เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1535
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1536
“เฟยเฟย เจ้าไม่ต้องกลัว ที่นี่ไม่มีคนของพี่ชายเจ้า เจ้าต้องการพูดอะไร ให้พูดออกมาได้เลย พวกเราจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!”“ใช่แล้ว เฟยเฟย จงคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนของเจ้า พูดออกมาเถิด!”“เด็กน้อย เจ้าไม่ต้องกลัว พวกเขาทำอะไรในวังหลวง จงเล่ามาให้ละเอียด พวกเราจะช่วยเจ้าแน่นอน”ทุกคนคิดว่าไป๋เฟยเฟยกลัวจนไม่กล้าพูดความจริง จึงได้พากันเข้ามาปลอบโยนนางแต่ไป๋เฟยเฟยยังคงมีสีหน้าสับสน นางไม่รู้จริง ๆ หากรู้ก็คงจะพูดออกมาตั้งนานแล้ว“ข้าเสียใจจริง ๆ หากข้ารู้ข้าก็คงจะพูดออกมาแล้ว ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่ชายจึงขังข้าไว้”ไป๋เฟยเฟยเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น นางไม่ได้โกหก นี่คือความจริงความจริงข้อนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ตกใจองค์หญิงถูกขังโดยไม่มีเหตุผลเลยหรือ?หรืออาจจะมีเหตุผล แต่ไป๋เฟยเฟยเองก็ไม่รู้เมื่อถามเรื่องนี้จากนางแล้วไม่ได้คำตอบ หวังหยวนจึงตัดสินใจถามเรื่องอื่น“เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาของเจ้าจากไปเมื่อใด?”เมื่อได้ยินหวังหยวนถามคำถามนี้ ไป๋เฟยเฟยก็สามารถตอบได้แต่เมื่อนึกถึงบิดาของตน นางก็รู้สึกเจ็บปวดใจจนต้องหลั่งน้ำตาออกมา“คุณชาย บิดาของข้าจากไปเมื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1537
หวังหยวนพูดถูก พี่ชายของนางเคยดีกับนางมาก แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผลทุกคนต่างประหลาดใจอย่างมาก ไม่คาดคิดว่าหวังหยวนจะมองการณ์ไกลเช่นนี้ พวกเขาทั้งหลายไม่คาดคิดเลยว่าไป๋ชิงชางจะมีความลับที่ไม่สามารถบอกกล่าวได้ถึงอย่างไรก็ตาม เมื่อถือกำเนิดในราชวงศ์ แล้วจะปราศจากความทะเยอทะยานได้อย่างไร จะยอมให้ผู้อื่นบงการได้อย่างไร จะยอมตกอยู่ในอำนาจของผู้อื่นได้อย่างไร?แต่บัดนี้ดูเหมือนว่าไป๋ชิงชางจะเป็นข้อยกเว้น“ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง ไป๋ชิงชางคงทุกข์ทรมานไม่น้อยที่ต้องขังน้องสาวของตนเองไว้ และบัดนี้ยังต้องแสร้งทำเป็นโหดเหี้ยมอีก”“ข้า ต้าหู่ ชื่นชมคนที่เป็นเช่นนี้มาโดยเสมอ หากไป๋ชิงชางประสบเคราะห์กรรมใดในภายภาคหน้า แล้วมาขอความช่วยเหลือจากพวกเรา ข้าย่อมไม่ทอดทิ้งอย่างแน่นอน”อาจเป็นเพราะในตอนแรกทุกคนไม่เข้าใจว่าเหตุใดไป๋ชิงชางจึงกระทำเช่นนี้ แต่เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหวังหยวนแล้วก็เริ่มเข้าใจได้เมื่อได้ยินคำพูดของต้าหู่ หวังหยวนยกยิ้มเล็กน้อยหากเกิดเรื่องเช่นนี้กับพี่น้องของเขา เขาจะไม่สามารถนิ่งเฉยได้เป็นอันขาดหลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1538
“ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่พวกพ้องของเขาคงจะไม่ปล่อยเราไปง่าย ๆ แม้ว่าไป๋ชิงชางจะแสร้งทำก็คงจะต้องหาคนมาตามล่าเราอยู่ดี”การวิเคราะห์ของเกาเล่อมีเหตุผลหวังหยวนก็คาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้วแต่นักพรตชิงอีก็อยู่ที่นี่ด้วย ต่อให้คนเหล่านั้นถึงจะมาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นกังวล“ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เจ้าอย่าลืมว่าเรามีผู้เก่งกล้ามากมายที่นี่ อีกเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกพวกเจ้า ก็คือไป๋ชิงชางเคยพบข้าเป็นการส่วนตัว เขาพูดจาตัดขาดกับข้าอย่างมาก แต่ข้าเข้าใจว่าเขาต้องการตัดความสัมพันธ์กับเรา เพื่อให้พวกที่อยู่เบื้องหลังเขาไม่ทำร้ายเรา บัดนี้ดูเหมือนว่าเราจะทำให้เขาต้องลำบากเสียแล้ว”เมื่อนึกว่าตนเองรีบร้อนที่จะช่วยไป๋เฟยเฟยออกมา และนึกถึงสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป หวังหยวนก็ส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวังในตอนแรกที่อยู่ในวังหลวง หวังหยวนยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดไป๋ชิงชางจึงกระทำเช่นนี้ แต่เมื่อออกมาแล้วก็เข้าใจในทันทีเพราะเกิดความขัดแย้งเช่นนั้นขึ้น ไป๋ชิงชางจึงไม่ส่งคนมาฆ่าหวังหยวนเพื่อตัดไฟแต่ต้นลมและต่อมาเมื่อมีการปล่อยข่าวลือปลุกระดมชาวบ้าน ไป๋ชิงชางสามารถใช้โอกาสนี้เรี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1539
“เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า ประกาศใช้กฎอัยการศึกไปทั่วเมือง หาตัวพวกมันให้พบ ไม่ว่าเป็นหรือตาย!” ใบหน้าของไป๋ชิงชางยังคงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อนักพรตเฒ่าชุดดำที่อยู่ด้านล่างได้ฟังคำสั่งของเขาแล้วนึกเย้ยหยันอีกครั้ง จากนั้นก็ตอบรับคำสั่งแล้วถอยออกไปจนกระทั่งถอยไปถึงนอกประตู นักพรตเฒ่าชุดดำจึงเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของตนเองออกมา“มีวิธีการมากมายที่จะจับพวกมันได้ แต่เจ้ากลับเลือกวิธีที่ทั้งสิ้นเปลืองเวลาและสิ้นเปลืองแรงงาน ไป๋ชิงชาง เจ้าหรือข้าที่โง่เขลากันแน่ เจตนาของเจ้าชัดเจนถึงเพียงนี้แล้ว พวกข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?”นักพรตเฒ่าชุดดำมองไปยังไป๋ชิงชางที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ภายในห้องแล้วพึมพำเบา ๆดูเหมือนว่าคนจากซานไว่ซานพวกนั้นจะไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ หากเป็นเช่นนั้น การเลือกคนใหม่ที่เหมาะสมกว่าจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!ในขณะนั้น ไป๋ชิงชางในห้องยังไม่รู้ความคิดในใจของเหล่านักพรตเฒ่าชุดดำใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มจาง ในที่สุดก็วางใจได้เสียที น้องสาวของเขายังปลอดภัยหวังว่าหวังหยวนจะพาไป๋เฟยเฟยออกจากดินแดนแห่งนี้ไปได้โดยเร็ว และอย่าได้กลับมาอีกเลยเมื่อเรื่องของน้องสาวได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1540
