เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 3 ยกเลิกสัญญา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-25 15:58:59@บ้านสิริราญานุกุล
หลังจากแยกตัวกับเพื่อนๆชายหนุ่มก็ขับรถตรงกลับบ้านทันที และเมื่อย่างกายเข้ามาภายในบ้านผู้เป็นแม่ก็เรียกเขาเข้าไปหาทันที “กวินท์มานี่ก่อนสิลูกแม่มีเรื่องคุยด้วย”
“....” ร่างสูงโปร่งที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันใดหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงบนโซหาข้างผู้เป็นพ่อในห้องโถงเงียบๆ
“พรุ่งนี้ลูกว่างไหมแม่มีนัดสังสรรค์กับครอบเจ้าสัวกัญชัยอยากให้ลูกไปด้วยกัน”
“ไม่ว่างครับ” ชายหนุ่มลอบถอนหายใจออกมาเบาๆระคนเบื่อหน่าย ก่อนปฏิเสธไปสาเหตุที่ผู้เป็นแม่ชวนเขาไปด้วยคงไม่พ้นเรื่องหาลูกสะใภ้คงคิดจะจับคู่ให้เขากับลูกสาวเจ้าสัวเหมือนเช่นที่ผ่านมา
“ลูกอายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะกวินท์พ่อกับแม่ก็แก่ตัวลงทุกวันแต่งงานมีหลานให้แม่สักคนไม่ได้เหรอ” คุณหญิงอมรรัตน์เริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อบุตรชายปฏิเสธการนัดดูตัวครั้งนี้เธออุตส่าห์นัดหมายกับเจ้าสัวกัญชัยเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“อย่าไปบังคับลูกเลยคุณหญิง” ประมุขของบ้านที่นั่งเงียบมานานพูดปามคุณหญิงอมรรัตน์ผู้เป็นภรรยาเพราะรู้ว่าบุตรชายไม่ค่อยพอใจนักที่ผู้เป็นแม่เอาแต่คอยจับคู่ให้เขากับคนโน่นทีคนนี้ทีถึงแม้ใบหน้าของบุตรชายจะเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆออกมาแต่คนเป็นพ่ออย่างเขาก็พอเดาได้
“คุณก็เป็นสะแบบนี้ตามใจลูกแล้วเมื่อไรฉันจะได้อุ้มหลานกันละคะ”
“คุณรอมาได้ตั้งนานรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป”
“คุณนี่ชอบขัดคอฉันจริงๆเลย” คุณหญิงอมรรัตน์มองค้อนสามีสลับกับบุตรชายด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องโถง
“ไม่ต้องสนใจคำพูดของแม่เขานักหรอก” เสกสรรค์เอ่ยพร้อมกับตบไหล่บุตรชายเมื่อภรรยาหายหลังไปแล้ว
“...” ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะลุกเดินขึ้นห้องนอนตัวเอง เขาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะล้วงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาเจนภพผู้ช่วยคนสนิท
(เจนภพโทรเรียกเด็กที่ชื่อแก้วตาให้ฉันหน่อย)
(เออ..ดูเหมือนทางเด็กคนนั้นจะมีปัญหานะครับคุณกวินท์)
(ปัญหาอะไร) คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินคำพูดคนปลายสาย
(เมื่อวานเธอโทรมาบอกว่าอยากคุยเรื่องสัญญาใหม่)
(แล้วยังไง)
(ผมนัดคุยกับเธอคืนนี้สองทุ่มที่เดอะปริ้นเซสคลับครับ)
นิ้วเรียวกดวางสายทันทีที่เจนภพพูดจบ ใบหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมด้วยความไม่พอใจทุกเรื่องในชีวิตของเขาต้องเป็นระเบียบเรียบร้อย และต้องไม่มีปัญหาตามมาในภายหลัง ทว่าดูท่าตอนนี้เด็กสาวที่ชื่อแก้วตาจะเริ่มทำลายบรรทัดฐานของเขาแล้ว
ร่างสูงโปร่งหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะส่าวเท้าเดินออกไปขึ้นรถแอสตัน มาร์ติน บีดีเอส ซุปเปอร์เลจเจราราคาหลายสิบล้านมุ่งตรงสู่เดอะปริ้นเซสคลับด้วยความเร็ว
@The Princess Club
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีดเดินนวยนาดเข้าไปในคลับโดยมีเพื่อนสาวเดินตามหลังมาติดๆ ก่อนที่มิราจะเอื้อมมือไปกระตุกเสื้อคนด้านหน้าเบาๆ ทำให้เธอหยุดชะงักหันกลับมาถามด้วยความสงสัย “มีอะไรมิรา”
“แกดูการแต่งตัวของแกกับผู้หญิงคนอื่นในคลับสิแตกต่างกันขนาดไหนฉันให้แกเปลี่ยนชุดทำไมแกไม่ยอมเปลี่ยน” มิรามองการแต่งตัวของเพื่อนสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะจับหน้าเพื่อนสาวให้หันมองกลุ่มสาวสวยในชุดเดรสหลากสีที่ยืนโยกย้ายตามจังหวะดนตรี ทว่าแก้มหวานหาได้สนใจไม่ว่าตัวเองจะดูดีในสายตาคนอื่นหรือไม่เธอแค่ต้องการมาคุยธุระให้จบๆไป “ฉันแค่มาธุระไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อยแกเลิกบ่นได้แล้ว”
มิราถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนสาว ก่อนจะถามเรื่องอื่นแทน “เขาได้บอกไหมว่าให้ไปเจอส่วนไหนของคลับ”
“ห้องวีไอพีสาม”
