าในเรื่องนี้“ราตรีสวัสดิ์นะ!”อัลม่ายิ้มจาง ๆ“แต่ยังไงก็ตามฉันได้สัญญากับพี่ชายไว้แล้วนะแมนดี้...“ฉันบอกเขาไปว่าเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะคบหากับไอ้ตัวโสโครกที่เป็นสามีเก่าของเธอมาสามปีเต็มแล้วก็ตาม!“อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ!“ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าพี่ชายฉันจะจัดการกับเข