หลังจากที่ขุนพลนายหนึ่งสบประมาทต้าหู่แล้ว จากนั้นเขาก็พาทหารจากไปต้าหู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วรีบไปสำรวจประตูเมืองเขาได้ตรวจสอบประตูเมืองทั้งสี่ทิศแล้ว พบว่ามีเพียงประตูเมืองทิศตะวันตกเท่านั้นที่มีกำลังพลเฝ้าอยู่น้อยกว่าประตูเมืองอื่น ๆหลังจากตรวจสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต้าหู่ก็กลับมาที่ร้านหม้อไฟ แล้วเปิดประตูห้องเตรียมรายงานเรื่องนี้ให้หวังหยวนทราบแต่ใครจะรู้ว่าเมื่อหวังหยวนเห็นเขา ใบหน้าของหวังหยวนจะเต็มไปด้วยความตกใจจนถึงกับรินน้ำในมือล้นออกมานอกถ้วย“ต้าหู่ ข้าแค่ให้เจ้าออกไปสืบหาข้อมูล เหตุใดเจ้าถึงกลับมาเหมือนกับคนที่อดอยากมาหลายสิบวัน แถมยังเหมือนกับไปต่อสู้กับคนอื่นมาอีก?”น้ำร้อนราดไปที่มือของหวังหยวน ทำให้เขาเพิ่งจะรู้สึกตัว จึงรีบสอบถามต้าหู่ว่าเกิดอะไรขึ้นต้าหู่เกาหัวด้วยความอับอาย จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้หวังหยวนฟัง“เป็นอย่างนี้เอง แล้วเจ้าพบอะไรบ้าง?”“พี่หยวน ข้าได้ตรวจสอบประตูเมืองทั้งสี่ทิศแล้ว มีเพียงประตูเมืองทิศตะวันตกเท่านั้นที่มีกำลังพลเฝ้าอยู่น้อยกว่าประตูอื่น พวกเราบุกฝ่าออกไปทางนั้นในคืนนี้ดีกว่าขอรับ!”เมื่อได้ยินคำพูดของต้าห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1541
ในที่สุดเสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นจากภายนอก ก็ดึงดูดความสนใจของผู้รักษาประตูเมืองที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใน“เสียงอะไรนั่น?” “ท่านองครักษ์ ไม่ดีแล้วขอรับ ข้างนอกมีพวกจอมยุทธ์โผล่มาจากไหนไม่รู้ พวกเราใกล้จะถูกฆ่าหมดแล้ว!”ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากภายนอกในสภาพสะบักสะบอม ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ผู้รักษาประตูเมืองตกใจกลัวอย่างมากเขาไม่สนใจแม้แต่จะสวมเสื้อผ้าของตัวเอง หยิบของแล้วเตรียมจะหนี เงินเหล่านี้จะต้องไม่ตกไปอยู่ในมือใคร!ขณะที่เขากำลังหันหลังกลับไปหยิบเงิน หวังหยวนก็พุ่งเข้ามาในห้องแล้วใช้กระบองจัดการทหารที่เพิ่งเข้ามา จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาเย็นชา“ท่านจอมยุทธ์ช่วยชีวิตข้าด้วย ข้าไม่เคยทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อแผ่นดินเลย แค่มาทำงานเป็นข้าหลวงที่นี่เท่านั้น ขอท่านจอมยุทธ์ช่วยไว้ชีวิตข้าด้วยขอรับ!”เมื่อผู้รักษาประตูเมืองรีบก้มลงกราบขอความเมตตา หลังจากที่เห็นว่าทหารคนนั้นถูกหวังหยวนฆ่าตายได้อย่างง่ายดาย“ท่านจอมยุทธ์! ข้าจะปล่อยท่านออกไปเดี๋ยวนี้ จะเปิดประตูเมืองให้เลย ขอท่านจอมยุทธ์เมตตาชีวิตข้าด้วย ข้ามีทั้งพ่อแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1542
