เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1663
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
เรื่องราวของหวังหยวนที่โจมตีอาณาจักรต้าเป่ยได้แพร่กระจายไปทั่วดินแดนทั้งเก้าแม้แต่ไป๋เหยียนเฟยยังได้รับข่าว ผู้คนของเมืองหวงก็เช่นกันในเวลานี้เหล่าอ๋องต่างก็มารวมตัวกัน ผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ก็คือไทเฮาแห่งเมืองหวง เซียวฉู่ฉู่!“ไทเฮาเซียว!”“จู่ ๆ หวังหยวนก็โจมตีอาณาจักรต้าเป่ย ทำให้การโจมตีของเราต้องชะลอลง!”“เรากับต้าเป่ยได้ทำข้อตกลงเป็นพันธมิตรกัน แต่ตอนนี้ผู้คนของอาณาจักรต้าเป่ยได้ถอยทัพไปแล้ว และกำลังต่อสู้กับหวังหยวนอย่างเต็มที่!”“ไม่ทราบว่าเราจะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”“ควรจะไปช่วยพันธมิตรของเรา หรือจะคอยดูอยู่เฉย ๆ หรือว่าเราจะโจมตีอาณาจักรต้าเย่เพียงลำพัง?”อาณาจักรต้าเย่ในปัจจุบันไม่มีความยิ่งใหญ่เหมือนในอดีตอีกแล้วและยังไม่มีทุนทรัพย์ใด ๆ ที่จะต่อกรกับพวกเขาแม้ว่าจะไม่มีอาณาจักรต้าเป่ยช่วยเหลือ เมืองหวงก็สามารถกลืนกินพวกเขาได้อย่างง่ายดาย!เรื่องราวไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่พวกเขาคิด!เซียวฉู่ฉู่เคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบา ๆ ยังไม่เอ่ยคำใดออกมาครู่ใหญ่ นางกำลังคิดหาหนทางรับมือต่อไปอ๋องเจิ้นตงพูดขึ้นก่อน “ไทเฮาเซียว! ไม่เพียงแต่ท่านกับหวังหยวนที่สนิทสนมกัน แม้แต่พวกเร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
ในชั่วพริบตาหวังหยวนก็มาถึงห้องโถงรับรองหลังจากการซ่อมแซมหลายวัน ด่านจวี้เป่ยก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ไม่เพียงแต่เพิ่มป้อมปราการป้องกันเท่านั้น แม้แต่จวนต่าง ๆ ก็ได้รับการปรับปรุงใหม่ทูตยืนอยู่ในห้องโถงรับรอง มองสำรวจไปทั่วพลางคิดในใจว่าหวังหยวนถือว่าที่นี่เป็นบ้านของตนเองจริง ๆ แล้วสินะ!ช่างน่าชิงชังยิ่งนัก!ที่นี่ชัดเจนว่าเป็นประตูสู่อาณาจักรต้าเป่ยของพวกข้า แต่ชายคนนี้กลับใจกล้าหน้าด้านยึดไว้เป็นของตนเอง!วันข้างหน้าขุนพลใหญ่จะต้องลงโทษเขาอย่างสาสม!ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นข้างหู ทำให้ทูตเพิ่งได้สติหันหน้ามองมาที่หวังหยวน ความโกรธเคืองเมื่อครู่หายไปสิ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพเขาส่งจดหมายในมือให้หวังหยวน และรีบพูดว่า “ท่านหวัง! ข้ามาที่นี่ตามพระบัญชาของฝ่าบาท มาเพื่อขอเจรจาสันติภาพปรองดองกับท่าน!”“พระบัญชาในจดหมายชัดเจนมาก”“ความผิดทั้งมวลในเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของท่าน และพวกเราได้สืบสวนอย่างละเอียดแล้ว เป็นความจริงที่ว่าทหารบางนายของเราได้กระทำการที่เกินขอบเขต จึงทำให้ท่านโกรธ!”“แต่หลังจากที่เราสืบสวนแล้วพบว่าเราไม่ทราบถึงการกระทำของพวกเขา และเรื่องนี้ไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
