ตอนที่ 40 ตัวละครลับ...ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด...คลิก...“ว่าไง...นิ่ม” ปลายสายเรียกชื่อคนที่โทรไปหาอย่างคนคุ้นเคย“สวัสดีค่ะ คุณมายา นิ่มมีเรื่องจะมารายงานค่ะ...”นิ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแววตามาดร้ายและหลังจากที่นิ่มพนักงานที่เป็นเหมือนสปายให้กับหญิงสาวรายงานถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ เสียงหวีดร้องก็ดังทะลุออกมาจากโทรศัพท์จนทำให้คนที่โทรไปรายงานถึงกับต้องยกโทรศัพท์ให้ห่างออกจากหูทันที(ชิ...อีนี่ร้องเป็นเปรตโดนน้ำร้อนลวกเลยนะ) นิ่มก่นด่าคนที่อยู่ปลายสายในใจ เพราะรู้สึกแสบแก้วหู“แล้วคุณมายาจะเอายังไงคะ จะมาจัดการมันเลยไหมคะ” นิ่มที่รอฟังว่าปลายสายจะเอายังไงกับเรื่องที่เธอรายงาน อีกทั้งในใจก็อยากให้คนปลายสายมาอาละวาดเสียเต็มประดา“ใจฉันตอนนี้นะอยากจะไปกระชากนังนั้นมาตบซะให้เข็ด แต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้ฉันจำเป็นต้องทำคะแนนทำดีต่อหน้าดีนเขา (ชื่อเล่นของดีแลน) เพราะงั้นฉันจึงจะไปทำอะไรมันตอนนี้ไม่ได้...เอางี้แล้วกันนิ่มเดี๋ยวแกเฝ้ามันเอาไว้ก่อน แล้วแกก็ไปสืบมาให้ได้ว่ามันพักอยู่ที่ไหน เอาไว้ฉันจะแอบไปจัดการมันเอง...” ปลายสายออกคำสั่งเสียงเหี้ยม แม้ว่าเธออยากจะจัดการผู้หญ
ตอนที่ 41 ป้อนข้าวลดหนี้“1 ล้าน...แต่ต้องมานั่งป้อนตรงนี้...”สุดท้ายเขาที่แม้จะรู้สึกหมั่นไส้ในความเขี้ยวของฉัน แต่เขาก็ยังยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ก่อนจะเอ่ยราคาออกมาในมูลค่าที่ฉันยังตกใจโดยที่ยังแอบมีข้อแม้มาให้ในแบบชนิดที่ว่าไม่ให้เสียชื่อนักธุรกิจหนุ่มมือทองฉันมองไปตามมือที่ตบเบา ๆ ลงที่ตักของเขาด้วยความรู้สึกระอา นี่เขาจะไม่ยอมลดละที่จะฉกฉวยโอกาสจากร่างกายฉันเลยหรือไงกัน“ขอโทษนะคะ กรุณาหยุดหื่นก่อนได้ไหม ขืนฉันไปนั่งตรงที่นายบอกฉันคงไม่ทันได้กินอะไรกันพอดี นายยิ่งมือปลาหมึกอยู่ด้วย” ฉันที่รู้ทันคนตรงหน้า ถึงกับเบรกความคิดเขาทันที“เอาเป็นว่าฉันจะนั่งให้บริการอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ นายนี่แล้วกันนะ แต่รับรองได้ว่าจะเสิร์ฟให้ถึงปากโดยที่ไม่ต้องให้นายกระดิกมือเลย...ดีไหม...หืมมมม ~~” (^-^) ดวงหน้าสวยเอียงคอเอื้อนเอ่ยเจื้อยแจ้ว พร้อมกับยิ้มหวานจนทำให้คนตัวโตอ่อนใจหลังจากที่เขาพยักหน้าเป็นคำตอบรับกลาย ๆ ฉันก็เคลื่อนย้ายตัวเองไปนั่งด้านข้างของเขาพร้อมกับเริ่มบริการเขาทันทีจากนั้นมื้ออาหารขนาดใหญ่ตรงหน้าก็จบลงไปอย่างสง่างาม โดยมีฉันที่สวาปามจนคนข้าง ๆ อึ้งเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงหุ่นสวยแบบฉันจ
