LOGINShare
บทที่ 415
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 416
นักกวีสมัยโบราณจะเขียนบทกวีบอกลา หากรู้ว่าเขาจะไปก็คงไม่มาหรอก!“ท่านอาจารย์ ถ้าท่านพูดแบบนี้ ศิษย์จะเปิดเผยผลงานของท่าน!”จ้าวเว่ยหมินพูดตามตรง: "ท่านที่แต่ง "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" ของงานเทศกาลติ้งหลงไถ มีชื่อเสียงไปทั่วหล้าแล้ว ท่านยังบอกว่าแต่งบทกวีไม่เป็นอีก!"อะไรนะ!"บรรดาหลิวฝางถึงกับตกตะลึง!พวกเขายังเป็นบัณฑิต แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเข้าสอบขุนนางได้ แต่พวกเขาทุกคนก็เคยได้ยิน "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" มามากมาย สามารถสืบทอดจากยุคสู่ยุคได้!เป็นไม่ถึงเลยว่าหวังหยวนเป็นคนแต่งขึ้นมา!ผู้กำกับซุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก: คิดอยู่เสมอว่าเหตุผลที่ใต้เท้าเคารพหวังหยวนมากก็เพราะเขามีไพ่เด็ดอะไร ที่แท้เขามีความสามารถด้านวรรณกรรมเท่านั้น เขาจึงไม่รู้สึกเกรงกลัวอีกต่อไปแล้ว!ผู้ตรวจการสวี่รู้สึกตื่นเต้นมาก: ท่านอาจารย์มีความสามารถมากมายทั้งบุ๊นและบู๊!"ขอคิดก่อนนะ!"หลังจากที่เขาได้พบกับจ้าวเว่ยหมิน เขาก็ให้ความช่วยเหลือเขามากมาย หวังหยวนเกาหัวอยู่พักหนึ่ง เขามีบทกวีอำลามากมายอยู่ในใจ แต่หลาย ๆ บทไม่เหมาะสม หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็กล่าวขึ้นมาว่า "ข้าขอมอบมันให้ก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 417
คนรับใช้รีบวิ่งไปจนสุดทางบ้านชั้นใน แล้วตะโกนแจ้งเรื่อง: "นายท่าน หวังหยวนมาที่นี่มาหาคุณหนูใหญ่!"ชื่อคนมีชื่อเสียงหวังหยวนทำลายหมู่บ้านซานหู ทำลายตระกูลหลิว มีชื่อเสียงในหมู่ชนชั้นสูงในเมืองฝู!เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาบุกเข้าไปในตระกูลโจว บุกเข้าไปในที่ว่าการ และทำให้หม่าเฉียนตาย ทำให้เขาโด่งดังไปทั่วทั้งเมืองแม้แต่คนรับใช้ของแต่ละตระกูลต่างก็รู้เรื่องนี้"มาก็ดี!"แววตาหูซานเต๋อสว่างวาบขึ้น และเขาก็มองไปทางนั้นแล้วพูดว่า "เรียกหลิวเชว่จื่อมาหาข้า!""ห๊ะ!"คนรับใช้ตกตะลึงเล็กน้อย: "ท่านจะไม่แจ้งให้คุณหนูทราบหน่อยหรือขอรับ?"เทพเจ้าผู้ดุร้ายนั่นมาหาคุณหนูใหญ่ที่นี่ ทำไมนายท่านรองถึงเรียกหลิวเชว่จื่อแทนที่จะเรียกคุณหนู?“ข้าบอกให้ไปก็ไป อย่ามาพูดอะไรไร้สาระ!”แววตาหูซานเต๋อมืดลง: "จำไว้ อย่าให้คุณหนูของเจ้ารู้ว่าหวังหยวนมาที่นี่!"คนรับใช้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว!หูซานเต๋อยกริมฝีปากยิ้มเยาะขึ้นมา และฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์เมื่อวานนี้ หูเมิ่งอิ๋งถูกเขาเล่นงาน และได้มอบอำนาจทั้งหมดของตระกูลหูให้กับเขาแล้ว!ในตอนกลางคืน เขาไปพบผู้กำกับซุนอีกครั้ง เขาให้การรับประกันมากมายเพื่อส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 418
