LOGINShare
บทที่ 334
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 335
“เจ้าไม่สามารถเรียนรู้ได้ หากเจ้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หวังหยวนกล่าวว่า “ข้าจะให้คนไปนำศพของชาวหวงมาให้พวกเจ้าทันที จะได้ผ่าดูว่าเอ็นข้อมือและเอ็นร้อยหวายคืออะไร จากนั้นจะได้ช่วยเย็บต่อให้พี่น้องได้เมื่อถึงเวลา”“ผ่าศพคน!”แพทย์ทหารทุกคน รวมถึงฟู่ฉีต่างก็ตกตะลึง บางคนรู้สึกสยอง!ในยุคนี้ไม่ว่าใครก็เชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า น้อยคนนักที่จะกล้าเข้าใกล้ศพ!ไม่ต้องพูดถึงการชำแหละศพ!คำพูดของหวังหยวนทำให้พวกเขาหวาดกลัวมาก จนแทบจะสติแตก“นี่คือทักษะทางการแพทย์แขนงใหม่ ใครก็ตามที่สามารถเรียนรู้สำเร็จ จะเป็นคนแรกในการแพทย์แขนงนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีชื่อเสียงไปอีกนานหลายศตวรรษ แต่จะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ด้วย!”หวังหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงโน้มน้าวใจ “หากใครสามารถรักษามือและเท้าของทหารได้ ข้าจะขอให้แม่ทัพหนุ่มขอความดีความชอบให้ จากนั้น... จะสามารถไปทำงานในโรงหมอหลวงได้!”“เฮือก!”ดวงตาของแพทย์ทหารทุกคนเป็นประกายเมื่อได้ยินดังนั้น ไม่มีใครเคยทำสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนี้!ฟู่ฉีกัดฟันพูด “ท่านเสนาธิการทหาร ข้ายินดีที่จะลองดูขอรับ!”“ได้เลย!”ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย “รอก่อน ข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 336
อากู่ฉากล่าวว่า “เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าพ่อของข้าพูดอะไรกับข้าก่อนที่สิ้นลม?”หวังหยวนหันกลับมา “ขออภัย ข้าไม่สนใจคำพูดสุดท้ายของข้าศึก!”“เจ้า...”อากู่ฉาเลือดขึ้นหน้า เขารีบกัดฟันพูด “พ่อของข้าบอกว่าไม่ต้องล้างแค้นให้เขา ให้ข้าบุกทำลายเมืองและจับตัวเจ้าทันที แต่อย่าฆ่าเจ้า และให้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ เพื่อชนะใจเจ้าให้ได้ และบอกว่าเจ้าสามารถครองแผ่นดินได้! เดิมทีข้าเมินเฉยต่อคำพูดสุดท้ายของพ่อ แต่หลังจากศึกครั้งนี้ ท่านอ๋องน้อยเช่นข้าก็เชื่อเช่นนั้น”“ให้ตายเถอะ...”หวังหยวนแอบสบถเจ้าบ้าอ๋องถูหนานคนนี้กำลังหาเรื่องให้เขาไม่ใช่หรือ พูดเรื่องไร้สาระก่อนตาย!หากคำพูดนี้แพร่ออกไป เขาคงเดือดร้อนหนักแน่!โจวไป๋ต้วนที่นิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แม่ทัพหนุ่ม เสนาธิการทหาร พวกเจ้าเองก็คงรู้ว่าต้าเย่ของพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฮ่องเต้โง่เขลาเบาปัญญา ขุนนางก็โลภมาก คนมีความสามารถแท้จริงกลับถูกกีดกัน ต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งสูงกัน แม้แต่ผู้บัญชาการอย่างแม่ทัพมู่ก็ถูกฆ่าตาย ราชสำนักเช่นนี้ไม่คุ้มกับการยอมมอบชีวิตให้!”อากู่ฉารีบพูด “เสนาธิการทหารและแม่ทัพหนุ่ม พวกเจ้าคุมได้ทั้งพล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 337
