“คุณหมอบอกว่าจะหายตอนไหนหรือคะ” ดวงตาคู่สวยหลุบมองตำแหน่งที่มือตัวเองแตะอยู่
“แค่เห็นหน้าเต็นพี่ก็หายแล้วล่ะ” วาโยบอกยิ้มๆ
“ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย” พลอยไพลินอุบอิบว่าคนที่ชอบทำให้เธอเขิน ขนาดเจ็บตัวอยู่ก็ยังไม่วายหยอดให้เธอต้องหน้าแดง
“เต็นจ๋า พี่อยากเข้าห้องน้ำ” วาโยขยับตัวจะลุกขึ้นจากเตียง คนตัวเล็กรีบเข้าช่วยพยุงคนตัวโตอย่างระมัดระวัง
“เดินไหวไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อยขาจัง ช่วยพาพี่ไปหน่อย” คนเจ็บแขนแต่เมื่อยขาอ้อนน่าสงสาร
พลอยไพลินจึงช้อนแขนข้างที่ไม่เจ็บวางบนบ่าบอบบางของตน ช่วยพยุงเขาเดินไปยังห้องน้ำ หญิงสาวเข็นเสาน้ำเกลือตามเข้าไปด้วย เมื่อส่งเขาถึงในห้องน้ำแล้ว เธอก็ปล่อยให้เขาทำธุระส่วนตัว แต่ยังยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เผื่อว่าเขาต้องการอะไรเธอจะได้หยิบจับหาให้
“เต็นจ๋าช่วยพี่หน่อย” เสียงอ้อนหวานๆดังขึ้นหลังจากเสียงกดชักโครกเงียบลงครู่หนึ่ง พลอยไพลินแง้มประตูแล้วยื่นหน้าเข้าไปถามความต้องการของเขาอย่างใส่ใจ
“พี่โยจะเอาอะไรหรือคะ”
“พี่อยากโกนหนวด แล้วก็อยากแปรงฟัน”
“เอ่อ...”
“พี่เจ็บแขนข
พลอยไพลินรีบหันไปมองทางประตู แล้วเธอก็พบว่า ผู้มาใหม่ไม่ได้มาเพียงคนเดียว ครอบครัวของเธอมาพร้อมกับคุณลุงวาทิต ทุกคนมองมาที่เธอกับคนไข้เป็นจุดเดียว เจ้าของเสียงอุทานก็คือยัยกระติ๊บตัวจุ้นที่ตอนนี้ยืนเอามือทั้งสองปิดหน้า ทว่ากางนิ้วกว้าง เห็นลูกกะตาสองข้างวาววับอยู่ระหว่างนิ้ว“สวัสดีครับคุณน้า” วาโยกล่าวทักทายบิดามารดาของคู่หมั้น เขายกมือไหว้เท่าที่จะทำได้“เต็นครับ พี่หิวน้ำจังเลย ช่วยรินน้ำให้พี่หน่อยนะครับ”“เอ่อ...ค่ะ”วาโยหาทางออกให้คนขี้อาย เพราะขืนพากันยืนเงียบอยู่อย่างนี้ นกกระเต็นตัวน้อยของเขาคงอายจนเป็นลมแน่ๆเมื่อบรรยากาศผ่อนคลายลง เหล่าแขกผู้มาเยี่ยมก็แยกย้ายกันไปนั่งตามมุมสำหรับญาติผู้ป่วยในห้อง พลอยไพลินป้อนน้ำคนเจ็บแล้วเลี่ยงไปนั่งใกล้มารดา อาศัยอกอุ่นของท่านเป็นกำบังจากสายตาดุของบิดา และหลบจากสายตาล้อเลียนของคนอื่น แม่กระแตกอดลูกสาวไว้แนบอก ลูบศีรษะลูบหลังอย่างเอ็นดู“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่ไหมวาโย” พ่อเพชรเอ่ยถามเสียงเข้ม การบาดเจ็บของว่าที่ลูกเขยไม่ใช่เรื่องดีนัก คนเป็นพ่อห่วงว่าเรื่องราวจะลามปามมาถึงลูกสาว“ทุกอย่างเ
“ก็ได้ค่ะ เอาไว้พี่โยหายดีแล้ว เต็นจะไปเรียนกับพี่โยนะคะ”“พี่จะสอนเทคนิคดีๆให้ สอนทุกท่าแบบไม่มีหมกเม็ด”หน้าตาไม่น่าไว้วางใจของคนที่อยากจะสอนการต่อสู้ให้เธอทำให้พลอยไพลินดึงมือกลับแล้วถอยห่างจากเตียง“เต็นว่า เต็นไม่เรียนดีกว่า”“ไม่ได้ครับ เต็นต้องเรียน พี่สอนให้ฟรีไม่คิดตังค์”“แต่คิดค่าจ้างเป็นอย่างอื่นล่ะสิ” พลอยไพลินว่าอย่างรู้ทัน คนถูกรู้ทันยิ้มหวาน ชักอยากจะหายเจ็บวันนี้พรุ่งนี้เสียแล้ว