หวังหยวนหรี่ตา: "ท่านขอให้คนพาข้ามาที่นี่เพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้รึ!""ไม่อย่างแน่นอน!"หูซานเต๋อวางถ้วยชาลงแล้วพรมนิ้วลงบนโต๊ะ: "ตระกูลหูของเราเป็นตระกูลใหญ่ ไม่ใช่ตระกูลเล็กในชนบท เมิ่งอิ๋งเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหู เราจึงยิ่งต้องให้ความสำคัญกับชื่อเสียง เพื่อไม่ทำให้บรรพบุรุษของเราต้องได้รับความอับอาย!”แววตาของเอ้อหู่ยิ่งแข็งกร้าวขึ้นไปอีก!ไอคหบดีเฮงซวย กล้าอวดดีต่อหน้าพี่หยวน!สีหน้าของหวังหยวนดูนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก: "ท่านอยากจะพูดอะไรกันแน่ หยุดพูดจาอ้อมค้อมได้แล้ว!"ตอนนี้เขาเห็นได้ชัดเลยว่ารองนายท่านหูมาขัดขวางเขาไว้ ราวกับว่าเขาวางแผนบางอย่างเอาไว้แล้วหูซานเต๋อยิ้มเล็กน้อย: "เจ้าอยากเจอกับเมิ่งอิ๋งก็ได้ แต่อย่าทำตัวไม่ชัดเจน และปล่อยให้คนอื่นติฉินนินทา!"หวังหยวนหัวเราะเยาะ: "ข้าเป็นเพื่อนนาง ย่อมเป็นธรรมดาที่จะมาเยี่ยมเยือน!"“เพื่อนเหรอ? หึ!”หูซานเต๋อหัวเราะเยาะ: "ถ้าเจ้าเป็นเพื่อนธรรมดา ๆ หูเทียนกลับไปบอกนางแค่ประโยคเดียว นางจะร้องไห้หลั่งน้ำตาเช่นนั้นรึ ข้าให้เจ้ายืนรอแช่แห้งมาครึ่งชั่วยามแล้ว เจ้าก็ยังอยู่ที่นี่รอนางอยู่อีก!"แววตาของหวังหยวนแข็งกร้าวขึ้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 419
หูซานเต๋อปรบมือ!แปะแปะ!หลังจากการปรบมือเรียก ชายวัยกลางคนที่ถือไม้ค้ำยัน หลังค่อม ฟันเหลือง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และเนื้อตัวสกปรกเดินเข้ามาด้วยท่าทางขลาดเขิน: "นายท่าน เรียกหาข้าน้อยหรือขอรับ!"“ถ้าหากเจ้าไม่ยอม!”หูซานเต๋อชี้ไปที่หลิวเชว่จื่อ: "ข้าจะให้เมิ่งอิ๋งแต่งงานกับเขา!"หลิวเชว่จื่อรู้สึกประหลาดใจมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ และเอาแต่กลืนน้ำลาย!หวังหยวนโกรธ: "เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของนาง?"ถ้าหูเมิ่งอิ๋งแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ ก็เท่ากับส่งนางไปตายชัด ๆ!“เพราะข้าเป็นลุงรองของนาง!”หูซานเต๋อจิ้ปากอย่างเย็นชา: "พ่อแม่ของนางจากไปแล้ว ข้าเป็นผู้อาวุโสเพียงคนเดียวของนาง ข้ามีสิทธิ์ดูแลการแต่งงานของนางได้ ต่อให้เรื่องไปถึงศาล ข้าก็ชนะอยู่ดี!"ใต้เท้าจ้าวเว่ยหมินจากไปแล้ว คนชั้นต่ำคนนี้ก็ไม่มีคนเหลืออยู่ในที่ว่าการอีก!ผู้รักษาการแทนนายอำเภอ คือผู้กำกับซุนที่เป็นเพื่อนเก่าของเขา เมื่อวานนี้เขาสัญญาว่าจะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่คำสั่งของพ่อแม่ คำพูดของแม่สื่อ และการสนับสนุนจากขุนนางทางการ!หวังหยวนหรี่ตา: "เจ้าสมควรถูกเรียกเป็นผู้อาวุโสของนางรึ เพื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 420
