บทที่ 1496

เพราะเมื่อมาถึงเกาะสวรรค์น้อยแล้ว ตระกูลของทุกคนก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป มีเพียงความแข็งแกร่งเท่านั้นที่สำคัญ

นายน้อยเจิ้งจ้องมองหวังเฉียงเซิ่ง แต่ก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างบุ่มบ่าม

เขารีบวิ่งไปข้างหลิวอวี่และประคองเขาขึ้นมา จากนั้นตรวจสอบบาดแผลของหลิวอวี่คร่าว ๆ

โชคดีที่เป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย ไม่ได้ร้ายแรงอะไร

หวังเฉียงเซิ่งเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้ตอบ จึงเดินเข้าไปอีกสองก้าวและยืนจ้องอยู่ตรงหน้าหวังหยวน

หวังเฉียงเซิ่งตัวสูงกว่าหวังหยวนเล็กน้อย เมื่อหวังหยวนมองเขาก็ต้องเงยหน้าขึ้น

ในเวลานี้เอง หวังเฉียงเซิ่งจึงสังเกตเห็นว่าสายตาที่หวังหยวนมองเขานั้นไม่เป็นมิตรนัก แถมยังแฝงไปด้วยความเย็นชาอีกด้วย

“เจ้าโกรธหรือ? หวังหยวน?”

“เพราะพวกสวะสองคนนี้หรือ? พวกเขาไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีสำหรับเจ้า หากเจ้าต้องการอยู่รอดจนถึงที่สุดก็ควรจะเข้าร่วมกลุ่มกับพวกข้าจะดีกว่า แม้ว่าเจ้าคงเข้าใจความคิดของพวกข้าดี แต่พวกข้าสามารถรับรองได้ว่าเจ้าจะได้ไปจนถึงที่สุด เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราจะแข่งขันกันอย่างยุติธรรม นับว่าสมเหตุสมผลหรือไม่?”

ในแววตาของหวังเฉียงเซิ่งแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งเพราะคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่

ห