หวังหานซานทิ้งดาบของเขา "เจ้าสิบเจ็ด ความตายของท่านแม่ทัพมู่เป็นความผิดของราชสำนักต้าเย่ เป็นความผิดของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน เป็นความผิดของเจ้าหน้าที่ขุนนาง แต่มันไม่เกี่ยวกับประชาชนเมืองฝูเลยนะ เจ้ารู้ไหมว่าพวกเราลำบากแค่ไหน!”สีหน้าเฮยซินหู่ดูโกรธเคือง "ข้าไม่อยากต่อสู้เพื่อราชสำนักโสโครกนั้นและข้าไม่มีทักษะการเอาชีวิตรอดอื่น ๆ เลยตกสภาพมาเป็นโจรแบบนี้ แต่พี่ใหญ่นี่มันยังไงล่ะ ทำงานให้ราชสำนัก ลืมแล้วหรือว่าใครเป็นคนฆ่าแม่ทัพมู่?”“ข้าไม่ได้ทำงานให้กับราชสำนัก ข้าทำนาที่บ้าน!”หวังหานซานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "หวังหยวนที่เจ้าจะฆ่า เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าจากหมู่บ้านเดียวกัน!""อะไรนะ?"เฮยซินหู่ตกใจหัวเราะสมเพชตัวเอง "ข้ามันตาบอดไปแล้วจริงๆ ข้ารับงานมางานหนึ่ง แล้วดันเกิดเรื่องพัวพันไปถึงพี่ใหญ่ของข้า แต่งานครั้งนี้เป็นของตระกูลหลิวจากเมืองฝู!"แววตาของหวังหานซานเคร่งเครียด "เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา"หลิวโหย่วไฉวางแผนชั่วให้หวังหยวนกู้เงินและหวังหยวนถูกกีดกันไม่ให้ขายสบู่ ทั้งหมดนี้มีตระกูลหลิวอยู่เบื้องหลัง!ตอนนี้เขามาที่นี่เพื่อจ่ายเงินว่าจ้างฆ่าคน!เฮยซินหู่พูดเล่าไปตา
หญิงสาวหน้าตาดียิ้มอย่างขมขื่น "นายท่าน สำหรับท่านการสูญเสียพรหมจรรย์เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การสูญเสียความซื่อสัตย์เป็นเรื่องใหญ่ เมื่อพวกเราตกสภาพเช่นนี้แล้ว ครอบครัวของข้าคงยอมให้ข้าตายดีกว่ากลับไปอับอายเช่นนั้น!""ฮือ ๆ..."ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งร้องไห้เสียใจออกมาไม่ใช่ว่าพวกนางไม่มีบ้าน แต่มีบ้านแล้วกลับไปไม่ได้มากกว่า หากกลับไปก็มีแต่จะนำความอับอายมาสู่พ่อแม่"..."หวังหยวนตกใจยุคนี้ผู้หญิงให้ความสำคัญกับชื่อเสียงเป็นอย่างมากนี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมหลี่ซื่อหานทั้งๆที่ถูกเจ้าของร่างคนก่อนทุบตีอย่างรุนแรง แต่ไม่ยอมจากไปไหนถ้าผู้หญิงพวกนี้กลับบ้าน อาจมีเรื่องซุบซิบลับหลังตามมามากมาย!พวกนางอยู่ที่นี่ยังพออยู่ได้ แต่ถ้าพวกนางกลับบ้าน เกรงว่าได้จมน้ำลายตายแน่!ในตอนนี้ เขารู้สึกได้ถึงความชั่วช้าของพวกโจรเหล่านี้ได้อย่างแท้จริง!“พี่หยวน!”เมื่อมองเหล่าหญิงสาวพวกนี้แล้ว หวังซื่อไห่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า "แล้วถ้าพาพวกนางกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังล่ะ? ตอนนี้มีคนกินข้าวกันมากขึ้น ทั้งห้าคนที่ทำงานในโรงอาหารก็ยุ่งเกินไป ให้พวกนางมาช่วยได้นะ ""ก็ดี!"หวังหยวนพยักหน้า "ถ้าเจ้าอ