หวังหยวนถามด้วยความประหลาดใจ “ปัญหาอะไร?”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้วขณะกล่าวว่า “จวิ้นวั่งเหล่านั้นยินดีจ่ายเพียงสามเท่าของราคาเดิม เพื่อซื้อทรัพย์สินที่ขายมาคืนไป!”หวังหยวนนึกเยาะเย้ย ไม่ได้พูดอะไร!เมื่อจวิ้นวั่งและครอบครัวที่ร่ำรวยขายทรัพย์สินครั้งใหญ่ ราคาก็เป็นเพียงหนึ่งในสี่สิบหรือห้าสิบของราคาเดิมพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าชาวหวงจะทำลายเมืองแน่นอน และหากขายไม่ได้ก็จะขาดทุนจึงถือว่าเป็นการเทขายครั้งใหญ่ และขั้นตอนต่าง ๆ ก็เสร็จสมบูรณ์แล้วตอนนี้เมื่อชาวหวงพ่ายแพ้แล้ว เมืองจิ่วซานก็ปลอดภัยมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องทรัพย์สินจึงกลับสู่ภาวะปกติแล้วต้องการซื้อคืนไปในราคาต่ำ ทำได้แค่ฝันเท่านั้นทหารจำนวนมากยอมสละชีวิต ใช้เลือดเนื้อเพื่อปกป้องเมืองไว้!ตอนนี้สงบสุขแล้วก็กลับมาหาเงินต่ออย่างไร้ยางอาย ไม่คิดจะเสียสละอะไรบ้างเลยหูเมิ่งอิ๋งกล่าวว่า “พวกเขาขู่ว่าหากราคาที่เราตั้งสูงเกินไป พวกเขาจะรวมตัวกับเจ้าหน้าที่ที่ร่ำรวยและมีอำนาจในเมือง เพื่อทำให้เราได้เจอดีซะบ้าง”ดวงตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “มีตระกูลไหนบ้าง ทำรายชื่อมาเลย”“คุณชายจะทำอะไร?”หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึง “เราต้องการทำธุรกิจในเมือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 338
เมื่อแพทย์ทหารเหล่านี้พร้อม ก็จะเหมือนกับเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกไว้เจริญเต็มที่ และแพร่กระจายไปทั่วต้าเย่ จากนั้นความรู้ด้านการผ่าตัดก็จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นฟู่ฉีถามแทรกขึ้นมาว่า “ท่านเสนาธิการทหาร นี่เส้นประสาทอะไรหรือขอรับ!”“...”หวังหยวนตกตะลึงกับคำถาม คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ความสามารถในการรู้สึกของร่างกายนั้น ขึ้นอยู่กับเส้นประสาท ข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้มากนัก ในอนาคตเจ้าค่อยลองศึกษามันภายหลัง!”“ท่านเสนาธิการทหารถ่อมตัวมาก ทักษะทางการแพทย์ของท่านไม่ธรรมดาเลยขอรับ!”แพทย์ทหารทุกคนต่างชื่นชม!แม้แต่ฟู่ฉีที่ไม่พอใจมากที่สุดเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็ยังดูชื่นชมเขามากเช่นกัน!“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ!”หวังหยวนรู้สึกหมดหนทาง แล้วชี้ไปที่หลอดเลือดขณะพูดว่า “นี่คือหลอดเลือด ที่เป็นช่องทางในการไหลเวียนโลหิต เลือดมนุษย์มีหลายประเภท การถ่ายเลือดที่มีหมู่เลือดเดียวกันสามารถทำได้ แต่จำเป็นต้องใช้เครื่องมือพิเศษ ข้าจะลองดูว่าข้าจะสามารถสร้างสิ่งที่ใช้สำหรับตรวจหมู่เลือดขึ้นมาได้หรือไม่ เพื่อใช้ในการถ่ายเลือด”“หมู่เลือด?”“การถ่ายเลือด?”ฟู่ฉีและแพทย์ทหารทุกคนมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจ สายตาแปล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 339