ตอนที่ 42 เลขาส่วนตัว“นี่...ไม่เกี่ยวกับหนี้ใช่ไหม...” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ เพราะถ้าจะมาให้ฉันทำงานนี้เพื่อแลกหนี้ ฉันคงได้อดตายแน่ ๆ“หึหึ...ยัยเกลือเอ๊ย...เออ...ไม่เกี่ยว” เขาค่อนแคะฉันก่อนจะตอบรับด้วยใบหน้าระบายยิ้มแต่ถึงกระนั้นฉันเองก็ยังเสียดายงานที่ตัวเองทำอยู่ดี นั่นก็เพราะทุกอย่างมันกำลังไปได้สวย ฉันก็เริ่มจะปรับตัวให้เข้ากับใครหลาย ๆ คนได้แล้วด้วย(แค่พี่วรรณคนเดียวเนี้ยนะ ยัยลลิน...เธอช่างกล้ามาก)“แล้วถ้าฉันไม่สนใจล่ะ ก็ฉันไม่อยากลาออกนี่...” ฉันยักไหล่บอกพร้อมกับทำหน้าทำตามั่นใจว่าเขาจะมาบังคับฉันได้ยังไง(ชิ...คิดจะซื้อคนอย่างลลิน...ไม่มีวันซะหรอก...แต่ตั้ง 100,000 เขาจะรีบปฏิเสธเพราะฉันเล่นตัวไหมนะ...หึ๊ยยย ยัยลลิน แกชักจะใจกล้ามากเกินไปแล้วนะ...)และในขณะที่ความคิดของฉันกำลังตบตีกันอยู่ในสมองนั้น เขาก็ได้พูดคำที่ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้วเลิกคิดฟุ้งซ่านทันที...“มันคงไม่ทันแล้วมั้ง” เขาพูดโดยที่สายตากลับมีเลศนัยบางอย่าง“เอ๊ะ!! นาย...หมายความว่ายังไง...??” ฉันเอียงคอสงสัยกับทีท่าของเขา โดยที่ในหัวใจกลับเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะและการกระทำต่อมาก็คือคำตอบที่เขามอบให้กับฉัน..
ตอนที่ 43 (NC) โมโห...หึงฟิ้วววว ~~เคร้ง ~~ตุบ...!!ความรู้สึกที่ทั้งตกใจและอับอาย ทำให้ฉันรีบรับเอาของที่ลูกน้องเขายื่นมาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหมุนตัวหลบแอบไปด้านหลังประตู อีกทั้งเสียงเขาตะโกนตามหลังมาพร้อมกับสิ่งของแข็งบินลอยจนกระทบขอบประตูอย่างแรง จนฉันคิดว่าถ้าฉันหรือลูกน้องของเขาหลบไม่ทัน คงได้หัวร้างข้างแตกอย่างแน่นอน“ขอโทษครับนาย...” (>/ริกที่ตกใจกับสิ่งที่ลอยตรงหน้ามา ถึงกับรีบเอ่ยปากกล่าวขอโทษผู้เป็นนายทันที ก่อนที่โชคยังดีที่เขานั้นปิดประตูได้ทันก่อนที่ที่เขี่ยบุหรี่ที่ทำจากหินภูเขาไฟจะลอยมาทันได้ปะทะเข้าที่กลางหน้าผากของเขาและหลังจากที่ลูกน้องคนสนิทของเขาปิดประตูหลบไปได้ทัน ในขณะเดียวกันนั้นฉันที่ยังยืนหลับตาปี๋อยู่ตรงประตูด้วยความตกใจอกสั่นขวัญแขวนอยู่นั้น...ตึก ตึก ตึก...เสียงลงฝีเท้าที่ลงแรงหนัก ๆ ของคนตัวโตก็ได้เดินมาประชิดตัวฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว“ร่านนักนะมึง...!!” เสียงคำรามกร้าวกดเสียงต่ำอยู่ที่ข้างหูของฉันถึงกับทำให้ฉันที่ตกใจอยู่แล้วออกอาการงงงวยขึ้นมาทันที และในขณะที่ฉันยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรกลับไปมือหนาของคนตัวโตก็ตรงเข้าบีบต้นแขนของฉันอย่างแ
ตอนที่ 44 นึกว่าจะโดน...สายตาที่มองเรือนร่างบอบบางด้วยแววตาที่อ่อนลง ก่อนที่ผมจะหยัดตัวลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ เรือนร่างที่หมดสติแต่ยังคงหายใจอย่างสม่ำเสมอ ภาพรอยแดงเป็นจ้ำที่เต็มไปทั่วก้อนอกอวบอิ่มทั้งสองเต้า ทำผมรู้สึกกระตุกวาบขึ้นในใจไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมกับความคิดที่ถาโถมเข้ามาจนอยากจะทุบหัวตัวเองสักที โดยเฉพาะเมื่อผมมองไปยังใบหน้าเนียนใสที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มันยิ่งทำให้ผมตระหนักได้ว่าผมไม่ควรหยาบช้ากับเธอแบบนี้เลย...