หวังหยวนมองต้าหู่ เอ้อหู่ และเกาเล่อ แล้วบอกให้พวกเขารีบกลับไปพักผ่อนจากนั้นก็ให้นักพรตชิงอี เชียนหลงกับไป๋เฟยเฟยตามเขาไปไป๋เฟยเฟยและเชียนหลงเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ด้วยกันภรรยาสามคนของหวังหยวนรีบมารออยู่ที่นี่ตั้งแต่ได้รับข่าว เพราะกลัวว่าจะพลาดอะไรไปในที่สุดพวกนางก็ได้เห็นหวังหยวนกลับมา“คุณชาย ท่านกลับมาแล้ว เฟยเฟยตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนหรือไม่? ให้ข้าทำอะไรให้เจ้ากินก่อนหรือไม่?” เดิมทีสายตาของหลี่ซื่อหานจับจ้องอยู่ที่หวังหยวน แต่เมื่อเห็นไป๋เฟยเฟยที่พวกเขาเพิ่งช่วยมาดูอ่อนล้าและโศกเศร้าก็อดสงสารไม่ได้ภรรยาทั้งสามมารวมตัวกันอยู่ข้าง ๆ ไป๋เฟยเฟย“พวกเจ้าพาเฟยเฟยไปพักผ่อนก่อน พี่ชิงอี เชียนหลงอยู่ที่นี่ก่อน ข้ามีเรื่องจะพูดคุย” หวังหยวนกล่าวหลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ภรรยาทั้งสามของเขาก็พาไป๋เฟยเฟยออกไปจากที่นี่ จากนั้นในห้องใหญ่เหลือเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น“หวังหยวน เจ้ามีอะไรจะพูดกับเราหรือ เจ้าคิดออกแล้วหรือว่าจะทำอย่างไรต่อไป?”“พี่ชิงอี ต่อไปนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก ข้ารู้ว่าการดึงท่านเข้ามาโดยพลการ เพื่อให้ท่านเข้าร่วมการต่อสู้เป็นเรื่องที่ไม่สุภาพ แ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1543
“ทางต้าเย่มีความเคลื่อนไหวใดบ้าง?”“พี่หยวน ขณะนี้ทางต้าเย่ยังไม่มีความเคลื่อนไหว ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยขอรับ”หวังหยวนรู้สึกสงสัย ทั้งสองอาณาจักรกำลังจะเปิดศึกกัน ต้าเย่จะเฉยเมยได้อย่างไร?ดูเหมือนจะมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ และแม้แต่เกาเล่อก็ยังสืบหาไม่พบจำเป็นต้องสอบถามจากคนผู้นั้นเสียแล้ว“ดีแล้ว เจ้าจงไปก่อนเถิด เรื่องนี้ข้าจะไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน เมื่อได้ผลลัพธ์แล้ว ข้าจะเรียกเจ้ามาอีกครั้ง”หวังหยวนจำเป็นต้องเขียนจดหมายถึงอู๋หลิงเพื่อสอบถามว่าเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น จึงให้เกาเล่อกลับไปก่อนหลังจากเกาเล่อจากไป หวังหยวนก็อยู่เพียงลำพังในห้องโถงในขณะที่เขากำลังเขียนจดหมายนี้ หวังหยวนรู้สึกหนักใจ เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นอีกเรื่องของตระกูลไป๋ยังไม่ทันจะจัดการเสร็จสิ้น ทางต้าเย่เกิดปัญหาขึ้นอีก ก็จะยิ่งยากลำบากยิ่งนัก“คุณชาย เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่? เมื่อเช้าข้าเห็นท่านรีบร้อนนัก” เสียงของเสวี่ยเชียนหลงดังขึ้นอย่างแผ่วเบาจากหน้าประตู หวังหยวนหันไปมองนางแล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่งเกิดเรื่องใหญ่เสียแล้วเสวี่ยเชียนหลงเดินเข้ามาหาหวังหยวน แล้วยื่นมืออันเรียวสว
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