“ฉันรู้จักเดี่ยวพาไป” สิ้นสุดคำพูดมิราก็เดินนำเพื่อนสาวขึ้นมายังห้องวีไอพีสามที่ตั้งอยู่ชั้นสองของคลับ “ห้องนี้แหละแก้มเข้าไปเถอะฉันขอนั่งดื่มรอด้านนอก”
แก้มหวานเพียงพยักหน้ารับก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู 2-3ครั้งแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ขาเรียวเล็กก้าวมาหยุดตรงหน้าหนุ่มวัย28ปี มือเล็กยกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณเจนภพฉันแก้มหวานพี่สาวแก้วตาค่ะ"
"เชิญนั่งครับ" เจนภพพยักหน้ารับ ก่อนเชื้อเชิญให้หญิงสาวนั่งแล้วถามไถ่ถึงจุดประสงค์ที่เธอนัดเจอเขาคืนนี้ “คุณแก้มหวานมีอะไรจะคุยกับผมครับ”
คนโดนถามผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนบอกธุระของตัวเองไป "ฉันจะขอยกเลิกสัญญาของน้องสาวค่ะ"
"ผมขอตัวสักครู่” เจนภพนิ่งเงียบสักพักก่อนจะลุกเดินออกไปหาเจ้านายที่นั่งดูการสนทนาของเขากับหญิงสาวผ่านกล้องอยู่ห้องข้างๆ
“ไปไหนของเขา” แก้มหวานได้แต่มองตามหลังด้วยความงุนงง ทว่าเธอหารู้ไม่ว่าทุกคำพูดทุกท่วงท่าของเธอโดนใครบางคนจับจ้องผ่านกล้องที่ถูกติดตั้งไว้ในห้อง
‘แกร็ก’
ผ่านไปกว่าสิบนาทีประตูห้องก็ถูกเปิดออกเจนภพเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงที่เดิมแล้วพูดขึ้น “เจ้านายผมบอกว่าหากยกเลิกสัญญาต้องคืนเงินค่าเลี้ยงดูจำนวนสองล้านที่น้องสาวของคุณขอเบิกล่วงมาก่อน”
“อะ..อะไรนะคะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูด เงินสองล้านไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ทว่าทำไมน้องสาวกลับไม่พูดถึงเรื่องนี้สักคำเธอทั้งตกใจและสงสัยในเวลาเดียวกัน
สีหน้าและสายตาของหญิงสาวบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังสับสนทำให้เจนภพต้องเอาหลักฐานการโอนเงินให้เธอดูเพื่อยืนยัน “นี่ครับหลักฐาน”
“...” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรงชื่อและนามสกุลที่โชว์ร่าอยู่บนสลิปการโอนเงินคือชื่อแก้วตาจริงๆ เธอถอนหายใจออกมาอย่างหนักอกก่อนจะขอปลีกตัวโทรหาน้องสาว “ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“ครับ”
ร่างบางหยัดกายลุกเดินไปเข้าห้องน้ำทันทีที่ได้รับอนุญาตมือเล็กหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาต่อสายหาน้องสาวด้วยความร้อนรนใจ
(แก้วเงินสองล้านที่แก้วขอเบิกจากผู้ว่าจ้างยังอยู่ครบไหม) เสียงหวานกรอกลงตามสายทันทีเมื่อปลายสายกดรับ
(เงินอะไรพี่แก้มแก้วงงไปหมดแล้ว) ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงงุนงง
(ก็คนที่พี่มาเจรจาด้วยบอกว่าแก้วขอเบิกเงินล่วงหน้าจากเขาไปสองล้านหลักฐานก็มีชัดเจน)
(ไม่พี่แก้มหลังจากเซ็นสัญญาเสร็จแก้วก็ไม่เคยติดต่อเขาเลย แก้วสาบานได้)
(โอเคๆพี่วางสายก่อนไว้ค่อยคุยกันที่บ้าน)
หญิงสาวรู้สึกสับสนงุนงงเป็นอย่างมากเมื่อน้องสาวยืนยันว่าไม่รู้เรื่องเงินสองล้านจริงๆ ไม่รู้ว่าตัวเองควรเชื่อคำพูดของน้องสาวหรือหลักฐานที่เห็นดี เธอถอนหายใจออกมาระคนหนักใจ ก่อนวางสายจากน้องสาวแล้วเดินออกไปนั่งลงที่เดิม ดวงตากลมโตจับจ้องชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้าอย่างจับพิรุธ ก่อนพูดขึ้น “น้องสาวฉันบอกว่าเขาไม่เคยโทรมาของเบิกเงินล่วงหน้าจากคุณค่ะ”
“ทำไมจะไม่เคยก็ผมเป็นคนรับสายเองแล้วก็โอนเงินให้เงินกับมือคุณก็เห็นหลักฐานแล้วนิครับ คุณลองกลับไปคุยกับน้องสาวให้รู้เรื่องก่อนค่อยมาคุยกับผมใหม่แต่อย่าให้นานนักเจ้านายผมไม่ได้ใจดี”
“แล้วทำไมเจ้านายคุณไม่มาคุยเองละคะ” หญิงสาวอดที่จะย้อนถามไม่ได้เมื่อชายหนุ่มเอ่ยถึงเจ้านายของเขา ทว่าเธอกลับโดนเขามองด้วยแววตาดุดัน
“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” เจนภพพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ร่างบางนั่งเกาหัวด้วยความงุนงงแค่เธอถามถึงเจ้านายของเขาทำไมต้องโกรธ
“เป็นผีหรือไงทำตัวลึกลับแปลกทั้งเจ้านายลูกน้อง” เสียงหวานบ่นอุบอิบกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกเดินออกไปหาเพื่อนสาวที่นั่งดื่มอยู่ชั้นล่างของคลับ เธอถึงกับถอนหายใจออกมาระคนหนักอกเมื่อเห็นแก้วค็อกเทลที่วางเรียงรายบนโต๊ะ “หยุดดื่มได้แล้วมิรา”