แต่ในสายตาของเสนาธิการทหารผู้เปี่ยมอำนาจ ไม่ได้เหยียดหยามสถานะที่ต่ำต้อยของพวกเขาเลยทั้งยังร่วมผ่าศพกับพวกเขา สอนวิธีรักษาบาดแผลให้ และยังคงยกย่องพวกเขาอย่างสูงนี่เป็นความสนใจที่พวกเขาไม่เคยได้รับมาก่อน มันทำให้พวกเขารู้สึกแปลก ๆ ในใจ!หวังหยวนดึงคนทั้งหกให้ลุกขึ้น “เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เหตุใดถึงร้องไห้ล่ะ หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว ข้าจะบอกแม่ทัพให้ร่วมมือสนับสนุนงานวิจัยของพวกเจ้า และให้ความช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างดีที่สุด หากพบปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พวกเจ้ายังสามารถเขียนจดหมายส่งไปที่เมืองฝู ตำบลเป่ยผิง หมู่บ้านต้าหวังได้! สำหรับเครื่องมือผ่าตัด ข้าจะกลับไปสร้างอันดี ๆ แล้วส่งมาให้พวกเจ้าทีหลัง”ฟู่ฉีและอีกหกคนน้ำตาไหลพรากหวังหยวนกล่าวเสริมว่า “สำหรับการผ่าตัด การฆ่าเชื้อ เย็บแผล การต่อเอ็นที่หักและการผ่าตัดไส้ติ่ง ล้วนเป็นเรื่องของการแพทย์ เมื่อพัฒนาไปในระดับหนึ่ง อวัยวะภายในทั้งหมดก็สามารถเปลี่ยนได้ ตอนนี้ผ่าลำไส้แล้ว ก็อย่าลืมกลับไปผ่าเปิดกะโหลกศีรษะ เพื่อศึกษารูปร่างของสมองด้วย จำไว้ว่าการเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด”“อวัยวะภายในทั้งหมดสามารถเปลี่ยนได้!”“ผ่ากะโหลก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 340
สามวันต่อมา รถม้าอันงดงามจอดอยู่หน้าลานบ้านตระกูลเว่ยเมื่อเห็นป้ายหน้ารถม้า ทุกคนที่ผ่านไปมาก็ต้องตกใจ!ตระกูลหยางทำธุรกิจขายเกลือ ตระกูลสวี่ขายธัญพืช ตระกูลจ้าวขายน้ำตาล ตระกูลเว่ยขายชา และตระกูลต่งขายผ้าและผ้าไหมจวิ้นวั่งทั้งห้าของเมืองจิ่วซาน เป็นผู้มีทรัพยากรทางการเงิน และอิทธิพลมากที่สุดในเมืองตอนนี้ทั้งห้าตระกูลกำลังอารมณ์เสีย!ชาวหวงบุกทะลวงผ่านกำแพงด่านหลงโถว ทำให้พวกเขาขายทรัพย์สินในราคาต่ำ พาข้าทาสบริวารและครอบครัวย้ายไปทางใต้ก่อนถึงเมืองโจว ตอนแรกได้รับข่าวว่าอ๋องถูหนานถูกยิง ขณะกำลังจะกลับมาเมืองจิ่วซาน ก็ได้ข่าวว่าชาวหวงได้บุกเข้ามาในเมืองทำให้ตกใจกลัวมาก จึงรีบเดินทางหนีไปทางใต้โดยไม่หยุดพัก!แต่ภายในสองวันหลังจากเดินทาง ก็มีข่าวการพลิกกลับที่น่าตกใจ ชาวหวงพ่ายแพ้และกำแพงด่านหลงโถวก็ถูกยึดคืนมาได้สถานการณ์ที่พลิกกลับต่อเนื่องนี้ทำให้พวกเขาสับสน ไม่รู้ว่าศึกครั้งนี้เป็นอย่างไรแน่!มีการโฆษณาชวนเชื่อก่อนสงคราม ที่ว่าแม่ทัพอู๋หลิงจะเข้าควบคุม และเอาชนะชาวหวงได้แน่นอนส่วนบทบาทอันยิ่งใหญ่ของเสนาธิการทหารหวังหยวน ในศึกครั้งนี้นั้นไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาหลบหนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 341