เขาอยากสอนศิลปะการต่อสู้ให้น้อง สอนกันสองต่อสอง สอนกันตัวต่อตัวก๊อกๆเสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองพร้อมกัน พลอยไพลินขยับเท้าจะเดินไปเปิดประตู แต่คนที่เคาะก็เปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้องเสียก่อน“พี่โยขา” เจ้าของเสียงหวานก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับหอบช่อดอกไม้ช่อโตเข้ามาด้วยพลอยไพลินมองหญิงสาวด้วยความแปลกใจ เธอคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้ แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนวาโยเลิกคิ้วเข้มขึ้นสูง เขามองคนมาเยี่ยมด้วยสายตาสงสัยระคนแปลกใจ“มาได้ยังไงเนี่ย” วาโยพึมพำตกใจ เขาบอกให้ทุกคนปิดเรื่องที่เขาถูกยิงให้เป็นความลับ เ
“ไม่เอาแล้วค่ะ เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นอีก เต็นอาย” พลอยไพลินขยับตัวออกห่างคนที่ทวงแต่จูบอยู่นั่นแหละ ทว่ามือแข็งแรงที่กุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อยสักที หญิงสาวถอนหายใจแรง“พี่โย...” เสียงเรียกอย่างอ่อนอกอ่อนใจของน้องทำให้คนที่กุมมือนุ่มไว้ยิ้มกว้าง ท่าทางและน้ำเสียงแบบนี้น้องก็คงยอมเขาอีกตามเคยก๊อกๆ“ขออนุญาตนะคะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ตามมาด้วยเสียงของนางพยาบาล ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก นายแพทย์เจ้าของไข้เดินเข้ามาก่อน ตามมาด้วยนางพยาบาลสองคน“เป็นไงบ้างโย ยิ้มหน้าบานแบบนี้คงหายแล้วสินะ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วมั้ง” คุณหมอสูงวัยเอ่ยแซว เมื่อเห็นคนไข้หนุ่มกุมมือคนไข้สาวไว้ไม่ยอมปล่อย“ยังไม่อยากหายเลยครับ คนเฝ้าไข้น่ารัก ให้ผมอยู่ต่ออีกหลายๆวันก็ได้นะครับอาหมอ” วาโยบอกนายแพทย์สูงวัยซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับบิดา ท่านเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลแห่งนี้“เอางั้นเลยเหรอไอ้หลานชาย” คุณหมอว่าแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี“สวัสดีค่ะคุณหมอ” พลอยไพลินบิดมือออกจากการเกาะกุมของคนป่วยดื้อ ยกมือไหว้คุณหมอแล้วยิ้มให้ท่าน“สวัสดีจ้ะหนูเต็น ลำบากหน่อย
พลอยไพลินมองหน้าคนที่ยกสารพัดเหตุผลมาให้เธอทำตามใจเขา หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่“ก็ได้ค่ะ ปล่อยสิคะ เต็นจะเช็ดให้” พลอยไพลินยอมจำนนพ่อคนเหตุผลเยอะ หญิงสาวขยับเข้าใกล้คนเปลือยท่อนบน หลับตาปี๋ ทั้งเบี่ยงหน้าหนี ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปรูดกางเกงคนไข้ออกจากเอวสอบจนหลุดออกจากปลายเท้า มือบางรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมท่อนล่างเปลือยเปล่าของคนตัวโต ก่อนหันกลับมามองอย่างกล้าๆกลัวๆพลอยไพลินถอนหายใจอย่างโล่งใจ เมื่อพบว่าไม่ต้องเผชิญหน้ากับบางอย่างของเขาที่เธอไม่ค่อยอยากเห็นเท่าไรวาโยยิ้มขัน มองท่าทีน้องด้วยความเอ็นดู สายตาคมวาวจับจ้องมือน้อยที่กำผ้าขนหนูไว้ค่อยๆเลื่อนหายไปใต้ผ้าห่ม หัวใจแกร่งเต้นระทึกเมื่อน้องค่อยๆเริ่มเช็ดหน้าท้องแล้วลากลงต่ำไปอีกนิดพลอยไพลินเม้มปากแน่น ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลื่อนมือลงไปยังจุดอันตรายช้าๆ หญิงสาวหลับตาแน่น ตัดสินใจเลื่อนมือลงไปรีบถูรีบเช็ดแล้วชักมือออกอย่างรวดเร็ว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวแรง เพราะไม่ว่าจะทำเร็วแค่ไหน เธอก็สัมผัสได้ถึงความอลังการของมัน“เสร็จแล้วค่ะ” พลอยไพลินก้มหน้าบอก แล้วรีบเก็บเสื้อผ้าชุดเก่า ยกกะละมังเดินหนีไปห้อ
“พี่โยเป็นยังไงบ้างคะ ปลาเพิ่งรู้ว่าพี่โยมาพักรักษาตัวที่นี่” ปาลิดา...คุณหมอสาววัยยี่สิบปลาย เป็นลูกสาวหนึ่งในผู้ถือหุ้นของโรงพยาบาลแห่งนี้ หญิงสาวรู้จักคุ้นเคยกับเขา เพราะวาโยพาคุณพ่อมารับการรักษาโรคประจำตัวที่นี่ประจำ และหญิงสาวเป็นหนึ่งในทีมแพทย์ที่ดูแลบิดาของเขา“ไม่เป็นไรมากครับ อาหมอบอกว่าอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้” วาโยตอบยิ้มๆ ชายหนุ่มชำเลืองตามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความหวั่นใจขั้นสุด“ปลาตกใจแทบแย่ตอนได้ยินข่าว ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วค่ะ รีบๆหายนะคะ ปลาเป็นห่วง ปกติเห็นพาคุณลุงมารับการตรวจรักษา มาวันนี้พี่โยกลับต้องมารับการรักษาเสียเอง เห็นแบบนี้แล้วปลาไม่ชินค่ะ” คุณหมอปลาพูดคุยอย่างคนคุ้นเคยกัน แต่ใครอีกคนที่ไม่คุ้น ไม่เคยเห็นหน้า ชักเริ่มหงุดหงิด“แล้วนี่จ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลหรือเปล่าคะ ให้ปลาจัดการให้ไหม” คุณหมอสาวเสนอตัวให้ความช่วยเหลือเต็มที่“พี่มีคู่หมั้นมาคอยดูแลแล้ว ไม่รบกวนหมอปลาล่ะครับ” ว่าโยยื่นมือไปกุมมือนุ่มของน้อง ดึงรั้งให้เธอขยับเข้ามายืนใกล้ๆ พลอยไพลินยอมขยับเข้าหาอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก“คู่หมั้น! พี่โยหมั้นแล้วเหรอ
วันรุ่งขึ้นข่าวการหมั้นหมายระหว่างเจ้าของธุรกิจรักษาความปลอดภัยขนาดใหญ่กับทายาทเจ้าของบริษัทอัญมณีชื่อดังก็ถูกเผยแพร่ผ่านทุกช่องทางสื่อ“อื้อหือ! นี่พี่โยเขาจะให้เป็นวาระแห่งชาติเลยเหรอ” พลอยชมพูเข้ามาแซวพี่สาวซึ่งกำลังเตรียมตัวจะไปเฝ้าไข้คนเจ็บที่โรงพยาบาลถึงในห้อง“วาระแห่งชาติอะไร” พลอยไพลินถามน้องสาว คิ้วเรียวขมวดมุ่นงุนงง“ข่าวพี่เต็นกับพี่โยหมั้นกันไง ลงข่าวทุกสำนักเลยมั้งเนี่ย” พลอยไพลินทำหน้าล้อเลียนพี่สาวคนถูกล้อไม่ว่าอะไร พลอยไพลินอมยิ้มน้อยๆ คว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วหันไปบอกน้องสาวที่นั่งอยู่บนเตียงของตน“ดีแล้ว จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับพี่โยอีก”พลอยชมพูมองพี่สาวเดินออกจากห้องไปด้วยความแปลกใจ ปากก็พึมพำเบาๆ“ขี้หวงคู่หมั้นนี่นา”สองสัปดาห์ต่อมาคุณวาทิตและวาโยเดินทางมาที่บ้านของพลอยไพลิน เพื่อมาพูดคุยกันถึงเรื่องงานแต่งงานของสองหนุ่มสาว สองสัปดาห์ที่ผ่านมาวาโยแทบกระอักเลือดตาย เพราะตั้งแต่เขาออกจากโรงพยาบาลน้องไปเยี่ยมเขาแค่สองครั้ง และสองครั้งนั้นก็ไปพร้อมกับครอบครัว เขาและ