หวังหยวนพูดอย่างจริงจังหลังจากเห็นผู้หญิงเหล่านั้น เขาก็โกรธมากและอยากจะสับพวกโจรเป็นชิ้น ๆแต่คนอย่างเซี่ยซานหู่ถ้าปล่อยตัวเขานั้นมีค่ามากกว่าถูกฆ่าอย่างเปล่าประโยชน์!“นายท่านขอรับ ข้าไม่สนใจผู้หญิง พวกนั้นถูกพี่ใหญ่และพี่รองฉุดมาทั้งนั้น แต่อย่างที่ท่านว่า ข้าจะตั้งกฎเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีกในอนาคต!”เซี่ยซานหู่คารวะเขาออกจากห้อง ถอยออกจากบ้านไป ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของเขาก็หยุดลง!หวังหานซานเดินเข้าไปในค่ายซานหู่พร้อมเฮยซินหู่ที่ถูกมัดมือไว้!“พี่ใหญ่ของข้าถูกจับมัดมือเช่นนี้ นายท่านมีลูกน้องที่มีความสามารถยอดเยี่ยมจริง ๆ!”เซี่ยซานหู่ออกไปเตร็ดเตร่นอกค่าย เจอเงินที่ฝังไว้จึงหยิบออกมาวิ่งลงจากเขา“เจ้าคือหวังหยวนสินะ ข้าคิดว่าเจ้าจะเก่งกาจไร้เทียมทาน แต่เจ้ากลับเป็นแค่บัณทิตหน้าอ่อนเนี้ยนะ!”เมื่อเขาได้เห็นหวังหยวน เซี่ยซานหู่มองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าไปมาด้วยสีหน้าดูถูก!นอกจากหน้าตาดีแล้ว เด็กคนนี้ไม่มีความน่าเกรงขามอะไรเลย จะไปเทียบกับแม่ทัพมู่ได้ยังไง!นอกจากฉลาดเป็นกรดแล้ว เขาไม่รู้จริงๆว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงยอมติดตามเขา!"หุบปาก!"หวังหานซานดุและพูดกับหวังหยวน "ผู
ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมา "ดูสิ รีบมาดูเร็ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว!"ภายใต้แสงแดดยามเช้า คนกลุ่มหนึ่งค่อย ๆ เข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง!หวังหยวนขี่ม้าเลว สวมชุดเกราะสีดำห้อมล้อมไปด้วยแสงอาทิตย์ ดูเหมือนเทพเจ้าแห่งสงคราม!ต้าหู่และเอ้อหู่ กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซาน, หวังเสี่ยวซาน, และหานอู่หยา พ่อค้าปลาอายุน้อยยี่สิบสามคนเงยหน้าขึ้น และยืดอกขึ้นราวกับว่าพวกเขาเป็นแม่ทัพที่ชนะศึกมา!ในตอนนี้ ไม่เหลือร่องรอยของความขี้ขลาดบนใบหน้า พวกเขาเต็มไปด้วยความกล้าหาญอันไร้ขอบเขตชนิดที่สามารถทลายภูเขา ฝ่าทะเลและปีนขึ้นไปสู่ท้องฟ้า พวกเขาไม่กลัวความยากลำบากใด ๆ อีกต่อไป!กลุ่มข้างหลังมีรถสามคัน!เกวียนคันหนึ่งมีผู้หญิงมากกว่าสิบคนนั่งมา เฮยซินหู่ที่มีหน้าตาดุร้ายถูกมัดไว้ และเกวียนนั้นเต็มไปด้วยศพของพวกโจรหวังหยวนกลับมาแล้ว และเขาก็พาคนมากมายมาด้วย พวกเขาทั้งหมดกลับมาแล้ว!นอกจากนี้เขายังนำเฮยซินหู่และศพโจรภูเขาจำนวนมากกลับมาพร้อมชัยชนะอันยิ่งใหญ่!ชาวบ้านดีใจมีความสุขมากจนลืมแม้แต่จะกระทืบหวังต้าจวินและวิ่งไปพร้อมกับตะโกนโห่ร้อง!"ท่านพี่!"หล
