เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 419
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-12 18:00:06บทที่เกี่ยวข้อง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 420
เสียงแตกของแก้วทำให้เจียงเมิ่งเหยาสะดุ้งเฮือก "ประธานเย่"เย่หนานโจวจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก "ผมถามอีกครั้ง เวินหนี่อยู่ไหน?"เจียงเมิ่งเหยามองแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้น จากนั้นก็หันไปมองสีหน้าของเย่หนานโจว ความเมาที่มีเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งเธอไม่คาดคิดว่าเขาจะไร้ความปรานีถึงขนาดนี้ แค่คำพูดไม่ถูกใจก็ทุ่มแก้วแล้วเมื่อเห็นเย่หนานโจวลุกขึ้น สีหน้าที่น่ากลัวนั้นทำให้เจียงเมิ่งเหยาร้อนรนรีบตอบ "เวินหนี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ที่นี่มีแค่คุณกับฉันเท่านั้นค่ะ"สายตาของเย่หนานโจวยิ่งดูมืดมนลงไปอีก เขาถามเสียงเย็น "ข้อความที่ส่งมาหาผม คนที่นัดผมคือคุณใช่ไหม?""ใช่ค่ะ" เจียงเมิ่งเหยาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ จึงถามต่อว่า "เวินหนี่เป็นพนักงานเก่าของเย่กรุ๊ป ฉันติดต่อคุณไม่ได้ ก็เลยขอให้เธอช่วยนัดคุณออกมา เมื่อเธอทำได้ ฉันก็จะได้คุยเรื่องความร่วมมือกับคุณ จริง ๆ แล้วฉันกับเวินหนี่..."“ไสหัวไป!” เย่หนานโจวตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธที่พุ่งทะยานเจียงเมิ่งเหยาหน้าซีดเผือด "ประธานเย่ ฉันไม่ได้โกหกนะคะ ฉันกับเวินหนี่เป็นเพื่อนร่วมงาน อย่างน้อยคุณก็ควรเห็นแก่หน้าเธอบ้าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 421
เธอเคยบอกเรื่องนี้กับบรรณาธิการ ซึ่งบรรณาธิการก็เห็นด้วยบรรณาธิการยังบอกอีกด้วยว่าสามารถเอาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปเป็นส่วนหนึ่งของรายการวาไรตี้ใหม่ได้แต่ถ้าหากสามารถหาผู้สนับสนุนและนักลงทุนเพิ่มเติมได้ อาจจะทำให้สร้างเป็นรายการแบบคอยช่วยเลี้ยงดูและติดตามการเติบโตของเด็ก ๆ ได้เลยเป้าหมายแรกของเวินหนี่คืออยากให้เด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีบ้านใหม่ แม้ว่าเธอจะมีขีดจำกัด ไม่สามารถทำให้เด็กทั่วโลกมีชีวิตที่สุขสบายได้ แต่อะไรที่เธอสามารถทำได้ เธอก็จะทำเต็มที่"ครั้งนี้ขอบคุณมากนะ" เวินหนี่พูดด้วยความสุภาพ "ฉันขอให้คุณช่วย คุณก็รีบตอบตกลงทันที ยังไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไรดี""คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง คุณก็ช่วยผมเหมือนกัน ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ" หานลี่ตอบพร้อมพาเวินหนี่เดินเข้าไป "ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง เด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะได้รับความช่วยเหลือแน่นอน"เวินหนี่เดินเข้าไปข้างใน เด็ก ๆ เห็นเธอก็พากันดีใจร้องเรียก "คุณป้า!"แต่ละคนวิ่งกรูเข้ามาหาเธอ"คุณป้า พวกเรามีเนื้อกินอีกแล้ว!""คุณป้า หนูมีที่คาดผมด้วย!"พวกเขาแย่งกันอวดสิ่งที่ตัวเองมีเด็ก ๆ นั้นไร้เดียงส