“พี่โย!” พลอยไพลินส่งสายตาดุให้คนที่แอบหอมแก้มตน“พี่อยากทำมากกว่านี้อีก” วาโยใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆบนกลีบปากนุ่ม ชายหนุ่มหลุบตามองนิ้วของตนอย่างแสนจะอิจฉา เขาอยากจะทาบริมฝีปากลงไปแทนนิ้วเหลือเกิน“เข้าไปในบ้านกันเถอะ ป่านนี้คุณพ่อคงตกลงกับคุณน้าเรียบร้อยแล้ว” วาโยตัดใจจากกลีบปากน่าจูบ เขาจับจูงพาน้องเดินเข้าบ้าน“อ้าว! มาพอดีเลย แม่ว่าจะให้เด็กออกไปตามอยู่พอดี เต็นมานั่งกับแม่มาลูก”พลอยไพลินเดินไปนั่งลงข้างมารดาตามที่ท่านบอก ส่วนวาโยเดินไปนั่งข้างบิดา บรรยากาศในห้องรับแขกดูตึงเครียดแปลกๆ“คุณพ่อบอกว่าปีนี้ไม่มีฤกษ์ดีเลย เราเลยได้ข้อสรุปกันว่า งานแต่งงานของลูกกับวาโยจะเลื่อนไปเป็นปีหน้า” แม่กระแตเป็นคนแจ้งข่าวให้สองหนุ่มสาวได้ทราบ พลอยไพลินเพียงแต่พยักหน้ารับ เธอเข้าใจ แต่คนที่อยากเป็นเจ้าบ่าว อยากเข้าหอกับน้องจนแทบจะอกแตกตายอยู่รอมร่อหน้าซีดเผือดลงทันตาเห็น วาโยสบสายตาบิดาอย่างผิดหวัง“พ่อว่าก็ดีเหมือนกัน ลูกๆจะได้มีเวลาเตรียมตัวกัน ไม่ฉุกละหุก” คุณวาทิตอ้อมแอ้มบอกลูกชาย สายตาของท่านเต็มไปด้วยความเห็นใจ แต่จะให้ท่านว่าอย่างไรได้ ในเมื่ออยู่ดีๆ
“ก็...” คนเคยปีนเข้าห้องสาวในอดีตไม่มีคำแก้ตัวให้ตัวเอง“มันไม่เหมือนกัน”“ไม่เหมือนกันตรงไหนคะ” ตวิษาถามยิ้มๆ เมื่อสามีเริ่มตอบคำถามแบบคนพาล“ก็ฉันรักเธอมาก และรักมานานกว่าวาโยรักลูกสาวเรา” พ่อเพชรคนหวงลูกหยิบยกเหตุผลที่คิดว่าเหนือกว่าว่าที่ลูกเขยมาอ้าง“คุณเพชรอย่าพาลสิคะ”“ฉันไม่ได้พาล” คนพาลไม่ยอมรับว่าพาล“คุณเพชรไม่อยากให้ลูกมีความสุขหรือคะ” แม่กระแตเปลี่ยนมาพูดถึงลูกสาวบ้าง ท่าทีของคนหวงลูกจึงค่อยอ่อนลง“อยู่กับเรา ลูกก็มีความสุขดี” แม้จะพูดอย่างนั้น ทว่าใบหน้าของเพชรเพทายกลับแสดงถึงความไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา“คุณเพชรขา” แม่กระแตโอบกอดร่างสามี ซบหน้ากับอกอบอุ่น“ตอนที่หนูหนีกลับไปอยู่ไร่ภูอิงฟ้า หนูไม่มีความสุขเลยสักนิด ทั้งที่มีคนที่รักและเอ็นดูหนูอยู่รอบกาย แต่หนูก็เอาแต่นอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงคุณเพชร”“กระแต...” เพชรเพทายถอนหายใจเฮือกใหญ่ วงแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กไว้แน่น เขาแนบแก้มกับศีรษะภรรยา“ฉันต้องยอมแพ้เหตุผลของเธอใช่ไหม ฉันต้องยอมให้ลูกแต่งงานกับวาโยเร็วๆนี้จริงๆเหรอ”“คุ
“คุณวี ฉันเป็นห่วงลูก” พรรณดารามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน เธอเป็นห่วงลูกจริงๆ กลัวว่าถ้าลูกตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ เจ้าตัวเล็กทั้งสองจะร้องไห้งอแง“อย่าห่วงไปเลย มีคนอาสาดูแลลูกของเราให้แล้วทั้งคืน”“ฉัน...”“ชู่ว์! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดครับที่รัก เรามีอะไรต้องทำกันเยอะแยะ”พรรณดาราถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวปรายตามองไปทางประตูแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเงยหน้าจ้องมองคนที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า“คุณวี...” พรรณดาราเรียกเขาด้วยน้ำเสียงทอดอ่อน หญิงสาวเอนกายลงนอนลงบนเตียงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาวางสองมือคร่อมร่างเธอ“ว่าง่ายๆ แบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย” กวียิ้มพอใจกับท่าทีอ่อนลงของอดีตภรรยา หัวใจแกร่งเต้นระทึก เขาแทบรอไม่ไหวที่จะส่งตัวตนแข็งกร้าวเข้าไปซุกซบในแอ่งเนื้อนุ่มอุ่นอ้าวคุ้นเคยพรรณดารากำมือทั้งสองข้างแน่น เธอไม่มีวันยอมเขาง่ายๆ หรอก เขาทำให้เธอเจ็บช้ำจนต้องซมซานกลับไปรักษาหัวใจที่บ้านนานเกือบสองปี แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามี เรียกร้องเอาแต่ใจอย่างนี้ไม่ได้ ถึงแม้เธอกับเขาจะยังไม่ได้หย่าขาดจากกันก็ตามเถอะ นั
“หยุดอยู่ตรงนั้น! อย่าเข้ามานะ!” เสียงตวาดเบาๆ แต่หน้าตาบูดบึ้งแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ทั้งสายตาเคืองขุ่นที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ และนิ้วเรียวที่ชี้ตรงมาที่เขา ทำให้กวียิ้มมุมปาก“จะเข้า ใครจะทำไม จะเข้าให้ลึกสุดตัวเลยด้วย”คำพูดสองแง่สองง่าม น้ำเสียงยียวน และท่าทางกวนประสาท อีกทั้งสายตาวิบวับไม่น่าไว้ใจของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงทำให้พรรณดาราอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ“คนบ้า! คนลามก!” หากแต่หญิงสาวก็ทำได้เพียงบริภาษออกมาเบาๆ และสาดสายตาดุใส่เขาเท่านั้น เพราะเธอกลัวลูกน้อยทั้งสองที่นอนหลับอยู่บนเตียงจะตื่น“ลามกน่ะใช่ แต่ไม่ได้บ้า” กวีกดเสียงต่ำขู่แม่ของลูกๆ ขายาวก้าวมั่นคงอ้อมไปทางปลายเตียง ขณะที่สายตาหมายมาดจับจ้องร่างอวบอิ่มน่าฟัดของคุณแม่ลูกสองไม่วางตา“คุณวี! ถ้าคุณเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว ฉันจะกรี๊ดให้ลั่นบ้านเลย” พรรณดาราขู่คนที่เดินไม่กี่ก้าวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ระยะห่างเพียงแค่หนึ่งช่วงแขนแบบนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ หญิงสาวก้าวถอยหลังอย่างระวังตัว ทั้งหันซ้ายหันขวา หาทางหนีทีไล่&nb
