“เอวลีน ผมไม่รักคุณอีกต่อไปแล้ว”“นี่คือคู่หมั้นของผม เวตตี้”“อะไรนะ? คุณกลัวว่าผมจะทำร้ายลูกของเฟลิเป้เลยใช่ไหม คุณผู้หญิงวิทแมน?”เมเดลีนรู้สึกปวดใจขณะที่เธอวางมือของเธอลงที่ท้องของเธอ‘เจเรมี่ นี่คือลูกแท้ ๆ ของคุณ’‘ทั้งชีวิตของฉัน ไม่มีชายอื่นนอกจากคุณ’‘แต่ในที่สุด คุณก็ยังไม่เชื่อในตัวฉัน’เมเดลีนยิ้มอย่างขมขื่น จู่ ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน ที่มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งอ้างว่ามีจุดจบของความสัมพันธ์ที่ย่ำแย่และได้เพิ่มเธอเป็นเพื่อนในโซเชียลมีเดียในตอนนี้ นอกจากคนแปลกหน้าคนนั้นแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นที่เธอจะหันไปหาได้อีกเพราะฉะนั้น เธอจึงตอบรับคำขอของคนแปลกหน้าคนนั้น ในตอนที่เธอกำลังคิดว่าเธอจะทักทายคนแปลกหน้าคนนั้นอย่างไรดี คนแปลกหน้าคนนั้นก็ทักข้อความเธอมา : [สวัสดีนะ คุณผู้หญิง ฉันยินดีมากเลนที่คุณรับแอดฉันเป็นเพื่อน]เมเดลีนตอบกลับ : [ยินดีที่ได้รู้จักนะ คนแปลกหน้า][คุณผู้หญิง ฉันเพิ่งจะจบความสัมพันธ์ของฉันมาและฉันรู้สึกเศร้ามาก ๆ เลย คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนกับฉันนานกว่านี้หน่อยได้ไหม?]เมเดลีนเองก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยเช่นกันและเริ่มที่จะสนทนากับคนแปลกหน้าคนนั้น
เจเรมี่ตกตะลึงอย่างมากในตอนที่เมเดลีนกอดเขาโดยความต้องการของเธอเองท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มืดสนิท เขาขยับมือไปรอบ ๆ เอวของเมเดลีนอย่างไม่รู้ตัว และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่ว ๆ ว่า “นอกจากเรื่องสัญญา ยังมีอะไรที่เราจะคุยกันอีกงั้นเหรอ คุณหญิงวิทแมน?เมเดลีนไม่สามารถตำหนิที่เขาพูดในลักษณะดังกล่าวได้ เพราะเธอเป็นคนที่พูดจาด้วยวิธีเหยียดหยามเช่นนี้ตั้งแต่แรก“เจเรมี่ ฉันมีบางอย่างที่สำคัญจริง ๆ จะคุยกับคุณค่ะ”ด้วยแสงระยิบระยับพร่างพราย เจเรมี่ก้มลงมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา “พูดสิ”เมเดลีนสูดหายใจลึก ๆ เธอตรวจดูทางเข้าของห้องประชุมอย่างระมัดระวังเพื่อยืนยันอีกครั้งว่าไม่มีคนอื่นแอบฟัง มือเธอที่จับแขนของเจเรมี่แน่นขึ้นเล็กน้อย“เจเรมี่ ที่จริงแล้ว เรา...”อืดด อืดดเมเดลีนเพิ่งจะพูดได้ไม่กี่คำในตอนที่โทรศัพท์บนพื้นเริ่มสั่นหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอมองลงไปที่หน้าจอซึ่งสว่างขึ้นและกำลังแสดงสัญลักษณ์ของเฟลิเป้‘คำพูดมาถึงปากของฉันแล้ว ฉันจะกลืนพวกมันกลับลงไปไม่ได้’เมเดลีนที่กำหมัดรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังถูกกลั่นแกล้ง เธอยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมในตอนนี้“คุณต้องการจะบอกอะ