“ขอดื่มแก้วนี้ให้หมดก่อน” มิราเอ่ยเสียงยานพร้อมกับยกแก้วค็อกเทลขึ้นหวังจะดื่มให้หมดแต่ก็โดนแก้มหวานแย่งไปดื่มแทนจนหมดซึ่งทุกการเคลื่อนไหวของหญิงสาวมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่จากชั้นสองของคลับ
กวินท์จับจ้องร่างบางที่กำลังประคองเพื่อนสาวเดินออกจากคลับด้วยแววตาเรียบนิ่งจนลับสายตาเขาจึงเดินกลับเข้ามานั่งในห้องเหมือนเดิม มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นมาแกว่งเล่นอย่างใจเย็นสมองก็ครุ่นคิดเรื่องของผู้หญิงที่เพิ่งเดินจากไปเขาอยากรู้เหมือนกันว่าเงินสองล้านของเขาหายไปไหนหรือที่จริงแล้วเธอกับน้องสาวเล่นตุกติกกันแน่
บทที่เกี่ยวข้อง
บำเรอรัก บทที่ 4 ทางเลือก
@เคียงดาวแมนชั่นแก้มหวานเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยสมองที่หนักอึ้งเพราะคิดไม่ตกตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรเชื่อน้องสาวหรือไม่ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าน้องสาวที่เธอดูแลมาตั้งแต่อายุ 12ปีเป็นคนยังไงกันแน่ ดวงตากลมโตสอดส่องมองหาน้องสาวทั่วห้องเพื่อเรียกมาถามไถ่เรื่องเงินสองล้านแต่ก็ไร้เงามือเล็กล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างเพื่อโทรหาน้องสาว ทว่าไม่ทันจะได้กดโทรออกน้องสาวก็เปิดประตูเข้ามา“ไปเซเว่นมาค่ะ” แก้วตารีบชูถุงขนมให้พี่สาวดูด้วยความเร็วเมื่อเห็นสายตาดุดันที่พี่สาวมองมายังเธอ“เรื่องเงินสองล้านแก้วไม่รู้เรื่องจริงๆเหรอ” หญิงสาวพยักรับก่อนถามไถ่ถึงเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ดวงตากลมโตมองไปที่น้องสาวอย่างจับพิรุธ“แก้วไม่รู้เรื่องจริงๆค่ะ” แก้วตาเดินมาหย่อนสะโพกนั่งข้างผู้เป็นพี่สาวแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ได้แสดงท่าทางที่เป็นพิรุธใดๆ “แต่ทางนั้นยืนยันหนักแน่นว่าแก้วโทรไปขอเบิกค่าเลี้ยงดูล่วงหน้าเขามีหลักฐานสลิปการโอนเงินเข้าบัญชีที่เป็นชื่อแก้มนะ” “เป็นไปไม่ได้แก้วไม่เคยโทร” แก้วตายังคงยืนยันเสียงหนักแน่นเธอนิ่งเงียบไปสักพักก่อนเปล่งเสียงพูดอีกครั้งเมื่อฉุกคิดขึ้นได้ “
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 5 โลกกลม
แก้มหวานเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งฟุบหน้าบนโต๊ะภายในห้องเรียนก่อนโอดครวญออกมาเบาๆ “ฮื่อ..จะทำยังไงดี”“อ๊าย! อาจารย์หล่อมาก”“งื้อ..อาจารย์หล่อจัง” เธอนั่งฟุบหน้าอยู่อย่างนั้นจนเสียงกรีดกราด และเสียงชื่นชมของเพื่อนผู้หญิงในห้องดังระเบ็งเซ้งแซ้ขึ้นเธอจึงผงกหน้าขึ้นมองเพียงครู่นึ่ง ก่อนฟุบลงเหมือนเดิมตอนนี้เธอไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องใดๆทั้งนั้นนอกจากปัญหาของน้องสาว มิราที่เห็นว่าเพื่อนสาวเอาแต่นั่งฟุบหน้าไม่ร่าเริงเหมือนเดิมยืนมือไปจั๊กจะจี้เอวเบาๆเพื่อหยอกเย้าไม่ให้เพื่อนสาวเครียดและมันก็ได้ผลแก้มหวานถึงกับหัวเราะร่าออกมาอย่างลืมตัว “ฮ่าฮ่า..หยุดนะมิรา”‘อุ๊บ!’ ก่อนที่เธอจะต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้เมื่อสายตาเธอปะทะเข้ากับสายตาของอาจารย์หนุ่มที่จ้องเธออยู่จังๆ มือเล็กประนมยกขึ้นไหว้อาจารย์หนุ่มด้วยความประหม่า “ขะ..ขอโทษค่ะอาจารย์” “....” ไร้เสียงและปฏิกิริยาตอบกลับจากอาจารย์หนุ่ม ดวงตาคมกริบจับจ้องดวงหน้าสวยนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อมั่นใจว่าเธอคือพี่สาวของแก้วตาคนที่เห็นในคลับเมื่อคืนโลกช่างกลมเสียจริง เขาปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว “สวัสดีครับอาจารย์
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 6 ทำใจ
หลายวันต่อมา@Chill Coffee Bar‘ครืด ครืด’โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังยกเครื่องดื่มไปเสิร์ฟลูกค้าชะงักฝีเท้าลงมือเล็กล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เจนภพจึงกดปิดเสียงแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมที่เขาโทรมาคงไม่พ้นเรื่องสัญญาบ้าบอนั้นแน่นอนเพราะผ่านมาหลายวันแล้วเธอยังไม่มีคำตอบให้เจ้านายของเขาเลยแก้มหวานลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายนึกตัดพ้อชีวิตเธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามใจตัวเองเลยสักครั้งจะทำอะไรก็ต้องคำนึงแล้วคำนึงอีก