(ไอ้ห่าดีน...มึงทำเชี้ยอะไรลงไปเนี้ย!!) ผมก่นด่าตัวเองในใจพร้อมกับยีหัวตัวเองอย่างคนที่เพิ่งตั้งสติได้ก่อนที่ผมจะยังคงโทษตัวเองต่อที่ไม่อาจคุมสติเอาไว้ได้ โดยเฉพาะเมื่อครั้งที่ได้รับรู้ว่าร่างกายอันสวยงามของเธอนั้นได้มีคนอื่นมาจ้องมอง และถึงแม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันจะไม่ใช่ความผิดของเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ผมก็ยังเลือกที่จะลงบทโทษทัณฑ์นั้นกับเธอ และมันก็คงเป็นเพราะว่าผมนั้นกำลังหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้โอกาสในการฉกฉวยความหวานจากร่างกายเธอผมยังคงนั่งจับจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา และเรือนร่างที่ผมทำรุนแรงของเธออยู่เนิ่นนาน พร้อมกับหัวใจที่เฝ้าก่นด่าตัวเองไม่ห
ตอนที่ 45 ไม่ได้ทำอะไรนอกจาก...หลังจากที่ลูกน้องของผมมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไป ผมที่ไม่ได้สนใจอะไร ก็ได้เดินมานั่งข้าง ๆ ที่เธอนอนอีกครั้ง โดยครั้งนี้ผมได้แต่นั่งพิจารณาใบหน้าสวยหวานของเธอ จนเวลาล่วงเลยไปนานกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกตัว...“อื้ออออ ~~ ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อย ฮึก ฮึก” เธอที่ละเมอขึ้นมาทั้งที่ดวงตายังมีน้ำใสคลออยู่ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบหัวทุยของเธออย่างแผ่วเบา และเลือกที่จะเอ่ยบอกถึงความรู้สึกสำนึกผิดต่อเธอออกไป“ขอโทษ...”--- ลลิน Talk ---เฮือก ~~พรึ่บ...!!ฉันสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งที่ดวงตายังเปียกชื้นไปด้วยน้ำสีใส ความรู้สึกที่เหมือนกับตื่นมาจากฝันร้าย ทำให้ทันทีที่รู้สึกตัวก็เกิดอาการหวาดผวาขึ้นมาทันที“ฮึก ฮึก...” ดวงตากลมสวยกลอกไปมาอย่างหวาดระแวงพร้อมกับก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่ลำคอและหลังจากที่ดวงตาของฉันปรับโฟกัสสายตาได้ดีแล้ว ฉันก็พบกับไอ้ปีศาจร้ายตรงหน้าที่ตอนนี้เขาได้นั่งลูบหัวฉันพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง“ขอโทษ...” เสียงแผ่วเบาที่ลอยออกมา พร้อมกับตัวของฉันที่ผละออกไปจากมือหนาอย่างอัตโนมัติทันที เนื่องจากความทรงจำเมื่อก่อนหน้านี้ได้ถาโถมเข้ามาในโสต
ตอนที่ 46 นมที่แพงที่สุดในโลก“กูขอโทษแล้วกันที่ทำแบบนั้นกับมึง...”เขายังคงเอ่ยปากขอโทษฉัน โดยที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและยังมองฉันด้วยแววตาที่อ่อนโยนลงส่วนฉันที่แม้จะรู้สึกโกรธเคืองเขาอยู่ แต่ด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดและความรู้สึกที่รับรู้ได้ถึงคำขอโทษของเขาก็ทำให้ฉันเลือกที่จะทำใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น นั่นก็เพราะสิ่งเกิดขึ้นมันก็ได้เสียหายไปแล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่ว่ามันยังมีสิ่งที่แก้ไขได้อยู่นั่นก็คือ...