เธอได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ของเฟลิเป้ทางโทรศัพท์ “มีบางเกิดขึ้นกับลิเลียน”ท่าทีของเมเดลีนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับลิเลียนงั้นเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง?!”“ลิเลียนบังเอิญสะดุดและหัวฟาดพื้น เธอเลือดออกอย่างหนัก ผมเพิ่งจะส่งเธอไปที่โรงพยาบาลรอยัลเพื่อทำการรักษา” เฟลิเป้กล่าวอย่างใจเย็น หลังจากนั้น เขาก็ถามว่า “คุณอยู่กับเจเรมี่ใช่ไหม?”“ฉันไม่ได้อยู่กับเขา ฉันจะจองตั๋วและบินกลับไปยังประเทศเอฟเดี๋ยวนี้!”เจเรมี่ออกมาจากห้องประชุมและเห็นเมเดลีนกำลังวิ่งไปที่ลิฟต์ สายตาของเขามืดมนขณะที่เขามีท่าทีอิจฉา “คุณดูอยากจะพบเขาใจจะขาดหลังจากที่เพิ่งจะโทรคุยกัน เอวลีน ในอดีตคุณห่วงผมขนาดนี้ไหม?” เมเดลีนขึ้นไฟลท์ข้ามคืนเพื่อรีบกลับไปยังประเทศเอฟเมื่อเธอมาถึงที่โรงพยาบาล ลิเลียนกำลังถูกแอดมิตในห้องฉุกเฉินเพื่อสังเกตอาการเพิ่มเติมเมเดลีนจ้องมองใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาผ่านหน้าต่างกระจก ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอใจสลายคนใช้อ้างว่าลิเลียนกำลังเล่นสนุกด้วยตัวเองในตอนที่เธอบังเอิญล้มหัวฟาดพื้น แต่เมเดลีนไม่เชื่อ‘นี่ต้องเป็นการเตือนจากเฟลิเป้แน่’‘เขาพยายามที่จะเตือนฉันไม่ให้มีแรงกระตุ้นเพ
“คู่ข้าวใหม่ปลามันนี่น่ารักมากจริง ๆ”เสียงของเขาเป็นเหมือนดาบเล่มคมที่แทงทะลุหัวใจของเมเดลีนเธอข่มตัวเองในขณะที่ท้องของเธอกำลังบิดตัวด้วยกรดในกระเพาะ เมื่อจ้องไปที่เจเรมี่และอีเวตต์ที่กำลังจูงมือกัน เธอก็ยิ้มออกมา “พวกคุณก็เหมือนกันนะ คุณวิทแมน คุณและคู่หมั้นของคุณก็น่ารักมากเหมือนกันค่ะ”“แน่นอนสิครับ” เจเรมี่หัวเราะคิกคัก เขาจ้องสายตาไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนและยิ้มแย้มของอีเวตต์ก่อนจะพูดว่า “เวตตี้เป็นเหมือนแสงส่องระหว่างช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของผม ผมรู้สึกประทับใจเธอเสมอ หลังจากที่โชคดีพอจนได้เจอกับผู้หญิงแสนดีแบบเวตตี้ในชีวิตของผม”“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ดีอย่างที่คุณพูดหรอกค่ะ” อีเวตต์มีท่าทีเขินอายและพิงตัวที่ไหล่ของเจเรมี่ “โอ้ ใช่สิ มอบบัตรเชิญของเราแก่พวกเขาสิ”‘บัตรเชิญ?’เมเดลีนงุนงง ช่วงเวลาต่อมา เธอเห็นเจเรมี่กำลังมอบบัตรเชิญที่ได้รับการจัดเตรียมอย่างพิถีพิถันให้แก่เธอ“เจเรมี่กับฉันจะจัดพิธีหมั้นกันวันเสาร์ที่จะถึงนี้ที่หอประชุมของเกลนเดลค่ะ ฉันตั้งตารอคุณอาทั้งสองมาอวยพรพวกเรานะคะ”สายตาของเมเดลินเป็นประกายในตอนที่เธอรับบัตรเชิญ‘พวกเขาจะหมั้นกันจริง ๆ!’“เอวล