เด็กคนอื่นในวัย 21ปีคงกำลังสนุกสนานอยู่กับการใช้ชีวิตไม่ต้องมานั่งแบกรับภาระทุกอย่างไว้บนบ่าเหมือนเธอลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกจากจมูกโด่งเล็กอีกครั้งก่อนที่เธอจะยกเครื่องดื่มไปเสริฟ์ลูกค้าแล้วกลับมาหย่อนสะโพกนั่งลงในบาร์น้ำเธอนั่งทำใจอยู่สักพักก่อนล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาเจนภพ(สวัสดีค่ะคุณเจนภพขอโทษที่เมื่อกี้ไม่ได้รับสายนะคะพอดีติดงานอยู่ค่ะ) เสียงหวานลงกรอกตามสายทันทีเมื่อคนปลายสายกดรับ(ครับ)(คุณเจนภพมีธุระอะไรคะถึงโทรหาฉัน)(อ๋อ..ผมแค่โทรมาแจ้งให้ทราบว่าน้องสาวของคุณจะมาเริ่มงานกับเจ้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 7 ทำงาน
“ว๊ายย!” แก้มหวานอุทานด้วยความตกใจเมื่อใครบางคนจับแขนของเธอแล้วดึงเข้ามาในห้อง ดวงตากลมโตพยายามเพ่งมองเจ้าของมือหนาผ่านความมืดสลัวแต่ก็เห็นแค่ลางๆเท่านั้นรูปร่างสูงราวๆ 180กว่าเห็นจะได้แต่หน้าตาของเขาเป็นแบบไหนนั้นเธอก็มองไม่ออก“ค..คุณกวินท์ใช่ไหมคะ” เธอข่มความหวาดกลัวเอาไว้ก่อนเปล่งเสียงสั่นเครือถามไป “อืม” กวินท์ขานรับในลำคอเบาๆขณะที่มือยังคงจับแขนของเธออยู่ ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างบางที่ความสูงอยู่ระดับหน้าอกผ่านความมืดสลัว น้ำเสียงสั่นเครือและกายสั่นเทาบ่งบอกได้ว่าคนตรงหน้าหวาดกลัวเพียงใด ทว่าเขากลับชอบสะอีกนานๆครั้งจะได้เจอผู้หญิงแบบเธอที่ดูไม่จัดจ้าน ไม่ประสีประสาเรื่องผู้ชายภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาทีก่อนแก้มหวานจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ขะ..ขอเปิดไฟได้ไหมคะ” “...” ไร้เสียงตอบจากกวินท์เขาทำเหมือนคำพูดของหญิงสาวเป็นอากาศก่อนเริ่มต้อนเธอให้จนมุม ร่างบางใช้มือดันร่างสูงไว้เมื่อเดินถอยหลังจนติดขอบเตียงไร้ทางหลีกหนีแล้ว ทว่าเธอกลับโดนเขาผลักให้ล้มลงนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่มก่อนที่เขาจะตามขึ้นมาคร่อมไว้ “ค..คุณกวินท์ดะ..เดี่ยวก่อนได้ไหมฉันยังไม่พร้อม” แก้มหวานเอ่ยเสียงสั่นใจดวงน้อยก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 8 กระต่ายน้อย
‘ครืด ครืด’โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างของแก้มหวานแผดเสียงดังขึ้นปลุกให้เจ้าของที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่“อื้อ” มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆไล่อาการงัวเงียก่อนเพ่งสายตามองคนข้างๆแต่ก็ไร้เงาของเขาแล้วเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ตัวเองเผลอหลับเสียสนิทจนอดเห็นหน้าเขา น้ำสีใสพลันไหลออกจากตาคู่สวยอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนเข้ามาในสมองเป็นฉากๆ อาการปวดร้าวตรงกลางกายสาว และรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนตอกย้ำว่าความบริสุทธ์ของเธอทุกพรากไปแล้วจริงๆ ‘ครืด ครืด’โทรศัพท์ที่เพิ่งเงียบลงแผดเสียงดังขึ้นอีกครั้งดึงร่างบางออกจากห้วงความรู้สึกทุกข์ระทมมือเล็กยกขึ้นเช็คน้ำตาลวกๆ ก่อนพยุงกายบอบช้ำลงจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เจนภพจึงกดรับสาย(เสื้อผ้าของคุณวางอยู่ในห้องนั่งเล่นนะครับมีคีย์การ์ดห้องด้วยคุณเก็บไว้ได้เลยครั้งหน้าคุณกวินท์เรียกหาจะได้สะดวก) ปลายสายกรอกเสียงลงตามสายทันทีที่เธอกดรับ(ค่ะ) แก้มหวานตอบเพียงสั้นๆก่อนกดวางสายแล้วกวาดสายตามองสำรวจภายในห้องทุกซอกทุกมุมหวังว่าจะมีรูปเจ้าของห้องวางอยู่บ้าง ทว่าเธอก็ต้องผิดหว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 9 โฉมหน้าผู้ว่าจ้าง