ทุกคนในที่นี้ต่างก็โห่ร้องขึ้นมาทูตไม่กล้าพูดอะไรต่อ“พอแล้ว”“อย่าทำให้เขาต้องลำบากใจต่อไป ประเดี๋ยวจะฉี่ราดเอาเสียก่อน”เมื่อหวังหยวนพูดจบ ทุกคนก็ต่างหัวเราะออกมา“เจ้ากลับไปก่อนเถิด” “น้องข้าคิดเช่นไร ข้าก็คิดเช่นนั้น”“หากพี่ไป๋ต้องการให้พวกข้าถอยทัพนั้นง่ายมาก เพียงแค่สัญญาว่าจะให้ดินแดนสองดินแดนแก่พวกข้า พวกข้าก็จะไม่ใช้กำลังทหารอีก!”“เรื่องนี้เป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย”“ข้าเชื่อว่าพี่ไป๋คงจะเข้าใจเรื่องนี้ดี”“ไปเถิด”หวังหยวนโบกมือ ทูตเห็นเช่นนั้นก็โล่งใจ และรีบออกจากพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดนี้!ไม่นานเขาก็กลับมาที่วังหลวง“เรื่องเป็นอย่างไรบ้าง?”“หวังหยวนยอมถอยทัพหรือไม่?”ไป๋ชิงชางรีบถามเขาได้ยอมประนีประนอมอย่างมากแล้ว ในจดหมายก็ลดสถานะของตนเองลง และยังขอร้องอ้อนวอนทุกวิถีทาง!เพื่อหวังว่าหวังหยวนจะให้ทางออกแก่เขา!แต่สิ่งนี้ก็เพียงเพื่อถ่วงเวลาเท่านั้นเมื่อพวกเขากำจัดอาณาจักรต้าเย่ได้เสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาที่จะจัดการกับหวังหยวน!ความแค้นเก่าและแค้นใหม่จะคิดบัญชีพร้อมกัน!“ฝ่าบาท!”“กระหม่อมได้นำจดหมายของฝ่าบาทไปบอกเขาแล้ว และเขาก็ได้อ่านจดห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1667
ในพริบตาเดียว ไป๋ฝูซานได้มาถึงวังหลวงแล้ว“ขุนพลใหญ่ไป๋! ท่านรู้หรือไม่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ?”“ข้าได้ส่งคนไปเจรจากับหวังหยวนแล้ว แต่เขากลับมีท่าทีแข็งกร้าว ไม่ยอมคืนด่านจวี้เป่ย!”“ทั้งยังจะใช้เรื่องที่ท่านไปแย่งเสบียงมาข่มขู่เราอีก!”“หากเรื่องของหวังหยวนยังไม่คลี่คลาย เราคงต้องย้ายเมืองหลวง และออกจากที่นี่ไปก่อนชั่วคราว!”ใบหน้าของไป๋ชิงชางแดงก่ำด้วยความโกรธ ไร้ซึ่งสง่าราศีของฮ่องเต้ท่ามกลางสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ทว่าใบหน้ายังคงเฉยเมยไม่เปลี่ยนแปลงนั่นล้วนเป็นถ้อยคำเพ้อเจ้อทั้งสิ้น!ไป๋ฝูซานกลับพูดด้วยท่าทีไม่แยแส “เขาพูดไปอย่างนั้นเองพ่ะย่ะค่ะ และเราไม่มีความจำเป็นต้องย้ายเมืองหลวง”“ตอนนี้ในมือเรามีทหารถึงหกแสนคน!”“และทหารเหล่านี้ล้วนสามารถเรียกระดมพลได้ทันที ส่วนทหารอีกหลายแสนคนยังคงเฝ้าอยู่ตามแนวชายแดน!”“หากหวังหยวนเตรียมจะเปิดศึกเต็มรูปแบบ กระหม่อมก็สามารถเกณฑ์ทหารทั้งหมดกลับมาได้ และสู้กับเขาจนตัวตาย!”“หวังหยวนมีเพียงเมืองหลิงเท่านั้น ไม่อาจสร้างปัญหาใหญ่โตได้มากมายพ่ะย่ะค่ะ”“ฝ่าบาทไม่ต้องกังวล กระหม่อมจะรวบรวมทหารและขุนพล เตรีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1668
