ตอนที่ 12

เช้าวันถัดมา หลังจากที่ตื่นนอนล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย จางอี้เทาซึ่งไม่ต้องไปทำงานในไร่ของหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว จึงเตรียมตัวขึ้นไปบนภูเขา เขาหวังจะได้ผักป่ามาไว้ทำอาหารและถ้าโชคดีอาจจะได้สมุนไพรมาขายเพื่อให้ครอบครัวมีเงินบ้าง

“ท่านพ่อจะไปไหนขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามบิดา เขาเห็นจางอี้เทาถือมีดและแบกตะกร้าสานสะพายขึ้นหลังเตรียมตัวออกจากบ้าน

“หมิงเอ๋อร์ พ่อจะขึ้นเขาไปหาผักป่า ถ้าโชคดีเราอาจจะได้สมุนไพรมาขาย”

“ขึ้นเขาหรือขอรับ” จางอี้หมิงทวนคำก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าไปด้วยขอรับ”

“ไม่ได้ หมิงเอ๋อร์เพิ่งหายป่วยเมื่อวาน เจ้าไปกับพ่อไม่ได้” จางอี้เทารีบห้าม ลูกของเขาตัวเท่านี้จะไปสันทัดการปีนเขาได้อย่างไร หากผลัดตกหกล้มบาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เอา

“แต่ท่านพ่อขอรับ ท่านพ่อลืมไปแล้วหรือขอรับว่าท่านเทพได้รักษาโรคให้ข้าแล้ว ตอนนี้ข้าแข็งแรงดี อีกอย่าง ข้าอาจจะเจอสมุนไพรหรืออาหารสวรรค์อีกก็ได้นะขอรับ” จางอี้หมิงรีบอธิบาย เด็กชายออดอ้อนบิดาตนเอง

ในนิยายไม่ว่าจะเรื่องไหน ๆ ที่เขาหาข้อมูลมานักต่อนัก ส่วนมากแล้ว อาหารและสมุนไพรต่าง ๆ อยู่บนภูเขากันทั้งนั้น ดังนั้นจางอี้หมิงจะไม่ยอมพลาดโอกาสติดสอยหอยตามจางอี้เทาเด็ดขาด

“อาเทา ให้หมิงเอ๋อร์ไปกับเจ้าเถอะ แม่ว่าหมิงเอ๋อร์คงจะหายแล้วจริง ๆ อีกอย่าง หมิงเอ๋อร์อาจจะมีอาหารสวรรค์มาช่วยครอบครัวเราอีกก็เป็นได้” นางหูเอ่ยเสียงเรียบ

“แต่ท่านแม่....” จางอี้เทาเตรียมคัดค้าน แต่ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใด หูไป๋หงก็ชิงกล่าวออกมาก่อน

“แม่ว่าไม่เป็นไรหรอก หมิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้ารู้สึกว่าไม่สบาย ให้บอกบิดาเจ้าและต้องกลับมาบ้านทันที ห้ามฝืน เข้าใจหรือไม่”

“ท่านย่า ข้าเข้าใจขอรับ ถ้าข้าไม่สบาย ข้าจะรีบบอกท่านพ่อแน่นอนขอรับ”

“ดีมาก รีบไปรีบกลับ แม่จะทำอาหารเหมือนเมื่อคืนไว้ให้กิน เจ้าสองคนพ่อลูกก็ระวังตัวด้วย” นางหูว่า

จางอี้เทาแอบถอนหายใจ เขาเป็นห่วงเด็กน้อย ไม่อยากให้ขึ้นเขา แต่ในเมื่อเหตุการณ์ต่าง ๆ มาถึงขนาดนี้แล้ว คงต้องยอมปล่อยไป

“ขอรับท่านแม่/ขอรับท่านย่า” สองพ่อลูกพูดพร้อมกัน ทว่าจางอี้เทาได้ฝากฝังอีกอย่างเอาไว้

“ท่านแม่ ข้าฝากดูแลน้องหญิงด้วยนะขอรับ ข้าไม่อยากปลุกนาง อยากให้พักผ่อนมาก ๆ”

“ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าขึ้นเขาให้สบายใจเถอะ”

“ขอรับ เจ้าตัวน้อย ไปกันเถอะ”

จางอี้เทาจูงมือบุตรชายออกจากบ้าน พวกเขาเดินขึ้นเขาด้วยกัน ในระหว่างทาง สองพ่อลูกก็พูดคุยกันไปด้วย

“ท่านพ่อขอรับ อีกนานหรือไม่ขอรับที่จะเข้าฤดูหนาว”

“อีกประมาณสามเดือน”

“แล้วฤดูหนาวมีหิมะไหมขอรับ หรือแค่อากาศหนาวเย็นอย่างเดียว”

“หน้าหนาวก็ต้องมีหิมะตกสิลูก บางปีหิมะตกหนักหลายวัน สร้างความเสียหายให้ชาวบ้านมากมายเชียวล่ะ”

จางอี้เทาตอบคำถามไปยิ้มไป “หมิงเอ๋อร์ เหตุใดลูกถึงอยากรู้ล่ะ”

“เพราะข้ากำลังสงสัยขอรับว่าบ้านของเราถ้าหิมะตก หลังคาจะยุบลงมาไหม บ้านจะอุ่นพอให้พวกเราหายหนาวไหมขอรับ”

“...” จางอี้เทาถึงกับหุบยิ้มลง

“ท่านพ่อคิดว่าหลังคาจะยุบลงมาไหมขอรับ” อี้หมิงถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากบิดา ทว่าสีหน้าท่าทางของจางอี้เทาก็ถือเป็นคำตอบได้แล้วว่าหลังคาต้องยุบลงมาแน่

“ท่านพ่อ พวกเราสร้างบ้านใหม่กันดีไหมขอรับ ถ้าเราไม่รีบสร้างตอนนี้ พอถึงฤดูหนาว พวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันขอรับ”

“หมิงเอ๋อร์ พ่อก็อยากสร้างบ้าน แต่เราไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว บ้านที่พวกเราอาศัยอยู่ตอนนี้ก็ได้ชาวบ้านมาช่วยกันสร้างให้ ถ้าเรายังอยู่เมืองหลวง ถ้าพ่อยังเป็นอาจารย์สอนหนังสือ ถ้าเราไม่ถูกโจรปล้นระหว่างทาง พวกเราคงไม่ลำบากกันเช่นนี้” จางอี้เทาถึงกับถอนหายใจออกมา

‘ถ้าเรายังอยู่เมืองหลวง ถ้าพ่อยังเป็นอาจารย์สอนหนังสือ ถ้าเราไม่ถูกโจรปล้นระหว่างทาง ถ้าพ่อยังเป็นอาจารย์สอนหนังสือ’

‘ถ้าพ่อยังเป็นอาจารย์สอนหนังสือ’

เสียงบ่นปนน้อยใจในโชควาสนาของบิดาทำให้อี้หมิงถึงกับตะโกนออกมาเสียงดัง

“ท่านพ่อ เราสร้างบ้านได้โดยไม่ต้องใช้เงินสักอีแปะขอรับ”