อยากเล่นงานหวังหยวน แต่กังวลเรื่องแม่ทัพหนุ่ม จึงส่งคนไปสืบที่กองทัพ!แม่ทัพหนุ่มเคารพหวังหยวนมาก ซึ่งทำให้เขากลัวที่จะเสี่ยงอีกแล้ว!เพราะเขาได้สังหารทหารชาวหวงไปมากมาย ใครจะรู้ว่าเขาจะทำอย่างไร หากเขาโกรธผู้นำตระกูลต่ง ตระกูลจ้าว และตระกูลสวี่ขมวดคิ้วทันที และกังวลเรื่องนี้เล็กน้อย!ตอนแรกไม่ได้มารวมตัวกันเร็วถึงเพียงนี้ เป็นเพราะหยางว่านหลี่ที่ขอให้พวกเขามารวมตัวกันในวันนี้หยางว่านหลี่พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “ข้ารู้ว่าทุกคนกังวลเรื่องแม่ทัพหนุ่ม แต่ทุกคนรู้เรื่องสถานะที่น่าอับอายของแม่ทัพหนุ่มในราชสำนักหรือไม่?”หัวหน้าของทั้งสี่ตระกูลเร่งเร้า “หลานชาย ตอนนี้รีบบอกมาตามตรงเลย!”หยางว่านหลี่พ่นลมหายใจ “ครั้งสุดท้ายที่แม่ทัพหนุ่มสังหารอ๋องถูหนาน และเอาชนะชาวหวงได้ ราชสำนักได้ออกคำสั่งให้ผู้บัญชาการเสวี่ยผานแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ แต่แม่ทัพหนุ่มกลับได้เป็นเพียงรองแม่ทัพ ก็น่าจะรู้แล้วหรือไม่ ว่านี่หมายถึงอะไร!”“เป็นเช่นนี้เอง!”ดวงตาของผู้นำตระกูลทั้งสี่เป็นประกายเมื่อรู้ข่าวบรรดาจวิ้นวั่งมักมีคนในครอบครัวเป็นข้าราชการ หรือมีญาติและเพื่อนที่เป็นเจ้าหน้าที่จึงพอจะรู้เรื่องราชกา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 342
หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางคิดไม่ถึงเลยว่าจวิ้นวั่งเหล่านี้จะหยิ่งผยองถึงเพียงนี้“เช่นนั้นข้าก็อยากจะเห็นว่าจวิ้นวั่งทั้งห้าคนอย่างพวกเจ้าจะทำให้ข้าต้องเดือดร้อนได้อย่างไร!หวังหยวนก้าวเข้าไปในห้องโถง แล้วมองจวิ้นวั่งทั้งห้าคนด้วยสีหน้าเย็นชาในช่วงสงคราม ราชสำนักจัดหาเงินและระดมกำลังไปสู้รบ แต่จวิ้นวั่งเหล่านี้หลบหนีไป เมื่อต้องเผชิญกับการสู้รบเมื่อชายแดนสงบก็อยากกลับมาทำธุรกิจ แต่ก็ยังไม่ยอมจ่ายพวกเขาต้องการใช้ประโยชน์จากผลประโยชน์ทั้งหมดในโลกนี้ แต่พวกเขาอยากลงทุน!นี่คือธรรมชาติของนักธุรกิจที่แย่ สนใจแต่กำไร ไร้ซึ่งคุณธรรมสายตาของผู้นำตระกูลทั้งสี่ จับจ้องไปที่หวังหยวนด้วยความโกรธและดูถูกหนุ่มบ้านนอกกล้าใช้ประโยชน์จากจวิ้นวั่งทั้งห้า โดยไม่ไว้หน้าพวกเขาเลยหยางว่านหลี่หัวเราะเยาะ “หวังหยวน ข้าจะไม่พูดไร้สาระกับเจ้า เราเสนอราคาซื้อคืนทรัพย์สินของเราเพียงสามเท่า ข้าถามว่าเจ้าเห็นด้วยหรือไม่!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่ก็มีสีหน้าก้าวร้าวเช่นกัน!“หากเจ้ามาที่นี่เพื่อพูดเรื่องไร้สาระ ก็เชิญออกไปได้แล้ว!”หวังหยวนไม่เกรงใจเมื่อกองทหารชาวหวงมาถึงเมือง เขายอมเสี่ยงครั้งใหญ่ด้วยการซ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