ผลประโยชน์ที่ฉันควรได้รับต่อสิ่งที่ฉันต้องสูญเสียไป ฉันก็ควรที่จะได้รับผลประโยชน์สูงสุดไม่ใช่เหรอ...“20 ล้าน ~~” ฉันแง้มผ้าห่มโผล่หน้าออกมาพูด ก่อนจะผลุบกลับไปคลุมโปงตามเดิมเพราะยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา“โห้...เกินไปป่ะ...” และหลังจากเขาที่ได้ยินข้อต่อรองของฉันนั้น เขาถึงกับเหวอกอดอกมองก้อนเกลือที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ด้วยความรู้สึกที่ว่าตัวเองกำลังโดนขูดเลือดขูดเนื้ออยู่อย่างไงอย่างงั้น“จิ๊...มันไม่เกินไปหรอก...” ฉันที่อดไม่ได้ถึงกับรีบเถียงออกไปจากใต้ผ้าห่ม“ไม่เกินไปยังไง เกินไปเห็น ๆ ขนาดหน้าอกนางแบบระดับแนวหน้า กูยังได้ดูดฟรี ๆ ไม่เสียสักบาท” ก่อนที่เ
ตอนที่ 47 อยากโดนแบบนั้นอีกความรู้สึกปั่นป่วนชวนหัวใจคันยุบยิบในแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันช่างเป็นความรู้สึกวูบวาบในใจยังไงบอกไม่ถูก นี่ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมแปลก ๆ นับตั้งแต่ที่ฉันเจอกับเขา ทั้งที่โดยปกติแล้วนิสัยของฉันมักจะอ่อนโยนและมีสติตลอดเวลาอยู่เสมอ แต่พอได้ใช้เวลาอยู่กับเขาฉันก็มักจะพลาดท่าทำอะไรบ้า ๆ พูดจาร้าย ๆ ออกไปหลายครั้งหลายหน จนแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองเลย อีกทั้งยังมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่เฝ้าแต่จะยิ่งทวีคูณมากขึ้นยามที่ถูกเขาสัมผัสเรือนร่าง ทั้งนิ้วมือ ปลายจมูก อ้อมกอด ริมฝีปากที่รุกล้ำ โลมเลีย กะลิ้มกะเหลี่ยสัมผัสไปทั่วทุกพื้นที่ผิว มันช่างให้ความรู้สึกเพลิดเพลินสุขสมคล้ายกับว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศจนไม่อยากจะกลับมาสัมผัสกับพื้นดินอีกเลย...แล้วยิ่งพอมานึกย้อนคิดไปก็ยิ่งรู้สึกถึงความประหลาดใจที่มีต่อร่างกายและความรู้สึกของตัวเอง ที่ว่าทำไมปฏิกิริยาของฉันโดยปกติแล้วมันควรที่จะปฏิเสธการสัมผัสของคนที่เราไม่คุ้นเคยหรือปัดป้องต่อสู้การคุกคามจากคนแปลกหน้าแต่ทว่า...ความรู้สึกภายในร่างกายมันกลับแสดงออกว่าชอบการสัมผัสของเขาซะอย่างนั้น มันชอบเวลาที่ถูกนิ้วมือเรียวยาว
สองเดือนผ่านไป ~~“มึงได้ข่าวลินบ้างไหมว่ะ” ผมเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทด้วยคำถามเดิมเฉกเช่นทุกครั้งยามที่มันเอาเอกสารมาให้เซ็นที่บ้าน“ยังเลยครับนาย แต่ผมก็ยังไม่ได้ให้ลูกน้องเลิกตามหาเลยนะครับ ทุกครั้งที่มีเบาะแสผมจะเป็นคนไปดูด้วยตัวเองตลอด เพียงแต่ว่า...” ริกพูดรายงานเหมือนเช่นเดิมทุกครั้ง อีกทั้งในน้ำเสียงนั้นก็ยังไม่อาจปิดบังความผิดหวังเอาไว้ได้ เนื่องด้วยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาเองก็แทบจะพลิกแผ่นดินหาคนที่เป็นดั่งหัวใจของเจ้านายตัวเอง เพียงแต่ว่ากลับไร้ซึ่งร่องรอยและไร้วี่แววเสมือนกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนมาก่อนบนโลกใบนี้“แล้วรามพี่ชายของลินล่ะ มึงได้ตามไปดูไหมเผื่อว่าเมียกูจะไปอยู่กับเขา” ผมถามไปถึงบุคคลอีกบุคคลหนึ่งที่ตอนนี้ได้ลาออกจากบริษัทผมไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องวันนั้นแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะยกขวดแก้วใสที่ใส่น้ำสีอำพันสีเข้มกระดกปล่อยให้ของเหลวดีกรีร้อนแรงไหลลงคอต่อไป อย่างที่ต้องการจะให้มันได้เข้าไปดับความเจ็บปวดที่อยู่ข้างในให้บรรเทาเบาบางลงได้บ้างริกมองสภาพเจ้านายของตนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ภาพของชายหนุ่มที่เคยสง่างามมีออร่าเปล่งประกายแต่ทว่า...ตอนนี้กลับมีสภาพเหมือนคนพเนจรไร้จุดหมา
ดวงตากลมโตค่อย ๆ เปิดปรือขึ้นมาอย่างช้า ๆ เพื่อปรับโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า กระทั่งเมื่อความทรงจำสุดท้ายได้พาดผ่านเข้ามาในโสตประสาท นั่นจึงทำให้ฉันถึงกับกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที พร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วด้วยความตกใจ“ทะ...ที่นี่ที่ไหนกัน” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อพบว่าภาพบรรยากาศตรงหน้านั้นไม่เหมือนกับภาพของสถานที่สุดท้ายที่ตัวเองได้หมดสติลงไปเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากสถานที่ตอนนี้ฉันเหมือนกับอยู่บ้านพักที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่สถานีขนส่งอย่างก่อนหน้านี้จากนั้นเมื่อสติค่อย ๆ กลับคืนมา ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงก็ได้ฉายวาบเข้ามาในหัวใจทันที เมื่อนึกไปถึงใบหน้าของใครบางคนที่ใจร้ายด้วยกลัวว่าสุดท้ายแล้วฉันจะหนีจากเขาคนนั้นไม่พ้น และถูกเขาจับตัวกลับมาทรมานอีกครั้งเหมือนที่เขาเคยทำและในขณะที่ฉันกำลังคิดวิตกกังวลอยู่นั้น...เสียงที่เหมือนกับว่าจะเป็นเสียงเดียวกันกับที่ฉันได้ยินก่อนจะหมดสติไปก็ได้ดังขึ้นมาทันที“ฟื้นแล้วเหรอครับคุณลลิน เป็นยังไงบ้างครับยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือเปล่า ผมจะได้เรียกหมอให้มาตรวจดูอาการให้ครับ” ใบหน้าคมเข้มดูหล่อเหลาในแบบสไตล์ผู้ชายไทยได้ปรากฏขึ้นตรงหน้า พร
“มะ...ไม่มี...อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า”พี่น้ำค้างที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ อีกทั้งยังรีบลนลานเดินไปหายังห้องน้ำด้วยความร้อนใจ เพื่อหวังว่าจะพบร่างเมียรักของผมอยู่ในนั้นแต่แล้วทันทีที่พี่น้ำค้างเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปแล้วพบเข้ากับความว่างเปล่าเหมือนที่ผมเจอ...เธอก็เริ่มงึมงำกับตัวเองอีกครั้งทันที...ใบหน้าที่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดของผู้เป็นพี่สาว ยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่มีความหวังในตอนแรกเพราะคิดว่าเป็นเพียงแค่สิ่งที่พี่สาวกลั่นแกล้งตนเท่านั้น เริ่มที่จะหวาดหวั่นในใจขึ้นมาด้วยกลัวว่าสิ่งที่ตนกำลังกังวลอยู่นั้นจะเป็นจริง“หะ...