‘แต่คุณจะรู้เรื่องนั้นได้ยังไงล่ะ เจเรมี่? ครั้งนั้น ฉันไล่คุณไปเพียงเพื่อช่วยคุณ’‘ในตอนนี้ คุณคิดว่าฉันได้เปลี่ยนใจไปแล้วและเล่นตลกกับคุณ’เธอแตะชื่อบนการ์ดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับตาที่เริ่มแดง“เจเรมี่ คุณจะมีความสุขอย่างแน่นอนถ้าคุณรู้ว่าลิเลียนยังมีชีวิตอยู่”หลังจากที่มี่ความคิดที่แสนเจ็บปวดเหล่านี้ เมเดลีนหยิบดินสอขึ้นมาอีกครั้งและวาดความคิดทั้งหมดของเธอลงไปในแบบในวันต่อมา เธอส่งแบบให้กับเจเรมี่ระยะเวลาผ่านไปนาน แต่เขาก็ยังคงไม่ตอบกลับ นี่ให้ความรู้สึกเหมือนกับตอนนั้นที่เขาเคยเมินเฉยต่อเธอในตอนใกล้ค่ำ ในที่สุดเมเดลีนก็ได้รับการตอบกลับของเจเรมี่ ในการตอบกลับของเขา เขากล่าวถึงความไม่พอใจและขอให้เธอออกแบบขึ้นมาใหม่เพื่อที่จะทำตามความคิดเจเรมี่ เมเดลีนจึงออกแบบขึ้นมาใหม่ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าหลังจากจะแก้ไขมันไปกี่ครั้ง เจเรมี่ก็ยังคงไม่พอใจ เขาย้ำกับเธอว่าเขายุ่งมากและไม่อยากให้เธอส่งงานที่คุณภาพต่ำเช่นนี้ให้กับเขาราวกับว่ามันจะทำให้เขาเสียเวลาอันล้ำค่าเพื่อดูแบบร่างทั้งหมดเมเดลีนรู้สึกว่าเจเรมี่พยายามที่จะสร้างปัญหาให้กับเธอย่างจงใจ เธอตั้งสติ เก็บไอแพ็ดและกระดาษวาดภาพ จากนั
เจเรมี่ยิ้มขณะที่จ้องใบหน้าที่บึ้งตึงของเธอ “ผมจะกล้าเล่นตลกกับคุณอาของผมได้ยังไงกันครับ?”เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอ “ผมประชุมเสร็จตั้งนานแล้ว ผมก็แค่เห็นว่าคุณหลับอยู่ เพราะงั้นมันคงจะไม่สะดวกที่จะปลุกคุณให้ตื่น”“...” หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด เมเดลีนก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนผิดเมื่อเห็นว่าเมเดลีนกำลังฝันกลางวัน เจเรมี่ก็จ้องไปที่ผ้าห่มที่เมเดลีนกำลังถืออยู่“คุณอา ได้โปรดอย่าเดาเป็นตุเป็นตะว่าผมคือคนที่ห่มผ้าห่มผืนนี้ให้กับคุณล่ะ ผู้หญิงที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานเป็นคนทำ มันไม่ใช่หน้าที่ผม”เธอปฏิเสธว่าเหตุการณ์นั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา แววตาของเขาไม่แสดงสัญญาณของความกังวลต่อเธอหรือร่องรอยของความคิดถึงให้เธอเห็นเมเดลีนจับผ้าห่มแน่นและยิ้ม “ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิดจริง ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้น คุณช่วยจองนัดหมายให้หน่อยได้ไหมคะ คุณวิทแมน? ฉันไม่อยากเสียเวลามากเกินไปกับเรื่องของคุณเพียงคนเดียว”“ไม่มีนักออกแบบอัญมณีในบริษัท วิทแมนคนอื่นแล้วรึไง? พวกเขาต้องพึ่งพาภรรยาของผู้อำนวยการที่กำลังท้องในตอนนี้ให้มาทำงานนี้ด้วยเหรอ?”“ปัญหาของบริษัทก็เป็นปัญหาของเฟลิเป้ และปัญหาของเฟลิเป้จึงเป็น
“คุณคาดหวังกับจูบของผมใช่ไหม คุณผู้หญิงวิทแมน?”“...”“น่าเสียดายมากจริง ๆ ตอนนี้ผมจูบแค่ผู้หญิงที่ผมรักเท่านั้น”การเย้าแหย่แสดงให้เห็นได้จากรอยยิ้มของเขาในขณะที่แววตาของเขาฉายออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยามเมเดลีนรู้สึกอกหัก แต่เธก็ตอบกลับด้วยท่าทางสงบ “คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันกำลังรอให้คุณจูบ? ฉันก็แค่เล่นไปตามน้ำ เจเรมี่ ทั้งหมดที่คุณอยากได้ยินคือการที่ฉันพูดว่าฉันรักคุณและคิดถึงคุณใช่ไหม? น่าเสียดายนะ ไม่ว่าฉันจะเคยรักคุณมากแค่ไหนตอนนี้มันได้กลายเป็นฉันเกลียดคุณมากแค่นั้น เข้าใจไหม?”