บทที่ 19

'อะไรเนี่ย?'

ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึง 'เกิดอะไรขึ้น?'

‘ไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นเพียงแค่ยกมือขวาขึ้นเท่านั้น ทำไมดอนถึงกับล้มไม่เป็นท่าขนาดนี้? ’

'ไอ้บ้านี่มีทักษะต่อสู้งั้นเหรอ?'

‘หรือจะจริงที่ว่าหมาทุกตัวจะมีวันของมัน?’

แต่พวกเขาก็แค่รู้สึกว่าฮาร์วี่ย์กำลังโชคดีและดอนก็โชคร้าย เพราะฮาร์วีย์เพียงแค่ยกมือขึ้น ดอนก็กระเด็นออกไป

“ฮาร์วี่ย์…คอยดูเหอะ…” ดอนนอนอยู่บนพื้นตัวสั่น เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้น ในตอนนั้นเองเขาชี้ไปที่ฮาร์วี่ย์และด่าว่าเขาอย่างรุนแรง “ฉันจะทำลายแก! ฉันจะให้แกชดใช้ คอยดูเหอะ…”

ในขณะนั้นทุกคนกำลังจับจ้องไปที่ดอนซึ่งมีเลือดไหลออกมาที่จมูก แล้วพวกเขาก็หันไปมองฮาร์วี่ย์อย่างเวทนา

ลูกเขยทีไร้ประโยชน์อย่างเขามีทรัพย์สมบัติอะไรบ้าง? แต่ดอนกลับแตกต่างออกไป เขาเป็นถึงพนักงานระดับกลางของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ หากเขาตั้งมั่นเช่นนั้น แน่นอนว่ามันจะค่อนข้างง่ายสำหรับเขาที่จะทำลายฮาร์วี่ย์เพียงแค่ปลายนิ้วของเขา

แต่ฮาร์วี่ย์ไม่ได้สนใจดอน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้นและโทรหาโยนาธาน

“ว่าไงฮาร์ฟ มีอะไรหรือเปล่า” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงโยนาธานฟังดูให้ความสนใจมาก

ฮาร์ว