หาย...หายไปได้ยังไงก็ในเมื่อตอนแรกก่อนที่ฉันจะออกไปก็ยังเห็นนอนหลับอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” พี่น้ำค้างหันมาถามผมแทนอีกทั้งสีหน้ายังแสดงอาการตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่บนพื้นจะเต็มไปด้วยของกินที่นำมาฝากคนป่วยที่บัดนี้ได้กระจัดกระจายหล่นเต็มไปทั่วทั้งพื้นเนื่องจากคนถือตกใจจนทำร่วงหล่น“นี่พี่ไม่รู้เรื่องที่ลินหายไปจริง ๆ เหรอ” ผมที่ยังคงคลางแคลงใจคนตรงหน้าอยู่เล็กน้อยเอ่ยถามย้ำเพื่อให้มั่นใจว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่การแสดงจากพี่สาว“ไอ้ดีน!! นี่แกจะบ้าเหรอ!! ฉันเนี้ยน่ะจะร
--- ดีแลน Talk ---หลังจากที่ผมจัดการชำระแค้นเรียบร้อย แม้ทุกอย่างมันจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้และค่อนข้างจะผิดแผนไปนิด แต่ทว่า...คนที่ควรจะได้รับบทลงโทษก็สมควรได้รับหมดแล้ว และคงเหลือแค่เพียงผมเท่านั้นที่ต้องกลับไปรับโทษทัณฑ์จากคนที่ผมรักสุดหัวใจด้วยความเต็มใจสักทีผมจัดการควบรถหรูคู่ใจพุ่งทะยานไปยังจุดมุ่งหมายที่ใจปรารถนา และหวังเพียงว่าจะไปได้ทันพอที่เธอจะลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี ผมปรารถนาที่จะให้เธอตื่นมาพบกับผมเป็นคนแรกเพื่อที่ผมจะได้เสนอหน้าให้เธอเห็นแม้ว่าเธอจะไม่พอใจก็ตาม...ผมใช้เวลาไม่นานมากนักเจ้ารถหรูคู่ใจก็ได้พาผมมายังจุดมุ่งหมายปลายทางพร้อมกับหัวใจที่พองโตด้วยความคิดถึงคนร่างบางที่นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง อีกทั้งตลอดระยะทางที่ขับรถมาผมก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ เพราะผมเองนั้นก็ได้ใช้เวลาช่วงนั้นในการขบคิดหาวิธีที่จะงอนง้อขอคืนดีกับเมียรักมาตลอดทาง ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจและตั้งใจเอาไว้ว่าจะยอมรับผลของการกระทำแต่โดยดีถ้าหากเธอจะยังไม่ยอมให้อภัยในตอนนี้...ณ โรงพยาบาลชานเมืองหัวใจที่เบิกบานพองโตส่งให้เท้ายาวก้าวกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังห้องพักคนไข้ที่ข้างในกำลั
ณ โรงพยาบาลชานเมือง--- ลลิน Talk ---“นะ...น้ำ...ขอน้ำกินหน่อย” เสียงแหบแห้งที่หลุดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก ทำให้คนที่นั่งเฝ้าด้วยความเป็นห่วงอยู่ด้านข้าง ๆ ถึงกับรีบกุลีกุจอถามฉันทันที“น้องลิน...พี่อยู่นี่แล้วค่ะ” พี่น้ำค้างรีบเดินมาลูบหัวฉันเบา ๆ พร้อมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความสะเทือนใจยามที่เห็นสภาพอิดโรยของฉัน และยิ่งเจ็บใจเมื่อพานคิดไปว่าที่ฉันต้องมีสภาพเป็นแบบนี้นั่นก็เพราะฝีมือของน้องชายตัวเอง“พะ...พี่น้ำค้าง ละ...ลินขอน้ำกินหน่อยค่ะ” ฉันปรือตามองพร้อมกับขยับเรียวปากอีกครั้งถึงความต้องการของตัวเอง เนื่องจากตอนนี้รู้สึกริมฝีปากและคอแห้งผากไปหมด“อะ...อ๋อ...ได้จ้ะ...