ร่างบางที่กำลังเดินเหม่อลอยคิดเรื่องอาจารย์หนุ่มสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างแผดเสียงดังขึ้น เธอชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อยก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใจดวงน้อยกระตุกวูบโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อเห็นเบอร์เจนภพโชว์ร่าบนหน้าจอเธอยืนทำใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้(สวัสดีค่ะคุณเจนภพ)(วันนี้สองทุ่มเจอกันที่เดอะปริ้นเซสคลับห้องเดิมมาเซ็นสัญญาฉบับใหม่ที่เป็นชื่อคุณเอง)(ค่ะ)แก้มหวานถอนหายใจออกมาระคนเหนื่อยหน่ายหลังจากเจนภพวางสายไปแล้ว ดวงตากลมโตเหม่อมองทางเดินเท้าข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายตั้งแต่มีเรื่องสัญญาว่าจ้างบ้าบอนั้นเข้ามาเธอก็รู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่ามันไม่ได้เหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจ“น้องแก้ม” เท้าเล็กที่กำลังก้าวเดินไปตามทางเดินเท้าหยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลังก่อนหันกลับไปมองเจ้าของเสียง รอยยิ้มหวานผุดขึ้นประดับใบหน้าสวยในทันทีเมื่อเห็นว่าคนเรียกคือเตชินเจ้านายหนุ่มแสนใจดี มือเล็กประนมยกขึ้นไหว้อย่างนบน้อม “สวัสดีค่ะคุณเตชิน” “ดีครับน้องแก้ม” เตชินรับไหว้ลูกจ้างสาวที่ตัวเองแอบชอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 10 สาดอารมณ์
"จิณัฐตา" ใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแทบทะลุออกมานอกอกเมื่อเสียงของอาจารย์หนุ่มดังขึ้นทางด้านหลัง มือเล็กกำสายกระเป๋าสะพายข้างแน่นในตอนที่ร่างสูงเดินมายืนประกบหลังจนลมหายใจอุ่นๆเป่ารดศีรษะเล็กทุย เธอลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆ ลงลำคอแห้งผากอึกใหญ่ก่อนรวบรวมความกล้าหันกลับไปทักทายอาจารย์หนุ่มด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน “ส..สวัสดีค่ะอาจารย์”“....” ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับจากกวินท์เขายืนจับจ้องร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาราบเรียบยากเกินคาดเดาได้ ทำคนโดนจ้องต้องรีบหลุบหน้าลงต่ำเธอไม่ชอบสายตา ท่าทางแบบนี้ของเขาเลยมันทำให้รู้สึกอึดอัด และอับอายเป็นอย่างมากเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอ่านอะไรอยู่สู้ให้เขาพูดออมาตรงๆยังดีสะกว่า ระหว่างคนทั้งสองตกอยู่ในความเงียบนานนับนาทีก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยทำลายความเงียบ “อยู่นอกมหาลัยไม่ต้องเรียกอาจารย์” "ค่ะ" แก้มหวานพยักหน้ารับพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงด้วยความประหม่าทำให้สองสายตามองสบประสานกันจังๆ "สัญญาฉบับใหม่อยู่ในห้อง" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าเบี่ยงสายตามองไปทางอื่นด้วยทาทางเลิ่กลั่ก ก่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทิ้งให้หญิงสา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25บำเรอรัก บทที่ 11 หลุมพราง
แก้มหวานจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาแข็งกร้าวน้ำสีใสไหลออกจากห่างตาคู่สวยด้วยความโกรธเคือง เธอโมโหตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย “คุณไม่มีสิทธิมาทำร้ายร่างกายแก้ม แก้มเป็นลูกจ้างไม่ใช่ทาส ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของคุณ” น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยมือออก“หึ” คำพูดของเธอหาได้มีผลต่อชายหนุ่มไม่ถึงยังไงเธอก็อยู่ในกำมือของเขา กวินท์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแสก่อนโน้มลงประกบจูบอีกครั้ง ฟันขบขบเม้มริมฝีปากเอิบอิ่มจนเป็นแผลลงโทษที่เธอกล้าปากดีกับเขา ตุ๊บๆ!“อื้ออ” การกระทำของชายหนุ่มสร้างความเจ็บแสบให้เจ้าของริมฝีปากเอิบอิ่มไม่น้อยเธอพยายามใช้มือทุบตีเขาอย่างแรงหวังให้เขาหยุด ทว่าชายหนุ่มหาได้หยุดการกระทำไม่จมูกโด่งคลอเคลียไปตามซอกคอระหงระเรื่อยมาถึงเนินอกอวบอิ่มก่อนฝากรอยเขี้ยวเอาไว้ให้เธอดูต่างหน้าแล้วผงกศีรษะขึ้นพูด “ไม่เซ็นสัญญาฉบับนี้ก็ได้เกิดวันไหนผมอยากเรียกน้องสาวคุณมาหาผมก็ย่อมมีสิทธิ์เพราะในสัญญายังเป็นชื่อเธอ” คนฟังถึงกับหน้าเหว่อพูดไม่ออกเมื่อชายหนุ่มเอ่ยจบสุดท้ายแล้วไม่ว่าเธอจะต่อต้านยังไงก็ไม่มีทางสู้เขาได้เพร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25
บทล่าสุด
บำเรอรัก ตอนพิเศษ
