LOGINShare
บทที่ 415
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 416
นักกวีสมัยโบราณจะเขียนบทกวีบอกลา หากรู้ว่าเขาจะไปก็คงไม่มาหรอก!“ท่านอาจารย์ ถ้าท่านพูดแบบนี้ ศิษย์จะเปิดเผยผลงานของท่าน!”จ้าวเว่ยหมินพูดตามตรง: "ท่านที่แต่ง "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" ของงานเทศกาลติ้งหลงไถ มีชื่อเสียงไปทั่วหล้าแล้ว ท่านยังบอกว่าแต่งบทกวีไม่เป็นอีก!"อะไรนะ!"บรรดาหลิวฝางถึงกับตกตะลึง!พวกเขายังเป็นบัณฑิต แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเข้าสอบขุนนางได้ แต่พวกเขาทุกคนก็เคยได้ยิน "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" มามากมาย สามารถสืบทอดจากยุคสู่ยุคได้!เป็นไม่ถึงเลยว่าหวังหยวนเป็นคนแต่งขึ้นมา!ผู้กำกับซุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก: คิดอยู่เสมอว่าเหตุผลที่ใต้เท้าเคารพหวังหยวนมากก็เพราะเขามีไพ่เด็ดอะไร ที่แท้เขามีความสามารถด้านวรรณกรรมเท่านั้น เขาจึงไม่รู้สึกเกรงกลัวอีกต่อไปแล้ว!ผู้ตรวจการสวี่รู้สึกตื่นเต้นมาก: ท่านอาจารย์มีความสามารถมากมายทั้งบุ๊นและบู๊!"ขอคิดก่อนนะ!"หลังจากที่เขาได้พบกับจ้าวเว่ยหมิน เขาก็ให้ความช่วยเหลือเขามากมาย หวังหยวนเกาหัวอยู่พักหนึ่ง เขามีบทกวีอำลามากมายอยู่ในใจ แต่หลาย ๆ บทไม่เหมาะสม หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็กล่าวขึ้นมาว่า "ข้าขอมอบมันให้ก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 417
คนรับใช้รีบวิ่งไปจนสุดทางบ้านชั้นใน แล้วตะโกนแจ้งเรื่อง: "นายท่าน หวังหยวนมาที่นี่มาหาคุณหนูใหญ่!"ชื่อคนมีชื่อเสียงหวังหยวนทำลายหมู่บ้านซานหู ทำลายตระกูลหลิว มีชื่อเสียงในหมู่ชนชั้นสูงในเมืองฝู!เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาบุกเข้าไปในตระกูลโจว บุกเข้าไปในที่ว่าการ และทำให้หม่าเฉียนตาย ทำให้เขาโด่งดังไปทั่วทั้งเมืองแม้แต่คนรับใช้ของแต่ละตระกูลต่างก็รู้เรื่องนี้"มาก็ดี!"แววตาหูซานเต๋อสว่างวาบขึ้น และเขาก็มองไปทางนั้นแล้วพูดว่า "เรียกหลิวเชว่จื่อมาหาข้า!""ห๊ะ!"คนรับใช้ตกตะลึงเล็กน้อย: "ท่านจะไม่แจ้งให้คุณหนูทราบหน่อยหรือขอรับ?"เทพเจ้าผู้ดุร้ายนั่นมาหาคุณหนูใหญ่ที่นี่ ทำไมนายท่านรองถึงเรียกหลิวเชว่จื่อแทนที่จะเรียกคุณหนู?“ข้าบอกให้ไปก็ไป อย่ามาพูดอะไรไร้สาระ!”แววตาหูซานเต๋อมืดลง: "จำไว้ อย่าให้คุณหนูของเจ้ารู้ว่าหวังหยวนมาที่นี่!"คนรับใช้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว!หูซานเต๋อยกริมฝีปากยิ้มเยาะขึ้นมา และฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์เมื่อวานนี้ หูเมิ่งอิ๋งถูกเขาเล่นงาน และได้มอบอำนาจทั้งหมดของตระกูลหูให้กับเขาแล้ว!ในตอนกลางคืน เขาไปพบผู้กำกับซุนอีกครั้ง เขาให้การรับประกันมากมายเพื่อส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 418
