บทที่ 343

เมเรดิธตะโกนออกมาใส่ร่างทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีความอดทนเหลืออยู่

มาเดลีนแทบจะหยุดเดินในเวลาเดียวกันกับเจเรมี่ที่หยุดเดิน

เมื่อกี้เธอเพิ่งได้ยินอะไรนะ?

‘ขี้เถ้า?

‘ขี้เถ้าของฉันเนี่ยนะ?’

เธอถึงกับผงะเมื่อรู้ว่าจิตใจของตัวเองเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ย้อนกลับไป เธอที่สูญเสียแม้แต่การมองเห็นในตอนนั้นได้เดินทางไปร่วมงานหมั้นของเจเรมี่และเมเรดิธ

และเพื่อตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขา เธอละทิ้งความหลงใหลในวัยเด็กที่มีต่อเขาและยอมคืนทุกสิ่งให้กับเขา—รวมถึงได้ให้ขี้เถ้าของเธอไว้ด้วย

ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่ตาย แต่ ‘ขี้เถ้า’ ของเธอยังคงอยู่

นี่แปลว่าเจเรมี่ไม่ได้ทำลาย ‘ขี้เถ้า’ ไปแล้วในตอนนั้นงั้นเหรอ?

เธอหยุดคิดถึงเรื่องพวกนี้เมื่อรู้สึกว่ามือที่เจเรมี่กำลังจับเธออยู่นั้นเริ่มกำมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

มันดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้

เมเรดิธวิ่งไปตรงหน้าเจเรมี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับความเศร้าโศกที่มีอยู่ในดวงตา

“เจเรมี่ ได้โปรดอย่าบังคับให้ฉันทำแบบนี้เลย ตกลงไหม? สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะคุณเท่านั้น”

เมเรดิธกำลังทำให้ตัวเองดูมีค่าคู่ควรแก่การชื่นชมมา