ตั้งใจจะตัดสินแพ้ชนะกับหวังหยวนให้จงได้บนกำแพงด่านจวี้เป่ยหวังหยวนยืนอยู่ตรงตำแหน่งกลาง มองดูทหารนับล้านที่อยู่ไกลออกไป!ต้องยอมรับว่ากองทัพนี้ยิ่งใหญ่มาก ไม่เพียงแต่มีจำนวนมากมายเท่านั้น แต่ยังดูน่าเกรงขามดั่งพยัคฆ์ผู้ยิ่งใหญ่อีกด้วย!“ไป๋ฝูซานผู้นี้เก่งในการนำทหารออกรบ”“ทหารที่ฝึกมาก็มีฝีมือไม่น้อย”หวังหยวนไม่ได้รู้สึกกังวลกับกองทัพที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับพูดติดตลกเบา ๆ สองสามประโยค“พี่หยวน ตอนนี้ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว สงครามใหญ่จะปะทุขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ ท่านยังจะสบายใจได้อีกหรือขอรับ?”“เราควรจะวางแผนรับมือศัตรูหรือไม่?”“นี่คือทหารห้าแสนนายเลยนะขอรับ!”“หากพวกเขารุกเข้ามาปิดล้อมด้วยกำลัง เราคงจะต้านทานไว้ไม่อยู่!”ต้าหู่พูดด้วยความกังวลส่วนขุนพลคนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวท้ายที่สุดแล้ว จำนวนทหารของทั้งสองฝ่ายต่างกันมากเกินไป แม้ว่าจะมีปืนใหญ่ตระกูลหวัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่การโจมตีเมือง ปืนตระกูลหวังจึงไม่สามารถแสดงพลังได้มากนัก!สุดท้ายแล้ว ก็ต้องต่อสู้กันตัวต่อตัวด้วยดาบและปืนในสนามรบ!หากเป็นเช่นนั้น ฝ่ายของพวกเขาก็จะเสียเปรียบอย่างแน่นอน...การสูญเสียเมืองก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1669
สิ้นเสียงสั่งการ ลูกธนูก็โปรยปรายราวกับสายฝน!ใบหน้าของไป๋ฝูซานซีดเผือดในทันที โชคดีที่มีทหารถือโล่คอยปกป้อง ไม่เช่นนั้นเขาคงกลายเป็นเม่นไปแล้ว!“ขุนพลใหญ่ รีบถอยขอรับ!”“หวังหยวนเป็นคนต่ำทราม!”“เราอุตส่าห์เดินทางมาพูดคุยด้วยในยามนี้ แต่เจ้าสารเลวนั่นกลับลอบกัด!”ขุนพลหลายนายรีบพาไป๋ฝูซานไปหลบอยู่ด้านหลัง พลางพูดจาโวยวายกันไม่หยุด ขณะที่ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง!กองทัพของหวังหยวนอยู่ในที่สูง พวกเขาเปรียบเสมือนเป้านิ่ง!หากยังคงรั้งรออยู่ที่นี่ต่อไป ก็จะสูญเสียชีวิตโดยเปล่าประโยชน์!“หวังหยวน!”“แค้นนี้ต้องชำระ!”“ในเมื่อเจ้าต้องการฉีกหน้าพวกข้า พวกข้าก็จะสู้กับเจ้าจนตัวตาย!”“ข้าอยากจะดูว่าด้วยกำลังพลเพียงน้อยนิดของเจ้า จะก่อให้เกิดคลื่นลมอะไรได้บ้าง?”ไป๋ฝูซานคำรามไม่หยุดหวังหยวนเท้าแขนบนกำแพงเมือง สายตาจ้องเขม็งไปยังทิศทางที่ไป๋ฝูซานอยู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าอย่ามาแสร้งทำเป็นคนดีเลิศที่นี่!”“ตอนที่ข้าไปถึงค่ายทหารของเจ้า เจ้าก็ยังส่งทหารม้ามาไล่ล่าข้าเลยไม่ใช่หรือ?”“หากไม่ใช่เพราะข้าเตรียมตัวมาอย่างดี ข้าคงสิ้นใจไปนานแล้วกระมัง?”“ข้าก็เพียงแต่ทำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1670