ปักลึกในซอกสาว วงแขนแกร่งกอดเกี่ยวร่างบางไว้แน่น ปลดปล่อยหยาดรักถ่ายเทเข้าสู่ร่างสาวจนหมดสิ้น “เต็นจ๋า เมื่อไรเจ้าตัวน้อยจะมาสักที” วาโยรำพึงเบาๆคลอเคลียแก้มเนียน เขาแช่ลำรักร้อนผ่าวในร่องสาว ให้เธอตอดรัดเขาอย่างแสนสุข ร่างเปลือยเปล่าแข็งแกร่ง และร่างเกือบเปลือยแสนเย้ายวนนอนกอดก่ายกันอยู่บนเบาะแคบ พลอยไพลินนอนหนุนอกสามี หญิงสาวก่ายเกยอยู่บนร่างเขา แนบแก้มกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจแกร่งเต้นเป็นจังหวะหนักแน่น มือบางลูบไล้ผิวเนื้อเรียบตึงอย่างเพลินมือ ใบหน้าสาวอมยิ้ม ทอดถอนใจอย่างมีความสุข วาโยนอนหนุนแขนตัวเองข้างหนึ่ง วงแขนอีกข้างกอดน้องไว้แนบอก และป่ายมือลงไปวางบนสะโพกหนั่นแน่น เคล้นคลึงเบาๆ “พี่โยขา” “ครับ” “เต็นมีอะไรจะบอกค่ะ” พลอยไพลินขยับตัวขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนตัวสามี ดวงตาคู่งามเป็นกระกายวิบวับ หญิงสาวยิ้มน้อยๆให้เขา คิ้วเข้มขมวดมุ่น มองหน้าน้องอย่างจับผิด ท่าทางแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังเขาอยู่แน่ๆ “เต็
วาโยใช้นิ้วกดกลางรอยแยกหว่างขา เขาสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ หัวใจแกร่งเต้นแรง เขาต้องข่มกลั้นอารมณ์เต็มที่เมื่อพบว่ามันเปียกชุ่ม น้ำสวาทสาวซึมผ่านเนื้อผ้าออกมาชายหนุ่มกดปลายลิ้นลงบนเนื้อผ้าเปียกชุ่ม ตวัดช้าๆเน้นหนัก นิ้วโป้งข้างขวาบดขยี้ตำแหน่งปุ่มเนื้อระรัว“อ๊ะ พี่โย อ๊า...” พลอยไพลินเด้งสะโพกสูงส่ายร่อนร้อนร่าน หญิงสาวควานมือลงมาขยุ้มเส้นผมสามีไว้แน่น การสัมผัสผ่านเนื้อผ้าให้อารมณ์เร้าใจแปลกใหม่ เสียดเสียวทรมาน“เต็นจ๋า...เมียพี่หอมเหลือเกิน” วาโยพร่ำเพ้ออยู่กับซอกขาสาว เขากัดขย้ำ ขบเม้ม และลงลิ้นแทงเร็วๆสลับกันไป มือหนาบีบนวดโคนขาหนีบ เร่งเร้าอารมณ์สาวคนถูกสามีกัดกินโดยไม่ปอกเปลือกเสียวกระสันจนมิอาจกลั้นเสียงครวญครางไว้ได้ แรงซุกไซ้จากคนหลงเนื้อนวลเมียส่งผลให้ร่างสาวเขยื้อนกระเพื่อมไหว ยิ่งเขาเพิ่มความรุนแรงในการจ้วงลิ้นแทงมากเท่าไร พลอยไพลินก็เสียดเสียวมากขึ้น เธอกำลังจะระเบิดพร่างทั้งที่เขาไม่ได้แตะต้องโดยตรง“พี่โย พี่โย อ๊ะ! อ๊าย...” พลอยไพลินดีดเด้งสะโพกขึ้นสูง ความเสียดเสียวทิ่มแทงบาดลึกในความรู้สึก จนหญิงสาวหลงลืมตัวตน ยกขาเรียวขึ้นตวัดรัด
“อ้าว! กลับไปแล้วเหรอ กูนึกว่ามึงจะอยู่ต่ออีกนาน เลยไปเดินเล่นรอ ถูกพี่เมียไล่ตะเพิดอีกล่ะสิ อือๆ งั้นกูกลับเลยแล้วกัน”พบรักเดินหนีไปทันทีที่วางสาย เขาตรงไปยังรถกระบะสี่ประตูของตนที่จอดอยู่ไม่ไกล เขามางานนี้เพราะกวีซึ่งเป็นอดีตสามีของพรรณดาราชวนมาเป็นเพื่อนเผื่อกูถูกไอ้เพลิงยิงตาย มึงจะได้ช่วยเก็บศพกูกลับไปให้พ่อแม่กูทำพิธีนั่นเป็นเหตุผลที่มันบอกกับเขา ตอนที่โทรไปขอร้องให้เขามาเป็นเพื่อนพลอยชมพูมองตามร่างสูงใหญ่เดินห่างออกไป จะตะโกนเรียกก็ไม่รู้จักชื่อ กระทั่งเขาขึ้นรถคันใหญ่ขับออกไปแล้ว หญิงสาวก็ยังมองตามด้วยความหงุดหงิด เธอรู้สึกติดค้างหนี้บุญคุณเขา“ต้องตามไปชดใช้ในชาติหน้าไหมเนี่ย”วาโยยิ้มบางเมื่อเปิดประตูห้องฟิตเนสส่วนตัวเข้ามา แล้วพบว่าภรรยาของตนกำลังเล่นโยคะอยู่บนเบาะรองที่กลางห้อง เธออยู่ในท่วงท่าคลาน เข่าสองข้างห่างกันเล็กน้อย กดเอวลงจนสะโพกยกสูง สองแขนยืดตึง และเงยหน้าเชิดขึ้น ชายหนุ่มรออยู่เงียบๆ กระทั่งเธอเปลี่ยนท่าและมองเห็นเขาเอง“พี่โย มานานแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถาม พร้อมกับเปลี่ยนท่วงท่าไปตา
“คงต้องสระผมด้วย” วาโยบ่นงึมงำขณะแกะมวยผมออกให้น้องอย่างเบามือ“อาบน้ำอย่างเดียวจริงๆเหรอคะ” คนที่เคยร่วมอาบน้ำพร้อมกับเขาถามอย่างไม่ไว้ใจวาโยมองสบตาน้อง เขายิ้มกรุ้มกริ่ม ย่อตัวลงอุ้มน้องขึ้นแนบอก แล้วกระซิบตอบเสียงแหบพร่า“ไม่น่าจะจริงครับ”“ฮือ...หายไปไหนนะเงินหนึ่งล้านของฉัน”หลังจากส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอเรียบร้อย แขกเหรื่อก็ร่วมรับประทานอาหารกันและเริ่มทยอยกลับจนเกือบหมดแล้ว บรรดาญาติสนิทที่จะพักค้างคืนที่นี่ก็พาไปรวมตัวกันที่บ้านหลังใหญ่ ปล่อยให้บ่าวสาวอยู่ในห้องหอภายในบ้านไม้เพียงลำพัง แต่คนที่ทำเช็คมูลค่าหนึ่งล้านบาทหายกลับต้องกลับมาที่บ้านไม้อีกครั้ง เพื่อตามหามัน“เช็คจ๋า ออกมาหาติ๊บเถอะ”พลอยชมพูก้มหน้าเดินหาไปรอบๆบ้าน เธอมั่นใจว่ามันต้องตกอยู่ข้างล่าง เพราะก่อนก้าวลงจากบันได เธอเอามือจับดูก็พบว่ามันยังอยู่ตรงชายพก ตอนนั้นเธอลงมาแล้ววิ่งไล่จับพี่พร้อมน้องพริ้งช่วยพี่หนูพรรณ เช็คอาจจะหล่นตอนนั้นก็ได้หญิงสาวในชุดไทยประยุกต์ที่กำลังถลกผ้าถุงเดินไปมา แล้วเอาแต่ก้มหน้าเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างทำให้คนที
“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นทั้งร้ายทั้งใจร้อนแบบนี้ นึกว่าจะไม่มีความยับยั้งชั่งใจ”“มึงจะพูดมากทำไม ลงไปแดกเหล้าดีกว่า เขาเข้าหอกันแล้ว จะนั่งอยู่ทำซากอะไร” เพลิงตะวันตัดบท ขืนให้มันพูดต่อไปเขาคงถูกมันลากไส้ออกมาจนหมดพุงแน่ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปทางบันไดก่อน แต่ก็ยังได้ยินเสียงกวนตีนแว่วตามหลังมาอีก“รักน้องจะตายห่า รักมาตั้งแต่น้องยังเด็ก ยังกล้าทำให้น้องเสียใจนะพี่น่ะ”เพลิงตะวันหันกลับไปขึงตาใส่ไอ้คนปากมาก ไอ้คนได้ทีขี่แพะไล่ มันจะรื้อฟื้นความหลังความเก่าหาพระแสงอะไร แต่เพราะแขกเหรื่ออยู่เต็มบ้าน เขาจึงไม่โต้ตอบ แต่...ฝากไว้ก่อนเถอะมึงภายในห้องหอชั่วคราว ผู้หลักผู้ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุผ้าลายวิจิตรที่จัดเตรียมไว้กำลังให้พรให้โอวาทในการครองเรือน คู่บ่าวสาวนั่งพับเพียบประนมมืออยู่บนพื้นห้อง“พ่อดีใจที่ได้เต็นมาเป็นลูกสะใภ้ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก ถ้าพี่เขาทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจฟ้องพ่อได้นะ พ่อจะจัดการให้” คุณวาทิตเข้าข้างลูกสะใภ้เต็มที่“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ” พลอยไพลินรับคำยิ้มๆ หญิงสาวชำเลืองตามองคนที่นั่งข้างๆ เขายิ้มตอบเธอแล้วกระซิบบอกเบาๆ