ได้” จากนั้นพี่น้ำค้างก็รีบหยิบน้ำให้ฉันกิน แล้วมองฉันด้วยแววตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ“ขะ...ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าซีดเซียวเผยยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่จะพยายามหยัดตัวลุกขึ้นเนื่องจากมีบางอย่างที่ต้องรีบบอกออกไปให้คนตรงหน้าได้รับรู้“อ่ะ...น้องลินค่อย ๆ นะคะ ระวังบาดแผลด้วยนะ” พี่น้ำค้างรีบเข้ามาประคองฉันให้ลุกขึ้นนั่งตามความต้องการของฉัน ก่อนที่เธอจะกดปรับเตียงนอนให้ตั้งขึ้นเพื่อให้ฉั
“กรี๊ดดดดดด ~~ อีลลินมันก็สกปรก มันก็นอนกับผู้ชายคนอื่น แล้วทำไม!! ทำไมถึงมีแค่ฉันที่สกปรกล่ะ ไม่...ไม่...ฉันไม่สกปรก ฉันสวย ฉันเพียบพร้อม ฉันมีหน้ามีตาในสังคม ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้าไร้ยางอาย ฉันคือนางฟ้าของวงการไฮโซ กรี๊ดดดดดด ~~”เสียงหวีดร้องและอาการที่เหมือนกับคนไร้สติของหญิงสาวที่กรี๊ดออกมาไม่หยุดอย่างคนที่จบสิ้นแล้วทุกอย่างก็ทำให้คนที่เป็นพ่อแม่ถึงกับทรุดตัวลงตามเพื่อปลอบประโลมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วยกันเนื่องจากสงสารลูกของตนเอง“มายา อย่าเป็นแบบนี้ซิลูก ฮือออออ ~~”“โธ่...มายา พ่อขอโทษ ฮึก...ฮึก ไปกันเถอะนะลูกใครไม่รักแต่พ่อรักลูกนะ”เสียงปลอบจากผู้สูงวัยทั้งสองที่ผลัดกันพูดกับคนที่ต่างฝ่ายต่างรักเหมือนกัน แต่น่าสงสารที่คำพูดเหล่านั้นเหมือนจะไปไม่ถึงหัวใจของคนที่ตนรักเลย เมื่อคำผรุสวาทที่ออกมาจากปากของหญิงสาวในประโยคถัดมาทำให้แม้กระทั่งผมยังตัวชาเพราะไม่คิดว่าเธอจะเสียสติได้ขนาดนี้“รักเหรอ...พ่อพูดคำนั้นออกมาได้ไงห๊ะ!! ไอ้พ่อไร้ประโยชน์!! แค่ลบล้างอดีตของกูยังทำไม่ได้มึงมีสิทธิ์อะไรมาอ้างความเป็นพ่อกับกู...ฮึก...ฮึก...มึงมันก็คิดถึงแค่หน้าตา แค่อำนาจ แค่ตำแหน่งจอมปลอมที่มีเอาไว้เชิด
ภาพแผ่นหลังของพ่อแม่ที่ต่างพากันประคองลูกสาวให้เดินออกไป แม้ว่าตัวผมจะรู้สึกขัดใจที่ไม่อาจลงโทษตัวตนเรื่องได้อย่างสาสมอย่างที่ใจต้องการ แต่เพราะเห็นแก่ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อหญิงสาวบวกกับในฐานะที่ผมเกือบจะได้เป็นพ่อคนนั้น จึงทำให้ผมเลือกที่จะกลั้นความโกรธเอาไว้แล้วปล่อยพวกเขาไปและในขณะที่พวกเขากำลังกึ่งดึงกึ่งลากลูกสาวของตนออกไปอยู่นั้น“ปล่อยหนูนะ...บอกให้ปล่อย!!” มายาที่สะบัดแขนพ่อแม่ของตนทิ้ง ก่อนจะหันกลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับผมอีกครั้งอย่างคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรอีกแล้ว“นี่ไง...กูกลับมาเจอหน้ามึงอีกครั้งแล้วนี่ไง ฆ่ากูเลยซิ!! ฆ่ากูเลย” ดวงตาเฉี่ยวจ้องมองผมอย่างแข็งกร้าว อีกทั้งยังกำมือแน่นอย่างไม่ยินยอมและไม่เกรงกลัวผมเลยแม้แต่น้อย“มายา...มึงอย่าท้ากูนะ!!” ผมชี้ปลายดาบที่ขึ้นสีเงินวาวตรงไปยังหน้าหญิงสาวที่ท้าทายด้วยความรู้สึกที่ไม่ประหวั่นกับคำท้านั้นเช่นกัน“กูไม่ได้ท้า แน่จริงก็ฆ่ากูเลยซิ หรือว่าความจริงแล้วมึงมันก็น่าตัวเมียเหมือนนิสัย!!” และคำพูดหญิงสาวที่เหมือนกับน้ำมันเติมเชื้อไฟโทสะก็ได้ราดรดลงมาสุมไฟที่ยังไม่มอดไหม้ให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง“ฮึ่ม...พวกมึงมาเอาลูกมึงไปให้พ้นหน