หลายเดือนต่อมาอ๊วกกก! เสียงอาเจียนดังเล็ดออกมาจากห้องน้ำภายในห้องนอนของแก้มหวานกับกวินท์ เจ้าของเสียงอาเจียนหาใช่หญิงสาวไม่แต่กลับเป็นชายหนุ่มที่ยืนอาเจียนหน้าอ่างล้างหน้าจนหมดไส้หมดพุงเขามีอาการแบบนี้มา 2วันติดๆ แล้วก็ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร"พี่กวินท์เป็นอะไรมากไหมคะ แก้มว่าไปหาหมอดีกว่าพี่เป็นแบบนี้มา 2-3วันแล้วนะ" แก้มหวานเดินเข้าไปลูบหลังให้แฟนหนุ่มเบาๆ พร้อมถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของเขาผ่านกระจกกวินท์ใช้มือกรอกน้ำล้างปากก่อนแหงนหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ระบายอาการคลื่นไส้ในอกแล้วหันไปพูดกับแฟนสาวด้วยใบหน้าอิดโรย "ก็ดีเหมือนกันครับ""ค่ะ" ใบหน้าสวยเพียงพยักรับน้อยๆ มือเล็กเอื้อมไปจับแขนแกร่งไว้แล้วประคองเขาเดินออกจากห้องน้ำพาไปนั่งลงริมเตียงจากนั้นจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อออกมายื่นให้เขาเปลี่ยน "นี่ค่ะเสื้อ""ขอบคุณครับ" กวินท์รับเสื้อจากมือแฟนสาวมาวางลงข้างตัวแล้วสอดมือเข้าไปรั้งเอวคอดกิ่วของร่างบางที่ยืนตรงหน้าเข้ามาแนบชิดทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ระดับหน้าท้องแบนราบพอดี ก่อนเขาจะแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าแฟนสาวพลางนึกขอบคุณใน
บำเรอรัก The end
"พี่ยังไม่ตอบแก้มเลยนะคะรู้ได้ยังไงว่าแก้มอยู่ที่นี่" แก้มหวานหันไปถามอาจารย์หนุ่มอีกครั้งขณะกำลังเดินไปหาน้องสาวกับเพื่อนริมชายหาดหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเป็นที่พอใจของอาจารย์หนุ่มแล้วเธอยังคงคาใจอยู่อยากจะรู้ว่าเขาตามหาเธอถูกได้ยังไง"ผมก็หลอกถามจากเพื่อนคุณยังไงละ" กวินท์ตอบหน้าระรื่นก่อนยกยิ้มมุมปากเขาก็แค่ส่งไลน์ไปหาเพื่อนของหญิงสาวบอกให้ทั้งสองเอาโปรเจคมาให้เขาดู แต่เพื่อนของเธอบอกว่าไม่สะดวกเพราะมาเที่ยวพัทยาเขาเลยได้รู้แล้วแสร้งตีเนียนถามข้อมูลไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าเธอพักอยู่รีสอร์ทนี้"พี่นี่มันจริงๆ เลย" เธอถึงกับกรอกตามองบนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความเจ้าเล่ห์ของเขา ทว่าอีกคนกลับหัวเราะร่าออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมยื่นมือไปโอบไหล่มน "ผัวคุณฉลาดไหมละ""เจ้าเล่ห์สิไม่ว่า หลอกล่อเก่ง แผนเยอะ""ก็บอกแล้วไงว่าผมเจ้าเล่ห์กับเด็กดื้ออย่างคุณคนเดียว""เพราะพี่เจ้าเล่ห์ไงแก้มก็เลยต้องดื้อ กับคนอื่นแก้มเชื่อฟังจะตาย""ผมต้องดีใจไหมที่คุณดื้อกับผมคนเดียว""ต้องดีใจสิคะ""ระวังจะโดนผมลากขึ้นไปกำราบบนเตียงนะเด็กดื้อ""คนบ้าชอบพูดจาทะลึ่งอยู่เรื่อย""ผมพูดจริงทำจริงไม่ได้ทะลึ่ง" "พอเลยไม่พูดเ
บำเรอรัก บทที่ 68 ความรู้สึกตรงกัน
กวินท์ยืนจับจ้องแผ่นหลังร่างบางในชุดบิกินี่ด้วยแววตาดุดัน ใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มอย่างไม่สบอารมณ์เขารู้สึกหัวเสีย และโกรธเอามากๆ แต่ก็พยายามระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ตัวเองขาดสติใช้อารมณ์เข้านำเหมือนในคืนนั้นอีก เขาผ่อนลมหายใจแล้วเดินอ้อมไปยืนข้างหน้าร่างบางที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงก้มหน้ามองดิน คิ้วเข้มถึงกับขมวดชนกันเป็นปมเมื่อเห็นหน้าอกหน้าใจที่ล้นทะลักออกมานอกบรา ไหนจะหน้าท้องขาวเนียนเรียวขาสวยนั้นอีก บิกินี่ทูพีชเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งสัดส่วนทุกอย่างชัดเจนไปหมดผู้ชายคนใดได้เห็นก็คงคิดดีไม่ได้"ทำไมใส่ชุดแบบนี้มันโป็มากรู้ไหม" เขาอดที่จะเอ็ดหญิงสาวไม่ได้อยากจะจับเธอตีก้นให้เข็ดหลาบว่าไม่ควรแต่งตัวแบบนี้อีกแต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้ ก่อนถอดเสื้อแจ็กเก็ตมาห่อตัวเธอจนมิดชิด"ว๊าย!" แก้มหวานที่ยืนมองการกระทำของอาจารย์หนุ่มอย่างงงๆ ร้องอุทานด้วยความตกใจในตอนที่เขาจับตัวเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าจนหัวห้อยโต่งเตงไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปมา หรือสายตาน้องสาวกับเพื่อนสาวของเธอที่ยืนอ้าปากค้างมองด้วยความงุนงงสักนิด"คุณกวินท์ปล่อยแก้มลงนะคนมองหมดแล้ว" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มเบาๆ ด้วยความอับอายเธอไม
บำเรอรัก บทที่ 67 หวงทุกอย่างที่เป็นเธอ