“คนละล้าน! เรารวยแล้วน้ำฝน” พลอยชมพูจูบเช็คเบาๆ โบกพัดไปมาอย่างมีความสุข หยาดพิรุณอมยิ้มไปกับท่าทางดีใจเกินเหตุของพี่สาว“พี่ติ๊บต้องขึ้นไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะคะ รีบขึ้นไปบนบ้านเถอะค่ะ“จริงสิ พี่ไปก่อนนะ”พลอยไพลินรีบเหน็บเช็คไว้ที่ชายพก แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป หยาดพิรุณหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่ขัดกันกับชุดไทยประยุกต์งดงามที่พี่สาวสวมอยู่ ก่อนเดินตามพี่สาวขึ้นบันไดไปร่วมพิธีมงคลหลังจากฝ่าด่านประตูเงินประตูทองขึ้นมาได้ ผู้หลักผู้ใหญ่ก็เจรจาสู่ขอตามประเพณี ตรวจนับสินสอดมูลค่าหลายสิบล้านบาท เมื่อเรียบร้อยแล้ว จึงอนุญาตให้เจ้าบ่าวไปรับตัวเจ้าสาวออกมาจากห้องเพื่อทำพิธีมงคลเสียงเปิดประตูห้องทำให้คนที่นั่งรออยู่อย่างใจจดจ่อเงยหน้าขึ้น คนที่เปิดประตูเข้ามาคือเจ้าบ่าวของเธอ เขาสวมชุดราชปะแตนคุมโทนสีเดียวกับชุดที่เธอสวมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มประดับอยู่ หญิงสาวระบายยิ้มหวานเต็มดวงหน้า มองสบสายตาเขาตลอดเวลาที่เขาก้าวใกล้เข้ามา“พี่โย” พลอยไพลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืนรอด้วยหัวใจเต้นระทึกวาโยก้าวมั่นคงไปยังร่างงดงามราวกับนางฟ้า เจ้าสาวของเขาสวยจนเข
“ลูกแม่เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” แม่กระแตแตะแก้มลูกสาวเบาๆ ท่านยิ้มอย่างปลื้มใจ เห็นลูกสาวมีความสุข คนเป็นแม่ก็พลอยมีความสุขไปด้วยพลอยไพลินยิ้มตอบมารดา หญิงสาวย่อตัวลงเล็กน้อย ซบหน้ากับอกอบอุ่นและโอบกอดท่านไว้เต็มวงแขน“คุณแม่ก็เป็นแม่เจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกค่ะ”แม่กระแตทอดถอนใจเบาๆ มือบางลูบหัวลูบหลังลูกอย่างอ่อนโยน แม้ในใจลึกๆจะยังห่วงและอยากดึงรั้งลูกไว้กับอกนานกว่านี้ ทว่าเมื่อลูกได้เลือกแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ คนที่พ่อและแม่ก็รู้ดีว่าเขาสามารถปกป้องดูแลลูกสาวให้มีความสุขได้ตลอดไป และที่สำคัญเขารักลูกสาวของท่านจนหมดหัวใจ ท่านจึงไร้ซึ่งคำทัดทาน“คุณแม่ขา ถ้าพี่เต็นเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด แล้วติ๊บจะเป็นเจ้าสาวที่สวยกว่าพี่เต็นได้ยังไง” พลอยชมพูกางแขนกอดมารดาอีกข้าง หญิงสาวซบหน้ากับบ่าบอบบางออดอ้อน“หาเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พี่สาวว่ายิ้มๆ ทำให้ใบหน้าระรื่นของคนเป็นน้องบูดบึ้ง แก้มชมพูใสป่องน้อยๆอย่างคนงอน พลอยชมพูมองค้อนพี่สาว ก่อนเงยหน้าขึ้นฟ้องมารดา“คุณแม่ขาพี่เต็นว่าติ๊บ”“อย่าว่าน้องสิเต็น” พลอยชมพูยิ้มเยาะอย่างผ