บทที่ 427

เจเรมี่เดินตรงไปยังห้องทำงานและเห็นแสงสว่างส่องออกมาจากห้องในระยะอันไกล

สายตาของเขามองสอดส่องเข้าไปเล็กน้อย ฝีเท้าของเขาเดินย่องเบากว่าปกติโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาไปถึงประตูห้องทำงานและกำลังจะเข้าไป มาเดลีนก็เดินออกมาพร้อมกับแจ็คสันที่อยู่ในอ้อมแขน

มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเห็นเจเรมี่ “เจเรมี่ ทำไมคุณถึงตื่นขึ้นมาล่ะ?” เธอยิ้มเล็กน้อย “ฉันขอตัวไปส่งแจ็คเข้านอนก่อนนะ”

เจเรมี่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา เพียงแต่พยักหน้า

เมื่อเห็นมาเดลีนหันกลับไปพร้อมกับพาแจ็คสันเดินออกไป สายตาของเขาก็หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องทำงาน

หลังจากที่มาเดลีนส่งแจ็คสันกลับไปที่ห้องของเขาแล้ว เธอก็กระซิบว่า “แจ็ค ลูกสัญญากับแม่ได้ไหมว่าลูกจะไม่บอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้?”

แจ็คสันกระพริบตาสองครั้งแล้วพยักหน้า “แจ็คจะฟังคุณแม่ครับและแจ็คจะไม่บอกคุณพ่อ”

“ขอบใจนะ แจ็ค” มาเดลีนลูบหัวของเด็กน้อยและหอมแก้มนิ่มอมชมพูของเขาด้วยความรัก “ดึกมากแล้ว นอนได้แล้วนะ”

หลังจากที่แจ็คสันนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง มือเล็ก ๆ ของเขาก็ดึงกระโปรงของมาเดลีนไว้เบา ๆ

“คุณแม่กล่อมแจ็คเข้านอนได้ไหมครับ?”