หลี่เถี่ยรีบพยักหน้าเขาติดตามไป๋ฝูซานมาหลายปีแล้ว นับเป็นขุนพลที่เก่งกล้าสามารถคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีอายุเพียงสามสิบปีเศษเท่านั้น ซึ่งยังอยู่ในช่วงวัยหนุ่มฉกรรจ์!เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่!ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสทองแล้ว!เพียงแค่พาทหารม้าบุกเข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง ก็จะสามารถทำให้หวังหยวนยอมจำนนได้โดยง่าย และตัวเขาก็จะโด่งดังไปในชั่วข้ามคืน!เขาจะสร้างชื่อเสียงของตนเองบนความล้มเหลวของหวังหยวน!“ท่านขุนพลโปรดวางใจ! หลี่เถี่ยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังขอรับ!”ไป๋ฝูซานกล่าวอีกครั้ง “หากเจ้าต้องการทหารม้าสามหมื่น ข้าจะให้เจ้าห้าหมื่น!”“เป้าหมายของข้าชัดเจน นั่นคือการรบครั้งนี้ต้องชนะเท่านั้น ไม่อนุญาตให้พ่ายแพ้โดยเด็ดขาด!”หลี่เถี่ยรับปากแล้วก็เดินออกไปนอกกระโจมสองวันต่อมาภายในวังหลวงของอาณาจักรต้าเย่ไป๋เหยียนเฟยได้รับจดหมายจากหวังหยวนแล้ว ขณะนี้กำลังปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนาง“ฝ่าบาท! บัดนี้หวังหยวนได้เปิดศึกกับอาณาจักรต้าเป่ยแล้ว สำหรับเรา นี่คือโอกาสที่ดีที่สุด!”“ในสงครามก่อนหน้านี้ กองทัพของเราได้รับความเสียหายอย่างหนักและสูญเสียไปไม่น้อย กองทัพทั้งอาณาจักรเห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1671
ไป๋เหยียนเฟยได้แสดงจุดยืนของตนอย่างชัดเจน เหล่าขุนนางทั้งหลายก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อได้อีก จึงได้แสดงความเห็นชอบกันถ้วนหน้า“จงรีบส่งสารไปยังกองทัพทั้งสาม ว่าข้าจะไปนำทัพด้วยตัวเอง!”ไป๋เหยียนเฟยลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามราวกับฮ่องเต้!แม้ว่าจะเป็นสตรี แต่ก็ต้องทำหน้าที่ปกป้องแผ่นดิน ไม่สามารถเป็นจักรพรรดินีผู้ละทิ้งแผ่นดินได้อย่างเด็ดขาด!นางเป็นจักรพรรดินีองค์แรกในประวัติศาสตร์ของต้าเย่ แต่จะไม่เป็นผู้นำคนสุดท้ายของอาณาจักรต้าเย่อย่างแน่นอน!ไม่เช่นนั้นคนรุ่นหลังจะต้องตำหนินางอย่างแน่นอน!ครั้งนี้จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะได้พิสูจน์ตนเอง!เหล่าขุนนางต่างก็ตื่นเต้นและแสดงความเห็นชอบกันถ้วนหน้า และยังต้องการร่วมเดินทางไปพร้อมกับนางด้วย!สามวันต่อมาไป๋เหยียนเฟยทิ้งทหารไว้สามหมื่นนาย เพื่อประจำการที่เมืองหลวงของอาณาจักรต้าเย่ ส่วนกองทัพที่เหลือทั้งหมดได้ตามนางไปแล้ว บัดนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังแนวชายแดนของอาณาจักรต้าเป่ยอย่างยิ่งใหญ่!ที่นี่เคยเป็นแผ่นดินของอาณาจักรต้าเย่ และผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็ล้วนเคยเป็นไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินของอาณาจักรต้าเย่ทั้งสิ้น!แต่เพราะการรุกรานของอาณาจักรต้าเป
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
