บทที่ 29

หลังจากที่เติมน้ำเกลือเสร็จ พยาบาลก็มาถอดเข็มออกให้โหลวฉางเยว่ จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับข้อความไลน์ ของเฉียวซีซีเพื่อถามเธอว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง

เฉียวซีซีไปทำงาน เป็นเรื่องยากที่คนทำงานจะลางานได้

โหลวฉางเยว่ตอบกลับไปว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว เตรียมตัวกลับบ้านได้ แต่จริงๆ เธออยากจะหลับต่ออีกสักหน่อย

พยาบาลไม่ได้เร่งรีบเธอจึงหลับตาลง

หลับถึงตอนกลางวันจากนั้นเธอก็ได้รับสายโทรศัพท์ “ใครคะ?”

คนปลายสายไม่พอใจอย่างมาก “ฉางเยว่ ผมเอง ทำไมโทรไปกี่ทีก็ถามตลอดเลยว่าผมเป็นใคร คุณไม่ได้บันทึกเบอร์ผมไว้เหรอครับ?”

“นายน้อยซูเหรอคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!”

โหลวฉางเยว่พูด “ขอโทษค่ะนายน้อยซูที่ไม่ทันได้กดบันทึก”

“เห้อ ไม่เป็นไร! ผมไม่ใช่คนคิดมากอะไร ขอแค่คุณไม่ลืมกลับไปกดบันทึกก็พอแล้วครับ” ซูหยุนให้ความสนใจในตัวของโหลวฉางเยว่มาก “ใช่ครับ ไลน์ของผมก็คือเบอร์นี้เลยนะ คุณกดบันทึกไปได้เลย ถ้าวันไหนเบื่อ ๆ ก็ส่งข้อความมาคุยกันได้”

โหลวฉางเยว่ “ได้ค่ะ นายน้อยซูมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”

“ก็ไม่ได้มีอะไร แค่นึกถึงที่คุณดื่มหนักเมื่อคืน แค่เป็นห่วงว่าคุณยังอาการหนักอยู่ไหม?”

“ไม่หนักค่ะ ไม่เป็นไรเลย ขอบ