"พี่แก้มดีขึ้นแล้วเหรอคะ" เสียงของแก้วตาทำให้แก้มหวานที่ยืนทอดสายตามองทะเลด้วยใจเหม่อลอยสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิด ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันกลับไประบายยิ้มตอบน้องสาว "พี่ดีขึ้นแล้ว""งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะเริ่มหิวแล้วอะ" มิราเอ่ยชวนทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนสาวสดชื่นขึ้นกว่าก่อนหน้านี้พร้อมใช้มือลูบวนไปมาบนท้อง "งั้นก็ไปหาอะไรกินกัน" หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับการท่าทางของเพื่อนสาวก่อนเดินไปโอบไหล่เพื่อนสาวกับน้องสาวแล้วเดินพาออกจากห้อง@ร้านอาหารทั้งสามคนเลือกมาทานอาหารทะเลร้านใกล้ๆ กับรีสอร์ทที่เดินเลียบชายหาดมาเพียง 200เมตรก็ถึงเพราะได้ชื่นชมบรรยากาศระหว่างเดินมาด้วย เมื่อได้ออกมาพปปะผู้คนข้างนอกได้ชื่นชมกับบรรยากาศริมทะเลก็ทำให้แก้มหวานรู้สึกดี และผ่อนคลายมากขึ้นลืมเรื่องอาจารย์หนุ่มไปชั่วขณะหลังจากทานอาหารเสร็จทั้งสามคนก็พากันตะเวนเที่ยวทั่วเมืองพัทยาจนค่ำจึงกลับห้องมาพักผ่อน"พรุ่งนี้เล่นน้ำกันไหม" มิราเอ่ยขึ้นหลังจากเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาในห้องแล้ว "ไปสิคะพี่มิรา" แก้วตาตอบตกลงอย่างไม่รอช้าก่อนหันไปพูดกับพี่สาวต่อ "มาทะเลทั้งทีไม่ได้เล่นน้ำก็เหมือนมาไม่ถ
บำเรอรัก บทที่ 66 ความในใจที่ไม่สมควรพูด
@คอนโดมิรา"ฮึก ฮื่อ" เสียงสะอื้นไห้ดังระงมเบาๆ ภายในห้องนอนของคอนโดมิราแก้มหวานเลือกหนีอาจารย์หนุ่มมาหลบที่คอนโดเพื่อนสาวเพราะคิดว่าเขาคงไม่รู้แน่นอน เธอปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจ และผิดหวังหลั่งไหลออกมาเพื่อชะล้างความรู้สึกแย่ให้หมดไป และหลังจากนั้นเธอจะเริ่มต้นใหม่"คนปากเสียมาว่าแก้มแบบนั้นได้ไง แก้มไม่ชอบคุณแล้ว" ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่เธอนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนรู้สึกดีขึ้นจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ ดวงตากลมโตฉายแววเด็ดเดี่ยวขึ้นในทันตาเมื่อสิ้นเสียงงึมงำ ก่อนจะลุกลงจากเตียงเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วเดินกลับมาหย่อนสะโพกนั่งริมเตียง มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างออกมาเปิดเครื่องหลังจากที่เธอปิดเครื่องหนีอาจารย์หนุ่มก่อนหน้านี้เพื่อโทรบอกน้องสาว ทว่าเพียงแค่เปิดเครื่องเท่านั้นข้อความพยายามติดต่อจากเขาก็เด้งเข้ามาในมือถือระรัวเกือบสิบข้อความแต่เธอหาได้สนใจไม่กลับปัดข้อความเขาทิ้งแล้วต่อสายหาน้องสาว ถือสายรอไม่นานปลายสายก็กดรับ(ว่าไงคะพี่แก้ม)(คืนนี้พี่นอนห้องพี่มิรานะแก้ว)(ค่ะ..เมื่อกี้เจ้านายพี่เขามาตามหาพี่
บำเรอรัก บทที่ 65 เมียหายจึงรู้สึก
"แก้มหวาน!" กวินท์เดินปรี่ไปหาหญิงสาวที่กำลังยืนคุยกับผู้ชายหน้าระรื่นด้วยอารมณ์เดือดดาล มือหนาเอื้อมไปจับแขนเล็กแล้วกระชากให้ออกห่างเตชินเจ้านายเก่าของเธออย่างแรงจนเธอเซถลาปะทะลำตัวของเขาเต็มๆปึก!"อ๊ะ..คุณกวินท์" แก้มหวานเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนแหงนมองหน้าอาจารย์หนุ่มด้วยความรู้สึกตกใจเล็กน้อย ทว่าเธอก็ต้องลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆ ลงลำคออึกใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าแดงก่ำ และแววตาเกรี้ยวกราดของเขาที่จับจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ "คุณฟังแก้มก่อนได้ไหม""โอ๊ย! แก้มเจ็บนะ" เธอพยายามข่มไม่ให้ตัวเองตื่นกลัวกับท่าทางเกรี้ยวกราดของร่างสูงตรงหน้า ก่อนเปล่งเสียงพูดเพืื่ออธิบายให้เขาเข้าใจ ทว่าเธอก็ต้องร้องท้วงด้วยความรู้สึกเจ็บพร้อมใช้อีกมือแกะมือหนาออกในตอนที่มือหนาออกแรงบีบแขนของเธอแรงๆ ราวกับจะให้มันแหลกคามือยังไงยังงั้น แต่แรงอันน้อยนิดของเธอหาได้ทำให้มือหนาขยับเขยื้อนออกจากแขนเธอสักนิดไม่ "ผมคนเดียวมันไม่ถึงใจใช่ไหมถึงได้ระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่นอีก" กวินท์โกรธและหึงจนหน้ามืดตามัวไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มจับจ้องหน้าเธอสลับกับชายหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนพรั่งพรูคำ
บำเรอรัก บทที่ 64 เลือดขึ้นหน้า