คนรับใช้ของตระกูลหูมาถึงที่ว่าการอำเภอแววตาผู้กำกับซุนรักษาการแทนนายอำเภอดูเหี้ยมเกรียมขึ้นมา: "หวังหยวนกล้าดียังไงบุกเข้าไปในบ้านจะไปล่วงเกินผู้หญิง! คนชั่วเช่นนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก คืนอนาคตที่สดใสให้กับเมืองฝู ทหารส่งข่าวให้ผู้ตรวจการสั่งสายตรวจทั้งหมด เตรียมอาวุธให้พร้อม ตามข้าไปตระกูลหูจับกุมคนร้าย!”มีสามสิ่งที่ต้องทำเมื่อเข้ารับตำแหน่ง เมื่อเขาเข้ารับตำแหน่งรักษาการแทนนายอำเภอครั้งแรก เขาจะต้องสร้างอำนาจของเขา!จะสร้างอำนาจได้ก็ต้องลงมือ คนธรรมดาทำไม่ได้!หวังหยวนที่ขัดแย้งกับเขามาโดยตลอด แถมได้รับความนิยมอย่างมากในเมืองฝู ถือซะว่าเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูเมื่อไม่นานมานี้ เขาลอบกัดหวังหยวน และกังวลว่าเขาจะเล่นตุกติกลับหลังเขายังไง!หลังจากเมื่อวาน เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าหวังหยวนเข้าตาแม่ทัพหนุ่มเพราะบทยกย่องของเขาอย่าง "แดงทั่วธารา ความทรงจำของอู๋มู่"แต่ข้าได้ยินมาว่าราชสำนักได้ออกคำสั่งให้ย้ายแม่ทัพหนุ่มกลับไปเมืองหลวง เพื่อรายงานความคืบหน้าของงานเขา!แม้ว่าแม่ทัพหนุ่มจะอยู่ในมณฑลจิ่วซาน แต่ก็เป็นเรื่องต้องห้ามที่ทหารจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงานราชการท้องถิ่น ทำอะไรเขาไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 421
แต่น้องชายก็ป่วยเป็นโรคทางสมอง ทั้งยังเด็กและกำลังโตแบบนี้ เขาจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ยังไง!นางไม่เข้าใจเลยว่าจิตใจของลุงรองทำจากอะไร อยู่ด้วยกันมานานหลายปี แต่ไม่รักหรือให้ความอบอุ่นกันเลยสักนิด!นางให้อภัยและไว้ชีวิตเขาที่ทำร้ายนางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำแบบนี้อยู่อีก!แอ๊ด!จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา!สีหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนไปทันที นางรีบเอาอาเป่ามาไว้ข้างหลังนางแล้วพูดว่า "ใครน่ะ!"“คุณหนู ข้าเอง!”หูเทียนเดินย่องเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "หูเทียนทำไมเจ้าไม่ออกไป? ไม่กลับไปเตรียมอาหารที่หมู่บ้านต้าหูหรอกเหรอ?"คนสนิทของนางหลายคนได้รับเลือกจากบ้านเกิด และฝึกฝนพวกเขาด้วยตัวเอง!“คุณหนูใหญ่ ทุกคนเป็นห่วงท่าน และขอให้ข้าคอยมาปกป้องท่านอย่างลับ ๆ!”เมื่อมองหญิงสาวผู้มีจิตใจอ่อนโยนคนนี้ หูเทียนก็สงสารและพูดอย่างช่วยไม่ได้: "คุณชายมาพบท่านที่นี่!"ดวงตาที่สวยงามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย และนางก็นั่งลงอย่างเศร้าใจทันที: "ให้คุณชายกลับไปเถอะ ข้าไปพบเขาไม่ได้!"“คุณหนู ขออภัยข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว!”หูเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า: "ทำไมท่านไม่พบคุณชายล่ะขอรับ? หา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 422