หวังหยวนหรี่ตา: "ท่านขอให้คนพาข้ามาที่นี่เพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้รึ!""ไม่อย่างแน่นอน!"หูซานเต๋อวางถ้วยชาลงแล้วพรมนิ้วลงบนโต๊ะ: "ตระกูลหูของเราเป็นตระกูลใหญ่ ไม่ใช่ตระกูลเล็กในชนบท เมิ่งอิ๋งเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหู เราจึงยิ่งต้องให้ความสำคัญกับชื่อเสียง เพื่อไม่ทำให้บรรพบุรุษของเราต้องได้รับความอับอาย!”แววตาของเอ้อหู่ยิ่งแข็งกร้าวขึ้นไปอีก!ไอคหบดีเฮงซวย กล้าอวดดีต่อหน้าพี่หยวน!สีหน้าของหวังหยวนดูนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก: "ท่านอยากจะพูดอะไรกันแน่ หยุดพูดจาอ้อมค้อมได้แล้ว!"ตอนนี้เขาเห็นได้ชัดเลยว่ารองนายท่านหูมาขัดขวางเขาไว้ ราวกับว่าเขาวางแผนบางอย่างเอาไว้แล้วหูซานเต๋อยิ้มเล็กน้อย: "เจ้าอยากเจอกับเมิ่งอิ๋งก็ได้ แต่อย่าทำตัวไม่ชัดเจน และปล่อยให้คนอื่นติฉินนินทา!"หวังหยวนหัวเราะเยาะ: "ข้าเป็นเพื่อนนาง ย่อมเป็นธรรมดาที่จะมาเยี่ยมเยือน!"“เพื่อนเหรอ? หึ!”หูซานเต๋อหัวเราะเยาะ: "ถ้าเจ้าเป็นเพื่อนธรรมดา ๆ หูเทียนกลับไปบอกนางแค่ประโยคเดียว นางจะร้องไห้หลั่งน้ำตาเช่นนั้นรึ ข้าให้เจ้ายืนรอแช่แห้งมาครึ่งชั่วยามแล้ว เจ้าก็ยังอยู่ที่นี่รอนางอยู่อีก!"แววตาของหวังหยวนแข็งกร้าวขึ้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 419
หูซานเต๋อปรบมือ!แปะแปะ!หลังจากการปรบมือเรียก ชายวัยกลางคนที่ถือไม้ค้ำยัน หลังค่อม ฟันเหลือง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และเนื้อตัวสกปรกเดินเข้ามาด้วยท่าทางขลาดเขิน: "นายท่าน เรียกหาข้าน้อยหรือขอรับ!"“ถ้าหากเจ้าไม่ยอม!”หูซานเต๋อชี้ไปที่หลิวเชว่จื่อ: "ข้าจะให้เมิ่งอิ๋งแต่งงานกับเขา!"หลิวเชว่จื่อรู้สึกประหลาดใจมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ และเอาแต่กลืนน้ำลาย!หวังหยวนโกรธ: "เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของนาง?"ถ้าหูเมิ่งอิ๋งแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ ก็เท่ากับส่งนางไปตายชัด ๆ!“เพราะข้าเป็นลุงรองของนาง!”หูซานเต๋อจิ้ปากอย่างเย็นชา: "พ่อแม่ของนางจากไปแล้ว ข้าเป็นผู้อาวุโสเพียงคนเดียวของนาง ข้ามีสิทธิ์ดูแลการแต่งงานของนางได้ ต่อให้เรื่องไปถึงศาล ข้าก็ชนะอยู่ดี!"ใต้เท้าจ้าวเว่ยหมินจากไปแล้ว คนชั้นต่ำคนนี้ก็ไม่มีคนเหลืออยู่ในที่ว่าการอีก!ผู้รักษาการแทนนายอำเภอ คือผู้กำกับซุนที่เป็นเพื่อนเก่าของเขา เมื่อวานนี้เขาสัญญาว่าจะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่คำสั่งของพ่อแม่ คำพูดของแม่สื่อ และการสนับสนุนจากขุนนางทางการ!หวังหยวนหรี่ตา: "เจ้าสมควรถูกเรียกเป็นผู้อาวุโสของนางรึ เพื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 420