เธอยิ้ม หลบเลี่ยงสายตาของเขาและออกจากตรงนั้นไปเจเรมี่อึ้ง ทิ้งมือเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ความเป็นประกายในรอยยิ้มและแววตาของเขาค่อย ๆ หายไป…เวลาได้ผ่านไปและมันก็เป็นวันเสาร์แล้วเมเดลีนสวมชุดราตรีที่ประณีตขณะควงแขนของเฟลิเป้ พวกเขาทั้งคู่มาถึงที่งานหมั้นของเจเรมี่และอีเวตต์เธอคิดว่าคงจะมีฝูงชนคับคั่งในงานหมั้นของเจเรมี่ แต่กลับมีแค่ไม่กี่คนที่โผล่มานอกจากเธอและเฟลิเป้แล้ว ก็ไม่มีคนนอกมาที่นี่เลย“ฉันไม่ชอบคนเยอะ ๆ ค่ะ เพราะงั้นพิธีหมั้นจึงเรียบง่าย” อีเวตต์อธิบายด้วยรอยยิ้ม “เจเรมี่บอกว่าคุณ
“การนอนด้วยกันถือเป็นความใกล้ชิดกันมาก ๆ ไหมครับ?” เฟลิเป้ย้อนถามอีเวตต์ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคนสองคนสนิทกันมากแค่ไหนเพียงเพราะพวกเขาเคยหลับนอนด้วยกันมาก่อนหรอกค่ะ อย่าลืมว่า เดี๋ยวนี้มีคนตั้งมากมายที่มีความสัมพันธ์แค่ชั่วข้ามคืน”“เราไม่ได้มีความสัมพันธ์แค่ชั่วข้ามคืนนะครับ ผมหลับนอนกับเธอตั้งหลายคืน” เฟลิเป้ลดเสียงลงขณะที่เขาห่างจากอีเวตต์แค่ไม่กี่นิ้ว แววตาของเขากำลังเป็นประกายด้วยความสงสัย ในตอนที่เขาพยายามจะพิเคราะห์ใบหน้าของเธออย่างถี่ถ้วน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเขาเหลือบมองสายเรียกเข้าและยิ้มอย่างอ่อนโยนในทันที “คุณชาริสครับ ผมต้องรับสายนี้ ไว้คุยกันตอนที่มีโอกาสนะครับ”“ได้เลยค่ะ คุณวิทแมน” อีเวตต์จ้องไปที่เฟลิเป้ขณะที่เขาหันหลังไป จกนั้นรอยยิ้มของเธอจึงค่อย ๆ จางไปในส่วนของหอประชุมเมเดลีนพยุงตัวเองพิงกำแพง ไม่สามารคุมตัวเองจากการอาเจียนได้เธอแยกไม่ออกว่ามันเป็นเพราะร่างกายของเธอรู้สึกไม่ค่อยดี หรือเป็นเพราะเธอกำลังรู้สึกอารมณ์เสียเมื่อเธอเห็นเจเรมี่กำลังทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น“คุณกำลังวางแผนจะทำอะไร จากการแบกรับความทุกข์ทรมานในการตั้ง
อดัมไม่ได้ให้เชอร์ลี่ย์เข้ามาด้วย ในขณะที่เขาพาทั้งเมเดลีนและเจเรมี่เข้ามาในห้องทำงานตัวเองห้องนั้นกว้างขวางและตกแต่งภายในอย่างหรูหรากว่าที่เห็นในโรงพยาบาล มีอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ดูค่อนข้างล้ำสมัยวางอยู่รอบ ๆเมเดลีนยืนอยู่ข้าง ๆ เฝ้าดูอดัมทำการทดสอบต่าง ๆ กับเจเรมี่ในที่สุดอดัมก็เก็บตัวอย่างเลือดจากเจเรมี่มาวางบนอุปกรณ์เพื่อทำการวินิจฉัยทันทีเธอรู้สึกกระวนกระวายใจในระหว่างที่รอถึงอย่างนั้นเธอก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าสีของตัวอย่างเลือดเจเรมี่ไม่ได้เข้มอย่างที่เคยเป็น ซึ่งนั่นอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีประมาณสิบนาทีต่อมา ผลก็ออก“ทุกอย่างโอเคไหมอดัม?” เมเดลีนเอ่ยถาม“ไม่ต้องกังวลลินนี่ อาการผมจะดีขึ้นกว่าเดิมแน่นอน” เจเรมี่จับมือของเธอไว้แล้วปลอบโยน“ถ้าคุณอาการดีขึ้นมากแล้วทำไมวันนั้นคุณถึงทรุดลงกะทันหันแบบนั้นล่ะ?” เธอยังคงเอ่ยอย่างวิตกอดัมไม่ได้พูดอะไร เขาไล่สายตาผ่านรายงานวินิจฉัยสองครั้ง ก่อนจะมีแววตาเป็นประกาย ทว่าในไม่ช้าก็ต้องหายไป“ทุกอย่างดูดีทีเดียว ไม่มีอะไรผิดปกติ” อดัมพูดขณะที่มองเมเดลีน “ไม่ต้องกังวลมากไป เขากำลังค่อย ๆ ฟื้นตัวน่ะ”ได้ยินอย่างนั้นเมเดลีนก็ถอนหายใจโล่งอก
เมเดลีนเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันที่เห็นใครบางคนลงมาจากรถ “เชอร์ลี่ย์ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างเป็นมิตร “ฉันบอกว่าจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอคะ นี่บ้านฉันน่ะ”เมเดลีนชี้ไปที่วิลล่าขนาดเล็กข้างหน้า “นี่คือบ้านของคุณเหรอคะ?”“ค่ะ ที่นี่คือบ้านของฉัน” เชอร์ลี่ย์พยักหน้าอย่างมั่นใจ จากนั้นเธอก็เดินไปหาอดัมด้วยท่าทางจริงจัง “อดัม พี่สาวกลับบ้านทั้งทีทำไมดูไม่มีความสุขเลยล่ะ”ข้อมูลใหม่นั้นทำให้เมเดลีนรู้สึกงุนงง “เชอร์ลีย์ คุณเป็นพี่สาวของอดัมเหรอคะ?”“ค่ะ ฉันเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเขา เรามีพ่อและแม่คนเดียวกัน” เชอร์ลี่ย์แตะไหล่ของอดัมเบา ๆ แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “อดัม ทำไมไม่แนะนำเพื่อนให้ฉันรู้จักเลยล่ะ?”อดัมได้ยินอย่างนั้นก็ฝืนยิ้มออกมาเบา ๆ “ฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำหรอก เพราะดูเหมือนทุกคนจะรู้จักกันอยู่แล้ว” เขาก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าเขาจงใจหลีกเลี่ยงเชอร์ลี่ย์ “เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างสดใส "ฉันไม่ได้อยู่บ้านมาหลายปี ฉันก็ควรจะได้ชื่นชมบ้านหลังนี้ที่เคยอยู่บ้างนะ”ขณะที่พูดเธอก็เดินนำเข้าไปในบ้านก่อนอดัมเชิญเมเดลีนและเจเรมี่เข้าไป “เข้ามาสิ”เมเดลีนพยักห
อดัมอึ้งไปครู่หนึ่ง “ว่าไงนะ? คุณกำลังพูดอะไร? คุณเป็นใคร? เอวลีนอยู่ไหน?”“จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? คุณก็เหมือนพ่อแม่ของคุณนั่นแหละอดัม ไร้หัวใจและโหดร้าย” เชอร์ลี่ย์ล้อเลียนอย่างเย็นชาอดัมเงียบไปชั่วครู่ก่อนสุดท้ายเขาจะตอบสนองกลับมา“เธอเองเหรอ” ราวกับว่ามีบางอย่างมากระตุ้นภายในใจเขาตกตะลึงปนประหลาดใจ“ใช่ ฉันเอง” เชอร์ลี่ย์ตอบอดัมอย่างไม่ลังเล “เดี๋ยวเร็ว ๆ นี้เราก็คงได้พบกัน แม้ว่าฉันไม่คิดว่านายจะตั้งตารอฉันหรอกใช่ไหม?”อดัมเงียบไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมเป็นเป็นเธอที่รับโทรศัพท์? เอวลีนอยู่ที่ไหน? เจเรมี่เป็นยังไงบ้าง?”