เขาเป็นคนที่มีความสามารถ แต่นางเป็นแค่นักธุรกิจต่ำต้อย และยังถูกตราหน้าแต่งงานมาแล้วสามครั้งแม้ว่าจะยังบริสุทธ์อยู่ แต่นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่จู่ ๆ ประตูลานบ้านก็ลั่นดังเอี๊ยดผลักเปิดออก!หูเมิ่งอิ๋งมองออกไปข้างนอกแล้วน้ำตาไหลออกมาหวังหยวนเดินเข้าไปพร้อมกับเอ้อหู่ ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬสามคนและหูเทียน!หูเมิ่งอิ๋งน้ำตาคลอเบ้า รีบหาหวีไม้และกระจกสัมฤทธิ์คิดจะแต่งตัวสักหน่อยแต่ในบ้านโทรม ๆ กลับไม่มีของแบบนั้นเลย ทำให้นางทำอะไรไม่ถูกด้านนอกประตู เสียงของหูเทียนดังขึ้น: "คุณหนู คุณชายมาแล้ว!""อ๊าย...เดี๋ยวก่อน จะเสร็จแล้ว!"ตามความรู้สึกของนาง หูเมิ่งอิ๋งรีบจัดผมจัดเสื้อผ้าที่มีรอยยับของนางให้เรียบร้อยอาเป่ามองอย่างประหลาดใจ สงสัยว่าทำไมพี่สาวของเขาถึงได้เป็นแบบนี้!ไม่รอให้จัดการเรียบร้อยเสร็จ ประตูก็เปิดออก และหวังหยวนก็เดินเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งที่กำลังรีบร้อนทำอะไรไม่ถูกก็ตัวแข็งและก้มหน้าลง: "คุณชาย ข้าขอโทษ!"“เจ้าขอโทษตัวเองเถอะ!”บ้านพุพังหลังนี้สภาพไม่ดีเท่ากับบ้านในชนบทเลย หวังหยวนยื่นมือไปอุ้มอาเป่าขึ้นมา: "ข้าพาเจ้าและพี่สา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 423
“ลุงรอง ท่านอยากจะข้าให้ตายจริง ๆ เหรอ ทำไมถึงไม่รักหรือเมตตากันบ้างสักนิด!”ในสายตาของหูเมิ่งอิ๋งเปี่ยมไปด้วยความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจบรรยายได้!“เจ้าเป็นคนบังคับลุงรองก่อน!”หูซานเต๋อพูดอย่างมั่นใจ: "ถ้าเจ้าได้สูตรลับสองสูตรนี้มาก่อน ลุงก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับไอคนชั้นต่ำนี่ให้มันมากความนัก ตอนนี้เจ้ามีแค่สองทางเลือกเท่านั้น หนึ่งมอบสูตรลับมาแต่โดยดี กับเข้าคุกซะ”ด้วยการหนุนหลังจากรักษาการแทนนายอำเภอ ตอนนี้เขาอยากจะเอาใครเข้าคุกก็ได้นั้นนั้น!"เจ้า!"เห็นท่าทีลามปามเช่นนั้น หูเมิ่งอิ๋งโกรธมากจนพูดไม่ออก“กับบางคนเจ้ายอมอ่อนข้อให้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งลามปามมากขึ้นเท่านั้น เพราะคิดว่าบงการเจ้าได้!”หลังจากมองหูเมิ่งอิ๋งอย่างจริงจังแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยท่าทีจริงจังว่า: "พาอาเป่าไปด้านหลัง ที่นี่ให้ข้าจัดการเอง!"หลังจากมองลุงรองที่โหดเหี้ยมของนางแล้ว หูเมิ่งอิ๋งก็กัดฟันอุ้มอาเป่าแล้วถอยออกไป!“ไอคนชั่ว คนของเจ้าเก่งกาจแค่ไหน แต่ข้ามีคนตั้งห้าสิบหกสิบคน!”หูซานเต๋อทำท่าได้ใจ: "ลงมือ ฆ่าคนอื่น ๆ ได้ไม่เป็นไร เหลือไอหมอนั้นไว้ ข้ายังอยากจะถามอะไรบางอย่าง!"ก่อนหน้าคนรับใช้มากกว่า
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