คนรับใช้ของตระกูลหูมาถึงที่ว่าการอำเภอแววตาผู้กำกับซุนรักษาการแทนนายอำเภอดูเหี้ยมเกรียมขึ้นมา: "หวังหยวนกล้าดียังไงบุกเข้าไปในบ้านจะไปล่วงเกินผู้หญิง! คนชั่วเช่นนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก คืนอนาคตที่สดใสให้กับเมืองฝู ทหารส่งข่าวให้ผู้ตรวจการสั่งสายตรวจทั้งหมด เตรียมอาวุธให้พร้อม ตามข้าไปตระกูลหูจับกุมคนร้าย!”มีสามสิ่งที่ต้องทำเมื่อเข้ารับตำแหน่ง เมื่อเขาเข้ารับตำแหน่งรักษาการแทนนายอำเภอครั้งแรก เขาจะต้องสร้างอำนาจของเขา!จะสร้างอำนาจได้ก็ต้องลงมือ คนธรรมดาทำไม่ได้!หวังหยวนที่ขัดแย้งกับเขามาโดยตลอด แถมได้รับความนิยมอย่างมากในเมืองฝู ถือซะว่าเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูเมื่อไม่นานมานี้ เขาลอบกัดหวังหยวน และกังวลว่าเขาจะเล่นตุกติกลับหลังเขายังไง!หลังจากเมื่อวาน เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าหวังหยวนเข้าตาแม่ทัพหนุ่มเพราะบทยกย่องของเขาอย่าง "แดงทั่วธารา ความทรงจำของอู๋มู่"แต่ข้าได้ยินมาว่าราชสำนักได้ออกคำสั่งให้ย้ายแม่ทัพหนุ่มกลับไปเมืองหลวง เพื่อรายงานความคืบหน้าของงานเขา!แม้ว่าแม่ทัพหนุ่มจะอยู่ในมณฑลจิ่วซาน แต่ก็เป็นเรื่องต้องห้ามที่ทหารจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงานราชการท้องถิ่น ทำอะไรเขาไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 421
แต่น้องชายก็ป่วยเป็นโรคทางสมอง ทั้งยังเด็กและกำลังโตแบบนี้ เขาจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ยังไง!นางไม่เข้าใจเลยว่าจิตใจของลุงรองทำจากอะไร อยู่ด้วยกันมานานหลายปี แต่ไม่รักหรือให้ความอบอุ่นกันเลยสักนิด!นางให้อภัยและไว้ชีวิตเขาที่ทำร้ายนางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำแบบนี้อยู่อีก!แอ๊ด!จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา!สีหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนไปทันที นางรีบเอาอาเป่ามาไว้ข้างหลังนางแล้วพูดว่า "ใครน่ะ!"“คุณหนู ข้าเอง!”หูเทียนเดินย่องเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "หูเทียนทำไมเจ้าไม่ออกไป? ไม่กลับไปเตรียมอาหารที่หมู่บ้านต้าหูหรอกเหรอ?"คนสนิทของนางหลายคนได้รับเลือกจากบ้านเกิด และฝึกฝนพวกเขาด้วยตัวเอง!“คุณหนูใหญ่ ทุกคนเป็นห่วงท่าน และขอให้ข้าคอยมาปกป้องท่านอย่างลับ ๆ!”เมื่อมองหญิงสาวผู้มีจิตใจอ่อนโยนคนนี้ หูเทียนก็สงสารและพูดอย่างช่วยไม่ได้: "คุณชายมาพบท่านที่นี่!"ดวงตาที่สวยงามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย และนางก็นั่งลงอย่างเศร้าใจทันที: "ให้คุณชายกลับไปเถอะ ข้าไปพบเขาไม่ได้!"“คุณหนู ขออภัยข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว!”หูเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า: "ทำไมท่านไม่พบคุณชายล่ะขอรับ? หา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 422