คนฟังเอ่ยอย่างเย้ยหยัน “ฉันไม่ได้บอกหรอกเหรอ? ว่าเดี๋ยวเขาก็ตายแล้ว ภรรยาที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็จะต้องใจสลายไปด้วยน่ะ”“พูดบ้าอะไรเนี่ย! เขาไม่มีทางตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตได้!” น้ำเสียงของอดัมเอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนก “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเล่นแบบนี้แน่!”อดัมรีบวางสายรอยยิ้มของเชอร์ลี่ย์กว้างขึ้นในขณะที่จ้องหน้าจอที่ค่อย ๆ หรี่แสงลงช้า ๆ“เป็นใครกันถึงมาห้ามไม่ให้ฉันเล่นน่ะอดัม? เป็นตัวแทนของคนสองคนนั้นที่ตายไปแล้วเมื่อหลายปีก่อนงั้นเหรอ? ฮึ”เธอเย้ยหยันแ
“เจเรมี่!”เมเดลีนพบว่าไม่สามารถทนรออยู่หน้าห้องน้ำได้อีกต่อไป เธอเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ สิ่งที่เห็นคือเจเรมี่ที่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยวและเย็นชา ขณะที่ร่างของเชอร์ลี่ย์ล้มลงข้างอ่างอาบน้ำเมเดลีนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็รีบเช็คก่อนว่าเจเรมี่เป็นอย่างไรบ้าง แต่ด้วยความมีมารยาทเธอจึงรีบเข้าไปหาและพยุงเชอร์ลี่ย์เธอเพิ่งเอื้อมมือออกไป แต่โดนเจเรมี่จับแขนไว้แน่น เขาจับไว้แรงมากจนเธอรู้สึกเจ็บ“อย่าไปแตะต้องตัวเธอ”เจเรมี่เอ่ยเสียงเย็นสุดขีด“เจเรมี่?” เมเดลีนมองแววตาที่เฉียบคมของเขา “คุณโอเคไหม เจเรมี่? เกิดอะไรขึ้น ทำไมเชอร์ลี่ย์…” “ไม่ต้องกังวลค่ะ คุณนายวิทแมน ฉันไม่เป็นไร” เชอร์ลี่ย์จับข้างอ่างขณะที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เธอชำเลืองมองสายตาเย็นชาของเจเรมี่จากหางตาก่อนจะหันไปยิ้มให้เมเดลีน“เจเรมี่ไม่ต้องการให้คุณสัมผัสฉันเพราะฉันทำเข็มหักโดยไม่ตั้งใจน่ะค่ะ มันคงจะแย่ถ้าคุณได้รับบาดเจ็บเพราะความผิดพลาดที่ไม่เป็นมืออาชีพของฉัน”จากนั้นเมเดลีนก็เห็นเข็มเล็ก ๆ หักยื่นออกมาจากแขนของเชอร์ลี่ย์หญิงสาวดึงเข็มออกมาอย่างใจเย็นโดยที่คิ้วเรียวของเธอไม่แม้แต่จะขยับเข้าหากัน“เจเร
เธอสัมผัสแขนของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เพราะอุณหภูมิจากร่างกายของเจเรมี่ไม่เพิ่มขึ้นเลย “อุณหภูมิร่างกายของเขาต่ำเพราะเขาแช่น้ำแข็งน่ะค่ะ” เสียงของเชอร์ลี่ย์ดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อหันไปมองเมเดลีนก็เห็นเชอร์ลี่ย์ค่อย ๆ เดินเข้ามาพร้อมเข็มฉีดยาในมือของเธอ“คุณช่วยรอข้างนอกได้ไหมคะคุณนายวิทแมน? ฉันไม่ชอบให้ใครมาเฝ้าเวลาต้องรักษาคนไข้น่ะค่ะ”เมเดลีนเข้าใจและลุกขึ้น แต่เจเรมี่จับมือเธอไว้เสียก่อน“อย่าไปนะลินนี่”“ไม่เป็นไรเจเรมี่ ให้เชอร์ลี่ย์ฉีดยาให้คุณแล้วคุณจะไม่เป็นไร โอเคไหม?” เมเดลีนเอ่ยราวกับว่าเขาเป็นเด็ก ก่อนจะปล่อยมือ“ขอบคุณนะคะ เชอร์ลี่ย์”“ด้วยความยินดีค่ะ ฉันยินดีที่ได้ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือค่ะ” เชอร์ลี่ย์ยิ้มเล็กน้อยเมเดลีนได้ยินอย่างนั้นก็ไม่คิดมากก่อนจะเดินออกไปเธอมองเจเรมี่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนปิดประตู เห็นแววของเขาเริ่มมีสีแดงจาง ๆเขากำลังมองเธออย่างอ้อนวอนจู่ ๆ เมเดลีนก็รู้สึกว่าอยากจะเข้าไปอยู่ข้าง ๆ เขา แต่เชอร์ลี่ย์ก็หันกลับมาตรวจสอบว่าเมเดลีนออกไปจากห้องน้ำหรือยังตอนนั้นเองที่เมเดลีนเห็นรูปร่างสมส่วนของเชอร์ลี่ย์ซึ่งเปียกโช
เมเดลีนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งขณะที่ชำเลืองไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดแน่น“อีกนิดเดียวมันก็จะจบแล้วเจเรมี่ อดทนอีกนิด“คุณจะปลดปล่อยความเจ็บปวดได้เหมือนที่ผ่านมาไง“ฉันเป็นหมอของคุณ แต่ฉันก็เป็นเพื่อนคุณด้วย ฉันช่วยคุณได้ อา…”เมเดลีนได้ยินเสียงของเชอร์ลี่ย์ดังออกมาไม่หยุดจนกระทั่งเธอกระซิบด้วยน้ำเสียงลุ่มหลงเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นเหตุการณ์ภายในห้องน้ำก็เงียบลงพนักงานมองไปที่ห้องน้ำด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนที่จะหันไปพูดกับเมเดลีน“ผมเอาน้ำแข็งไปไว้ในห้องน้ำหมดแล้วครับ คุณนายวิทแมน ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมติดต่อเราได้เลยนะครับ”แล้วเมเดลีนก็ได้สติกลับคืนมาสู่ความจริง “ขอบคุณค่ะ”“ด้วยความยินดีครับ” พนักงานยิ้มเล็กน้อยและจากไปเมเดลีนลากกระเป๋าเดินทางของเชอร์ลี่ย์ไปที่ห้องน้ำ เมื่อเอื้อมมือไปเปิดประตูก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน“ฉันเอาของขึ้นมาให้แล้วนะคะ เจเรมี่เป็นยังไงบ้าง?” เมเดลีนถามในขณะที่ไม่มีเสียงตอบรับมาจากข้างใน“เชอร์ลี่ย์? เชอร์ลี่ย์? เจเรมี่! เจเรมี่!" เธอเริ่มตื่นตระหนก และไม่สามารถทนต่อความเงียบในขณะนี้ได้อีกต่อไปก๊อก ก๊อก ก๊อก เธอเคาะประตูซ้ำ ๆ จนข้อนิ้วเริ่มแดง“
เมเดลีนขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ขณะที่ก้าวออกไปเธอก็เห็นใครบางคนที่คุ้นเคยอยู่ตรงทางเดิน“เชอร์ลี่ย์?” เมเดลีนเรียกออกมาอย่างลังเลผู้หญิงที่เดินห่างออกไปเล็กน้อยหยุดเดินแล้วหันมามอง “ใช่ ฉันเองค่ะ คุณนายวิทแมน” เชอร์ลี่ย์ยิ้มและอธิบาย “ฉันลืมของบางอย่างไว้ในห้อง ก็เลยกลับมาหยิบ”เมเดลีนวิ่งไปหาเชอร์ลี่ย์ ผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างจากผู้ช่วยชีวิตของเธอในขณะนี้“พิษในร่างกายของเจเรมี่กำเริบกะทันหัน คุณเคยรักษาเขาใช่ไหมเชอร์ลี่ย์? คุณน่าจะช่วยเขาได้อีกครั้ง! ได้โปรดเถอะค่ะ ตอนนี้เขากำลังเจ็บปวดมาก!”ในตอนนั้นสีหน้าของเชอร์ลี่ย์ก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา “ตอนนี้เจเรมี่อยู่ที่ไหนคะ?”“ในห้องค่ะ!”“รีบพาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” เชอร์ลี่ย์รีบเดินตามเมเดลีนไปเมื่อเข้าไปในห้องเมเดลีนก็เห็นว่าเจเรมี่สามารถลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียงได้แล้ว เธอจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที “คุณจะไม่เป็นไรเจเรมี่ เชอร์ลี่ย์บังเอิญกลับมาที่โรงแรมเพราะลืมของเอาไว้ เธอสามารถช่วยคุณได้แน่!”เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาคมกริบก็หรี่ลง และเมื่อเห็นเชอร์ลี่ย์เดิยเข้ามาหา เขาก็ขยับตัวออกอย่างรังเกียจเชอร์ลี่ย์เองก็เห็นความไม่พ
