บทที่ 286

“แล้วนายล่ะ? นี่นายอย่าบอกนะว่าลืมทาโกที่นายและภรรยาฉันกินกันอย่างเพลิดเพลินอยู่ริมถนนด้วยความรักไปแล้วหรือเปล่า แดเนียล?” จากนั้นนายก็เป็นคนเดินไปส่งเธอที่บ้าน นายเป็นคนแบบไหนกัน นายอาจลืมเรื่องที่พยายามจูบตอนกลางวันแสก ๆ ไปแล้วหรือเปล่า?” เจเรมี่ซักถามอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปนานและตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เหมือนน้ำค้างแข็งจ้องอย่างไม่ละสายตา

“จะบอกอะไรให้นะ แดเนียล มาเดลีนจะเป็นผู้หญิงของฉันตลอดไป แม้กระทั่งตายไปแล้ว ขี้เถ้าของเธอก็ยังเป็นของฉัน! คิดว่านายเป็นใคร? นายไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าคนทำลายครอบครัวคนอื่นและพยายามขโมยผู้หญิงมาจากสามีของเธอก็เท่านั้น”

แดเนียลหัวเราะเบา ๆ

“คนที่สร้างความร้าวฉาน? นายก็รู้จักคำนั้นดี บางทีมาเดลีนอาจจะไม่ได้ถูกใส่ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้ถ้าเมเรดิธคนที่สร้างความร้าวฉานตัวจริงได้ทำกับเธอไว้แแล้วนายไม่เมินทุกครั้งไป! นายเป็นเหมือนผู้สมรู้ร่วมคิด!”

คลื่นอารมณ์พัดผ่านใบหน้าของเจเรมี่

เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารับบทเป็นเพชฌฆาตไปจริง ๆ เมื่อเทียบกับความเสียหายที่มาเดลีน ได้รับ

เขาเองเป็นสาเหตุของบาดแผลอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของบาดแผลแ