บทที่ 277

”ป่วยเหรอ? ตอนนั้นเธอป่วยเหรอ?” จู่ ๆ น้ำเสียงเขาก็เครียดขึ้นมา

“ฉันก็แค่เป็นไข้อยู่สองสามวัน ไข้นั่นทำให้ฉันสับสนมาก แต่หลังจากหายดีฉันก็แข็งแรงเหมือนเดิม แต่โชคร้ายที่กระโปรงไม่อยู่แล้ว” เธอพูดอย่างเสียใจนิดหน่อย แต่ต่อมายายก็แอบบอกกับเธอว่าหากเธอสอบได้ที่หนึ่งในชั้น ก็จะซื้อชุดสวยเหมือนกระโปรงตัวนั้นให้

แต่ตอนที่เธอสอบได้ที่หนึ่ง เธอกลับต้องจากยายมาแล้วกลับมาอยู่กับพ่อ

ก่อนที่จะจากกัน ยายก็แอบยัดกระโปรงใส่เข้ามาในกระเป๋าเธอ

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาวางไว้บนหน้าผากเธอ

หลิงอี้หรานชะงักไปและเงยหน้าขึ้นมองอี้จิ่นหลี “ฉัน… ฉันไม่ได้เป็นไข้ตอนนี้นะ”

“ฉันรู้” เขาพูดเสียงเบา “ต่อไปไม่ว่าเธออยากได้กระโปรงแบบไหนฉันจะซื้อให้เธอเอง”

คำพูดของเขาทำให้หัวใจเธอสั่นไหวขึ้นมาทันที “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฉันไม่ได้อยากจะใช่ชุดกระโปรงตลอดซะหน่อย”

เธอกัดปากเล็กน้อยและหลุบตาลง

เธอแค่รู้สึกว่ายิ่งมองเขานานเท่าไร หัวใจเธอยิ่งคุมไม่ได้เท่านั้น

“จริงเหรอ?” อี้จิ่นหลีดึงมือออก เขาหยิบรูปทั้งหมดในอัลบั้มออกมาและหยิบรูปที่เธอใส่กระโปรงลายดอกไม้ “พี่สาว ฉันขอรูปนี้ได้ไหม?”

เ