เมเดลีนวิ่งออกจากห้องน้ำและเห็นเจเรมี่นอนกองอยู่บนพื้นข้างเตียง“เจเรมี่!”เธอรีบวิ่งไปคุกเข่าลงข้าง ๆ เขาอย่างลนลาน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันราวกับว่าเขากำลังทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส หัวใจของเมเดลีนเต้นรัวด้วยความตื่นตระหนก“เกิดอะไรขึ้นน่ะเจเรมี่? ยาพิษออกฤทธิ์อีกแล้วใช่ไหม?”เธอดึงไหล่ของเจเรมี่เพื่อให้เขาพิงมาที่ตัวเธอหากทำได้เธอก็อยากจะพาเขาไปที่เตียง แต่เธอกลับไม่แข็งแรงพอ“เกิดอะไรขึ้น? อดัมบอกเองนี่ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่บ่อย แล้วทำไมตอนนี้อาการของคุณกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว”เมเดลีนกระวนกระวายขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ และหยดน้ำตาใส ๆ ของเธอก็ตกลงบนใบหน้าของเจเรมี่“ไม่ต้องกังวลลินนี่” เจเรมี่พูดผ่านความเจ็บปวด พลางเอื้อมมือไปลูบแก้มของเธอเบา ๆ “ผมชินกับความเจ็บปวดแล้ว มันจะเจ็บไม่นาน เดี๋ยวผมก็อาการดีขึ้น”เขาปลอบโยนในขณะที่คลี่ยิ้มเพื่อคลายความกังวลของอีกฝ่ายแต่ยิ่งเจเรมี่คำนึงถึงอารมณ์ความรู้สึกของเธอมากเท่าไหร่ หัวใจของเมเดลีนก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น“อดัม ฉันจะโทรหาอดัม เขารู้ว่าต้องทำยังไง!” เมเดลีนรีบควานหาโทรศัพท์แล้วโทรหาอดัมทันทีแต่กลับไม่มีใครรับ
“สำหรับฉัน?” เมเดลีนรับของขวัญมาด้วยความสับสน ก่อนจะเห็นว่ามีข้อความติดมาด้วยในข้อความเขียนเอาไว้ว่า : [ฉันรีบไปหน่อยก็เลยไม่มีเวลาหาของขวัญสำหรับการเจอกันที่ดีกว่านี้ให้คุณ แต่หวังว่าคุณจะชอบสิ่งนี้นะคะ] ลงชื่อเชอร์ลี่ย์นี่เป็นของขวัญหลังจากพบกันครั้งแรกจากเชอร์ลี่ย์งั้นเหรอ?เมเดลีนรู้สึกประหลาดใจ “คุณมีข้อมูลติดต่อเชอร์ลี่ย์ไหมเจเรมี่? ฉันอยากจะขอบคุณเธอ”“ไม่” เจเรมี่ตอบห้วน ๆ “ไปกันเถอะ ส่วนอันนี้ก็ฝากพนักงานเอาไว้ที่นี่”“ทำแบบนั้นมันจะไม่ดูเสียมารยาทไปเหรอคะ?” เมเดลีนครุ่นคิดและตัดสินใจเอาของสิ่งนั้นกลับไปที่ห้องด้วยในที่สุด เจเรมี่ไม่พูดอะไรมากแล้วกลับไปที่ห้องพร้อมเมเดลีนระหว่างทางกลับเธอเปิดกล่องแล้วพบชุดอโรมาเทอราพีข้างในรูปร่างของขวดนั้นเป็นรูปงูดูแปลกตาเมเดลีนที่ไวต่อกลิ่นและเชี่ยวชาญด้านการผสมน้ำหอม เธอจึงลองดมดูแต่นอกจากกลิ่นปกติที่เคยดมแล้ว เธอสังเกตว่าสิ่งนี้มีกลิ่นบางอย่างที่เธอไม่เคยได้กลิ่นจากที่ไหนมาก่อนอยู่ด้วย“วางมันลงแล้วไปกันเถอะ ลินนี่ เดี๋ยวแผนวันนี้เราพังหมดนะ” น้ำเสียงราวกับว่าเจเรมี่กำลังเตือนเธอ เขาดูเกลียดของขวัญชิ้นนี้จริง ๆคำพูดของ