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 422
เธอพยายามกลั้นไว้สักพัก คิดว่าจะทนได้แต่จมูกกลับไวต่อกลิ่นเกินไป สุดท้ายก็เริ่มอาเจียนออกมาหานลี่กำลังคุยกับเธออยู่ พอเห็นเวินหนี่มีปฏิกิริยาเช่นนั้น เขาก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เวินหนี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม…”เวินหนี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบยกมือปิดปากแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำหานลี่เห็นอาการของเธอจึงสงสัยทันที เพราะอาการแบบนี้มักเกิดกับคนท้องเท่านั้นสีหน้าของหานลี่เปลี่ยนไปหลายครั้ง สุดท้ายเขาก็ตามเธอไปที่หน้าห้องน้ำเวินหนี่อาเจียนอยู่นานอาการแพ้ท้องยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นหลังจากอาเจียนเสร็จ เธอก็ล้างหน้าก่อนจะเดินออกมาหานลี่ยื่นกระดาษทิชชูให้เวินหนี่จึงรับไป “ขอบคุณค่ะ”หานลี่ถาม “คุณอาเจียนหนักขนาดนี้…หรือว่าคุณกำลังท้อง?”“อืม คุณรู้จนได้” เวินหนี่ไม่ปิดบังหานลี่รู้สึกประหลาดใจมาก “ไม่คิดเลยว่าห่างกันแค่ไม่นาน คุณถึงกับมีลูกแล้ว ยินดีด้วยนะ”เขามองว่านี่เป็นเรื่องน่ายินดีแต่เวินหนี่ไม่พูดถึงเรื่องนี้ เพียงแค่ยิ้มแล้วบอกว่า “เราคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า”หานลี่เองก็สังเกตได้ว่าเวินหนี่ไม่อยากพูดถึงพ่อของเด็กเรื่องราวบางอย่างเธอไม่พูด เขาก็ไม่กล้าถามเขาแค่เห็นเวินหนี่
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 423
“ปล่อยเขานะ!” เวินหนี่เห็นว่ามุมปากของหานลี่มีเลือดออก จึงตะโกนเสียงดังเธอพยายามปกป้องหานลี่ ทำให้เย่หนานโจวยิ่งโกรธขึ้นไปอีก เขาหัวเราะเย็นชา “เธอรู้สึกสงสารเขางั้นเหรอ? เดี๋ยวฉันจะให้เธอดูว่าฉันจะทำยังไงกับเขา!”เขาเตะเข้าไปที่หานลี่เต็มแรงอีกครั้งหานลี่ยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกเตะล้มลงไปอีกครั้งเวินหนี่ตกใจจนตาค้าง รีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงหานลี่ขึ้นมาเย่หนานโจวกระชากตัวเธอไว้ แล้วตะโกนเสียงดัง “ยังจะกล้าสงสารเขาอีกเหรอ!”เวินหนี่มองไปที่เย่หนานโจวด้วยความโกรธ ก่อนจะสะบัดมือเขาออก “คุณนี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี! หานลี่เป็นหุ้นส่วนใหม่ของฉันนะ!”“ใครจะเชื่อ?” เย่หนานโจวพูดเสียงเข้ม “เขาเพิ่งพยุงเธอ แล้วก็ใส่ใจลูกของเธอมากขนาดนี้ แถมยังเตรียมของใช้สำหรับคนท้องให้เธออีก เขาไม่ใช่คนที่เธอแอบซ่อนไว้แล้วจะเป็นใครได้? เธอหลอกฉันอีกแล้วใช่ไหม!”“ฉันหลอกคุณเมื่อไหร่!”“เธอไม่เคยหลอกงั้นเหรอ?” เย่หนานโจวยิ่งโกรธจัด “คนที่นัดฉันคือเธอ แต่เธอกลับไม่มา ปล่อยให้เจียงเมิ่งเหยาอยู่ที่นั่นแทน มันหมายความว่ายังไง!”เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เวินหนี่รู้สึกยอมรับไม่ได้อย่างเต็มที่ เธอจึงพูดขึ้น “ฉันยอมรับว