เขาเป็นคนที่มีความสามารถ แต่นางเป็นแค่นักธุรกิจต่ำต้อย และยังถูกตราหน้าแต่งงานมาแล้วสามครั้งแม้ว่าจะยังบริสุทธ์อยู่ แต่นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่จู่ ๆ ประตูลานบ้านก็ลั่นดังเอี๊ยดผลักเปิดออก!หูเมิ่งอิ๋งมองออกไปข้างนอกแล้วน้ำตาไหลออกมาหวังหยวนเดินเข้าไปพร้อมกับเอ้อหู่ ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬสามคนและหูเทียน!หูเมิ่งอิ๋งน้ำตาคลอเบ้า รีบหาหวีไม้และกระจกสัมฤทธิ์คิดจะแต่งตัวสักหน่อยแต่ในบ้านโทรม ๆ กลับไม่มีของแบบนั้นเลย ทำให้นางทำอะไรไม่ถูกด้านนอกประตู เสียงของหูเทียนดังขึ้น: "คุณหนู คุณชายมาแล้ว!""อ๊าย...เดี๋ยวก่อน จะเสร็จแล้ว!"ตามความรู้สึกของนาง หูเมิ่งอิ๋งรีบจัดผมจัดเสื้อผ้าที่มีรอยยับของนางให้เรียบร้อยอาเป่ามองอย่างประหลาดใจ สงสัยว่าทำไมพี่สาวของเขาถึงได้เป็นแบบนี้!ไม่รอให้จัดการเรียบร้อยเสร็จ ประตูก็เปิดออก และหวังหยวนก็เดินเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งที่กำลังรีบร้อนทำอะไรไม่ถูกก็ตัวแข็งและก้มหน้าลง: "คุณชาย ข้าขอโทษ!"“เจ้าขอโทษตัวเองเถอะ!”บ้านพุพังหลังนี้สภาพไม่ดีเท่ากับบ้านในชนบทเลย หวังหยวนยื่นมือไปอุ้มอาเป่าขึ้นมา: "ข้าพาเจ้าและพี่สา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 423
“ลุงรอง ท่านอยากจะข้าให้ตายจริง ๆ เหรอ ทำไมถึงไม่รักหรือเมตตากันบ้างสักนิด!”ในสายตาของหูเมิ่งอิ๋งเปี่ยมไปด้วยความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจบรรยายได้!“เจ้าเป็นคนบังคับลุงรองก่อน!”หูซานเต๋อพูดอย่างมั่นใจ: "ถ้าเจ้าได้สูตรลับสองสูตรนี้มาก่อน ลุงก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับไอคนชั้นต่ำนี่ให้มันมากความนัก ตอนนี้เจ้ามีแค่สองทางเลือกเท่านั้น หนึ่งมอบสูตรลับมาแต่โดยดี กับเข้าคุกซะ”ด้วยการหนุนหลังจากรักษาการแทนนายอำเภอ ตอนนี้เขาอยากจะเอาใครเข้าคุกก็ได้นั้นนั้น!"เจ้า!"เห็นท่าทีลามปามเช่นนั้น หูเมิ่งอิ๋งโกรธมากจนพูดไม่ออก“กับบางคนเจ้ายอมอ่อนข้อให้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งลามปามมากขึ้นเท่านั้น เพราะคิดว่าบงการเจ้าได้!”หลังจากมองหูเมิ่งอิ๋งอย่างจริงจังแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยท่าทีจริงจังว่า: "พาอาเป่าไปด้านหลัง ที่นี่ให้ข้าจัดการเอง!"หลังจากมองลุงรองที่โหดเหี้ยมของนางแล้ว หูเมิ่งอิ๋งก็กัดฟันอุ้มอาเป่าแล้วถอยออกไป!“ไอคนชั่ว คนของเจ้าเก่งกาจแค่ไหน แต่ข้ามีคนตั้งห้าสิบหกสิบคน!”หูซานเต๋อทำท่าได้ใจ: "ลงมือ ฆ่าคนอื่น ๆ ได้ไม่เป็นไร เหลือไอหมอนั้นไว้ ข้ายังอยากจะถามอะไรบางอย่าง!"ก่อนหน้าคนรับใช้มากกว่า
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