น่าอายมากที่กอดสามี และทำตัวรุ่มรามต่อหน้าคนมากมาย!"ฮ่า ฮ่า ฮ่า!"ชาวบ้านถึงกับหัวเราะ!“เอาล่ะ เรามาเริ่มเรื่องกันดีกว่า!”หวังหยวนโบกมือ ที่นี้ก็เงียบลง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ค่ายซานหู่พ่ายแพ้แล้ว นับจากนี้ไปเราจะปลอดภัยอย่างแน่นอน! ทางการได้มอบรางวัลค่าหัวของเฮยซินหู่ และหวงปิ้งหู่รวมเป็นหนึ่งพันแปดร้อยตำลึง ในการต่อสู้ครั้งนี้ลุงหานซานมีบทบาทมากที่สุด เขารับไปห้าร้อยตำลึง"ชาวบ้านตกใจตัวเลขนี้!หวังหยวนกล่าวต่อ "ต้าหู่, เอ้อหู่ กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง ไล่ล่ากลุ่มโจรลำพังเมื่อคืนนี้ เป็นงานที่อันตรายมาก แต่ละคนรับไปหนึ่งร้อยตำลึง!"ต้าหู่และเอ้อหู่ดูตื่นเต้น แต่ก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ เพราะพ่อของพวกเขาได้รับตั้งห้าร้อยตำลึงยืนอยู่ตรงหน้าสามพี่น้อง กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง หายใจไม่ออก นี่เป็นเงินจำนวนมหาศาลที่พวกเขาไม่เคยจินตนาการมาก่อนชาวบ้านมองดูทั้งห้าคนด้วยความอิจฉาหวังหยวน กล่าวเสริม "หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซานและ หวังเสี่ยวซานต่างก็พยายามอย่างมาก พวกเขาเผชิญหน้ากับกลุ่มโจรที่แข็งแกร่งของหวงปิ้งหู่ และฆ่าเซี่ยซานหู่ได้ต่อ แต่ละคนจะได้รับ
ค่ายซานหู่ถูกรื้อถอนแล้ว ทว่าผู้บงการเบื้องหลังที่เทศบาลอย่างตระกูลหลิวยังคงลอยนวล กลุ่มประมงและกลุ่มจัดซื้อต่างก็เร่งเตรียมรถ “นี่มันโหดเหี้ยมมาก!” “แววตาน่ากลัวยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก!” “โหดแค่ไหนแล้วยังไงหล่ะ ยังไงก็โดนพี่หยวนโค่นล้มอยู่ดี!” ชาวบ้านจำนวนมากล้อมรอบเฮยซินหู่ที่ถูกมัดไว้ และพูดคุยนินทากันจากระยะไกล! “ไปยุ่งเรื่องของพวกเจ้าซะ เลิกมุงกันได้แล้ว!” หลังจากขับไล่ชาวบ้านออกไปแล้ว หวังหานซานก็อุ้มเพื่อนเก่าของเขาที่ถูกทรยศ “ผู้เฒ่าสิบเจ็ด ข้าขอโทษสำหรับสิ่งที่ข้าทำกับท่าน!"เขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา สหายเก่าคนนี้ยอมตายดีกว่าถูกมองเป็นตัวตลก! “พี่ใหญ่ ระหว่างข้าและท่านจะไปสนใจเรื่องพวกนี้ทำไมกัน? ถึงตายข้าก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ ยังสนใจเรื่องนี้ทำไมอีก!” เฮยซินหู่ยิ้มเศร้า “แต่ข้าคิดว่าเด็กคนนี้มีท่าทางของมู่ซ่วยอยู่นิดหน่อย เขารู้วิธีสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่น และทำให้ผู้อื่นยอมทำงานให้เขา! เขายังฉลาดกว่ามู่ซ่วยอีกด้วย ข้าวางใจแล้ว ถ้าหากท่านติดตามเขาไปตลอดชีวิต! เพราะยังไงในโลกนี้คนดีมักจะอายุสั้นเสมอ!” ... หมู่บ้านกัวพาน เมื่อกัวฉางกลับถึงบ้าน ภรรยาของเขาก็