หญิงสาวที่มีความแค้นคับแน่นอยู่ในอกเพราะไม่เหลือซึ่งความหวังที่จะได้ครอบครองชายหนุ่มตรงหน้า ยิ่งส่งให้เธอระเบิดความบ้าคลั่งออกมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด“ฮือออออ ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงโว้ยยยยย...หึ...ดีแลนมึงอะมันหน้าโง่เหลือเกินทั้งที่มีกูที่เพียบพร้อมแล้วทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาในวงสังคม บารมีของครอบครัวที่จะช่วยหนุนมึงให้ขึ้นสูงกว่านี้ได้ แต่มึงก็เสือกไปเลือกมัน...อีคนชั้นต่ำไม่มีหัวนอนปลายเท้าแถมยังกำพร้าพ่อแม่อีกอย่างอีลลิน กูถามหน่อยเถอะว่านอกจากความซิงของมันแล้ว มันยังมีอะไรดีกว่ากูงั้นเหรอ...ห๊ะ!!”ความรู้สึกในใจพรั่งพรูออกมาจากปากของมายาที่เปลี่ยนจากร้องไห้เสียใจเป็นหัวเราะใส่หน้าผมอย่างคนบ้าคลั่ง พร้อมกับตัวเองที่พยายามหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริงออกมา ก่อนที่เธอจะลอยหน้าลอยตาเย้ยหยันใส่ผมอย่างไม่เหลือมาดคุณหนูผู้ใสซื่ออีกต่อไป“หึ...มึงมันก็เหมือนกับไอ้พวกผู้ชายใจหมาพวกนั้นนั่นแหละที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น มึงก็แค่หลงอีลลินเพียงเพราะว่ามันมีสิ่งที่กูไม่มีนั่นก็คือความสดใหม่เท่านั้นเอง คนอย่างมึงมันก็เห็นค่าผู้หญิงแค่เท่านั้นนั่นแหละ มึงมันก็เหมือนกับผู้ช
ผมนึกไปถึงข้อมูลที่ได้รับรู้มาถึงวีรกรรมของบริกรสาวคนนี้ที่มักจะชอบอาสาเจ้าของร้านซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ชายของมายาทำเรื่องชั่ว ๆ ให้ตลอดเพื่อแลกกับเงิน โดยคนที่ตกเป็นเหยื่อส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นพวกผู้หญิงที่ถูกวางยาเพื่อส่งไปสนองตัณหาของเจ้าของร้าน และเพราะด้วยอิทธิพลที่มีไม่น้อยของคนบงการจึงทำให้เหล่าบรรดาสาว ๆ ที่โดนวางยาต่างไม่กล้าไปแจ้งความและปล่อยให้เรื่องมันเงียบไป“อะ...เอ่อ...คะ...คือ” ก้อนคำพูดขึ้นมาติดอยู่ที่ลำคอของบริกรสาวทันทีอย่างคนมีพิรุธ และด้วยอากัปกิริยาที่แสดงออกมานั้น มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดจนแทบอยากจะจัดการมันให้รู้แล้วรู้รอด“หึ...มึงไม่ต้องมาอ้ำอึ้งกูถามว่ามือไหน...มึงก็แค่ตอบคำถามกูมาแล้วกูจะพิจารณาไว้ชีวิตมึง” ผมถามย้ำเสียงเย็นด้วยความเบื่อหน่ายเต็มทน“มะ...มือ...มะ...ไม่มี...หนูไม่ได้ทำ” สายตาเลิ่กลั่กอีกทั้งเหงื่อกาฬที่ผุดไหลเต็มหน้าบ่งบอกได้ดีเลยว่าบรรดาความชั่วทั้งหลายที่มันเคยทำเอาไว้ในอดีตบัดนี้ได้ทยอยผุดขึ้นมาตอกย้ำความชั่วของมันแล้วส่วนผมที่เริ่มจะไม่สบอารมณ์เต็มทีก็ได้ตัดความรำคาญพยักหน้าให้ลูกน้องจับมือของบริกรสาวเอามาวางไว้ต่อหน้าผม และด้วยอารามของค