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 424
ทั้งสองคนต่างเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยอะไรเพิ่มเติมเย่หนานโจวดวงตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความโกรธที่เย็นชาสุดขั้ว เขาอารมณ์ไม่คงที่จากความโกรธที่เวินหนี่ทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเองไปหมด ความโกรธทำให้เขาคิดอะไรไม่ออกเลยแต่คำพูดของเขากลับทำให้เวินหนี่สงบลงอย่างประหลาดเธอกำมือแน่น รู้สึกขมขื่นที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูกการหย่าคือผลลัพธ์ที่เธอต้องการอยู่แล้ว แต่การที่มันจบลงแบบนี้ กลับทำให้เธอรู้สึกหดหู่บางทีเธออาจไม่คาดคิดว่าเย่หนานโจวจะโกรธเธอถึงขนาดนี้บางทีเหตุการณ์ในวันนี้อาจเกิดขึ้นรุนแรงเกินไป ทำให้เธอไม่สามารถปรับตัวได้ และอารมณ์ที่แปรปรวนของเธอก็ทำให้เธอไม่สามารถรับมือกับความขัดแย้งระหว่างพวกเขาได้เช่นกันเย่หนานโจวยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาคมกริบ ราวกับกำลังรอคำตอบสุดท้ายจากเธอเวินหนี่นิ่งไปนาน ก่อนจะตอบอย่างเย็นชา “ก็ได้ เราจะไปเจอกันที่สำนักงานเขต!”แม้จะรู้ผลลัพธ์ล่วงหน้า แต่หัวใจของเขาที่ควรจะเย็นชา กลับยังคาดหวังบางอย่างอย่างน่าขันเย่หนานโจวหัวเราะเยาะ “ดี!”เขาหันหลังเดินออกไปทันทีก่อนจะจากไปก็ได้มองไปที่ของบำรุงสำหรับคนท้องที่วางอยู่บนพื้นอย่างขัดหูขัดตา ว่าแล้วก็
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 425
"ไม่ต้องหรอกค่ะ" เวินหนี่ตอบ "ฉันขับรถมาเอง ถ้าคุณติดธุระก็ไปเถอะ วันหลังฉันจะไปขอโทษถึงที่"หานลี่พูดว่า "ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก หมัดนี้ก็ไม่ได้โดนฟรี ๆ ผมเชื่อในความสามารถของคุณ มันต้องให้ผลดีแก่ผมมากกว่าแน่"หลังจากรักษาแผลเสร็จ หานลี่ก็คุยกับเวินหนี่อีกเล็กน้อยก่อนจะออกไปก่อนเวลาแต่ทันทีที่หานลี่ขึ้นรถ เขาก็ส่งข้อความหา ลู่เซิน [นายรู้ไหมว่าเวินหนี่ท้อง?]ลู่เซินกำลังอยู่ที่บ้านเขามีผมยุ่งเหยิง ใส่เสื้อผ้าแบบสบาย ๆ เมื่อได้รับข้อความ เขาเหลือบมองและมือหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง[ไม่รู้]หานลี่รู้สึกประหลาดใจ [ถ้างั้นเรื่องนายก็ลำบากแล้วล่ะ เวินหนี่มีลูกกับคนอื่น แปลว่าเธอคงชอบคนอื่นแล้ว นายจะยังแต่งกับเธอได้ไง!]สีหน้าของลู่เซินเปลี่ยนไปหลายครั้ง สุดท้ายก็เหลือเพียงความปล่อยวาง [ถ้าเธอมีความสุข ฉันก็จะอวยพรให้เธอ... ]เขาเสริมอีกประโยคว่า [เงื่อนไขก็คือ เธอต้องมีความสุข ฉันถึงจะอวยพรได้อย่างจริงใจ][เธอกำลังท้องนะ ดูจากสภาพตอนนี้เหมือนว่าเธอไม่ต้องการพ่อของเด็ก นายอยากเป็นพ่อเลี้ยงหรือไง? ]ลู่เซินตอบว่า [ถ้ามีโอกาสก็ดีสิ]หานลี่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมลู่เซิน [นายเก่งจริง ๆ ใ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 426