“ไป!” กัวเหลียงและกัวฉางพูดพร้อมกัน “แม้ว่าเราจะตายเพื่อนายน้อย เราก็จะไม่เสียใจ!” ... ณ เทศบาล ตระกูลหลิว! หลิวเจี้ยนเย่ ลูกชายคนโตของหลิวจื้อเกา หัวหน้าตระกูลหลิวนั่งตรงข้ามกัน โดยมีผู้คนมากมายกำลังเข้าแถวซื้อลูกชิ้นปลากลับบ้านอยู่ข้างหน้าพวกเขา! หลิวเจี้ยนเย่กินลูกชิ้นปลาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ถึงเวลาแล้วที่ค่ายซานหู่จะต้องลงมือ และคนเสเพลนั่นคงจะออกเดินทางแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย!” หลังจากดื่มน้ำแกงลูกชิ้นปลาจนหมด หลิวจื้อเกาก็วางชามลงแล้วพูดหน้านิ่ง “เจี้ยนเย่ ข้าเคยบอกเจ้าไปกี่ครั้งแล้วว่าในฐานะคุณชายผู้สูงส่งของตระกูลหลิวอย่างเจ้า ไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องสกปรกเช่นนี้ ครอบครัวจะเป็นผู้จัดการทุกอย่าง! บัณฑิตตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ค่ายซานหู่สามารถฆ่าเขาเหมือนสุนัข เจ้าจะไปกังวลอะไร!” หลิวเจี้ยนเย่ตกตะลึงและพยักหน้า “ก็ถูก ท้ายที่สุดแล้วเสือทั้งสามตัวนั้นโหดเหี้ยมจนไม่มีใครเทียบ แม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ยังกลัวเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นเด็กบ้านนอก!” พ่อและลูกชายต่างมองหน้ากัน และพยักหน้าสบาย ๆ! ทันใดนั้น คนรับใช้ก็ตะโกนมาจากนอกประตู “นายท่าน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล
ในห้องโถงของที่ว่าการอำเภอ คนกลุ่มหนึ่งกำลังคุกเข่า มีทั้งพวกอันธพาล ผู้มีอำนาจ ผู้ตรวจราชการผู้เฒ่า และชาวบ้าน นายอำเภอจ้าวเว่ยหมินกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงพร้อมมองดูหลักฐานทุกประเภท หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณชายไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังมีความเชี่ยวชาญในการปกครองประเทศด้วย! หนำซ้ำยังเก่งในการสั่งการ และนำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งทำลายล้างค่ายซานหู่ หลังจากเข้ารับตำแหน่งมานานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้ว่าค่ายซานหู่นั้นชั่วร้าย และโหดเหี้ยมเพียงใด! นายอำเภอซุนใช้เงินหลายพันตำลึงทุกปี แต่ล้มเหลวในการปราบปรามพวกโจรหลายครั้ง! คุณชายผู้นี้นำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเข้าโจมตีและทำลายพวกเขาในตอนกลางคืน เขาเหมือนกับเทพเจ้าแห่งสงครามไม่มีผิด! คนที่มีความสามารถเช่นนี้ เกิดมาเพื่อการกุศลจริง ๆ แล้วยังเป็นพรแก่ประชาชนและเป็นพรแก่ศาล! ไม่ได้การแล้ว ต้องเขียนจดหมายถึงเสนาบดีฝ่ายซ้ายฉบับหนึ่ง และขอให้ราชสำนักเชิญคุณชายออกมา ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ ถึงเวลาแล้วที่คุณชายจะต้องแสดงผลงานอันยิ่งใหญ่ของเขา ตระกูลหลิวน่ารังเกียจจริง ๆ ที่ต้องการสังหาร