"เฮ้อ" แก้มหวานเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งริมเตียงภายในห้องนอนด้วยสมองที่หนักอึ้งหลังจากทานมือค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรื่องที่คุณหญิงอมรรัตน์ไม่ยอมให้เธอย้ายออกไปแต่กลับให้น้องสาวย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันทำให้เธอคิดไม่ตกไม่รู้ว่าควรจะเอายังไงต่อไปดี แต่ที่แน่ๆ เธอไม่ให้น้องสาวรู้เรื่องความสัมพันธ์จอมปลอมระหว่างเธอกับอาจารย์เด็ดขาด'แกร็ก'เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นทำให้แก้มหวานหลุดออกจากห้วงความคิดก่อนปรายตามองทางประตู เธอถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคืออาจารย์หนุ่มเธอก็คิดว่าหลังจากทานข้าวเสร็จเขาจะกลับคอนโดไปแล้วเสียอีก"คุณเข้ามามีธุระอะไรกับแก้มคะ" ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงที่เดินมาหยุดยืนตรงหน้านิ่งๆ นานนับนาทีๆ ก่อนเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย"คุณจะเอายังไงต่อเรื่องที่แม่ผมให้น้องสาวย้ายมาอยู่ที่นี่กับคุณ" กวินท์หย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ หญิงสาวก่อนถามไถ่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าเคร่งขรึมไม่ได้แสดงท่าทางเจ้าเล่ห์ หรือกรุ่มกริ่มเหมือนที่ผ่านมา ท่าทางที่ดูจริงจังของเขาทำเอาแก้มหวานแปลกใจไม่น้อย ดวงกลมโตจับจ้องเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอย่างใช้ความคิดปกติเขาคงจะหาเรื่องเข้ามา
บำเรอรัก บทที่ 63 กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
@บ้านสิริราญานุกุล"ไม่ต้องมายุ่งกับแก้มคนเผด็จการ" แก้มหวานหันไปตะเบ็งเสียงใส่อาจารย์หนุ่มดังลั่นเมื่อเขายื่นมือมาดึงพวงแก้มนวลของเธอหลังจากรถจอดเรียบร้อยแล้วพร้อมยกมือขึ้นปัดมือหนาออกจากพวงแก้มจากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางกระเฟียดกระฟัด แต่เมื่อเข้ามาในบ้านเธอก็ต้องรีบปรับสีหน้า และท่าทางให้เป็นปกติเมื่อเห็นคุณหญิงอมรรัตน์นั่งอยู่ในห้องโถงก่อนเดินเข้าไปทักทาย "สวัสดีค่ะคุณป้า""จ้ะ" คุณหญิงอมรรัตน์พยักหน้ารับพร้อมระบายยิ้มให้เด็กสาวบางๆ แต่เธอก็ต้องขมวดคิ้วชนกันเป็นปมเมื่อเห็นบุตรชายเดินเข้ามา "ลมอะไรหอบลูกมาบ้านอีกละวันนี้" เธอแซวบุตรชายอย่างอดไม่ได้เพราะสองวันติดๆ แล้วที่บุตรชายโผล่หน้ากลับมาอย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าบุตรชายของเธอนั้นกว่าจะกลับบ้านได้แต่ละทีไม่มีธุระก็เธอโทรตามเท่านั้น แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะพอรู้เหตุผลว่าทำไมบุตรถึงกลับบ้าน"ไม่มีลมอะไรทั้งนั้นแหละครับ" กวินท์ไหว่ไหล่ให้ผู้เป็นแม่ก่อนเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามท่าน ดวงตาคมกริบปรายมองร่างบางที่ยืนเยื้องๆ กับโซฟาก่อนรอยยิ้มร้ายจะผุดขึ้นประดับมุมปากหนาเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเธอ"เผด็จกา
บำเรอรัก บทที่ 62 พยศ ดื้อดึง
วันต่อมา@มหาวิทยาลัยคอนเวนต์'ติ๊ง ติ๊ง'เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นเบาๆ ทำให้แก้มหวานที่กำลังฟังอาจารย์สอนอย่างตั้งใจละสายตาจากจอโปรเจคเตอร์ ก่อนล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมาเปิดดูข้อความ"เรียนเสร็จมาหาผมที่ห้องทำงาน" เธอแบะปากน้อยๆ เมื่ออ่านข้อความที่อาจารย์หนุ่มเป็นคนส่งมาจบ "รอไปเถอะแก้มไม่ไปตามคำสั่งคุณหรอก" "งึมงำอะไรของแกแก้ม" มิราที่นั่งอยู่ข้างๆ เอียงหน้ามาถามเพื่อนสาวเบาๆ เมื่อเห็นเธอก้มมองหน้าจอมือถือแล้วงึมงำเบาๆ ราวกับคนบ้า"เปล่าาา" แก้มหวานตอบพร้อมส่งยิ้มแหย่ๆ ให้เพื่อนสาวขณะที่มือกดปิดหน้าจอมือถือแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมไม่ได้คิดจะตอบกลับข้อความของอาจารย์หนุ่มเพราะยังรู้สึกเคืองๆ เรื่องเมื่อวานอยู่ ก่อนสนใจกับการเรียนต่อ หลังจากเรียนเสร็จเธอกับเพื่อนสาวก็เดินมานั่งที่ศาลาหน้าตึกคณะเพื่อทำโปรเจคต่อ"ฉันได้ดูโปรเจคที่แกส่งมาแล้วนะ แกทำได้ไงอะ" มิราขมวดคิ้วมองหน้าถามเพื่อนสาวด้วยความสงสัยหลังจากนั่งลงแล้วเพราะเพียงเวลาแค่ 2-3วันเพื่อนสาวก็ทำโปรเจคเกือบเสร็จแล้วแถมข้อมูลยังแน่นอีกคนถูกถามลอบถอนหายใจเบาๆระคนเหนื่อยหน่ายเธอคงต้องโกหกเพื่อนสาวอี