ซ่งอวี่ซินยกชามขึ้นมา ถือช้อนเตรียมจะป้อนเขาทันทีเมื่อเห็นดังนั้น ลู่เซินก็รู้สึกอยากรักษาระยะห่างไว้ จึงพูดว่า “โอเค เดี๋ยวฉันกินเอง”“ค่อย ๆ กินนะ อาจจะร้อนหน่อย” ซ่งอวี่ซินไม่ได้บังคับ แต่ยืนดูเขากินด้วยตัวเองลู่เซินตักโจ๊กขึ้นมาจิบสองสามคำช้า ๆ“เป็นยังไงบ้าง?” ซ่งอวี่ซินถามด้วยความคาดหวังลู่เซินมองเธอแล้วยิ้มอย่างสุภาพ “ก็ดีนะ”ซ่งอวี่ซินดีใจแล้วพูดว่า “คุณยังไม่เคยลองชิมอาหารที่ฉันทำเลยนะ ฉันทำอาหารอร่อยมาก คนที่ได้ลองกินต่างก็ชมกันทุกคน เรื่องทำอาหารฉันมีพรสวรรค์อยู่แล้ว ครั้งหน้าฉันจะทำให้คุณทานอีกนะ ฉันถามพ่อแม่คุณมาแล้ว รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ครั้งหน้าฉันจะไปทำที่บ้านคุณดีไหม?”“ไม่ต้อง!” ลู่เซินรีบปฏิเสธทันที “ผมงานยุ่งมาก ไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไร”“ตอนที่มีเวลาว่างก็ได้”ลู่เซินเห็นความกระตือรือร้นของซ่งอวี่ซิน ก็พยายามหาวิธีปฏิเสธเธออย่างสุภาพ “อวี่ซิน คุณไม่ต้องใส่ใจผมมากขนาดนี้ก็ได้ อย่าไปฟังที่พ่อแม่ผมพูดเลย ผมดูแลตัวเองได้ ผู้ชายผู้หญิงก็ต้องมีระยะห่างกันบ้าง ถ้าคุณมาทำอาหารที่บ้านผม คนอื่นอาจจะพูดกันไม่ดี แล้วคุณจะทำยังไงถ้าอนาคตอยากแต่งงาน?”เมื่อได้ยินคำพูดเช
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 427
เวินหนี่หันกลับมาเห็นเจียงเมิ่งเหยาเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางโมโหสุดขีด โดยไม่พูดอะไรเธอรีบฟาดมือมาหาเวินหนี่ทันทีโชคดีที่เวินหนี่ไหวตัวทัน คาดเดาการกระทำของเจียงเมิ่งเหยาได้ล่วงหน้า เธอจึงจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ก่อนที่มือจะสัมผัสใบหน้าตัวเองเจียงเมิ่งเหยาพยายามดิ้นและตะโกนด่า "แกมันนังสารเลว แกเล่นงานฉันลับหลัง! ตอนที่ฉันเผลอแกก็ไปหาคนหนุนหลัง ไม่เพียงแค่มีคนบริจาคสิ่งของให้ แถมโปรเจกต์กระจอก ๆ ของแกยังไปเข้าตาบรรณาธิการอีก ทำไมล่ะ แกมีสิทธิ์อะไรมาแย่งความสำเร็จของฉัน!"ตอนนี้เจียงเมิ่งเหยาไม่กล้าไปสร้างปัญหาให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะนั่นเท่ากับสร้างปัญหาให้ตัวเอง สถานีโทรทัศน์จะต้องไล่เธอออกแน่และที่สำคัญ เวินหนี่ยังมีคนคอยหนุนหลังอีก ถ้าเธอไปทำให้ใครโกรธ เธออาจอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีกต่อไปในขณะที่เจียงเมิ่งเหยากำลังเดือดดาล เวินหนี่กลับมองเธอด้วยรอยยิ้มเยาะ แล้วปล่อยมือเธอออก “เธอเล่นงานฉันลับหลังได้ แล้วทำไมฉันจะป้องกันตัวไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง ฉันก็ช่วยเธอนัดเย่หนานโจวให้แล้ว ดูท่าว่าเธอไม่มีฝีมือพอจะเอาเขาอยู่เองมากกว่า""แกยังกล้าว่าฉันอีกเหรอ นังสารเลว ฉันจะฆ่าแกให้ต
บทล่าสุด
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
